Γιατί οι διανοούμενοι του ημίφωτος μισούν κάθε τι εθνικό και παραδοσιακό;

Γράφει ο Απόστολος Αποστόλου Δρ. Φιλοσοφίας, επισκέπτης καθηγητής πανεπιστημίου Πάντοβας

Η λέξη διανοούμενος σήμερα κρύβει κάτι ύποπτο. Πρόκειται για χαρτονένιες φιγούρες κρυμμένες στους πόλους της εξουσίας, πότε στις στρατευμένες φυλλάδες ως μιντιακά βαποράκια, άλλοτε πάλι ως μυστικοσύμβουλοι της εκτελεστικής εξουσίας και ελάχιστοι πλέον σε κάποια κουκουβαγία (πανεπιστήμια).

Με σοβαροφανές ύφος, βυθισμένοι στα μινχάουζεν ψέματα, με γλώσσα βατράχων και με μπόλικο φύσημα παραφροσύνης, προσπαθούν να επιβάλλουν τα οργανωμένα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Μυαλοπώλες και λαθροδιακινητές οξειδωμένων ιδεών πυροβολούν κάθε εθνικό και σκοτώνουν κάθε παραδοσιακό. Κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξιν παπαγάλοι, γυαλιστροκοπούνε τις σπηλαιόβιες πολιτικές και κοινωνικές προτάσεις που παράγονται στα εκκολαπτήρια του Νέου Κόσμου.

Κάθε παλιό πρέπει να εξαφανιστεί.

Στο εξής οι νέες ιδεοψυχαναγκαστικές προτεραιότητες θα είναι στη πρώτη γραμμή. Το καινούριο πρέπει να κηδεμονεύσει κάθε παλιό. Η εσωτερική διάρκεια της μνήμης πρέπει να ακυρωθεί, η πυκνότητα των πραγμάτων που κινείται από σύμβολα, νοήματα και βαθιές εικόνες πρέπει να αποδομηθεί.

Τι σημαίνει αυτό;

Όλα θα υποτάσσονται στο νέο, θα αναδομούνται και θα συναριθμούνται στη δύναμη του εκσυγχρονισμού. Ο Μπένγιαμιν Κονστάντ με το έργο του «De la liberté des Anciens comparée à celle des Modernes» έκανε την αρχή. Μας είπε ως άλλος ελεγειακός υμνητής της δυτικής αποθέωσης ότι όλοι θα είμαστε πλέον συνεπιβάτες της νέας ατομικής ελευθερίας που κτίζεται στον δυτικό κόσμο. Ξεχάστε τον παλιό κόσμο ο ολοπόρφυρος μεγαλόπνοος κόσμος (και της αλλοπρόσαλλης ρότας βέβαια) θα είναι αυτός που φτιάχνουμε εκ νέου εμείς οι δυτικοί.

Ο άκαρπος καλπασμός της δυτικής πρωτοπορίας είχε αρχίσει.

Οι διανοούμενοι εξτρεμιστές της επιτηδευμένης γνώσης με λογιοτατική σχιζοφρένεια θα ρίξουν το ανάθεμα σε κάθε εθνικό και παραδοσιακό. Ο Ουμπέρτο Εκο θα πει τον Περικλή λαϊκιστή και «stronzo» και κάποιοι άλλοι της εγχώριας αποβλάκωσης θα ισχυριστούν ότι ο Περικλής έβγαζε συχνά Επιτάφιους γιατί παρέμενε ιδιότυπα και ανεξήγητα δεμένος με λαϊκιστικές αντιλήψεις. Οι πτωχοί εκμηδενιστές της νιρβάνιας συνοδοιπορίας αγνοούν ότι άλλο ο λαϊκισμός και άλλο το λαϊκό σώμα. Ο λαϊκισμός αποτελεί ανεκδοτολογικό ιντερμέτζο της δυτικής πολιτικής που παρήχθη από την δυτική μοναρχία και πέρασε με επιτυχία τόσο στον σοσιαλισμό όσο και στην νεοπαλατιανή δεξιά. Από τότε έως και σήμερα κάνει υπερωρίες στον ηδονισμό της πολιτικής ιδεολογίας.

