Απ' όσο γνωρίζω, συνηθίζεται ο φιλοξενούμενος, λέξη που ενέχει και τη σημασία της πρόσκαιρης παρουσίας και του έκτακτου μιας επίσκεψης στο χώρο κάποιου άλλου, όταν συνδεθεί και με τη λέξη επισκέπτης, να είναι εκείνος που προσαρμόζεται για λίγο με τις συνήθειες και με τον τρόπο ζωής των οικοδεσποτών του. Έτσι, δείχνει πως τα σέβεται, ακόμα κι αν δεν τα ασπάζεται.
Αυτό απαιτεί η ευγένεια και η φιλοφροσύνη προς αυτόν που μας φιλοξενεί. Για παράδειγμα, όσες φορές έχω πάει στο Άγιο Όρος, ήμουν εγώ που προσάρμοσα για λίγες ημέρες την ζωή μου στον ρυθμό των φιλοξενούντων με, χωρίς να απαιτήσω να αλλάξουν αυτοί για μένα. Αυτό είναι αναγνώριση και φιλοτιμία. Αυτή η αρχή ισχύει για κάθε περίπτωση φιλοξενίας κι αν κάτι δεν το αντέχεις, ή δεν σου αρέσει, απλά φεύγεις.
Κάποτε, είχε πέσει τυχαία στα χέρια μου ένα τουριστικό φυλλάδιο που αφορούσε το Ιράν. Μέσα, εκτός των αξιοθέατων, είχε γραμμένο ένα ολόκληρο κατεβατό με οδηγίες συμπεριφοράς για τους επίδοξους επισκέπτες του, σχετικά με το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, τις συνήθειες των Ιρανών και τι πρέπει να αποφεύγεις, για να μην παρεξηγηθείς. Πχ, να μην απευθύνεις τον λόγο προς τη γυναίκα του οικοδεσπότη σου, διότι είναι απρέπεια, ή να της προτείνεις χαιρετισμό δια χειραψίας, κι άλλα εθιμοτυπικά αναφορικά με δώρα και παζάρια κλπ, κλπ, ώσπου στο τέλος, σου έφευγε τελείως η διάθεση να πας στο Ιράν.
Την αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, μου έδωσε η επίσκεψη πριν λίγες ημέρες του Ιρανού προέδρου Χουρανί στην Ρώμη. Η επίσκεψη αυτή συζητήθηκε έντονα στην Ιταλία κι αλλού, εξαιτίας της αστείας απόφασης της ιταλικής κυβέρνησης, να καλύψει με χαρτόνια τα αρχαία γυμνά αγάλματα των θεαινών στο μουσείο του Καπιτολίνο, για να μην σκανδαλισθεί στην θέα τους ο Ιρανός πρόεδρος. Ο οποίος σημειωτέον, έχει την θρησκευτική αντίληψη και δογματική άποψη, πως πρόκειται για αμαρτουργήματα κι όχι για αριστουργήματα της τέχνης.
Ωστόσο, αυτό που μοιάζει να είναι το κατεξοχήν σκάνδαλο της υπόθεσης, είναι η ίδια η απόφαση και όχι η αναχρονιστική αντίληψη του φιλοξενούμενου υψηλού επισκέπτη. Λες και η Ρώμη, συναισθανόμενη ως πόρνη τις αμαρτίες της και ομολογώντας τες, έσπευσε να κρύψει την γυμνή ντροπή του πολιτισμού της από τα αθώα και παρθένα μάτια του μουσουλμάνου προέδρου, που ζει σε ένα κόσμο ανεικονικής αγνότητας και ηθικής αγιότητας. Έπρεπε κατά την ιταλική κυβέρνηση, ο φιλοξενούμενος να τα δει όλα σύμφωνα με τον δικό του τρόπο ηθικής αντίληψης. Γιατί όμως, να μη δείξει πως σέβεται κι εκείνος τον τρόπο σκέψης των οικοδεσποτών του, χωρίς φυσικά να είναι αναγκασμένος και να τον αποδεχθεί εφόσον τον θεωρεί ανήθικο; Γιατί έπρεπε να τον μεταβάλλουν σε κριτή του ρωμαϊκού πολιτισμού εντός της έδρας του και μάλιστα να επιβραβεύσουν την άποψη του με αυτό τον απολίτιστο τρόπο απέναντι στην κληρονομιά τους;
Θα μπορούσε να μην πάει καν στο Καπιτολίνο, αφού ήξερε τι θα έβλεπε, ή να του έκλειναν τα μάτια κάθε φορά που θα περνούσε μπροστά από κάποιο γυμνό άγαλμα. Προτίμησαν όμως, να ξεφτιλίσουν τον ίδιο τον πολιτισμό τους, παραδεχόμενοι εμμέσως ότι είναι ανήθικος και υποχωρώντας έτσι απέναντι στον άκαμπτο ισλαμικό δογματισμό, που φαίνεται να νικάει διαρκώς στα σημεία και παγκόσμια στις εντυπώσεις, εφόσον μπορεί αδιάλλακτα να επιβάλλεται και δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Η κριτική της ισλαμικής ηθικής απέναντι στον «ανήθικο» πολιτισμό της Δύσης. Και να σκεφτεί κανείς, ότι οι σιίτες, είναι πιο μετριοπαθείς σε σύγκριση με τους σουνίτες, που είναι εκείνοι που μας υποδούλωσαν για τετρακόσια χρόνια ως Οθωμανοί-Τούρκοι. Ούτε κρασί στο δείπνο, ούτε γυμνές οδαλίσκες, ούτε χοιρινές μπριτζόλες, μόνο ισλαμικό ξεροσφύρι. Πάλι καλά που την γλίτωσαν οι ιταλίδες και δεν τις έβαλαν να φορέσουν μαντίλες, στους δρόμους απ’ όπου θα περνούσε ο ιρανός πρόεδρος, ώστε να νιώθει άνετα σα στο σπίτι του!
Αυτή η απόφαση, λοιπόν, δεν είχε καμιά σχέση με την οφειλόμενη ευγένεια, ή με τη συγκατάβαση απέναντι στο φιλοξενούμενο. Δεν είχε καμία αίσθηση ισοτιμίας και αμοιβαιότητας. Στη γλώσσα της ισχύος, δείχνει σε όλους εντός κι εκτός Ευρώπης, την επικυρίαρχη δύναμη της αντίληψης του Ισλάμ σε κάθε επίπεδο. Στους συμβολισμούς της σημειολογίας σημαίνει μια υποχώρηση του πολιτισμού απέναντι στην οπισθοδρόμηση. Όμως, στην αδίστακτη γλώσσα της διπλωματίας, μπορεί να σημαίνει αλισβερίσι και πως οι Ιταλοί καλόπιασαν τον Ροχανί, μπας και κλείσουν καμιά μπίζνα.
Τουλάχιστον εμείς, δεν έχουμε προς το παρόν υποπέσει σε τέτοιο ρεζιλίκι. Όταν κάποια ελληνικά γλυπτά ταξίδεψαν πριν από λίγα χρόνια μέχρι το Κατάρ για μια έκθεση, οι Καταριανοί απαίτησαν να τα σκεπάσουν και να τα εκθέσουν με σεντόνια. Φυσικά, ο συνοδός Έλληνας υφυπουργός, κάποιος της Ν.Δ, αρνήθηκε προς τιμήν του να το πράξει. Και έκανε πολύ καλά που τα μάζεψε κι έφυγε. Είδατε, όμως πως εκείνοι απαιτούν από τους επισκέπτες τους να προσαρμόζονται στον τρόπο ζωής τους, κάτι που οι ίδιοι δεν το κάνουν ως φιλοξενούμενοι άλλων; Και θέλουν οι δόλιοι να δουν και κλασική τέχνη! Τα δάχτυλα μόνο και τους αστραγάλους των γλυπτών! Παράνοια! Και αφού γνώριζαν ότι ήταν γυμνά τότε γιατί ήθελαν την έκθεση; Μήπως για να τα γελοιοποιήσουν; Σημειολογικά πάντα, ως παγκόσμια εικόνα, για το τι μπορεί να κάνει το Ισλάμ στα κορυφαία έργα του δυτικού πολιτισμού, με το να προσβάλλει την ομορφιά και την αλήθεια τους.
Δείτε το Video:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου