Τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και το ισλαμικό χατζάρι του Ερντογάν

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Από την πρώτη στιγμή που μεταδόθηκε η είδηση για τους οκτώ Τούρκους πραξικοπηματίες που ζήτησαν άσυλο από την Ελλάδα, έγινε φανερό ότι η χώρα μας μπήκε σε διπλωματικές περιπέτειες. Είναι ακόμα νωπή η μνήμη της περίπτωσης Οτσαλάν και είναι γνωστή η τακτική της Τουρκίας να απειλεί με θεούς και δαίμονες την έκδοση αυτών που καταδιώκει.

Αν η Ελλάδα αποφασίσει να τους εκδώσει και προς αυτήν την κατεύθυνση φαίνονται να κινούνται οι δηλώσεις της ψοφοδεούς κυβέρνησης, τότε ναι μεν η χώρα θα μείνει έξω από το τουρκικό πρόβλημα, αλλά ταυτόχρονα η θέση της θα είναι κι ελαφρώς δυσχερέστερη, αφού θα έχει αποδεχθεί ότι είναι εκβιάσιμη από την τουρκική ισχύ, πράγμα που είναι και αλήθεια σε πολλές περιπτώσεις από το παρελθόν μέχρι σήμερα. Η «συμμόρφωση» με τις τουρκικές απαιτήσεις και η έκδοση τους με συνοπτικές διαδικασίες, όπως ακούγεται, θα μοιάζει με ηθική ήττα. Πόσο μάλλον, που από τις δηλώσεις προκύπτει, ότι οι αιτούντες άσυλο, έχουν προκαταβολικά καταδικασθεί πριν καν δικαστούν, κι όχι μόνο από τους Τούρκους, αλλά κι από επίσημα κυβερνητικά χείλη (Κοτζιάς, Βίτσας, Γεροβασίλη).

Από την άλλη, η θέση της Ελλάδας θα είναι δύσκολη, αν αποφασίσει να μην τους εκδώσει, γνωρίζοντας ότι στην αντίθετη περίπτωση τους παραδίδει στον θάνατο και στην ατίμωση και πως δεν θα τύχουν δίκαιας δίκης. Η Τουρκία, άλλωστε, έχει πολλούς τρόπους για να μας πιέσει. Από το να απελευθερώσει τις προσφυγικές ροές στα νησιά, μέχρι και να υποκινήσει το ισλαμικό στοιχείο που έχει εισβάλλει στην χώρα, ή ακόμα να δημιουργήσει κάποιο «θερμό» επεισόδιο, ή τέλος ένα συνδυασμό όλων αυτών. Ήδη στην Αλεξανδρούπολη εγκάθετοι τουρκοπράκτορες είχαν το θράσος να απειλούν μέσα στο δικαστήριο τους φυγάδες, προκαλώντας έτσι το θεσμό της δικαιοσύνης στη χώρα μας.

Η απόφαση είναι δύσκολη. Το καλύτερο για εμάς θα ήταν, να μην είχαν έρθει καθόλου. Όμως ήρθαν και τώρα θα πρέπει να το διαχειριστούμε. Η απόφαση της Ελλάδας δεν θα πρέπει να είναι αποτέλεσμα φόβου, αλλά γενναίας προσήλωσης στους ελληνικούς και διεθνείς νόμους δικαίου που προβλέπουν τέτοιες περιπτώσεις. Όχι μόνο, διότι την Ελλάδα κυβερνάει μια «αριστερή» κυβέρνηση, αλλά επειδή ο μακραίωνος πολιτισμός αυτής της χώρας δεν της επιτρέπει να υπαναχωρήσει από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και την προάσπιση των δικαιωμάτων, ακόμα και των χειρότερων εγκληματιών.

Η λέξη ικέτης είναι άγνωστη στην Τουρκία. Άβυσσος πολιτισμική χωρίζει τις δυο χώρες εκτός από τη θάλασσα του Αιγαίου. Η δικαιοσύνη και η Δημοκρατία στην Τουρκία είναι ένα συνεχές αιτούμενο. Η τυφλή εκδίκηση της εξουσίας μια κοινή πρακτική. Η γνωστή ταινία «Εξπρές του Μεσονυχτίου», απηχεί μια διαχρονική πραγματικότητα. Οι σκληρές εικόνες που έρχονται από εκεί, μας διαβεβαιώνουν για την τραγική μοίρα των αντιπάλων του ανελεύθερου καθεστώτος Ερντογάν, που είναι στην καλύτερη περίπτωση μια ισλαμική «Δημοκρατία». Αποκεφαλισμοί και λιντσαρίσματα στρατιωτών από τον ανεξέλεγκτο ισλαμικό όχλο, συμπεριφορά ίδια με των τζιχαντιστών του ΙΣΙΣ, συλλήψεις και καθαιρέσεις χιλιάδων δικαστικών, στρατιωτικών, πανεπιστημιακών και δημόσιων υπαλλήλων, ατίμωση, διαπόμπευση και ξυλοδαρμοί. Αυτά περιμένουν και τους οκτώ πραξικοπηματίες φυγάδες όταν θα παραδοθούν.

