Coiffure Marlen

Tης Θεοδώρας Κουφοπούλου-Ηλιοπούλου

Όπως το διαβάζετε κι όπως το ακούτε, αγαπητές φίλες και φίλοι, «Coiffure Marlen» έγραφε η πινακίδα κομμωτηρίου πατριώτισσάς μας. Πριν αρκετό καιρό, ήμουν προσκεκλημένη σε κάποια εκδήλωση. Ίδιον των γυναικών ο καλλωπισμός. Βρέθηκα, λοιπόν, στο κομμωτήριο «Coiffure Marlen». Μοντέρνος εξοπλισμός, μουσική στη διαπασών που δεν την άντεχες, μήτε την καταλάβαινες ως ξενόφερτη. Να σου και η χαριτωμένη κοκκινομάλλα δεσποινίς Μαρλέν. Μάρω την φώναζαν στο χωριό της, Μαρία το βαφτιστικό της.

- Δεν μου λέτε, δεσποινίς, (ο πληθυντικός μου έκφραση ευγένειας κι ας είμαι κατά πολύ μεγαλύτερή της), γιατί τέτοια πινακίδα;

-Μα, κυρία μου, έτσι πρέπει να΄ναι. «Χτυπητή», να κάνει «μπάμ» στο μάτι και στο αυτί, έτσι θα «τραβάω» περισσότερη πελατεία.

-Μπά! σκέφτηκα και σηκώθηκαν οι τρίχες της κεφαλής μου.

-Έχω την εντύπωση, καλή μου, της είπα μελιστάλαχτα μη και την θυμώσω, εάν έβαζες στην πινακίδα το βαφτιστικό σου, είτε «Η καλή δουλειά»  ή «Κομμώσεις η Ελληνίδα» βρε αδελφέ, περισσότερη πελατεία θα «τραβούσες» και τιμή για την πατρίδα μας θα είναι, αφού τις ρίζες μας κρατάμε και την ταυτότητά μας, μιας και οι καιροί χαλεποί - βοούν - και φοβούμαι - προφήτισσα να μην βγω - μειονότητα πως θα γενούμε.

Αλήθεια, διάβασες, άκουσες, Μαρλέν, τι υπέροχη υποδοχή έκαναν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας στο ελληνόφωνο χωριό Μαρτάνο της Ιταλίας; Θεέ μου, τι υπέροχη διάλεκτος η Greco στην λεβεντομάνα Κρήτη σε φέρνει. «Κρατάμε μέσα μας την Ελλάδα» είπαν οι κάτοικοι «και δεν θέλουμε να χαθεί η γλώσσα μας». Ξέρεις, αγαπητή Μαρία, πότε χάνεται η γλώσσα; Όταν χαθούν οι αξίες των ανθρώπων που την μιλάνε.

Άκουσε και το άλλο: Στη Στερνατία, ένας φοιτητής πανεπιστημίου, που σπουδάζει την ελληνική φιλοσοφία, είπε μιλώντας απταίστως ελληνικά και με πάθος: «Πρέπει να διαφυλάξουμε την διάλεκτό μας!!!» Πόσο συγκινείσαι να τ΄ακούς. Εμείς οι νεοέλληνες, γέννημα και θρέμμα τούτης της χώρας, με τέτοια κληρονομιά, τι κάνουμε; Βάζω στοίχημα, εάν αλλάξεις την πινακίδα, περισσότερη πελατεία θα «τραβάς» καθώς λες.

Χαμογέλασε, γέλασε ξεκαρδιστικά, με χτένισε κι έφυγα.

Μετά από λίγους μήνες ξαναπήγα να χτενιστώ…Πήγα, λοιπόν, πουθενά  η Μαρλέν. Έψαξα με τα μάτια μου γύρω τριγύρω, τίποτα. Τι έγινε, ρωτάω, πού, πώς, πότε, γιατί;

«Δεν είχε δουλειά κι έκλεισε το «μαγαζί», μου είπε ο φούρναρης που ήταν δίπλα.

Αχ, Μαρλέν, Μάρω στο χωριό και Μαρία το βαφτιστικό, όπου και να βρίσκεσαι, μάθε πως η καλή δουλειά πελατεία «τραβά».

Φεύγοντας,  ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου. Ένα δάκρυ, που έχασε την δουλίτσα της η Μαρλέν, ένα δάκρυ λύπης για την κατακαημένη Ελλάδα μας, που δεν της αποδίδουμε τον πρέποντα σεβασμό σ΄ό,τι περικλείει και σ΄ό,σα ακτινοβολεί.

Εσείς, τι λέτε;