«Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί» - (μέρος γ΄)

Γερ. Γ. Γερολυμάτος: "Δέντρο στη Δήλο"- 2001

(τρίτη πεντάδα ποιημάτων από την ποιητική συλλογή μου: «Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί», 2007)        

 

 

                            Κ΄

Χαίρει η ομορφιά του ανοιχτού πελάγους

καθώς στον ορίζοντα της αλμυρής αύρας,

καθρεπτίζονται λιμάνια στο βαθύ μπλε.

Στιγμή εξαίσιας δημιουργίας των νησιών,

της φωτεινής αλυσίδας του αρχιπελάγους

η ουράνια σπορά των αιώνιων βράχων.

Η ποίηση ανοίγει λευκά πανιά

με τις πλώρες γοργών καραβιών,

και στίχους απ΄ την οδύσσεια του Ελύτη.

Στην ηφαιστειακή Σαντορίνη,

Στης Φολέγανδρου τους κόλπους,

Στης Σέριφου τ΄ απάνεμα λιβάδια,

Στα μανιασμένα της Αστυπάλαιας κύματα

Στα ερείπια των ναών της Δήλου.

 

                            Λ΄

Χαίρουν των βουνών οι απρόσιτες κορυφές

που στα ύψη τους γυροφέρνουν οι αετοί.

Απ΄ τις γάργαρες πηγές των νερών τους,

πίνουν νεράιδες, νύμφες και τραγοπόδαροι Σιληνοί.

Απ΄ το βάθος του δενδροσκέπαστου φαραγγιού,

ακούγεται γλυκά, μεθυστικός, ο αυλός του Πάνα.

Λάλημα πετροπέρδικας και κάλεσμα ελαφιού, 

ένας λαγός που κρύβεται και  ζωηρά ζαρκάδια,

του έλατου και της οξιάς τα δάση χιονισμένα.

Στα ουράνια δώματα του θεϊκού Ολύμπου,

Στης Πίνδου τα  πέτρινα γεφύρια,

Στο Απολλώνιο του Παρνασσού μαντείο,

Στου Ταΰγετου τα μαγικά βοτάνια,

στα σπήλαια  των λιμνών του Χελμού.

 

                          Μ΄

Χαίρει η περικαλλής  Κόρη

μεσ΄ τη σεμνότητα των αρχαίων σχημάτων

το βρέφος αναθάλλει σε κόρφο ζεστό.

Φωνές μυστικές που αναγγέλλουν χαρά

στου χρόνου τα νέα σταυροδρόμια.

Της Ανάστασης χερουβικός ψαλμός,

χρυσό κλειδί στη θύρα του θανάτου.

Σε φωτεινούς, ροδόσπαρτους νυμφώνες,

λευκών περιστεριών φτερουγίσματα.

Στις χρυσές αμμουδιές του Αιγαίου,

Στης Ηπείρου τα βαθύσκια φαράγγια,

Στης Αττικής τα λαμπρά αετώματα,

Στου Μιστρά την έρημη πόλη,

Στης Κνωσού τα βαθυκόκκινα δώματα.

                          

                        Ν΄

Χαίρει ο αναστημένος Θεός

των απριλιάτικων λουλουδιών,

που το βασίλειο κατέλυσε του Άδη.

Ανατροπές ουράνιες στην τάξη των αστεριών,

όλβιος κι εράσμιος ανεβαίνει στο Φως,

χρυσός λωτός που τρύπησε το σκοτάδι.

τέμπλο βυζαντινό που αναρριχάται κισσός

ανοίγει έλικες, μίσχους και πράσινα φύλλα,

σε περιβόλι ανοιξιάτικο τ΄ άνθη των οσίων.

Στης Παντάνασσας την αρχαία εικόνα,

στου Πρόδρομου την ατίμητη κεφαλή,

Του Αγίου Γεωργίου το λευκό άτι,

Στης αγίας Μαρίνας το ερημικό εξωκλήσι,

Στον χορό των Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.

                           

                            Ξ΄

Χαίρει το δελφίνι στα στενά του Βοσπόρου

παίζοντας με τις πλώρες των καραβιών.

Ο τρούλος της Αγίας του Θεού Σοφίας

Αντίλαλος ασμάτων βυζαντινών.

Στρατιές που τα ξίφη διασταυρώνουν

Θεών, ιδεών, βασιλέων και λαών.

Αέναα κύματα που δύση και ανατολή ενώνουν

στης Μεσόγειου τα ανήσυχα νερά στόλοι πολιτισμών.

Τις λεγεώνες των Ρωμαίων,

Τα αρπακτικά των Σταυροφόρων πλήθη,

Των κουρσάρων νυκτερινές επιδρομές,

Της ημισελήνου αλαλάζοντα στίφη,

Τα κυρτά σπαθιά των Σαρακηνών