59η Μπιενάλε Βενετίας: Οι πιο επιδραστικές εθνικές συμμετοχές

ΦΑΙΗ ΤΖΑΝΕΤΟΥΛΑΚΟΥ

Επισκεφτήκαμε την 59η Μπιενάλε της Βενετίας / La Biennale di Venezia, και σας παρουσιάζουμε τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές των εθνικών περιπτέρων.

Κεντρικά θέματα αποτελούν το περιβάλλον, η διαχείριση των ανοιχτών πληγών της αποικιοκρατίας, η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τον μύθο.

Η Μπιενάλε της Βενετίας, που εφέτος έγινε αναγκαστικά τριενάλε λόγω κόβιντ, είναι το μέρος που η τέχνη ‘φοράει τα καλά’ της. Αυτό σημαίνει ότι τόσο στην κεντρική έκθεση όσο και στα εθνικά περίπτερα βρίσκουμε δουλειές τόσο πειραματικές όσο επιτρέπουν οι παγκόσμιες τάσεις και τα αφηγήματα που είναι μεν ‘καυτά’ αλλά άλλο τόσο και κεφαλοποιήσιμα. Ξεκινώντας την περιήγηση με αυτό το σκεπτικό, κάθε έκπληξη, που ξεφεύγει από το mainstream και προκύπτει από μία βιωμένη και ολοκληρωμένη πρόταση, είναι ευχάριστη.

Το ενδιαφέρον γεγονός με την επίδραση της πανδημίας στην τέχνη τα τελευταία τρία χρόνια είναι ότι, ενώ όλοι υπήρξαν δικτυωμένοι σε έναν παγκόσμιο ιστό, η έμπνευση που σιγόβραζε μέσα σε αυτό το εικονικό τοπίο ήταν αυτή που φέτος βλέπουμε να εκφράζεται με ποικίλους τρόπους μέσα από την καταιγιστική επαναφορά της χειρωνακτικότητας, και αυτό ισχύει και για τις επιλογές της Cecilia Alemani στην κεντρική έκθεση. Η επαναμάγευση λοιπόν συντελείται από τα ίδια μας τα χέρια, από την επαφή με το υλικό, από τη συναισθησιακή γνωριμία με ότι είχε ξεχαστεί μέσα στις οθόνες, με ύλες και υφές, θραύσματα και ίνες, με κόμπους και συνδέσμους, την εποχή της άυλης τεχνολογικής ρευστότητας. Από το εικονικό, η τέχνη ξαναβουτά στο φυσικό και στην παράδοση δοκιμάζοντας να σαγηνευτεί από το παρελθόν για να ημερεύσει την αγωνία που της προκαλούν τα θολά νερά της παγκοσμιοποίησης του πολιτισμού από όπου εφορμά απρόσωπος ο άνθρωπος του 21ου αιώνα, επιδρώντας καταλυτικά τόσο στο περιβάλλον όσο και στον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια συστήνει αναμφισβήτητα μία επιστροφή στις γόνιμες ατραπούς του Ρομαντισμού.

Η τέχνη το 2022 ανατρέχει στο μύθο και τον ανακατασκευάζει, ψάχνοντας για γέφυρες, όχι με την παντοδυναμία των απανταχού ορατών εκφάνσεων της νέας σκληρότητας και των απρόσωπων υπέρ-παραγωγών και προκάτ θριάμβων, αλλά με την ευθραυστότητα της ποίησης της καθημερινότητας ενός μετά-Ανθρωπόκαινου πολιτισμού του οποίου ο ορισμός είναι ακόμα υπό διαμόρφωση και μεταμόρφωση, ενώ η διάθεση για κάποιου είδους αντίδραση είναι ορατή και αυξανόμενη. Η τέχνη που παρουσιάζεται φέτος, αλλού πετυχαίνει να εκφράσει αυτή τη δημιουργική αμφισβήτηση, ενίοτε με σκωπτική διάθεση, κι αλλού όχι. Ας δούμε λοιπόν, κατατάσσοντας τα σε δύο θεματικές, καθημερινότητας και μύθου, τα 16+1 περίπτερα που, όταν βγήκαμε από αυτά, είχαμε στα πρόσωπα μας τη σύσπαση μιας μικρής αναγέννησης.

Κεντρική εικόνα: Η συμμετοχή της Κορέας

Για τη συνέχεια εδώ:

https://www.culturenow.gr/59i-mpienale-venetias-oi-pio-epidrastikes-ethnikes-symmetoxes/