Μια κυνική ανάλυση της νίκης

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Η μονόπλευρη προσέγγιση των προχθεσινών πανηγυρισμών για τη νίκη της Εθνικής, ως μιας δήθεν αντίδρασης σε λανθάνουσα μορφή του λαού απέναντι στα δεινά του, πολύ φοβάμαι πως είναι εξίσου επιφανειακή, αν όχι και αυθαίρετη, με εκείνων, που μηδενίζουν την επιτυχία αυτή και τους πανηγυρισμούς της.

Αλλιώς, αν κάποιος αποκλείσει ως μοναδική αιτία τους την χαρά, πως μπορεί να εξηγηθεί το γιατί το 2004, που δεν υπήρχε η κρίση, ο λαός κατέβηκε για να πανηγυρίσει στους δρόμους για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού Κυπέλου; Όπως επίσης είχε κάνει και το 1987 με το ευρωμπάσκετ; Ας μην ψάχνουμε, λοιπόν για «δράκους», για να νοστιμίσει το παραμύθι!

Έτσι, ενώ ο λαός δε χάνει την ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί στο δρόμο κατά χιλιάδες, για διάφορα ζητήματα που αφορούν τις αγαπημένες του ομάδες, φαίνεται πως δεν τον πειράζει η ανεργία και η δυστυχία του. Το μόνο που τον νοιάζει είναι, να μην πειράξουν την ομάδα του! Αυτό έχει σημασία! Δεν καταλαβαίνει, ότι σε άλλο «γήπεδο» παίζεται το αληθινό παιχνίδι. Όπως και αν έχει όμως, είτε σε αυτό το γήπεδο, είτε στο άλλο, ο ίδιος παραμένει ένας απλός θεατής του παιχνιδιού.

Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω, αν αυτό είναι σωστό ή λάθος και αν ο λαός είναι ώριμος ή ανώριμος, αν και έχω άποψη περί αυτού. Όμως, ας πούμε την απλή αλήθεια και ας μη την κρύβουμε πίσω από ευσεβείς πόθους και ερμηνείες, κατά το πως θα θέλαμε εμείς να είναι τα πράγματα. Ο κόσμος κατέβηκε απλώς για να εκφράσει την χαρά του και τα απωθημένα του. Μιας και τον έχουν πείσει ότι δεν αξίζει τίποτα άλλο, βγήκε για να γιορτάσει την απρόσμενη ποδοσφαιρική επιτυχία και καλώς έκανε. Και αν η Εθνική μας μπορούσε να ρίξει κάνα δύο γκολ και στην Εθνική Γερμανίας, ε τότε, η χαρά του θα έφτανε στα ουράνια! Όχι βέβαια, ότι και τότε θα άλλαζε επί της ουσίας κάτι, αφού τα δίχτυα της εθνικής οικονομίας και της πολιτικής μας έχουν γίνει σουρωτήρι! Αυτό το φυσικό πράγμα, λοιπόν, η χαρά, είναι η αιτία και τίποτα άλλο. Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει κάποιος; Ακόμη και η χαρά όμως έχει τα όρια της, για να μην καταλήξει σε παραφροσύνη.

Προσωπικά χάρηκα για τη νίκη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν σήκωσα και τον κόσμο από τις φωνές, ούτε και θα αλλάξει κάτι στη ζωή μου, ακόμη και αν παίρναμε το παγκόσμιο Κύπελο. Όπως δεν θα αλλάξει τίποτα, ούτε και για τον πεινασμένο Βραζιλιάνο, που διαδηλώνει έξω από τις «αρένες», αν τυχόν η Βραζιλία βγει πρώτη! Ίσα-ίσα, που θα πάθει και αυτός ότι και εμείς, έπειτα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004!

Όμως από τους απολιτικούς πανηγυρισμούς, μέχρι να μιλάμε για «εκρηκτικούς ιμάντες εξέγερσης» κλπ, όπως διάβασα σε κάποιο άρθρο, η απόσταση είναι τεράστια και είναι άκρως ψευδαισθησιακός έως ανυπόστατος ένας τέτοιος ισχυρισμός. Οι Έλληνες είναι φανατικοί οπαδοί ομάδων και κομμάτων. Και γενικά είμαστε πανηγυρτζήδες, καθώς όπως λέει και ο λαός μας, «όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη». Έτσι και εμείς! Είναι σημαντικό πάντως, που η Εθνική μας ενώνει για λίγες ημέρες, αναπτερώνοντας την εθνική μας συναίσθηση, αλλά και πάλι όλα αυτά είναι τόσο λίγα μπροστά στα αληθινά προβλήματα της χώρας. Και το χειρότερο είναι, πως πρόκειται για μια χαρά που δεν διαρκεί πολύ, αφού είναι «σαν της γαρδένιας τον ανθό που ζει για μια νύχτα μόνο». Αντίθετα, τα χαράτσια και η δυστυχία θα διαρκούν για χρόνια.

Από την άλλη, προσπαθώ να κρατήσω και μια ισορροπία, ώστε να μην περιπέσω στη μιζέρια της άρνησης και του μηδενισμού της όποιας νίκης, αλλά επίσης και να μη πετάω στα σύννεφα, αποδίδοντας μεγαλύτερη αξία και σημασία από όση της πρέπει, αφού πρόκειται μόνο για ένα παιχνίδι. Και τέλος, προτιμώ να έχω στραμμένη την προσοχή μου στους κανάγιες που μας κυβερνούν και στα ανόσια έργα τους….

Ο Σάμαρης και ο Σαμαράς έβαλαν τα γκολ της νίκης

και όχι το γερμανόδουλο συνώνυμο της φρίκης!

Σχέδιο: Μελάνι-χαρτί

Γ,Γ.Γ