Τίτλος άρθρου: "President
Trump and America’s Post-Liberal Future" (του Steve Turley για το ‘Katehon’). (Το "liberal" μεταφράζεται
"φιλελεύθερος". Πλην όμως στις ΗΠΑ ο "λίμπεραλ" εννοείται ο
"μετριοπαθής αριστερός". Στην ουσία ο όρος "λίμπεραλ"
απηχεί τις αριστερές νεοταξικές αντιλήψεις).
«Φανταστείτε
τι θα μπορούσε να καταφέρει η χώρα μας αν αρχίζαμε να δουλεύουμε μαζί ως ένας
λαός, κάτω από έναν Θεό, χαιρετώντας την αμερικανική σημαία». - Donald J. Trump.
Τον
περασμένο Αύγουστο, ο Nate Silver, το παιδί θαύμα που προέβλεψε τις εκλογές του
2012 με απίστευτη ακρίβεια, είπε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είχε μόνο 13% πιθανότητα
να κερδίζει τις εκλογές. Παρόμοιες πιθανότητες έδιναν και τα μεγάλα μέσα
ενημέρωσης. Μέχρι την 1η Νοεμβρίου, δηλαδή μια εβδομάδα πριν τις εκλογές των
ΗΠΑ, η Moody Analytics προέβλεπε ότι η Χίλαρι θα κέρδιζε με 332 εκλεκτορικές
ψήφους πράγμα που κατέληξε σε πολλά άρθρα να θριαμβολογούν για την αναπόφευκτη
στέψη της Κλίντον στις κάλπες.
Αλλά
γιατί οι δημοσκοπήσεις ήταν τόσο παραπλανητικές και πώς τα μεγάλα ΜΜΕ έκαναν
τέτοιο λάθος; Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα ΜΜΕ του παλιού κατεστημένου εν
γνώσει τους διαιωνίζουν μια κοσμική (secular ή εκκοσμικευμένη) προοπτική της
ζωής που βλέπει τον κόσμο από πλευράς δύο ομάδων ανθρώπων: Αυτούς που
υποστηρίζουν μια κοσμική φιλελεύθερη (λίμπεραλ) προοπτική της ζωής και αυτούς
που αντιστέκονται σε μια τέτοια προοπτική και επομένως εξ ορισμού είναι
παράλογοι και "καταπιεστικοί". Έτσι, τα διάφορα ΜΜΕ του κατεστημένου
και οι δημοσιογράφοι είναι γενικά ανίκανοι να αντιληφθούν και να
αλληλεπιδράσουν με τις μη-κοσμικές αντιλήψεις της ζωής.
Η
κάμψη αυτής της κοσμικής προοπτικής της ζωής είναι ίσως ο πιο σημαντικός
δείκτης της νίκης του Τραμπ.
Μπαίνουμε
στην εποχή που οι λόγιοι ονομάζουν “μετακοσμική” (post-secular ή
μετα-εκκοσμικευμένη). Όπως υπονοεί η λέξη, η μετακοσμική κοινωνία είναι αυτή
που δεν προσυπογράφει πλέον τις δύο θεμελιώδεις δεσμεύσεις του κοσμικού
φιλελευθερισμού: Τον επιστημονικό ορθολογισμό και τις προσωπικές αξίες της αυτονομίας
και του τρόπου ζωής. Σε πολύ βασικό επίπεδο, η μετακοσμική κοινωνία αφορά την
επιστροφή στη θρησκεία και τις θρησκευτικές αξίες στο δημόσιο βίο. Το έχουμε
δει αυτό με την έλευση των συμβουλίων της Σαρίας στο Ηνωμένο Βασίλειο που
ασκούν διαιτησία μεταξύ των μουσουλμάνων, την αναζωπύρωση της Ρωσικής Ορθόδοξης
Εκκλησίας ως σημαντικής πολιτικής, ηθικής και πολιτιστικής δύναμης στη Ρωσική
Ομοσπονδία, την αναβίωση του αυτοκρατορικού Σιντοϊσμού στην ιαπωνική κυβέρνηση,
την αναζωογόνηση της κομφουκιανικής φιλοσοφίας μεταξύ των Κινέζων αξιωματούχων,
τον Ινδουϊστικό εθνικισμό στην Ινδία, το Ισλάμ στην Τουρκία και ούτω καθεξής.
Εδώ
στις ΗΠΑ, παρόμοιες διαδικασίες είναι προφανείς στην εντεινόμενη κατάρρευση του
πολυπολιτισμού και της πολιτικής ορθότητας, οι οποίες μαζί αντιπροσωπεύουν το
σύστημα αξιών της εκκοσμίκευσης (secularization). Ο πολυπολιτισμός είναι μια
ιδέα που επινόησε η Αμερική από την πληθώρα των πολιτιστικών ταυτοτήτων που
επιλέγουν για τον εαυτό τους τα οριζόμενα από την κατανάλωση άτομα, χωρίς καμία
κουλτούρα να υπερισχύει ή να είναι ανώτερη. Και η πολιτική ορθότητα είναι απλώς
ο πολυπολιτισμός παντρεμένος με το κράτος, όπου οι κυβερνητικές πολιτικές
δείχνουν εύνοια σε κάποιες εθνοτικές ομάδες εις βάρος άλλων. Εξ ου και ο Van
Jones, τη νύχτα της νίκης του Τραμπ, πετάγονταν στο CNN και έλεγε ότι είναι «ρατσιστικό»
και «εθνικιστικά μισαλλόδοξο» που οι Λευκοί ψηφίζουν σύμφωνα με τα συμφέροντά
τους, ενώ το γεγονός ότι οι Μαύροι ψηφίζουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους είναι
«απελευθέρωση» και «δικαιοσύνη».
