«Κάποτε είχαμε και εμείς ονόματα» ψιθυρίζουν «και ας μας λένε τώρα άγνωστους στρατιώτες»…

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Μέρες που είναι, έτυχε, ειρωνικά, να συμπέσει ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου με την ασέβεια απέναντι στον Άγνωστο Στρατιώτη ώστε να πέσουν τα προσχήματα. Η προσβολή αυτή στο μνημείο δεν προήλθε από τη σκηνή που έστησε ένας χαροκαμμένος πατέρας, ή από τα ονόματα 57 νεκρών.

Οι νεκροί δεν κακοβλέπουν τους  άλλους νεκρούς και μάλιστα τους νέους και αδίκως σκοτωμένους. Αντίθετα, ο Άγνωστος Στρατιώτης από τους ζωντανούς κινδυνεύει και από τους υποκριτές προσβάλλεται. Κυρίως δε από την πολιτική τάξη της χώρας, κυβερνώσας και μη, που αφού πρώτα ενέπλεξε τον Άγνωστο Στρατιώτη στα πολιτικά της τερτίπια, με αφορμή τη δυστυχία ενός γονιού, μετέτρεψε έπειτα τον χώρο, ως μη όφειλε, από χώρο ένωσης του λαού στους αγώνες, σε μια νέα αιτία διχασμού του. Δεν είναι αυτό προσβολή και ασέβεια προς τη μνήμη του Άγνωστου Στρατιώτη;

Αν είχε στόμα να μιλήσει ο Άγνωστος Στρατιώτης και τι δεν θα έλεγε! Είναι τραγικό να βλέπει κανείς π.χ, τον νεοδημοκράτη ΥΠΑΜ κ. Δένδια να αντιδικεί με τον πασόκο Δήμαρχο της Αθήνας κ. Δούκα, για το ποίου ευθύνη αποτελεί η καθαριότητα του ιερού μνημείου! Τόση παρακμή δεν προοιωνίζει τίποτα καλό για την χώρα. Το αντίθετο. Αντί να διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα έχει την ύψιστη τιμή της φροντίδας ενός τέτοιου μνημείου, ενός Ιερού του λαού μας, αυτοί  μεταθέτουν ο ένας στον άλλο την αρμοδιότητα σα να πρόκειται για μια ανεπιθύμητη αγγαρεία! «Όχι εγώ, εσύ!» λένε. Δεν είναι αυτό προσβολή και ασέβεια προς τη μνήμη του Άγνωστου Στρατιώτη; Να αντιμετωπίζεται δηλαδή σαν ανεπιθύμητο βάρος, σαν απρόθυμο χρέος;

Και η ασέβεια θα συνεχιστεί και φέτος, με τους 100 κώλους που θα στηθούν με το ιερό μνημείο πίσω τους, για να εισπράξουν αυτοί τις τιμές της παρέλασης, που κανονικά απευθύνονται πρώτα σε εκείνο, μόνο σε εκείνο και έπειτα από αυτό, δευτερευόντως, και στην πολιτική ηγεσία της «Δημοκρατίας» μας. Διότι κανείς δε σκέφτηκε «τι κάνουμε ρε παιδιά, γυρίσαμε στον Άγνωστο Στρατιώτη τα οπίσθια μας;», να μεταφέρει την εξέδρα των επισήμων απέναντι ακριβώς με πρόσωπο στη Βουλή, ώστε να αποδίδονται οι τιμές στον Άγνωστο Στρατιώτη, τον αληθινά τιμώμενο. Λίγο, όμως ενδιαφέρονται, ή μάλλον καθόλου. Έχει φανεί άλλωστε αυτό από τα γεγονότα εδώ και πολλά χρόνια. Παρόλα αυτά, μεθαύριο μετά την παρέλαση, θα τους δείτε όλους να διαγωνίζονται μπροστά στις κάμερες με τις πιο πατριωτικές δηλώσεις για πατρίδα και έθνος και ιστορικές εποποιίες. Μη τους πιστεύετε, όμως, διότι ούτε οι ίδιοι τα πιστεύουν όσα λένε. Τα λένε, επειδή αυτά περιέχει η επετειακή κονσέρβα-όπως κατάντησε η εορτή- και αυτά απαιτεί η αναφορά της ημέρας.

Τελειώνοντας να πω, ότι δεν βλέπουν όλοι τον Άγνωστο Στρατιώτη με τον ίδιο τρόπο. Είναι κάποιοι που στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη βλέπουν απλώς ένα συμβολικό κενοτάφιο με ωραία μάρμαρα. Είναι κάποιοι άλλοι που τον βλέπουν μόνο ως ένα χώρο κοινωνικών και λαϊκών συγκεντρώσεων. Είναι και μερικοί, μάλλον οι λιγότεροι, που ανατριχιάζουν, καθώς βλέπουν χιλιάδες καπνισμένα πρόσωπα με ματωμένες στολές, να περνούν αργά, σα σκιές μέσα στη θολούρα της εποχής μας. «Κάποτε είχαμε και εμείς ονόματα» ψιθυρίζουν «και ας μας λένε τώρα άγνωστους στρατιώτες»…