Με αφορμή την επιστολή του Νάνου Βαλαωρίτη

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Δε μπορώ να δω τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων, με την ίδια περιγραφική ματιά των πολλών και ιδιαίτερα των θαυμαστών τους, που εξιδανικεύουν την εικόνα τους σχεδόν με λατρεία. Έχω μάθει στην ζωή, πως πίσω από τα μεγάλα ονόματα, υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Άνθρωποι, σαν όλους τους άλλους.

Ο πρόλογος μου αφορά τον ποιητή Νάνο Βαλαωρίτη και την επιστολή του προς τον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά. Την διάβασα πολύ προσεκτικά. Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με τις ανθρωπιστικές αξίες, που γλαφυρά προβάλλει στο κείμενο του αυτό, για τους μετανάστες, νόμιμους ή μη; Ή, πως θα μπορούσε να μη θαυμάσει την προσήλωση του στα ιδεώδη της Δημοκρατίας, με την αποκήρυξη της Χρυσής Αυγής, συμπεριλαμβανομένων και των 500.000 (+) ψηφοφόρων της; Όπως αποδείχθηκε, όμως, μάταια περίμενα κάτι περισσότερο. Κάτι, σα μια «γροθιά» πνεύματος, από έναν άνθρωπο των γραμμάτων! Το κείμενο του, ήταν μονοθεματικό και αφορούσε αποκλειστικά την ΧΑ και τον ρατσισμό, έως την τελευταία του γραμμή. 

Για να πω την αλήθεια, περίμενα να δω κάποια φράση του εναντίον του Μνημονίου και της κρίσης που πλήττει τον Ελληνικό λαό, αλλά και της δυστυχίας που βιώνει. Μια αναφορά στη λέξη Τρόϊκα και στην εθνική υποταγή. Μια παραπομπή στα αίτια και στους υπεύθυνους αυτής της δυστυχίας. Δηλαδή, στο πολιτικό σύστημα, στον ίδιο τον Πρωθυπουργό των μνημονίων, που του απευθύνει την επιστολή (οποία καλή ευκαιρία) και στην παρούσα, ή και στις παρελθούσες τροϊκανές κυβερνήσεις. Μάταια, όμως, περίμενα την πνευματική «γροθιά». Αντί αυτού, τον είδα να αναφέρεται γενικόλογα στην κρίση και να αποσιωπεί πρόθυμα τις ευθύνες του συστήματος, εστιάζοντας στην κακή ΧΑ. Με αυτό τον τρόπο, καθόλου δε διέφερε από εκείνον, που αντί για το γαϊδούρι χτυπούσε το σαμάρι. Λάδι η τρικολόρε συγκυβέρνηση,  λοιπόν, αφού μέχρι και ο Βαλαωρίτης της έδωσε άλλοθι.

Έτσι, αντί να ψέξει, ως όφειλε, τα αληθινά αίτια της κρίσης, που έφεραν την ΧΑ από το 0,5% στο 15-17%, εκείνος έκρινε, ότι έπρεπε να ασχοληθεί απλά και μόνο με την ΧΑ, που είναι το σύμπτωμα της κρίσης. Και αναρωτιόταν, τι θα πουν άραγε τα ξένα και τα γερμανικά ΜΜΕ, που δικαίως αποκαλούν τους Έλληνες ρατσιστές, ενώ καλώς, συμπληρώνω εγώ, δεκατίζουν οι Γερμανοί τον λαό! Και ακόμη, αναφερόμενος ειδικά στις φιλιπινέζες, αναρωτήθηκε. τι θα γίνει τώρα που θα φύγουν! Ξέρετε, αλήθεια, πόσο κοστίζουν οι Ελληνίδες; Αυτά μας πληροφορεί περιδεής ο άνθρωπος των γραμμάτων, που ασχολείται με τα οικονομικά και που τον ενδιαφέρουν τα φθηνά μεροκάματα! Κουβέντα, όμως, καμία, για τους 4.500 αυτόχειρες Έλληνες, Για όλα αυτά, λοιπόν, εξέθεσε τα παράπονα του για τους γερμανόφιλους ναζί, στον υψηλόβαθμο υπάλληλο των Γερμανών και της Τρόϊκας! Οι ποιητές, είναι πολύ συχνά, ανίατοι θεράποντες του σουρεαλισμού και δημιουργοί μύθων. Σε αντίθεση, φυσικά, με τους «ιστορικούς» της ρεπούσειας σχολής, που σκοπό έχουν να διαλύουν τους «μύθους».