Από
πολλές πλευρές, αυτή η πολιτικά ορθή πολυπολιτισμική προοπτική της ζωής
βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Από
τη μια μεριά, μια σκληροπυρηνική αντιμεταναστευτική πρόταση πολιτικής, που
κάποτε θεωρούνταν η προαναγγελία θανάτου για έναν ρεπουμπλικάνο υποψήφιο,
νίκησε σαρωτικά στην κάλπη.
Από
την άλλη μεριά, ο πολυπολιτισμός μεταμορφώνεται σε φυλετοποίηση και
βαλκανοποίηση στην πολιτική αριστερά. Για παράδειγμα, το κίνημα «Οι Ζωές των
Μαύρων Έχουν Σημασία» (Black Lives Matter ή
BLM) δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα εθνοτικό, εθνικιστικό (και βίαιο)
κίνημα, ένα είδος απολυταρχικής φυλετοποίησης που απορρίπτει τις κοσμικές ιδέες
της ανοχής και της αποδοχής. Οι αξίες του κοσμικού πολυπολιτισμού και της
ανοχής καταρρέουν ολόγυρα, όχι απλά λόγω του κύματος των εθνικιστικών
λαϊκιστικών διαθέσεων της δεξιάς, αλλά επίσης και λόγω των διαιρέσεων στις
συμμαχίες, που λαμβάνουν χώρα ως αποτέλεσμα του πολυπολιτισμού.
Επιπλέον,
η μεταβολή αυτή προς τις εθνικιστικές διαθέσεις που παρατηρούμε σε όλη τη Γη
στην πραγματικότητα προϋποθέτει μια αναζωπύρωση των ιστορικών θρησκευτικών
ταυτοτήτων και των ηθικών δεσμεύσεων, κυρίως λόγω της αλληλοσχέτισης μεταξύ του
εθνικισμού και των αναζωογονημένων παραδόσεων. Ενόψει των απειλών στην τοπική ή
την εθνική ταυτότητα από τις κοσμικές διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης, οι λαοί
έχουν την τάση να ανακτούν τα σύμβολα της πολιτισμικής τους ταυτότητας όπως η
γλώσσα, τα έθιμα, οι παραδόσεις και η θρησκεία ως μηχανισμούς αντίστασης.
Μπορούμε
να δούμε αποδείξεις αυτής της αναζωπυρωμένης αστικής θρησκείας και εδώ στην
Αμερική. Στην πρόσφατη προεκλογική ομιλία του στο Μέιν, ο Τραμπ είπε «Φανταστείτε
τι θα μπορούσε να καταφέρει η χώρα μας αν αρχίζαμε να δουλεύουμε μαζί ως ένας
λαός, κάτω από έναν Θεό, χαιρετώντας την αμερικανική σημαία.» Αυτό έγινε η
επωδός στις προεκλογικές ομιλίες του: Ένας λαός κάτω από έναν Θεό. Και ενώ
μερικοί δεν μπορούν να ξεπεράσουν τον δυνητικό κίνδυνο για τις θρησκευτικές
ελευθερίες που εκπροσωπεί μια τέτοια υποθετική δήλωση, πρέπει να κατανοήσουμε
ότι αυτή ακριβώς είναι η αναζωπύρωση της δημόσιας θρησκείας που συνοδεύει την
άνοδο των εθνικιστικών διαθέσεων.
Επιπλέον,
ο Τραμπ βάζει αυτό το όραμα στην πολιτική. Υπόσχεται να καταργήσει την
επονομαζόμενη “Τροποποίηση Τζόνσον”, που προτάθηκε από το τότε Γερουσιαστή
Lyndon B. Johnson και ψηφίστηκε το 1954. Ο σκοπός του νόμου ήταν να απαγορεύσει
τις εκκλησίες και άλλους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς από τις (πολιτικές)
εκστρατείες και από το να υποστηρίζουν πολιτικούς. Ο Τζόνσον ουσιαστικά
κατέπνιξε την πολιτική διαφωνία στην εκκλησία σύμφωνα με τις δικές του
φιλοδοξίες. Ο Τραμπ είναι έτοιμος να άρει τη φίμωση και να ελευθερώσει τον
πολιτικό λαϊκισμό της ευαγγελικής εκκλησίας.
Συνεπώς,
φαίνεται ότι η εξασθένιση του πολυπολιτισμού και η άνοδος του εθνικιστικού
λαϊκισμού δείχνει την αυγή μιας μετακοσμικής (post-secular) εποχής. Παρά τις
σποραδικές διαμαρτυρίες περί του αντιθέτου, η προεδρία του Τραμπ σηματοδοτεί
στην ευρύτερη κουλτούρα ότι τώρα είναι «κυνηγετική περίοδος» για την πολιτική
ορθότητα. Όσο με αφορά, έχει ήδη αργήσει.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου