Η ανισόρροπη δικαιωματική πολιτική της νέας τάξης απειλεί να ανατρέψει την παγκόσμια ισορροπία.

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Όσοι βασίζουν στο φυσικό δίκαιο την επιχειρηματολογία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων, δεν κάνουν καμία αναφορά και στο θεμελιώδες φυσικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στον «ζωτικό χώρο» του. Διότι ναι μεν ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, αλλά η ελευθερία αυτή προϋποθέτει και τον χώρο της. Και το παραβλέπουν σκοπίμως, ως μη συμφέρον, προκειμένου να εφαρμόσουν μια αυθαίρετη δικαιωματική πολιτική που εξυπηρετεί τα σχέδια τους και βασίζεται στην καταπάτηση των αναφαίρετων φυσικών δικαιωμάτων της μιας ομάδας, υπέρ των δικαιωμάτων κάποιας άλλης.

Είναι μάλιστα τόσο θεμελιώδης η φυσική ανάγκη για την ύπαρξη του ζωτικού χώρου, που την παρατηρούμε να διατρέχει κάθετα σύμπασα την οργανική κλίμακα της ζωής πάνω στη γη. Από το πλέον ελάχιστο στέλεχος μικροβίου, μέχρι τα πτηνά, τα ψάρια και τα ανώτερα θηλαστικά, όλα τα έμβια όντα έχουν ανάγκη από έναν ζωτικό χώρο και φυσικό δικαίωμα στην κατοχύρωση του. Και το εκφράζουν προστατεύοντας τον χώρο αυτό απέναντι σε κάθε εισβολέα, ομοειδή ή μη. Από αυτό δεν θα μπορούσε, φυσικά, να αποτελεί εξαίρεση ούτε κι ο άνθρωπος. Αυτό είναι απλά ένας φυσικός νόμος κι ως τέτοιος καμία απόφαση τεχνοκρατών δε μπορεί να τον αλλάξει, χωρίς να στραφεί ενάντια στην ανθρώπινη και την γήινη φύση.

Η αντίδραση στην απειλή του ζωτικού χώρου, είναι αυτόματη και αντανακλαστική και η τύχη της εξαρτάται μόνο από την αναμέτρηση των δυνάμεων εισβολής και αποτροπής. Αναφερόμενος μάλιστα σε αυτό, αξίζει να σημειώσω ότι το ίδιο φυσική, ως προς την εκδήλωση της, είναι και η αντίθετη κατάσταση, δηλαδή η απόπειρα κατάληψης του αλλότριου ζωτικού χώρου. Κι ενώ στην οργανική κλίμακα της ζωής βλέπουμε να συμβαίνουν και οι δύο καταστάσεις ορμώμενες από καθαρά φυσικές κι αντικειμενικές αιτίες, ωστόσο στην περίπτωση του ανθρώπου και της ανθρώπινης ιστορίας, η επέκταση του ζωτικού χώρου σε βάρος του χώρου άλλων, προσλαμβάνει αφύσικα χαρακτηριστικά, καθώς υποκινείται από τα εκφυλιστικά στοιχεία μιας υποκειμενικότητας που την τροφοδοτούν η πλεονεξία, η επίδειξη ισχύος, η απληστία και η έφεση στη βία και στο «δίκαιο» του ισχυρού. Ευνόητο είναι, ότι η «φυσική» αυτή εγκληματικότητα, δε μπορεί να συγκαταλεχθεί ανάμεσα στα φυσικά δικαιώματα του ανθρώπου, χωρίς να αναγνωρίσει κανείς ταυτόχρονα και το δικαίωμα στον εισβολέα να εγκληματεί, επειδή του το επιτρέπει η δύναμη του. Για αυτό και η ανθρώπινη συλλογική συνείδηση ποτέ δεν την αναγνώρισε και πάντα την καταδικάζει. Σε έναν κόσμο όπου δυστυχώς δεν υπάρχει ειρήνη, οι αμυντικοί πόλεμοι ήταν και παραμένουν στην ιστορία οι πιο έντιμοι.

