Η πολυτάλαντη ηθοποιός Ρένα Βλαχοπούλου (1917-2004)

Ο Ελληνικός Κινηματογράφος και οι πρωταγωνιστές του

(10)

Επιμέλεια Γ.Γ.Γ

==============

Η Ρένα Βλαχοπούλου (γεννήθηκε το 1917 στην Κέρκυρα, πέθανε στις 29 Ιουλίου 2004 στην Αθήνα) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου και τραγουδίστρια.

Τα παιδικά χρόνια

Γεννήθηκε το 1917 στην Κέρκυρα. Ο πατέρας της, Γιάννης Βλαχόπουλος, ανήκε στην αριστοκρατία του νησιού ενώ η μητέρα της, Καλλιόπη, ήταν κόρη κάποιας υπηρέτριας που εργαζόταν στο σπίτι των Βλαχόπουλων. Οι γονείς της αγαπήθηκαν και, παρά τις αντιδράσεις της οικογένειας του νέου που τον αποκλήρωσε, παντρεύτηκαν κι έκαναν εννιά παιδιά. Τα έβγαζαν πέρα με δυσκολία. Η Ρένα ήταν το πέμπτο τους παιδί. Με τον πατέρα της πήγαινε συχνά επίσκεψη στον αρχοντικό του κόντε Θεοτόκη όπου υπήρχε πιάνο αλλά και μια δισκοθήκη με δίσκους των 78 στροφών. Εκεί θα έχει την πρώτη της επαφή με τη μουσική και το τραγούδι.

Μόλις 22 χρονών, θα τραγουδήσει για πρώτη φορά σε κάποιο ζαχαροπλαστείο της Σπιανάδας, όπου το 1938 θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί τον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Κώστα Βασιλείου. Θα έρθουν στην Αθήνα όπου θα παντρευτούν το καλοκαίρι του επόμενου έτους. Τότε, στο βαριετέ "Όασις", στο Ζάππειο, όπου ο Μίμης Τραϊφόρος παρουσίαζε νέους καλλιτέχνες, η Ρένα θα πάει να δοκιμάσει τις ικανότητές της στο τραγούδι. Εντυπωσιάζει τον Τραϊφόρο, που της ζητά να τραγουδά εκεί μονίμως. Πράγματι, την άλλη μέρα θα πάει να τραγουδήσει η Ρένα στο βαριετέ φορώντας δανεική τουαλέτα που θα την πατήσει και θα πέσει κάτω.

Μια Τρελλή... Τρελλή... Σαραντάρα

Σημειώνει επιτυχία κι ο Πωλ Μενεστρέλ γράφει ειδικά γι' αυτήν ελληνικούς στίχους στο ιταλικό τραγούδι Reginella Campagnola του Έλντο ντι Λατζάρο. Η διασκευή αυτή, με τίτλο "Μικρή χωριατοπούλα" θα γίνει μεγάλη επιτυχία και στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο θα ξαναδιασκευαστεί στο "Κορόιδο Μουσολίνι" από τον Γιώργο Οικονομίδη. Τον χειμώνα του 1939-40 εμφανίζεται ως τραγουδίστρια για πρώτη φορά στο θέατρο Μοντιάλ του Κώστα Μακέδου, στην οδό Πανεπιστημίου σε επιθεώρηση με τη Σοφία Βέμπο (τραγούδησαν ντουέτο). Μαζί και οι αδελφές Καλουτά, ο Κυριάκος Μαυρέας, η Ηρώ Χαντά κι ο Γιάννης Φλερύ.

Τον χειμώνα του 1940 οι Ιταλοί βομβαρδίζουν την Κέρκυρα. Θα σκοτωθούν και οι δύο γονείς της. Ο γάμος με τον Βασιλείου δεν θα κρατήσει. Χωρίζουν και το 1942 παντρεύεται τον τραπεζίτη Γιάννη Κωστόπουλο.

Τότε θα ξεκινήσει συνεργασία με τον συνθέτη Γιάννη Σπάρτακο στο "Πάνθεον" που θα της γράψει τραγούδια με μουσική τζαζ. Θα έχει μεγάλη επιτυχία. Ο Τύπος θα την αποκαλέσει "βασίλισσα της τζαζ". Γίνεται μεγάλη επιτυχία και ξεπερνά τα ελληνικά σύνορα το τραγούδι "Θα σε πάρω να φύγουμε" που θα πει για πρώτη φορά στην επιθεώρηση Wellcome των Αλέκου Σακελλάριου - Δημήτρη Ευαγγελίδη το καλοκαίρι του 1944, στο θέατρο Κυβέλη. Θα ξεκινήσει να ηχογραφεί δίσκους γραμμοφώνου με την Οντεόν. Με τον Σπάρτακο θα συνεργαστούν για αρκετά χρόνια. Χωρίζει με τον Κωστόπουλο το 1946.

Μια Τρελλή... Τρελλή... Σαραντάρα

Αρχίζει περιοδείες με τον Σπάρτακο στο εξωτερικό (Λίβανος, Περσία μέχρι και τις ΗΠΑ). Κατά τη διάρκεια της περιοδείας της στο εξωτερικό και δεχόμενη την πρόσκληση του Σάχη της Περσίας, να τραγουδήσει στα ανάκτορα, η αείμνηστη πριγκίπισσα Σοράγια, γοητευμένη απο τη φωνή της Ρένας, πέρα από θαυμασμό της θα της χαρίσει και ένα μενταγιόν. Την βοηθά ιδιαίτερα το γεγονός ότι μιλά πολλές ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά) και με εξαιρετική προφορά. Απουσιάζει από την Ελλάδα για ένα σημαντικό διάστημα, από τον Ιούλιο του 1946 έως το καλοκαίρι του 1951. Εμφανίζεται και πάλι στην Αθήνα στο θέατρο Σαμαρτζή, στις 24 Αυγούστου 1951, στην παράσταση "Φεστιβάλ στην Αθήνα", μαζί με τους Ορέστη Μακρή, Κούλη Στολίγκα, Νίκο Σταυρίδη, αδελφές Καλουτά.

[Επεξεργασία] Επάγγελμα: ηθοποιός

Η Χαρτοπαίχτρα, (1965)

Με πρωτοβουλία Τούρκου παραγωγού, θα γυρίσει την ταινία "Ανατολίτικες νύχτες", όπου θα ξαναπεί το "Θα σε πάρω να φύγουμε". Δυστυχώς η ταινία αυτή δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Θα τραγουδήσει σε διάφορες επιθεωρήσεις ("Βασίλισσα της νύχτας", "Να τι θα πει Αθήνα", "Και ο μήνας έχει εννιά", "Πουλιά στον αέρα") του Βασίλη Μπουρνέλη. Συνεργάζεται με θιάσους όπως των Βασίλη Αργυρόπουλου, Γιάννη Πρινέα - Σπ. Τριχά, Παρασκευά Οικονόμου, Ορέστη Μακρή - Σπύρου Πατρίκιου, Μίμη Κοκκίνη - Γεωργίας Βασιλειάδου - Κώστα Δούκα). Καλοκαίρι του 1952 τη βρίσκουμε στο περίφημο τότε Ακροπόλ του Μπουρνέλη. Το 1953 φτιάχνει θίασο μαζί με τους Αλέκο Λειβαδίτη, Μαρίκα Κρεββατά, Ρένα Ντορ, Γιώργο Γαβριηλίδη με τον οποίο περιοδεύει στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Κωνσταντινούπολη.

Η Χαρτοπαίχτρα, (1965)

Η πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο ως ηθοποιού και όχι ως τραγουδίστριας, με πρόταση της Σοφίας Βέμπο, έγινε στην επιθεώρηση "Σουσουράδα" (κείμενα Μίμη Τραϊφόρου-Γιώργου Γιαννακόπουλου, μουσική Μενέλαου Θεοφανίδη, χορογραφίες Γιάννη Φλερύ-Αλίκης Βέμπο) με το νούμερο "Άλα πασά μου, κάνε μου τέτοια". Μαζί της ο Νίκος Σταυρίδης. Ήταν το καλοκαίρι του 1954. Θα πει η ίδια αργότερα:

Δεσποινίς ετών..39..

Ντρεπόμουν να βγω στη σκηνή με νούμερο. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Απλώς έτυχε να με δουν. Πίστεψαν από την αρχή ότι ήμουν καλή. Εγώ δεν το πίστευα. Ρε συ, Μίμη, τι να σου πω! Φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω, λέω στον Τραϊφόρο. Ο κόσμος χειροκροτούσε να βγω στη σκηνή. Εγώ δεν έβγαινα. Ξαφνικά με πιάνει ο Τραϊφόρος και με σπρώχνει στη σκηνή. Βγήκα, το νούμερο χάλασε κόσμο. Στη συνέχεια μου έδωσαν κι άλλα νούμερα και καθιερώθηκα ως ηθοποιός.

Γνωριμία με το πανί

Το 1956 ο Αμερικανός κινηματογραφικός παραγωγός Πίτερ Μέλας της προτείνει να παίξει στον κινηματογράφο σε ελληνική ταινία. Πράγματι, ο Γιάννης Πετροπουλάκης θα την σκηνοθετήσει στην ταινία "Πρωτευουσιάνικες περιπέτειες", που θα είναι η ιστορία μιας Κερκυραίας που έρχεται στην Αθήνα. Δίπλα της οι Νίκος Ρίζος, Στέφανος Στρατηγός, Κούλης Στολίγκας, Άννυ Μπωλ. Στην ταινία αυτή θα τραγουδήσει το "Μαζί σου για πάντα" σε μουσική Μενέλαου Θεοφανίδη, το οποίο θα βγει και σε δίσκο 78 στροφών. Η ταινία θα έχει μεγάλη επιτυχία, φθάνοντας τα 100.000 εισιτήρια.

Ραντεβού στον αέρα

Το 1959, στο Πρώτο Φεστιβάλ Τραγουδιού του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, τραγουδά το "Είσαι η άνοιξη κι είμαι ο χειμώνας" των Κώστα Καπνίση - Θάνου Σοφού. Το 1960, ντουέτο με τον Γιάννη Βογιατζή, τραγουδούν το "Πρώτο χελιδόνι". Εξαιρετικά παραγωγική, κάνει ηχογραφήσεις και συνεργάζεται με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, τραγουδώντας Αττίκ, Ιακωβίδη, Σπάθη, Κατσαρό, Μωράκη, Πλέσσα, Μουζάκη και Μάνου Χατζιδάκι. Παράλληλα κάνει θέατρο και εμφανίζεται σε νυχτερινά κέντρα.

Φωνάζει ο κλέφτης

Θα σημειώσει μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Μετροπόλιταν, κάνοντας την τηλεφωνήτρια που απαντά σε κάθε κλήση, δίνοντας πληροφορίες. Συνεργάζεται με τον Αλέκο Σακελλάριο, το 1962, στην ταινία "Όταν λείπει η γάτα", όπου θα παίξει μαζί με τους: Βασίλη Αυλωνίτη, Νίκο Ρίζο, Μαρίκα Κρεββατά, Σταύρο Παράβα και με τις προτοεμφανιζόμενες κινηματογραφικά αδελφές Μπρόγερ. Την ίδια χρονιά παίζει στην ταινία "Μερικοί το προτιμούν κρύο" του Γιάννη Δαλιανίδη, όπου εκτός από τη σκηνοθεσία, έγραψε και το σενάριο. Η ταινία θα είναι η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς με 300.000 εισιτήρια. Στην ταινία σταθμό της καριέρας της η Ρένα ερμηνεύει δύο μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες το: Σαν ξημερώνει Κυριακή ντουέτο με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και το περίφημο Έχω στενάχωρη καρδιά. Και τα δύο τραγούδια είναι σε μουσική του Μίμη Πλέσσα και σε στίχους του Γιάννη Δαλιανίδη. Σχολιάζοντας πολύ ετεροχρονισμένα την εμπειρία της για τούτη την ταινία η Ρένα Βλαχοπούλου, θα αναφερθεί σε ένα αστείο απρόοπτο που συνέβη στο συγκεκριμένο πλάνο καθώς ερμήνευε το δεύτερο τραγούδι στο «νυχτερινό κέντρο» όταν σε μία από τις προσπάθειες για την διεκπεραίωση της σκηνής κάνει μία απότομη κίνηση και της πέφτει το φόρεμα. Αυτοί οι δύο, ο Σακελλάριος κι ο Δαλιανίδης, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην καριέρα της. Στον Σακελλάριο κυρίως οφείλεται το εξαιρετικό της στιλ. Ο Δαλιανίδης ήταν ο άνθρωπος που επέμεινε να την πάρει ο Φίνος στην εταιρεία του.

Μερικοί το Προτιμούν Κρύο

Το καλοκαίρι του 1962 θα παίξει στην "Οδό ονείρων", που ανέβηκε στο θέατρο Μετροπόλιταν. Σκηνοθεσία Μίνου Αργυράκη, μουσική Μάνου Χατζιδάκι. Μαζί με τη Ζωή Φυτούση, τη Νίκη Λεμπέση και τη Μάρω Κοντού είναι οι "Αδελφές Τατά" και το τραγούδι που θα πουν άφησε εποχή. Βγαίνει ντυμένη με χλαμύδα και σατυρίζει τις ταινίες - μελό στο νούμερο "Αμάρτησα για το αρνί μου". Κρατώντας στην αγκαλιά της ένα αρνί, τραγουδούσε "Αμάρτησα για το αρνί μου". Επίσης, στο ίδιο έργο, στην Οδό ονείρων προβαλλόταν μια ταινία διάρκειας πέντε λεπτών όπου εμφανιζόταν μαζί με τον Μάνο Χατζιδάκι ντυμένο τσολιά.

Μία σταρ του σινεμά

Το 1963 πρωταγωνιστεί στις ταινίες "Ένα κορίτσι για δύο" (500.000 εισιτήρια), "Κάτι να καίει" (750.000 εισιτήρια, πρώτη εκείνη τη χρονιά σε εισπράξεις), στη δεύτερη ταινία ο Μίμης Πλέσσας εμπιστευόμενος πλέον την σθεναρή της φωνή, θα της χαρίσει τις επιτυχίες: "Γλυκειά ζωή", "Άνοιξε άνοιξε", "Ό δρόμος είναι δύσκολος', "Όπου και αν πάω". Το 1964 στις "Η χαρτοπαίχτρα" (μεταφορά στον κινηματογράφο του θεατρικού έργου του Δημήτρη Ψαθά, 600.000 εισιτήρια, τρίτη ταινία εκείνη τη χρονιά σε εισπράξεις, μαζί με Λάμπρο Κωνσταντάρα, Σαπφώ Νοταρά, Κώστα Βουτσά), "Κορίτσια για φίλημα" (750.000 εισιτήρια, πρώτη ταινία σε εισπράξεις εκείνη τη χρονιά, εδώ τραγουδά σε μουσική Μίμη Πλέσσα τις επιτυχίες: Κοντά σου, Ελλάδα μου, Γελά γαλάζιος ο ουρανός, H Αθήνα τη νύχτα. Το 1965 και ενώ το άστρο της βρίσκεται σε συνεχόμενη άνοδο πρωταγωνιστεί στις "Φωνάζει ο κλέφτης" και "Ραντεβού στον αέρα", στην τελευταία ταινία η Ρένα μας πρωταγωνιστεί σε διπλό ρόλο και ενσαρκώνει την «Τζένη Σταθάτου» καθώς και τον εαυτό της όπου θα ερμηνεύσει για δεύτερη φορά το περιβόητο "Έχω στενάχωρη καρδιά" και το "Φεύγουν τα χρόνια". Σε όλες αυτές τις ταινίες σκηνοθέτης είναι ο Γιάννης Δαλιανίδης.

Φανταρίνες (1979)

Το 1965 της γίνεται η πρόταση να συμπρωταγωνιστήσει στην ταινία του Ντίνου Δημόπουλου, "Μία τρελλή τρελλή οικογένεια" και να ενσαρκώσει την περίφημη «Πάστα Φλώρα» πλάι στους αξέχαστους Αλέκο Αλεξανδράκη και Τζένη Καρέζη, την οποία θα αρνηθεί διότι όπως εδήλωσε σε συνέντευξη της μεταγενέστερα, ήταν μικρή σε ηλικία τότε να υποδυθεί τη μητέρα της Τζένης και έτσι ο ρόλος αυτός δόθηκε σε μιαν άλλη εξίσου μεγάλη κυρία του ελληνικού θεάτρου την Μαίρη Αρώνη, η οποία χάρη στην πειθώ της ως καλλιτέχνιδα θα τον ερμηνεύσει με μεγάλη επιτυχία χαράζοντας στο υποσυνείδητο πολλών Ελλήνων κινηματογραφόφιλων εντυπώσεις και πληθώρα από ατάκες της.

Ίσως να ήταν λάθος.

Θα συμπληρώσει η Ρένα στην συγκεκριμένη συνέντευξη. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1967 παντρεύεται τον επιχειρηματία Γιώργο Λαφαζάνη. Ο γάμος στη Μητρόπολη Αθηνών, θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα κοσμικά γεγονότα της χρονιάς. Από κανένα γάμο της δεν απέκτησε παιδιά. Με τον Λαφαζάνη θα ζήσουν αγαπημένοι ως τον θάνατο της Ρένας. Αναφέρθηκε σε μία συνέντευξη λέγοντας για αυτό το σημαντικό και προσωπικό θέμα του παιδιού όσο ζούσε τον έγγαμο βίο με τον αγαπημένο της Γιώργο.

Κορίτσια για φίλημα (1964-65)

Εμένα προσωπικά δε μου έλειπε το παιδί. Απλά για το Γιώργο μου ήθελα να το κάνω. Δεν ξέρω όμως αν θα μπορούσα να είμαι κοντά του να το μεγαλώσω εγώ σωστά και όχι οι ξένες γυναίκες. Να κάνω ο,τι κάνουν όλες οι μάνες του κόσμου. Ίσως ο Θεός δε μου έδωσε παιδιά γιατί με είχε προορίσει για άλλο σκοπό.

 

Μια Ελληνίδα στο Χαρέμι

Ένα χρόνο πριν, το 1966 φεύγει από τη Φίνος Φιλμ και πηγαίνει στην εταιρεία Καραγιάννης - Καρατζόπουλος. Η συμφωνία προβλέπει διπλάσια αμοιβή για τη Ρένα και ποσοστά στα κέρδη. Τη χρονιά αυτή γυρίζει τη "Βουλευτίνα" και το 1967 τη "Βίβα Ρένα" υποδυόμενη σε διπλό ρόλο την άπορη και άσημη λαϊκή τραγουδίστρια «Ρένα Παπαλιού» και την διεθνούς φήμης Ιταλίδα τραγουδίστρια «Πεπίτα Ντι Κορφού». Το 1968 θα υποδυθεί τη "Ζηλιάρα" στην ομώνυμη ταινία, μια γυναίκα φαντασμένη, η οποία ζηλεύει χωρίς λόγο και αιτία τον σύζυγο της. Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν με συμπρωταγωνιστή και κινηματογραφικό «θύμα σύζυγο» Νίκο Σταυρίδη που για άγνωστους λόγους απεχώρησε και ολοκληρώθηκαν με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, (οι τρεις αυτές ταινίες είναι σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη, μουσική Γιώργου Κατσαρού. Το 1969 θα γυρίσει την "Παριζιάνα" (σκηνοθεσία Γ. Δαλιανίδη, παραγωγή του Φίνου), το 1970 την "Μια τρελή σαραντάρα" και "Η θεία μου η χίπισσα", το 1971 την "Μια Ελληνίδα στο χαρέμι" και "Ζητείται επειγόντως γαμπρός" (σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου), το 1972 την "Κόμισσα της Κέρκυρας" και την "Η Ρένα είναι οφσάιντ" του επίσης Αλέκου Σακελλάριου (190.000 εισιτήρια). Στις ταινίες της άρεσε, παραβιάζοντας το σενάριο, να αυτοσχεδιάζει. Από το 1972 ο ελληνικός κινηματογράφος εισέρχεται σε περίοδο παρακμής λόγω κυρίως της τηλεόρασης. Και η Ρένα για επτά χρόνια δεν θα γυρίσει ταινίες.