Τυφλοί και ασυνάρτητοι οι διανοούμενοι μπερδεύουν τους μηρούς τους, έτσι μπερδεύουν το έθνος με το κράτος. Ως μεταπράτες μας διδάσκουν τους αγγλικούς και γαλλικούς σκονισμένους μύθους όπου κράτος και έθνος είναι ένα. Οι Γάλλοι αιχμάλωτοι στη σφαίρα της μουγκής διεκπεραίωσης, δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τις διαφορές μεταξύ έθνους και κράτους, όπως επίσης δεν κατόρθωσαν να δώσουν προτεραιότητα ούτε στον Ναπολέοντα, ούτε στον Ροβεσπιέρο. Το φάντασμα του κράτους, – Ναπολέων – και το φάντασμα της επανάστασης, – Ροβεσπιέρος – διαχέεται πάνω από το κυκλοθυμικό πολιτικό τους τοπίο.

Το έθνος για εμάς τους νεοέλληνες είναι η σύνοψη κάποιου πολιτιστικού τέλους που συντονίζει ιστορικά έναν λαό. Να γιατί ο Σολωμός δεν μίλησε ούτε για λαό, ούτε για πατρίδα, αλλά για το έθνος και το ταύτισε με την αλήθεια.

Ετυμολογικά έθνος σημαίνει έθος, ήθος. Αλλά στους θολωμένους ορίζοντες της γραφικής πολυεθνίας το έθνος γίνεται γραμμή αίματος, αιματοσυγγενικό σύστημα, καθαρότητα φυλής. Όλα αυτά αποτελούν άτακτους συνειρμούς των μερακλήδων τριχολόγων σύγχρονων διανοουμένων που παντρεύουν τα φτυσμένα και φασιστικά του Άλφρεντ Ρόζενμπέργκ με όλα τα έθνη και όλους τους λαούς. Όχι ευνοημένοι σερβιτόροι του συστήματος, μίσθαρνοι διανοούμενοι της κολάσεως, το βασίλειο της κατσαρίδας δεν έχει σχέση με τον αείρροο καταρράχτη του ελληνικού πολιτισμού. Πέραν τούτου οι αμετάπιστοι βαθυγνώμονες διανοούμενοι με τους λιβελλους τους ως πιστοί μισθοφόροι αλλά και ματσωμένοι με τον μισθό της πρωτομηνιάς, άσοφοι και ανθυπομέτριοι δεν διάβασαν ποτέ τον Edward T. Hall στο δοκίμιο του «The Hidden Dimension» 1966, «La Dimension cachée» 1971 στα γαλλικά, για να καταλάβουν ότι το έθνος, η πατρίδα, η οικογένεια, είναι έννοιες που συνδέονται όχι αποκλειστικά με δεσμούς αίματος, ή πολιτικής και πνευματικής συναρμογής, αλλά με τις σχέσεις που δημιουργεί ανάμεσα στα άτομα και στις ομάδες ο κοινός «χώρος ζωής».

Το δελτίο σύνθετης σχιζοφρένειας του συστήματος που πολεμά το έθνος και έγινε καταδυνάστευση και ήπιε αίμα ήταν εκεί όπου κυριάρχησε ως αποικιοκρατορικός κοσμοπολιτισμός, το είδαμε να λειτουργεί από τις σταυροφορίες, ως πολυεθνική δύναμη κρούσης, αλλά και σε πιο σύγχρονες εκδοχές εκεί όπου ο κόσμος μαζί και ο χρόνος του, έπρεπε να οπισθοδρομήσει κάτω από ιδέες και κουρελιασμένα άσματα που υπόσχονταν πιστοποιημένα προγράμματα (μνημονιακά κατά βάση) προκειμένου να φέρουν την ανάπτυξη. Αλλά και εκεί όπου τα έθνη θα έπρεπε να υποχωρήσουν και να χαθούν σαν πυρπολημένα άστρα από την απόγευση της σύγχρονης επιπεδότητας του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης. Αρκεί να θυμηθούμε τον Νίκο Πουλαντζά (ακόμη και τον ξεχασμένο Μπανιά) που μας προειδοποιούσε ότι πρώτα το τοπικό και μετά το διεθνοποιημένο. Αλλά τα τριχωτά ώτα των αχτινοβόλων και ατιμολόγητων τενεκέδων αδυνατούσαν να ακούσουν. Τα νέα σατιρογραφήματα των διανοουμένων μιλάνε για ένα νέο έθνος που έρχεται με αδιάλυτο πείσμα να εγκατασταθεί και με πασίχαρους εορτασμούς να επιβάλλει τις στείρες κυριαρχίες του, και αυτό είναι το Queer Nation.

Ο ολοκληρωτικός πρωτογονισμός των σύγχρονων διανοουμένων επιβάλει και το κοινωνικό πάνω και πέρα από τη φύση. Το κοινωνικό είναι η σύγχρονη αλλοτρίωση, η εξιδανίκευση που μπορεί και καταλύει κάθε αντικειμενικότητα. Όλα σύρονται στο ακλόνητο θεμέλιο του κοινωνικού. Αποτελεί μια καινούργια επινόηση του απελευθερωτικού ερμαφροδιτισμού της εποχής μας. Μόνο που και εδώ οι διανοούμενοι φαλτσάρουν μέσα στην ασυδοσία τους. Το κοινωνικό υπήρχε και στην παρελθόν αλλά υποψιασμένοι καθώς ήταν οι λαοί το υπέβαλαν όχι στους κεκανονισμένους ρυθμούς της πληκτικής διαδρομής του, αλλά το μεταξίωσαν σε τελετουργία τέχνης (όπως εύστοχα μας λέει ο Μπωντριγιάρ) ούτως ώστε ο άνθρωπος να μην υποβιβαστεί στις τεχνικές αλληλοεπιδράσεις ενός άψυχου κόσμου, αλλά στην παραδοχή ενός νοήματος που αναπνέει και νοσταλγεί. Το κοινωνικό του σήμερα, οργανώνει έναν ακραίο θετικισμό στην αυτοψία της θλίψης που βλέπει και οραματίζεται σαν να παρακολουθεί ταινία τρόμου και απωθεί το άφατο και το μυστήριο.

Αλλά τι είναι οι διανοούμενοι;

Ο Μπερνάρ – Ανρί Λεβύ έχει γράψει ότι η ιστορία εμφάνισης των διανοουμένων υπήρξε κατά της διάρκειας της Υπόθεσης Ντρέιφους και πέθανε στο Παρίσι στο τέλος του εικοστού αιώνα. Ο Μανχάϊμ ο τελευταίος θεωρητικός των ανεξάρτητων διανοουμένων τους έβλεπε σε μια μετα-ουτοπική εποχή, ο Γκράμσι τους ήθελε να συγχωνεύονται με τις μάζες και να αναλαμβάνουν την προπαγάνδα, ο Ζαν – Φρανσουά Λυοτάρ τους βλέπει ως το οικουμενικό υποκείμενο της ιστορίας. Ωστόσο αποδείχτηκαν ότι λειτούργησαν και λειτουργούν περισσότερο ως μανδαρίνοι, ως καθοδηγητές με δελτία για υγειοσκέψιους, ως διαφωτιστές αλλά πάντα υποθηκευμένων συμφερόντων τραγουδώντας άριες μπροστά στο φωτισμένο παράθυρο του αφεντικού τους.

Πηγή

https://ellas2.wordpress.com/2020/07/01/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b7%ce%bc%ce%af%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b9/#more-142460