Στον δε «φίλτατο» και με «δημοκρατική συνείδηση» πρωθυπουργό του χαρατσιού, είχε μόνο να υπενθυμήσει τον κοινό τους φίλο Οδυσσέα Ελύτη, και αναρωτήθηκε, τι θα έλεγε εκείνος, για την κατάσταση στην Αθήνα του σήμερα, όπου δεν μπορεί να περπατήσει κανείς, συζητώντας υπό το φως του φεγγαριού στην Αθήνα, από τον φόβο των ναζί;  Όμως, αναρωτιέμαι και εγώ με τη σειρά μου, αν τελευταία έχει περπατήσει φιλοσοφώντας το βράδυ στις παρυφές της Ομόνοιας ή της Αχαρνών; Σε ότι αφορά τον Ελύτη του αντιφασιστικού Έπους του 40 και του «Άξιον Εστί», που ξεχειλίζει Ελλάδα και πολιτισμό, από κάθε ανασαιμό των στίχων του, το σωστό ερώτημα, κατ΄εμέ, θα ήταν: τι θα σκεφτόταν ο Ελύτης, βλέποντας χιλιάδες τουρλωμένα οπίσθια να φωνάζουν «Αλλάχ αλ μπαρ», κάτω από την Ακρόπολη, ξεκουφαίνοντας την Χαιρετίζουσα και γαλήνια Πελαγινή του; Και ακόμη καλύτερα θα ήταν, να ρωτούσαμε και άλλους ποιητές. Τον Σεφέρη ή τον Ρίτσο, τον Σικελιανό ή και τον Παλαμά και ακόμη παλαιότερα τον μεγάλο Βαλαωρίτη, γιατί όχι και τον Σολωμό. Σίγουρα, θα μας ενδιέφερε η γνώμη τους περισσότερο από την δική του.

Τέλος, σχετικά με την αναφορά του, ότι προσπαθεί να υπερασπισθεί τον τόπο, το λαό και τον πολιτισμό μας από τα στερεότυπα, χωρίς τη διάθεση να αδικήσω το όντως σημαντικό έργο του, αναρωτιέμαι, σε ποιον πολιτισμό αναφέρεται και σε ποια στερεότυπα; Στον πολιτισμό της τελευταίας 30ετίας, της επίπλαστης ευημερίας, των σκυλάδικων, του Σουλεϊμάν, της υποκουλτούρας, των γκρίκλις και στα στερεότυπα του επιτραπέζιου καρσιλαμά και της αρπαχτής; Σε έναν λαό, που δεν διαβάζει πλέον ποίηση, εκτός μιας απίθανα μικρής μειοψηφίας; Γιατί άραγε; Ή μήπως δεν γνωρίζει, ότι από το 70 και μετά, εκτός εξαιρέσεων, τα γράμματα, οι τέχνες και ο πολιτισμός τίναξαν τα πέταλα και έγιναν κακά αντίγραφα και άκριτοι εισαγωγείς αλλότριων πνευμάτων; Αυτόν τον πολιτισμό υπερασπίζεται;  Και μάταια, ο λαός, έχει το παράπονο ότι οι πνευματικοί του άνθρωποι σιωπούν τόσα χρόνια, μπουκωμένοι από τις χρηματοδοτήσεις; Αν είναι να μιλούν, όμως, με αυτό τον τρόπο, καλύτερα θα ήταν να σιωπούν. Διότι ποιούν κακή υπηρεσία, προσφέροντας στην ΧΑ περισσότερα ψηφαλάκια και στην κατοχική τρόϊκα αμνηστία.

Η απάντηση-επιστολή του πρωθυπουργού, δεν ικανοποίησε τον ποιητή. Φρονώ, δε, πως κατά το αίτημα ήταν και η απάντηση, Δεν άξιζε και κάτι περισσότερο…..