Κάθε αναφορά, λοιπόν, για τον ζωτικό χώρο σε αυτό το άρθρο, δεν έχει καμία σχέση με το πως τον εννόησαν οι μιλιταριστές της κάθε εποχής, με τελευταίο τον Χίτλερ και τους Ναζί. Ο ζωτικός χώρος, είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να μπορέσει ένα έμβιο ον, ο άνθρωπος, να αναπτυχθεί ζώντας ελεύθερος κι αυτάρκης, χωρίς να υποβλέπει τον ζωτικό χώρο άλλων. Είναι το σπίτι που κανείς δεν επιθυμεί να του το παραβιάσουν, είναι το προσωπικό δωμάτιο όπου ησυχάζει, είναι η αυλή του που δεν επιθυμεί να μπαίνει ο καθένας, είναι γενικά ένας οποιοσδήποτε χώρος όπου το άτομο μπορεί να ανασαίνει ελεύθερα και να απολαμβάνει τις υλικές ωφέλειες του. Για έναν μαρξιστή, που παραβλέπει το φυσικό δίκαιο πάνω στο οποίο στοιχειοθετεί ο ζωτικός χώρος το δικαίωμα του στην ύπαρξη, η έννοια του ζωτικού χώρου συγχέεται με την ιδιοκτησία και την οριοθέτηση, ενώ είναι μόνο οι εξελικτικές μορφές του κι όχι η αιτία. Γίνεται έτσι μια έννοια εχθρική κι επιζητά την κατάργηση της. Δεν είναι όμως το ίδιο εχθρικοί απέναντι στην ιδιοκτησία, οι έτεροι συνεργάτες της παγκοσμιοποίησης, οι νεοσυντηρητικοί και νεοφιλελεύθεροι. Διότι αυτοί επιδιώκουν μεν την καταπάτηση του ζωτικού χώρου των λαών και των ατόμων και την κατάργηση εθνών και συνόρων, αλλά με το σκοπό να σφετεριστούν όλη αυτή την ιδιοκτησία και να την κάνουν δική τους, μετατρέποντας τους λαούς σε καταναλώσιμο χυλό και επεκτείνοντας έτσι τον δικό τους χώρο σε βάρος της ανθρωπότητας. Η παραβίαση του ζωτικού χώρου είναι η κοινή συνισταμένη των δύο φαινομενικά διαφορετικών τάσεων της παγκοσμιοποίησης, που η καθεμία εργάζεται με τον δικό της τρόπο και στο δικό της επίπεδο, οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό, ιδεολογικό κλπ, με ένα και μόνο σκοπό. Την κατάργηση όλων των φυσικών δικαιωμάτων, χάριν των...δικαιωμάτων!

Όμως επειδή ο ζωτικός χώρος δεν αφορά μόνο την ύλη αλλά και τον κόσμο των ιδεών, ο κάθε άνθρωπος έχει το φυσικό δικαίωμα να καθορίζει τον πνευματικό ζωτικό του χώρο χωρίς να συγκρούεται με άλλους ή να περιορίζεται από άλλους. Ο ζωτικός χώρος επεκτείνεται και στα δύο επίπεδα, υλικό και πνευματικό. Και στα δύο υφίστανται πόλεμοι και απόπειρες κατάληψης του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο βίαιος εξισλαμισμός π.χ, είναι μια κατάληψη του πνευματικού ζωτικού χώρου των μη μουσουλμάνων, ή οι αποφάσεις του υπουργού Ν. Φίλη εναντίον της Ορθοδοξίας, της ιστορίας και της γλώσσας, αποτελούν επίθεση της αθεΐας και του εθνομηδενισμού και περιορισμό του πνευματικού ζωτικού χώρου των Χριστιανών και συνολικά του ελληνικού έθνους.

Το δικαίωμα στον ζωτικό χώρο είναι ένα από τα πιο φυσικά δικαιώματα, επειδή ακριβώς εδράζεται στην φυσική νομοτέλεια της ύπαρξης και είναι εγγεγραμμένη στη συμπεριφορική δράση των όντων, που σχετίζεται με την αυτοσυντήρηση τους. Είναι σύμφυτο και εγγενές. Κι ωστόσο παραβιάζεται στο όνομα των επινοημένων δικαιωμάτων από αμφίβολων σκοπών ανθρώπους του πολίτικαλ κορέκτνες, που δήθεν υποστηρίζουν τα δικαιώματα την ίδια στιγμή που τα καταπατούν. Και το κάνουν υπονομεύοντας το ζωτικό χώρο των λαών της Ευρώπης με την τεράστια μεταφορά πληθυσμών από σφαίρες επιρροής άλλων ζωτικών χώρων.