Η τηλεόραση και η επιστροφή στο πανί

Το 1976 θα δοκιμάσει τις υποκριτικές της ικανότητες για πρώτη φορά στην μικρή οθόνη της ΕΡΤ ως πρωταγωνίστρια σε τηλεοπτική σειρά με τίτλο " Μία Αθηναία στην Αθήνα" (σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου) που θα ολοκληρωθεί σε 25 45λεπτα επεισόδια, είναι μία επαγγελματική εμπειρία η οποία συναισθηματικά δεν της άφησε την ιδιαίτερη γλυκειά γεύση που θα πίστευε.

 

Η κόμισσα της Κέρκυρας

Δε με χωράει η μικρή οθόνη, εγώ θέλω απλωσιά. Μόνο στη μεγάλη αισθάνομαι οτι μπορώ να παίξω. Η μικρή με πνίγει γι' αυτό ποτέ μου δεν την αγάπησα, ούτε υποθέτω και εκείνη εμένα. Η γνώμη της για την καινοτομική αυτή δουλειά και μάλιστα για ένα δημόσιο πρόσωπο που υπηρετεί με μεράκι και ήθος την έβδομη τέχνη όπως η Ρένα, μαρτυρούσε ιδιαίτερη δυσαρέσκεια, εξ ού και ο λόγος που ασχολήθηκε αρκετά μεταγενέστερα με την μικρή οθόνη.

Θα επανέλθει στον κινηματογράφο το 1979 με τις "Φανταρίνες" του Ντίμη Δαδήρα (300.000 εισιτήρια). Την ίδια χρονιά ο Γιώργος Σκούρτης διασκευάζει σε μουσική κωμωδία με τίτλο "Λυσιστράτη '79" τη "Λυσιστράτη" του Αριστοφάνη που παρουσιάστηκε το φθινόπωρο του 1979 στο θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ. Σκηνοθετεί ο Δαλιανίδης, πρωταγωνιστεί η Ρένα αλλά χωρίς επιτυχία. Ακολουθούν οι εξής ταινίες: το 1980 "Ρένα να η ευκαιρία" (250.000 εισιτήρια), το 1981 "Της πολιτσμάνας το κάγκελο" (σκην. Κώστα Καραγιάννη, 200.000 εισιτήρια), το 1982 "Η μανούλα, το μανούλι κι ο παίδαρος" (150.000 εισιτήρια), το 1983 "Η σιδηρά κυρία" (σκην. Τάκη Βουγιουκλάκη). Στις 13 και 14 Σεπτεμβρίου του 1984 στο θέατρο του Λυκαβητού θα εμφανιστεί για να τραγουδήσει μπροστά στο αθηναϊκό κοινό, τιμώντας τον ποιοτικό και αείμνηστο συνθέτη Γιάννη Σπάρτακο για τα 50 χρόνια της καριέρας του στην ελληνική μουσική, όπου με το χιούμορ της, την κινησιολογία της και τις φωνητικές της ικανότητες η μεγάλη και λαμπερή τραγουδοηθοποιός θα ερμηνεύσει διάφορες επιτυχίες με ανταμοιβή το θερμό χειροκρότημα του κοινού. Μαζί της τραγουδούν η Άντζελα Ζήλεια, ο Γιάννης Βογιατζής, ο Γιώργος Σωτηρόπουλος, η Αλέκα Κανελλίδου, ο Δάκης και η Μπέσσυ Αργυράκη. Η ενορχήστρωση επιμελήθηκε από τους Γιώργο Νιάρχο, Κώστα Κλαββά και Τάκη Αθηναίο. Η συναυλιακή αυτή επέτειος προολογήθηκε από τον Αλέκο Σακελλάριο. Το 1985 θα πρωταγωνιστήσει για τελευταία φορά στο ελληνικό πανί, στην ταινία "Ρένα τα ρέστα σου" (σκην. Α. Σακελλάριου). Θα ακολουθήσουν συνεργασίες αυτή τη φορά σε εννέα βιντεοταινίες, από το 1986 ως το 1990 που αν και δεν θύμιζαν σε τίποτα τις κινηματογραφικές της εμφανίσεις, χαρακτηρίζονται από το μπρίο της και τη φινέτσα της. Σε μία απο τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έδινε κατά καιρούς δήλωσε:

Έκανα και εγώ τα λάθη μου, όπως και οι άλλοι της γενιάς μου. Παρασυρθήκαμε από τη μόδα της εποχής. Το βίντεο σαν καινούργιο μέσο ήταν πρωτόγνωρο και βέβαια έκανε θραύση. Οι ταινίες πουλούσαν σαν τρελλές στα βίντεο κλαμπ. Όμως εμείς που είχαμε κάνει κινηματογράφο δεν έπρεπε να παρασυρθούμε και να δεχτούμε να γυρίσουμε ταινίες που δεν είχαν καμία σχέση με τις κινηματογραφικές. Ευτυχώς δεν καταγραφήκανε στη συνείδηση του κόσμου, έμειναν οι κλασσικές ταινίες του Φίνου!

Η κάμψη και το τέλος

Δυστυχώς το 1988 δε θα ξεκινήσει καλά όσον αφορά τη σωματική υγεία της όμορφης καλλιτέχνιδας καθώς θα υποστεί συμπτώματα γαστρορραγίας από τις αρχές του έτους και θα αρχίσει η σταδιακή κάμψη. Δεν θα είναι ποτέ πια τόσο εκρηκτική και ζόρικη όπως την ξέραμε παλιά και θα τραγουδάει πλέϊ μπακ. Παρόλα αυτά συνεχίζει ασταμάτητα να είναι παρούσα στο σανίδι, αποθεωμένη διαρκώς από το κοινό εισπράτοντας την αγάπη και τα χειροκροτήματα του. Το 1990 είναι η εποχή που γεννιέται η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση και εντοπίζει την βετεράνα ηθοποιό σύμφωνη και έτοιμη να επιστρέψει στη μικρή οθόνη ως μία από τους πρώτους ηθοποιούς που έπαιξε σε τηλεοπτικές σειρές ενός ιδιωτικού καναλιού. Υπογράφει με τον "ΑΝΤ1" συμβόλαιο και την πρώτη τηλεοπτική χειμερινή περίοδο (1990-1991) παίζει την ομώνυμη Μάμα μία και την δεύτερη (1991-1992) στο Μάλιστα κύριε με τον Γιάννη Μιχαλόπουλο, συνάμα την χειμερινή αυτή περίοδο εμφανίζεται στο μουσικό θέατρο ΡΕΞ της οδού Πανεπιστημίου πραγματοποιώντας ένα ποιοτικό νυχτερινό μουσικό πρόγραμμα πλαισιωμένη απο τους: Δημήτρη Μητροπάνο, Γλυκερία, Γιάννη Μηλιώκα και το συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο. Στο πρόγραμμα αυτό εκτός από τα τραγούδια που θα ερμηνεύσει σε καθε βραδιά δε θα παραλειψει και το γνώριμο χιούμορ της μιλώντας στους θαμώνες του κέντρου.

Την περίοδο (1992-1993) θα παίξει για τελευταία φορά σε επιθεώρηση, στο έργο Για την Ελλάδα ρε γαμώ το. Θα πει "αντίο" στο θέατρο, την περίοδο (1993-94) με την "χαρτοπαίχτρα" του Ψαθά που θ' ανεβεί στο Μπροντγουέι. Την ίδια χρονιά γνωρίζει τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά την ήδη γνωστή τραγουδίστρια Αλέξια, με την οποία θα συνεργαστούν επανεκτελώντας ένα τραγούδι για λογαριασμό του δίσκου που φέρει τον τίτλο: «Η Αλέξια ερμηνεύει τα κλασικά». Πρόκειται για το γνωστό πάλαι ποτέ «Το πρώτο ραντεβού». Το 1995 θα υλοποιήσει άλλη μια εμφάνιση στην ιδιωτική τηλεόραση του "Mega Channel", σε ένα επεισόδιο στους "Δέκα μικρούς Μήτσους" πλάι στον Λάκη Λαζόπουλο. Το 1997 θα κυκλοφορήσει τον δίσκο «Η Ρένα τραγουδάει τζαζ» επανεκτελώντας παλιές ελληνικές και διασκευασμένες ξένες επιτυχίες υπό την μουσική επιμέλεια του Γιώργου Θεοδοσιάδη, σε τρία από αυτά την συνοδεύουν ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Γιάννης Βογιατζής, ο Μάριος Φραγκούλης και η Deborah Mayers, τα οποία όμως θα είναι κατώτερα του μεγάλου ταλέντου της.

Το 2002 θα κυκλοφορήσει η βιογραφία της με τίτλο Βίβα Ρένα από τις εκδόσεις "Άγκυρα" με την επιμέλεια του Μάκη Δελαπόρτα, καθώς επίσης το νησί των "Φαιάκων" το οποίο τη γέννησε θα την τιμήσει μετονομάζοντας το πρώην θερινό ανάκτορο "Μον Ρεπό" σε «Ρένα Βλαχοπούλου». Το 2003, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος της απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος για την προσφορά της στις Τέχνες.

Η παρακαταθήκη της μέσα σε 55 χρόνια δράσης είναι περίπου 120 παραστάσεις στο θέατρο από το 1939 έως το 1994 και 26 ταινίες από το 1951 έως το 1985. Στην ιδιωτική της ζωή όταν κάποιος της ζητούσε να αφηγηθεί κάτι κωμικό, ένιωθε προσβεβλημένη και αυτό γιατί αυτομάτως την υποτιμούσαν από καλλιτέχνιδα σε καραγκιόζη. Τότε σε αυτές τις περιπτώσεις απαντούσε με το μοναδικό και πρότυπο κερκυραϊκό της τρόπο:

Μωρή αϊ στο διάολο που μου ζητάς πρωινιάτικα να σου πω κάτι κωμικό. Τι κωμικό; Πάω να ψωνίσω!

Εν τούτοις παρέμεινε πρότυπο παραδοσιακής συζύγου, ήταν βαθιά θρησκευομένη μια που ήταν και τακτική προσκυνήτρια στον Άγιο Νεκτάριο της Αίγινας και πολιτικά ανήκε στην συντηρητική παράταξη. Γενναιόδωρη με τους νέους ηθοποιούς, αγαπούσε τα ζώα, ήταν μανιώδης καπνίστρια και το χόμπι της ήταν το ψάρεμα και μαγειρική. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της την ταλαιπωρούσε το σάκχαρο.

Πέθανε στις 7 το απόγευμα της Πέμπτης 29 Ιουλίου 2004, στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. Είχε μπει στο Ιατρικό Κέντρο στις 16 Ιουλίου για να εγχειριστεί επειδή υπέστη διάτρηση στομάχου που οφειλόταν σε υποτροπή του σακχάρου. Το ιατρικό ανακοινωθέν ανέφερε ως αιτία θανάτου αιφνίδια ανακοπή καρδιάς. Στις 30 Ιουλίου του 2004 η σορός της εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι του Αγίου Λαζάρου από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Το Σάββατο 31 Ιουλίου του 2004 η κηδεία της πραγματοποιήθηκε από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, υπό τη συνοδεία της μπάντας της Φιλαρμονικής Εταιρείας "Μάντζαρος" που ήρθε από την Κέρκυρα, με παρουσία πολλών συναδέλφων της και απλού κόσμου. Την ημέρα της κηδείας της όλα τα καταστήματα στην Κέρκυρα παρέμειναν κλειστά ως ένδειξη πένθους.

Πηγή:

http://www.ishow.gr/personBio.asp?guid=BC2B0EC5-03C3-4B1D-AC2A-3622B5EC634D