Θα πει κάποιος, ότι έκαναν απόπειρα να καταλύσουν τη «Δημοκρατία» στη χώρα τους, ότι είναι χουντικοί κι ένοχοι για πολλά που αξίζουν τιμωρία, δεν θα πρέπει να δικαστούν; Ναι! Καμία αντίρρηση, αν μόνο υπήρχε δημοκρατία στην Τουρκία κι ανεξάρτητη δικαιοσύνη για να δικάσει τον καθένα στο βαθμό που έφταιξε. Οι ρεαλιστές και οι λογικοί θα πουν, ας τους δώσουμε για να μη μπλέξουμε, και θα έχουν δίκιο από τη μεριά του συμφέροντος. Είναι όμως μια λογική, που καταπίνει κάθε ηθική αξία για να χορτάσουν τα εύλογα προσχήματα της. Αν φτάσαμε ως Έλληνες μέχρι εδώ στη μακραίωνη ιστορία μας, διακρινόμενοι για τον πολιτισμό μας, είναι διότι διδάξαμε στην ανθρωπότητα πως θα πρέπει να φέρεται στους ικέτες σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ας συνεχίσουμε να κάνουμε τη διαφορά μέσα σε ένα κόσμο αγρίων, σεβόμενοι τους νόμους και το άγραφο δίκαιο της ανθρωπιάς. Πρέπει να εξαντλήσουμε τη νομιμότητα κερδίζοντας χρόνο και διερευνώντας την κάθε περίπτωση ξεχωριστά, διότι κανείς δε μπορεί να αποκλείσει και την περίπτωση της προβοκάτσιας. Εφόσον η τουρκική πλευρά τους απαγγείλει συγκεκριμένες κατηγορίες για τον ρόλο τους κι αφού αξιολογηθεί ο τρόπος με τον οποίο θα διεξαχθούν οι δίκες στην Τουρκία και η εξέλιξη της όλης κατάστασης, να αποφασιστεί τότε και η ενδεχόμενη έκδοση τους. Διότι, το ζήτημα με το άσυλο δεν είναι να μην τιμωρηθεί κάποιος που είναι ένοχος, αλλά να προστατευθεί η ζωή του, μέχρι οι συνθήκες να εξασφαλίσουν τη δίκαια κρίση του. Πάνω απ΄όλα, όποια κι αν θα είναι η απόφαση, δεν θα πρέπει να «μυρίζει» φόβο και διάθεση υποτέλειας στις τουρκικές απαιτήσεις, διότι και στην περίπτωση της πλήρους «υπακοής», μακροπρόθεσμα πάλι χαμένοι θα είμαστε. Αν μάλιστα, υπήρχε ανδρείο φρόνημα, θα μπορούσε να γίνει και κάποια αναφορά στους αγνοούμενους της Κύπρου, ή στην έκδοση των δολοφόνων του Ηλιάκη.

Τέλος, αφού η Ελλάδα είναι έδαφος ευρωπαϊκό, όπου ισχύουν και οι ευρωπαϊκοί νόμοι, ας μη σηκώσει μόνη της το βάρος της απόφασης. Ας τεθεί το θέμα του ασύλου σε μια κοινή τοποθέτηση της Ε.Ε στο όνομα των ανθρωπιστικών αξιών. Το κλίμα είναι ευνοϊκό, καθώς όλοι σχεδόν επικρίνουν την Τουρκία για αυταρχισμό και πολιτικές εκκαθαρίσεις. Όπως κι αν έχει πάντως, η όποια απόφαση της Ελλάδας, θα είναι τελικά εκείνη που θα θέλουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Όσον αφορά εμάς, η κατεύθυνση που αναπότρεπτα ακολουθεί η ισλαμική «Δημοκρατία» του Ερντογάν, θα την οδηγήσει κάποτε απέναντι μας, καθώς θα μεταβάλλεται βαθμιαία σε μια άλλη Σαουδική Αραβία ακραίων ισλαμιστών. Κι αυτό, ανεξάρτητα από την απόφαση της έκδοσης ή μη των οκτώ Τούρκων φυγάδων κι απ’ το αν θα είμαστε «καλά» παιδιά, ή όχι.