Ο Κυνικός προς αναζήτηση του Καμήλου!

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Ψάχνω εδώ τριγύρω, στα καντούνια του κυνοβουλίου, μπας και πετύχω κάπου αυτή την τρικαλινή μυτζήθρα! Τον Καμήλο!

Εμπιστεύομαι την μύτη μου πως θα τον βρει σίγουρα. Αρκεί να οσμιστώ την μπόχα της τυρίλας και της ποδαρίλας και θα τον ξετρυπώσω!

Είμαι βέβαιος, πως κάπου θα τον δω να κυλάει στα ρείθρα, σαν χαμένο κέρμα των πενήντα λεπτών, που έπεσε από μια τρύπια τσέπη.

Να τον ρωτήσω, ως ο πιο κυνικός από τους κυνικούς που γνωρίζω ότι είναι, να μου πει το εξής:

Αφού το ηλεκτρικό ρεύμα, ρε Καμήλο, δεν είναι κοινωνικό αγαθό, μήπως το λυχνάρι μου είναι;

Ε! Πάρτο, λοιπόν, θα του πω! Σου το δίνω!

Για να φωτίζεις με αυτό στις μαύρες νύχτες, τις «κοινωνικές ευαισθησίες» της σκοτεινής και ανόητης ψυχής σου! Να τον ρωτήσω ακόμα, αν θα έλεγε το ίδιο, κοιτάζοντας στα μάτια τον μπαρμπα Κώτσο, που ζει με ηλεκτρικές συσκευές και με οξυγόνο.

Και να μην ξεχάσω επίσης να τον ρωτήσω, αν είναι ακόμα σε εκείνη την ειδική επιτροπή της κυνοβουλής, που έχανε τον χρόνο του τζάμπα, όπως έλεγε, με ακατανόητα επιστημονικά θέματα! Δικαιολογημένα, αφού από την στάνη μέχρι τα Ούφο, η απόσταση είναι εκατομμύρια έτη φωτός!

Διότι, αν δεν είναι, έχω να του προτείνω τη θέση του προέδρου σε μια νέα επιτροπή, που δημιουργήθηκε πρόσφατα. Είναι μια μονομελής επιτροπή, που διερευνά ορισμένα φλέγοντα ζητήματα, τα οποία χρήζουν άμεσων και υπεύθυνων απαντήσεων και είναι τα κάτωθι:

«Είναι η μαλακία κοινωνικό αγαθό;»

«Στα πόσα χρόνια πεθαίνει ο παπάρας, εξαιτίας της κατά συρροήν μαλακίας του;»

Και σε τελευταία φάση το κρίσιμο ερώτημα:

«Όταν πεθάνει, υπάρχει ο κίνδυνος να αναστηθεί;»

Σχέδιο: Μελάνι-χαρτί

Γ.Γ.Γ