Ο
Μιλτιάδης Πεταλάς, πτυχιούχος (με άριστα), τόσο του Τμήματος Ζωγραφικής, όσο
και του Τμήματος Χαρακτικής της Α.Σ.Κ.Τ. Αθήνας, θεωρείται ένας από τους
εξέχοντες σύγχρονους εικαστικούς δημιουργούς της χώρας μας, έχοντας ήδη
βραβευθεί για τα έργα του, (σε διεθνείς διαγωνισμούς), στην Ελλάδα και στο
εξωτερικό.
Παρά την νεαρή του ηλικία, έχει επισημανθεί (από καθηγητές,
θεωρητικούς της τέχνης, φιλότεχνους και από το ευρύτερο κοινό), η αισθητική
ποιότητα, η δεξιότητα, ο προβληματισμός και η νοηματική περιεκτικότητα των
έργων του, στοιχεία που προϋποθέτουν άλλωστε την εμβρίθεια των επισταμένων του
ερευνών, σε τεχνικές, υλικά κι αξιοθαύμαστες εκφραστικές δυνατότητες, που
εκείνος αναδεικνύει, μέσα από τα μικρότερων ή μεγαλύτερων διαστάσεων έργα του,
τα οποία – για τους γνώστες – ξεχωρίζουν.
Ο συγκεκριμένος
καλλιτέχνης, συνδυάζει εξαιρετικά, (όπως έχει αναφέρει η Αθηνά Σχινά, που
επιμελείται την έκθεσή του) την ζωγραφική με την χαρακτική, ανανεώνοντας
ουσιαστικά τις αντιλήψεις μας για τις σχέσεις τους, χωρίς εγκεφαλισμούς κι
εντυπωσιοθηρικά τεχνάσματα. Στα έργα του, (η ίδια η ιστορικός τέχνης,
συμπληρώνει), ότι ανοίγει έναν ενδιαφέροντα και πολύτροπο διάλογο, ανάμεσα σε
επίπεδα παρουσίας και υπαινιγμών, που αφορούν μορφές και τρόπους έκφρασης του
παρελθόντος και του παρόντος, της ιστορίας και των παραλειπομένων της, όπως
επίσης των επιφαινομένων και της υποκρυπτόμενης πραγματικότητας ή των
αλληγοριών της, οι οποίες σχετίζονται με την ζωή, την λειτουργία των αρχετύπων
και του συλλογικού ασυνειδήτου, την μνήμη, τις συμπτώσεις και τα ασύμπτωτα, τον
θάνατο και την αναγέννηση.
Τα παρουσιαζόμενα
χαρακτικά έργα του Μιλτιάδη Πεταλά, στο Παλιό Συσσίτιο, αφορούν τρεις ενότητες
: Η πρώτη ενότητα περιλαμβάνει έργα κλασικής χαρακτικής, όπως είναι οι
οξυγραφίες του, οι ακουατίντες, τα «μαλακά» βερνίκια, οι ξυλογραφίες του (που ο
καλλιτέχνης τις επεξεργάζεται σε πλάγιο ξύλο, με τους τρόπους όμως του όρθιου
ξύλου). Η δεύτερη ενότητά του, αφορά collages (κολλάζ) χαρακτικής, όπου ο
εικαστικός αυτός δημιουργός, αποδομεί δικά του παλαιότερα τυπώματα και τα
ανασυντάσσει με προσθήκη όμως νέων του τυπωμάτων και με επιχρωματισμούς που,
κατά την διαδικασία, πραγματοποιεί, έτσι ώστε να διαμορφώνεται ως αποτέλεσμα
κάθε φορά, ένα μοναδικό εντέλει έργο. Η τρίτη του ενότητα, περιλαμβάνει σχέδια
πρωτότυπα, που ο Μιλτ. Πεταλάς έχει φιλοτεχνήσει, με πενάκι και μολύβια, τα
οποία διαθέτουν τεχνική κι εκφραστική αυτονομία, με δυνατότητα, εφ’ όσον
θελήσει, να τα χρησιμοποιήσει και ποικιλοτρόπως στην χαρακτική του.
