Ο αρχαίος Αθηναίος γλύπτης Λεωχάρης, (αρχές του 4ου αι. π.Χ)

Κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Βρέθηκε το 1886 κοντά στο Ερέχθειο.

Έργο του γλύπτη Λεωχάρη ή Λυσίππου.

Γύρω στο 336 π.Χ.

Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της αττικής γλυπτικής του 4oυ αι. π.Χ. και τους περισσότερο γνωστούς γλύπτες του Μαυσωλείου της  Αλικαρνασσού. Δημιουργός επίσης του κατεξοχήν γλυπτού της Kλασικής Aρχαιότητας, του Απόλλωνα Belvedere, καθώς και πολλών άλλων έργων κυρίως στην Αθήνα αλλά και στη Μικρά Ασία. Τόπος και χρονολογία γέννησης: Αρχές 4ου αι. π.Χ. - πιθανώς στην Αθήνα.

1. Καταγωγή – Εργογραφία

Ο Λεωχάρης καταγόταν πιθανότατα από την Αθήνα, απ' όπου προέρχονται γύρω στις 10 βάσεις αγαλμάτων με την υπογραφή του, 1 και εργάστηκε περίπου από το 370 ως το 320 π.Χ. 2 Αρκετά από τα έργα του, που είναι γνωστά κυρίως από αναφορές στις αρχαίες γραπτές πηγές, χρονολογούνται με ακρίβεια και προσφέρουν πληθώρα πληροφοριών για τη σταδιοδρομία του.3 Νεανικά έργα του Λεωχάρη θεωρούνται ένα περίφημο χάλκινο άγαλμα Διός Βρονταίου στη Μεγαλόπολη, που μεταφέρθηκε  αργότερα στη Ρώμη από τον Αύγουστο (30 π.Χ.-14 μ.Χ.)4 και ένα άγαλμα Απόλλωνα που υποτίθεται ότι αγόρασε ο Πλάτωνας για λογαριασμό του τύραννου των Συρακουσών Διονύσιου Β' το 365/64 π.Χ. 5 Λίγο πριν από την εξορία του το 356/355 π.Χ., ο Αθηναίος στρατηγός Τιμόθεος (411-354 π.Χ.) παρήγγειλε στο Λεωχάρη έναν ανδριάντα του φιλο-μακεδόνα ρήτορα Ισοκράτη για να τον αφιερώσει στην Ελευσίνα. 6

2. Ο Λεωχάρης στην Αλικαρνασσό

Αμαζονομαχία, ανάγλυφο στη δυτική πλευρά 

του Μαυσωλείου της Αλικαρνασσού

Που αποδίδεται στον Λεωχάρη, περ. 355-350 π.Χ

Περί το 360-350 π.Χ. ο Λεωχάρης ασχολήθηκε με το γλυπτό διάκοσμο της δυτικής πλευράς του Μαυσωλείου της Αλικαρνασσού. 7 Έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες να του αποδοθούν κάποια από τα σωζόμενα γλυπτά του Μαυσωλείου. Πιο ελκυστική φαίνεται η πρόταση του B. Ashmole που αποδίδει στο Λεωχάρη τις πλάκες αρ. 1013-1015 της ζωφόρου της Αμαζονομαχίας και την πλάκα αρ. 1037 της ζωφόρου της αρματοδρομίας, όλες στο Βρετανικό Μουσείο. 8 Ήταν μαζί με το Βρύαξι από τους νεότερους σε ηλικία γλύπτες που εργάστηκαν στο Μαυσωλείο, όπου πρέπει να έφτασε περί το 355 π.Χ. Παρέμεινε εκεί για 10-15 χρόνια τουλάχιστον και πρέπει να φιλοτέχνησε, βοηθούμενος σίγουρα από ένα πολυπληθές επιτελείο βοηθών και μαθητευόμενων γλυπτών, τμήμα της ζωφόρου της Αμαζονομαχίας καθώς και αντίστοιχο τμήμα της μικρής ζωφόρου με την αρματοδρομία που περιέτρεχε το σηκό του ταφικού οικοδομήματος. Μετά το θάνατο της Αρτεμισίας το 351 π.Χ., συνέχισε να εργάζεται στο Μαυσωλείο, αλλά για οικονομικούς μάλλον λόγους ανέλαβε και άλλες παραγγελίες έργων. Έτσι, λίγο μετά το 350 π.Χ. πρέπει να φιλοτέχνησε το λατρευτικό κολοσσικό ακρόλιθο άγαλμα του Άρη, για το ιερό του στην ακρόπολη της Αλικαρνασσού, έργο όμως που αποδίδεται και στον Τιμόθεο. 9 Ο θεός εικονιζόταν πιθανότατα γενειοφόρος με τα χαρακτηριστικά και την στρατιωτική ενδυμασία ενός μόλις μεσήλικα αττικού ήρωα του 4ου αι. π.Χ. Ένα μαρμάρινο σε μέγεθος λίγο μικρότερο του φυσικού κεφάλι περί το 135 μ.Χ. καθώς και ένα ιστορικό ανάγλυφο του 1ου αι. μ.Χ. αντανακλούν ίσως το χαμένο σήμερα έργο του Λεωχάρη.