Επισημαίνω ότι υπό διαφορετικές κλίμακες ο ζωτικός χώρος αφορά τόσο τα άτομα, όσο και τις ομάδες, τους πολιτισμούς και τα έθνη. Το φυσικό αυτό δικαίωμα και η υπεράσπιση του δεν έχει τίποτα να κάνει με φυλετικές ή θρησκευτικές προτιμήσεις και διακρίσεις, όπως μερικοί λένε για να αποπροσανατολίζουν τη συζήτηση. Γι αυτό και βλέπουμε να διατρέχει την ανθρώπινη πυραμίδα και να  υπάρχει και ανάμεσα σε ομόφυλους και ακόμα περισσότερο ανάμεσα στα μέλη της ίδιας οικογένειας, καθώς ο ζωτικός χώρος είναι ζητούμενο ακόμα και μεταξύ αδελφών και φίλων. Δεν είναι, λοιπόν, «φασίστας», ή «ρατσιστής» εκείνος που επικαλείται το φυσικό δικαίωμα στον ζωτικό του χώρο, που απειλείται. Ούτε είναι παλιάνθρωπος επειδή τον προστατεύει. Αντιδρά με τρόπο φυσικό, κάνοντας χρήση του δικαιώματος του να έχει ζωτικό χώρο. Φαντάζεστε να λέγαμε κάτι τέτοιο για το ΟΧΙ του 1940, μέρες που έρχονται; Ότι δηλαδή είναι φασίστες όσοι αντιστάθηκαν στους φασίστες και δεν τους υποδέχτηκαν με λουκούμια; Αντιλαμβάνεστε πόσο ακραίες κι γελοίες προεκτάσεις μπορεί να έχουν τέτοιες αντιλήψεις που πρεσβεύουν την υποταγή και την παράδοση ως τις μόνες ορθές και αποδεκτές συμπεριφορές;

Όμως, δε μπορεί κανείς να παίζει με τόσο βαθιά πράγματα και να θέλει να τα αλλάξει, επειδή νομίζει ότι μπορεί, ή επειδή πιστεύει πως η φύση και ο άνθρωπος είναι λάθος και πρέπει να τους διορθώσει. Οι άνθρωποι πάντα θα αγωνίζονται για τον ζωτικό τους χώρο, στο σπίτι, στη δουλειά, στην κοινωνία, συχνά όχι μόνο ως άτομα αλλά και ως έθνη. Μόνο η ανοχή μπορεί να αναστέλλει ως ένα σημείο τις συγκρούσεις που προκαλεί η απώλεια του ζωτικού χώρου, αλλά μέχρι πότε; Η ανισόρροπη πολιτική της νέας τάξης απειλεί να ανατρέψει την διεθνή ισορροπία.

Η έκρηξη θα είναι τόσο φυσική, όσο και η έκρηξη ενός ηφαιστείου που βράζει. Οι λαοί της Ευρώπης αργά ή γρήγορα θα αντιδράσουν απέναντι στην προσπάθεια ισλαμοποίησης, διότι κανείς δεν επιθυμεί αληθινά την απώλεια του χώρου του. Η συνέπεια της συνειδητοποίησης θα είναι οδυνηρή και τρομακτική για όλους. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να το δει, αρκεί να γνωρίζει την ανθρώπινη φύση. Ο σοφός άνθρωπος όταν βλέπει μαύρα σύννεφα, παίρνει μαζί του και μια ομπρέλα. Οι νεοσυντηρητικοί φιλελέ και οι αριστεριστές του πολιτιστικού μαρξισμού, θα είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την πρόκληση της επειδή αγνόησαν επιδεικτικά το φυσικό δίκαιο και την ανθρώπινη φύση. Εκτός κι αν η σύγκρουση είναι κι αυτή μέρος του σχεδίου τους για ολική επικράτηση.