Τα θέματα απ’ όπου
εμπνέεται ο Μιλτιάδης Πεταλάς, προέρχονται από την φύση και τις ανθρώπινες
συναναστροφές, όπως επίσης από την ατμόσφαιρα του δυτικού Μεσαίωνα, του
Βυζαντίου, της Αναγέννησης, του Μπαρόκ, της Νεοκλασικής περιόδου, αλλά και της
σύγχρονής μας εποχής, συνδυάζοντας τον λυρισμό με την δραματικότητα, την
«προϊστορία» με την «μετα-ιστορία» και τα εγκόσμια με την υπερβατικότητα.
Σημασία αποκτούν οι τρόποι με τους οποίους διαμορφώνει ο καλλιτέχνης, τους
δικούς του «κόσμους», ως παλίμψηστα, με ελεγχόμενες διαφάνειες, με τονικές φωτεινότητες
και υποβλητικές αλλού σκιάσεις, γνωρίσματα που πυροδοτούν την φαντασία και την
στοχαστικότητα του θεατή, καθώς μεταδίδουν, από το βάθος προς την επιφάνεια, –
τα έργα του αυτά – αισθητηριακές ιδιαιτερότητες, συνειρμούς κι εξωλεκτικά
νοήματα, χάρη στην επεξεργασμένη τους υφή, στην χροιά και στον χαρακτήρα, που
ξεχωριστά το καθένα τους, υποβάλλει.
Ο
καλλιτέχνης:
Ο Μιλτιάδης Πεταλάς
γεννήθηκε το 1977. Το 1998 μετά από επιτυχείς εξετάσεις, εισάγεται στην
Α.Σ.Κ.Τ. του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και την ίδια χρονιά
μετεγγράφεται στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας, προκειμένου να παρακολουθήσει το
Εργαστήριο Ζωγραφικής της καθηγήτριας Ρένας Παπασπύρου. Την περίοδο της
φοίτησής του, παρακολουθεί επιπλέον το Εργαστήριο Αγιογραφίας του καθηγητή Σ.
Γιαννούδη (2000-2002), καθώς και το Εργαστήριο Χαρακτικής, με καθηγητές τους Β.
Καζάκο και Γ. Γουρζή (2002-2003), αποφοιτώντας το 2003 κι έχοντας λάβει το
πρώτο του πτυχίο από την Α.Σ.Κ.Τ. Αθήνας, στην Ζωγραφική, με άριστα.
Επειδή έχει έντονο
ενδιαφέρον για την χαρακτική και θέλει, τόσο να εμπλουτίσει τις γνώσεις του,
όσο και να διερευνήσει σε βάθος τις τεχνικές και τις εκφραστικές της
ιδιαιτερότητες, αποφασίζει να πάρει και δεύτερο πτυχίο στην Χαρακτική,
φοιτώντας στον Τομέα αυτόν, με καθηγητές τον Μιχάλη Αρφαρά και τον Γιάννη
Γουρζή (2005-2011), απ’ όπου επίσης αποφοιτά με άριστα.
Κατά το συγκεκριμένο
μάλιστα χρονικό διάστημα, παίρνει και τρεις διακρίσεις : α) το 2008 παίρνει το
Β ‘ Βραβείο στην διοργάνωση της 2ης Triennale Χαρακτικής Ex–Libris, στην
Λευκάδα, β) το 2010 παίρνει Τιμητική Διάκριση και Μετάλλιο, στην Biennale
Μικροχαρακτικής – Ex–Libris του Μουσείου Ostrow της Πολωνίας και γ) το 2011
παίρνει το Α ‘ Βραβείο από τα Ε.Λ.Τ.Α. για την σειρά EUROPA, με θέμα το «Δάσος»
(Παγκόσμιο Έτος Δασών, 2011).
Από το 2000 μέχρι
σήμερα, έχει λάβει μέρος σε τριάντα σημαντικές ομαδικές εκθέσεις, ανάμεσα στις
οποίες ενδεικτικά αναφέρονται ορισμένες, όπως ο Πανευρωπαϊκός Διαγωνισμός στην
Α.Σ.Κ.Τ. Αθήνας (2000), η έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη (2003), η έκθεση του
Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (2008), καθώς και του Ιδρύματος «Α.
Τάσσος» για νέους χαράκτες (2008, 2012, 2013), η έκθεση του Μουσείου Ostrow
Wielkopolsky της Πολωνίας (το 2009 και το 2011), η 33η έκθεση Χαρακτικής-
Ex–Libris της Κωνσταντινούπολης (2010), η έκθεση «Salus Patriae» στο Ίδρυμα Π.
& Μ. Κυδωνιέως της Άνδρου (με επιμέλεια της Αθηνάς Σχινά, 2012), η έκθεση
στο Museo Nazionale Romano di Diocleziano, (στις Θέρμες του Διοκλητιανού), υπό
την Αιγίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στην Ρώμη και του Υπουργείου Πολιτισμού της
Ιταλίας (σε συνεργασία με την Αίθουσα Τέχνης «Τεχνοχώρος», 2012), η έκθεση στο
Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας (με συνεργασία της Αίθουσας Τέχνης «Καπλανών
5», 2012), η έκθεση στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (με συνεργασία της
Αίθουσας Τέχνης «XOTARIS«, 2012), η έκθεση στην Δημοτική Πινακοθήκη Άρτας «Γ.
Μόραλης» (2013), η συμμετοχή στην Art–Athina (σε συνεργασία με την Αίθουσα
Τέχνης «Έρση», 2013),κ.λ.π.
Σκέψεις
περί εγχάρακτης τέχνης
"Αρκετές φορές έχω
αναρωτηθεί τι είναι η χαρακτική.
Είναι μία ελάσσονα τέχνη
μέσα στον ωκεανό της Τέχνης; Είναι ένα μυστικό μονοπάτι αλχημείας και ποίησης,
όπου ο χαράκτης εκτελεί το εργόχειρό του με θρησκευτική ευλάβεια σαν προσευχή,
όπου αντί για τα σχήματα των λέξεων, τα λόγια αυτής της προσευχής είναι οι
γραμμές και οι κουκίδες;
Μάλλον είναι όλα αυτά!
Η ιστορία της μεγάλη και
πολύπλευρη, άλλοτε εξυπηρετούσε θρησκευτικά και τυπογραφικά ζητήματα και άλλοτε
καθαρά οραματικές, αλλά και ρεαλιστικές αναζητήσεις, κυρίως μέσα από τους
ουμανιστές και μυστικιστές της όψιμης Αναγέννησης και του Ρομαντισμού.
Εξέφρασε πολλούς και
διαφορετικούς ανθρώπους από τον Άλμπερτ Ντύρερ,τον Λούκας βάν Λέιντεν και τον
Λούκας Βόρστερμαν από τον βορρά της Ευρώπης, που τόσο αγαπούσε την λεπτομέρεια,
την ακρίβεια και την παρατήρηση της φύσης, ως τα μισοσκόταδα του Ρέμπραντ, τους
πυρετικούς οραματισμούς του Πιρανέσι και του Γκόγια, τον Ρομαντισμό και την
μεγαλοπρέπεια του Ντορέ, την κοινωνική σάτιρα του Ντομιέ και την κοινωνική
κριτική του Γκρανβίλ. Όλοι τους τόσο διαφορετικοί άνθρωποι από άλλους τόπους
και χρόνους, όμως όλοι εραστές της εγχάρακτης τέχνης.
Τα μεγάλα αυτά
φαντάσματα, λοιπόν, (πέρα από τους δασκάλους μου), είναι οι σύντροφοί μου σε
αυτόν τον “Μυστικό Δείπνο” της τέχνης αυτής, που με οδηγούν και μένα στον
γραμμικό χορό της. Σε αυτό το αιώνιο Δείπνο -χορό καλούμαστε να συμμετάσχουμε,
όσοι είμαστε κοινωνοί αυτής της Τέχνης και να φτάσουμε μέχρι το τέλος του
κόσμου, σαν άλλοι Αρθούροι, πού αναζητούν το Ιερό τους Δισκοπότηρο."
Εξαιρετικες δουλειες...Εντυπωσιαστηκα !!..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως εξαιρετικές! Ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία...
Διαγραφή