Σύμφωνα επίσης με το B. Ashmole, ο Λεωχάρης εργάστηκε περί το 340 π.Χ. για το μαρμάρινο άγαλμα της ένθρονης και θρηνούσας Δήμητρας στο τέμενος της Δήμητρας και Κόρης στην Κνίδο, σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο (αρ. 1300), ένα

από τα λίγα σωζόμενα ολόγλυφα έργα του 4ου αι. π.Χ. 

3. Στην υπηρεσία των Μακεδόνων βασιλέων

Άρτεμις του Λεωχάρους

ἀντίγραφο Ρωμαϊκῶν χρόνων, ἑνός ἀπό τά πολλά περίφημα ἔργα

 τοῦ γλύπτη Λεωχάρους (πρίν ἀπ' τό 320 π.Χ.).

Μια από τις υπογραφές του χρονολογείται στο 338/7 π.Χ. και αφορά ανάθημα στο Ασκληπιείο της Αθήνας. Προς το τέλος της καριέρας του και με τη φήμη που είχε αποκτήσει από το Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, ο Λεωχάρης εργάστηκε για τη μακεδονική βασιλική οικογένεια. Μετά τη μάχη στη Χαιρώνεια το 338 π.Χ. ανέλαβε τους χρυσελεφάντινους ανδριάντες του Φιλίππου Β', του Αλέξανδρου και της οικογένειάς τους στο Φιλιππείο της Ολυμπίας.10 Το πορτρέτο του Αλέξανδρου αντιγράφει ίσως μια νεανική κεφαλή Αλέξανδρου στην Ακρόπολη της Αθήνας.11 Περί το 330 π.Χ. φιλοτέχνησε μαζί με το γλύπτη Σθέννι από την Όλυνθο ένα ιδιωτικό οικογενειακό σύνταγμα 6 χάλκινων ανδριάντων στην Ακρόπολη της Αθήνας.12 Συνεργάστηκε μάλλον με το Λύσιππο στο τελευταίο ίσως έργο του που αφιερώθηκε στους Δελφούς λίγο μετά το 320 π.Χ: ένα χαμένο σήμερα χάλκινο σύμπλεγμα κυνηγιού λεόντων με τον Αλέξανδρο και το στρατηγό του Κρατερό. 13

4. Έργα γνωστά από τις γραπτές πηγές

Άρτεμις του Λεωχάρους

ἀντίγραφο Ρωμαϊκῶν χρόνων

Οι αρχαίοι συγγραφείς μάς πληροφορούν και για άλλα έργα του Λεωχάρη που δεν είναι δυνατό να χρονολογηθούν με ακρίβεια. Για παράδειγμα ο Πλίνιος περιγράφει ένα χάλκινο σύμπλεγμα που εικονίζει την απαγωγή του Γανυμήδη από τον αετό του Δία.14 Το έργο αυτό ίσως ήταν αφιέρωμα σε ένα ιερό της Τροίας. Έργα του Λεωχάρη ήταν επίσης ένα άγαλμα Διός Πολιέος στην Ακρόπολη της Αθήνας,15 ένα σύμπλεγμα Διός και Δήμου στον Πειραιά16 καθώς και ένα χάλκινο άγαλμα Απόλλωνα με διάδημα.17

Το πιο διάσημο όμως έργο του Λεωχάρη ήταν ένα χάλκινο άγαλμα Απόλλωνα στον πρόναο του ναού του Απόλλωνα Πατρώου στην Αγορά της Αθήνας.18 Το γλυπτό αυτό χρονολογείται μάλλον στο διάστημα 338-322 π.Χ. και αποτέλεσε το πρότυπο τόσο για τη μορφή του Απόλλωνα στη ζωφόρο της Γιγαντομαχίας του Βωμού της Περγάμου, όσο και για το κατεξοχήν γλυπτό της Κλασικής Αρχαιότητας, το λεγόμενο «Απόλλωνα Belvedere» στο Βατικανό (ρωμαϊκό αντίγραφο), αλλά και για πολύ μεταγενέστερες δημιουργίες, όπως ο Περσέας του Antonio Canova στο Βατικανό.19

Οι ραδινές αναλογίες του σώματος και η διαγώνια κίνηση του Απόλλωνα Belvedere επαναλαμβάνονται και στη λεγόμενη Άρτεμη των Βερσαλλιών, η οποία έχει επίσης αποδοθεί στο Λεωχάρη, αν και η απόδοση αυτή έχει αμφισβητηθεί. 20 Επίσης φιλοτέχνησε το χάλκινο ανδριάντα του παγκρατιαστή Αυτόλυκου.21 Στο Λεωχάρη αποδίδεται τέλος και ο αγαλματικός τύπος του Σοφοκλή του Λατερανού. 22 Ο Λεωχάρης δημιούργησε κυρίως σε χαλκό ανδρικές μορφές, θεότητες και θνητούς, που διακρίνονται για τη ραδινότητα και την έντονη διαγώνια κίνηση, αλλά και για το συντηρητισμό τους.

=========================

«Απόλλων του Belvedere» στο Βατικανό 

(ρωμαϊκό αντίγραφο)

1. Για τις βάσεις με την υπογραφή του Λεωχάρη, βλ. Lowy, E., Inschriften griechischer Bildhauer (Chicago 1885/1976), αρ. 77-83, 505• Πέππα- Δελμούζου, Ν., «Υπογραφές Καλλιτεχνών», ΣΤΗΛΗ, Τόμος εις μνήμην Νικολάου Κοντολέοντος (Αθήνα 1980), σελ. 430-433.

2. Ο Πλίνιος, ΦΙ 34.1, τοποθετεί λανθασμένα την ακμή του στην 102η Ολυμπιάδα (372/1-368/67 π.Χ.).

3. Donnay, G., «La chronologie de Léocharès», REA 61 (1959), σελ. 300-309. Για τις αρχαίες γραπτές πηγές που αναφέρονται στο Λεωχάρη, βλ. Overbeck, J.A., Die antiken Schriftquellen zur Geschichte der bildende Künste bei den Griechen (Leipzig - Hildesheim 1868/1959), αρ. 1301-1315•

Stuart-Jones, H. (επιμ.), Select Passages from Ancient Writers Illustrative of the History of Greek Sculpture, [νέα βελτιωμένη έκδοση Oikonomides, A. N. (επιμ.)] (Chicago 1895/1966), σελ. 172-175• Jex-Blake, K. - Sellers, E., The Elder Pliny’s Chapters on the History of Art (Chicago 1896/1976), σελ. 70, 72• Pollitt, J.J., The Art of Greece, 1400-31 B.C. Sources and Documents (Cambridge 1995), σελ. 135-136• Gallet de Santerre, H. - Le Bonniec, H. (επιμ.), Pline l’ancien. Histoire Naturelle. Livre xxxiv (Paris 1983), σελ. 256-58• Jeppesen, K. - Luttrell, A., The Mausoleion at Halikarnassos 2. The Written Sources (Jutland 1986).

4. Πλίν., ΦΙ 34.10 και 79. Ο Δίας Βρονταίος του Λεωχάρη εικονίζεται πιθανότατα σε ρωμαϊκά νομίσματα και μικρά χάλκινα αντίγραφα. Βλ. Zanker, P., The Power of Images in the Age of Augustus (Ann Arbor 1988), σελ. 109.

5. Πλάτ., Επιστ. 13.361Α. Οι μελετητές της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας αμφισβητούν την αυθεντικότητα αυτής της επιστολής του Πλάτωνα. Πράγματι μια τέτοιου είδους αγοραπωλησία δε θα ήταν δυνατή πριν από την Ελληνιστική περίοδο

6. Πλούτ., Ηθ. 838 D. Το γλυπτό αυτό απηχεί ίσως ένα μέτριας ποιότητας ρωμαϊκό αντίγραφο στη Villa Albani. Βλ. Richter, G.M.A., The Portaits of the Greeks (London 1965), σελ. 208-210.

7. Vitr., De Arch. 7• Praef. 12-13• Πλίν., ΦΙ 36.30-31.

8. Ashmole, B., "The Demeter of Cnidus", JHS 71 (1951), σελ. 13-28. Βλ. και Cook, B.F., "The Mausoleum Frieze: Membra Disjectanda", BSA 71 (1976), σελ. 53-54. Άλλοι ερευνητές αποδίδουν στο Λεωχάρη τις πλάκες αρ. 1007-08 ή 1020-21 της ζωφόρου της Αμαζονομαχίας.

9. Vitr., De Arch. 2.8.11• Vermeule, C.C., "From Halicarnassus to Alexandria in the Hellenistic Age. The Ares of Halicarnassus by Leochares", στο  Bonacasa, N. - di Vita, A. (επιμ.), Allessandria e il mondo ellenistico-romano. Studi in onore di Achille Adriani 3 (Rome 1983-1984), σελ. 783-788.

10. Παυσ. 5.20.9.

Εικονιστικός ανδριάντας του Σοφοκλή, 

πιθανόν έργο του Λεωχάρη,

π. 330 π.Χ. Ρωμαϊκό αντίγραφο. 

Βατικανό, Musei Vaticani.

11. Bieber, Μ., Alexander the Great in Greek and Roman Art (Chicago 1964), σελ. 24-25• Richter, G.M.A., The Portaits of the Greeks (London 1965), σελ. 105-107, 255• Graeve, V. von, "Ein attisches Alexanderbildniss und seine Wirkung", MDAI (A) 89 (1974), σελ. 231-239.

12. Davis, J.K., Athenian Propertied Families (Oxford 1971), αρ. 643.

13. Πλούτ., Αλεξ. 40.4• Πλίν., ΦΙ 34.61-65. Το έργο αυτό αντανακλάται ίσως σε ένα ανάγλυφο από τη Μεσσήνη σήμερα στο Παρίσι. Βλ. Moreno, P, L

14. Πλίν., ΦΙ 34.79. Βλ. επίσης Tatian, 34.3, Whittaker, M. (επιμ.), στο Oratio ad Graecos (Oxford 1982). Το γλυπτό αυτό αντιγράφει ίσως ένα ρωμαϊκό αγαλμάτιο στο Βατικανό. Βλ. Kunzl, E., Frühhelenistische Gruppen (Cologne 1968), σελ. 27-31.

15. Παυσ. 1.24.4.

16. Παυσ. 1.1.3.

17. Πλίν., ΦΙ 34.79.

18. Παυσ. 1.3.4.

19. Hedrick, C.W., "The Temple and Cult of Apollo Patroos in Athens", AJA 88 (1984), σελ. 247-248• Landwehr, C., Die antiken Gipsabgusse aus Baiae (Berlin 1984), σελ. 104-11, αρ. 64-76.

20. Pfrommer, M., "Leochares? Die hellenistische Schuhe der Artemis Versailles", MDAI (I) 34 (1984), σελ. 171-182.

21. Ο Αυτόλυκος δολοφονήθηκε από τους 30 Τυράννους και το άγαλμά του στήθηκε στο Πρυτανείο της Αθήνας.

22. Ο τύπος αυτός θεωρείται ότι αντανακλά ένα από τα αγάλματα των μεγάλων Αθηναίων τραγικών ποιητών που έστησε ο Λυκούργος στο θέατρο του  Διονύσου στην Αθήνα (338-322 π.Χ.).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Ο αετός του Δία απάγει το Γανυμήδη, 

ρωμαϊκό αντίγραφο έργου του Λεωχάρη

Hornblower S., Mausolus, Oxford 1982 Stewart A., Greek Sculpture. An Exploration, Yale University Press, New Haven – London 1990

Κοκκορού-Αλευρά Γ., Η Τέχνη της Αρχαίας Ελλάδας. Σύντομη Ιστορία (1050-50 π.Χ.), Αθήνα 1994 Created on 28/1/2015 Page 3/6

Todisco L., Scultura greca del iv secolo: Maestri e scuole di statuaria tra classicita ed ellenismo, Milan 1993

Ridgway B.S., Fourth Century Styles in Greek Sculpture, Madison 1997

Boardman J., Greek Sculpture. The Late Classical Period, London 1995

Robertson M., A History of Greek Art 1-2, Cambridge 1975

Luttrell A., Jeppesen K., The Maussoleion at Halikarnassos 2. The Written Sources, Jutland 1986

Picard C., Manuel d'archéologie Grecque. La Sculpture 4, Paris 1963

Politt J.J., The art of ancient Greece: sources and documents, Cambridge 1990

Richter G.M.A., The Sculpture and Sculptors of the Greeks, 4, New Haven, London 1970

Waywell G.B., The Free-standing Sculptures of the Mausoleum at Halicarnassus in the British Museum, London 1978

Ashmole B., "The Demeter of Knidos", JHS, 71, 1951, 13-28

Borbein A.H., "Die griechische Statue des 4. Jahrhunderts v. Chr.", JdI, 88 , 1973, 43-212

Charbonneaux J., "Le Zeus de Léocharès", MonPiot, 53 , 1963, 9-17

Deubner O.R., "Der Gott mit dem Bogen", JdI, 94, 1979, 223-244

Donnay G., "La chronologie de Léocharès", REA, 61, 1959, 300-309

Θεά Δήμητρα από τον Κνίδο, περ. 330 π.Χ,

 έργο που αποδίδεται στον Λεωχάρη

Donnay G., "Un sculpteur grec méconnu, Léocharès", GBA, 53 , 1959, 5-20

Haskell F., Penny N., Taste and the Antique, New Haven – London 1981

Graeve V. von, "Ein attisches Alexanderbildniss und seine Wirkung", MDA(A), 89 , 1974, 231-239

Künzl E., Frühhelenistische Gruppen, Cologne 1968

Pfrommer M., "Leochares? Die hellenistischen Schuhe der Artemis Versailles", MDAI(I), 34, 1984, 171-182

Toelle R., "Zum Apollo des Leochares", JdI, 81 , 1966, 141-172

Λεβέντης Ι., "Leochares", Turner, J. (επιμ.), The Dictionary of Art 19, 1996, 169-170

Vermeule C.C., "From Halicarnassus to Alexandria in the Hellenistic Age. The Ares of Halicarnassus by

Leochares", Allessandria e il mondo ellenistico-romano. Studi in onore di Achille Adriani 3, Rome 1983-1984, 783-788.

Scheibler I., "Leochares in Halikarnassos. Zur Methode der Meisterforschung", E. Homann-Wedeking (επιμ.), Wandlungen. Studien zur antiken und neueren Kunst, Ernst Homann-Wedeking gewidmet, München 1975, 152-162

Γλωσσάρι:

αγαλματικό σύνταγμα το

Ανάθημα περισσότερων του ενός αγαλμάτων που δεν ακουμπά το ένα το άλλο. Τα αγάλματα τοποθετούνταν συνήθως σε παράταξη πάνω σε επιμήκη παραλληλόγραμμη ή ημικυκλική βάση.

αγαλματικός τύπος, ο

Η στάση και η μορφή με τις οποίες επιλέγει ο γλύπτης να αποδώσει το σώμα ενός αγάλματος.

ακρόλιθο άγαλμα, το

Άγαλμα κατασκευασμένο από διάφορα υλικά. Η κεφαλή ήταν λίθινη ή μαρμάρινη. Το ίδιο ίσχυε σχεδόν πάντα και για τα άκρα. Τα υπόλοιπα μέρη

κατασκευάζονταν από άλλα υλικά, συνήθως ξύλο, ελεφαντόδοντο ή χαλκό.

ανδριάς, ο

Μεμονωμένο έργο γλυπικής που παρίστανε αρσενική ή θηλυκή μορφή θεών ή ανθρώπων, συνήθως ολόσωμη. Αργότερα ο όρος χρησιμοποιήθηκε

αποκλειστικά για αγάλματα θνητών.

ζωφόρος, η

1. (αρχιτεκτονική) Tμήμα του θριγκού πάνω από το επιστύλιο, το οποίο αποτελείται στο μεν δωρικό ρυθμό από εναλλασσόμενα τρίγλυφα και μετόπες,

στο δε ιωνικό από ενιαία επιφάνεια που φέρει συνήθως ανάγλυφη διακόσμηση. 2. (ζωγραφική) Διακοσμητική οριζόντια ταινία που περιτρέχει διάφορα

μέρη ενός αγγείου ή το άνω μέρος των τοίχων ενός δωματίου.

σηκός, ο (λατ. cella)

Εσωτερικό περίκλειστο τμήμα –πυρήνας– ναού ή άλλου ναόσχημου οικοδομήματος.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

Άγαλμα προσευχόμενου εφήβου, 

αποδίδεται στον Λεωχάρη

Θεότητες

Ζευς Βρονταίος. Χαλκός. Αργότερα στο Καπιτώλιο, στη Ρώμη. (Πλίν., ΦΙ 34.79).

Ζευς Πολιεύς στην Ακρόπολη της Αθήνας. (Παυσ. 1.24.4).

Ζευς και Δήμος στον Πειραιά. (Παυσ. 1.1.3).

Απόλλων έξω από το ναό του Απόλλωνα Πατρώου στην Αγορά της Αθήνας. (Παυσ. 1.3.4).

Ο αετός του Δία απάγει το Γανυμήδη. Χαλκός. (Πλίν., ΦΙ 34.79).

Πορτρέτα

Αλέξανδρος και η οικογένειά του στο Φιλιππείο στην Ολυμπία. Χρυσελεφάντινο. (Παυσ. 5.17.3‑4, 5.20.9).

Αλέξανδρος και Κρατερός κυνηγοί λεόντων στο περσικό βασιλικό πάρκο της Σιδώνας. Δελφοί. Χαλκός (με το Λύσιππο). (Fouilles de Delphes 3.4.2 αρ. 137∙ Πλίν., ΦΙ 34.61‑65).

Ο παγκρατιαστής Αυτόλυκος. Χαλκός. Πρυτανείο της Αθήνας. (Πλίν., ΦΙ 34.79).

Ισοκράτης, αφιέρωμα στην Ελευσίνα από το στρατηγό Τιμόθεο, γιο του Κόνωνα. (Πλουτ., Ηθ. 838 D).

Λυσίππη, Πανδαίτης, Μύρων, Πασικλής, Τιμοστράτη και Αριστομάχη. Χαλκός. Αφιέρωμα στην Ακρόπολη της Αθήνας από τον Πανδαίτη και Πασικλή από τον Ποταμό (με το Σθέννι).

Ο ιερέας Χαρμίδης. Αργότερα στη Ρώμη.

Απόλλων με διάδημα. Χαλκός. (Πλίν., ΦΙ 34.79).

Αβέβαια θέματα

Ανάθημα ενός γιου του Αμφίλοχου στον Ασκληπιό. Ασκληπιείο Αθήνας.

Ανάθημα του Αρχένεου και εννέα άλλων. Αγορά της Αθήνας.

Ανάθημα ενός ιερέα στην Αγορά της Αθήνας.

Ανάθημα του Ιππίσκου γιου του Αισχύλου στην Ακρόπολη της Αθήνας.

Ανάθημα ενός άνδρα από την Οιόνα. Ακρόπολη Αθήνας.

Ανάθημα στην Ακρόπολη της Ακρόπολης.

Ανάθημα του Θρασύλοχου γιου του Κηφισόδοτου, στον Ωρωπό.

Αρχιτεκτονικά γλυπτά

Δυτική πλευρά του Μαυσωλείου της Αλικαρνασσού. (Vitr. De Arch. 7∙ Praef. 12‑13∙ Πλίν., ΦΙ 36.30‑31).

Αμφισβητούμενα και προβληματικά έργα

Απόλλων, κατά την παράδοση αγοράστηκε από τον Πλάτωνα για το Διονύσιο Β΄ των Συρακουσών. (Πλάτ

Άρης στην Αλικαρνασσό, ακρόλιθο (αποδίδεται και στον Τιμόθεο). (Vitr., De Arch. 2.8.11).

Ο δούλος «Lango», χάλκινο (πιθανότατα έργο του Λυκίσκου).

http://www.ehw.gr/asiaminor/Forms/filePage.aspx?lemmaId=5097