Το 2018 οι φασίστες βρίσκονται μέσα στο Πολυτεχνείο….

Γεράσιμος Γερολυμάτος

Αντί άλλης εισαγωγής ξεκαθαρίζω, ότι σκοπός του κειμένου δεν είναι να αμφισβητήσει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, ούτε να υποβαθμίσει την αξία τους, ως μιας εξέγερσης, που δρομολόγησε τις εξελίξεις για μια νέα πολιτική αρχή, ένα νέο ξεκίνημα.

Μιας θρυαλλίδας που πυροδότησε τις  αλυσιδωτές φάσεις για την ποθούμενη αποκατάσταση της Δημοκρατίας και τη δικαίωση των διακηρυγμένων κοινωνικών αιτημάτων-συνθημάτων, που δυστυχώς παρέμειναν ανεκπλήρωτα στο πλαίσιο μιας εικονικού τύπου δημοκρατίας. Το κείμενο δεν θέτει υπό αμφισβήτηση τους νεκρούς, που σίγουρα υπήρξαν μέσα σε τόσες άγριες και ένοπλες διαθέσεις. Δεν υπήρξα αυτόπτης και βασίζομαι, όπως όλοι, σε μαρτυρίες και σε όσα διαβάζω. Ο σκεπτικισμός μου για τον αριθμό τους οφείλεται στην πολιτική εκμετάλλευση που επιχειρείται ένθεν και ένθεν, για όποιον έχει καταλάβει πια πως παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Ιδίως έπειτα από την πυρκαγιά και τους νεκρούς στο Μάτι!

Το κείμενο δεν αμφισβητεί ούτε τις αυθόρμητες διαθέσεις και την αγωνιστική ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια προς το σκοπό της εξέγερσης, της πλειονότητας όσων συμμετείχαν στα γεγονότα. Κυρίως, ως αφανείς κομπάρσοι και όχι ως πρωταγωνιστές. Οι δεύτεροι  κατέλαβαν τα πολιτικά αξιώματα που εξαργύρωσαν με την αγωνιστική τους δράση. Φαντάζομαι ότι πάντα έτσι γίνεται. Κάθε επανάσταση στο ξεκίνημα της έχει την αγνή και αυθόρμητη συμμετοχή των πολλών και ξεκάθαρα αιτήματα. Όμως, όσο εξελίσσεται εκφυλίζεται κιόλας, καθώς καθίσταται με τη σειρά της ένα συστημικό καθεστώς. Ποδηγετείται από τους λίγους, μοιράζει ουφίτσια σε περισσότερους και σταδιακά χάνει την αρχική της φρεσκάδα και την ειλικρινή διάθεση. Απομακρύνεται από τους πολλούς και ανάμεσα τους ανοίγεται χάσμα. Γίνεται ζήτημα πολιτικής διαχείρισης της εξουσίας, τα παλιά συνθήματα ξεχνιούνται και παραμένουν αιτούμενα, ενώ οι σκοποί αναθεωρούνται, είτε φαλκιδεύονται οι παλιοί, είτε παρουσιάζονται νέοι. Κάπως έτσι, θα πρέπει να έγινε, έπειτα από τον πρώτο καιρό της Γαλλικής Επανάστασης, ή της Οκτωβριανής των Μπολσεβίκων.

Ας πούμε όμως και μερικές σημερινές αλήθειες για το Πολυτεχνείο και ας σπάσουμε ένα ιδεοληπτικό ταμπού, που απαγορεύει κάθε αρνητική αναφορά σε αυτό με θρησκευτική ζέση, σχεδόν σα να πρόκειται περί ανοσιότητας. Το κείμενο, λοιπόν, θέτει ορισμένες απορίες για το σήμερα: Τι φταίει που ο εορτασμός για την επέτειο του Πολυτεχνείου έχει μεταβληθεί εδώ και πολλά χρόνια σε μια ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί στο κέντρο της Αθήνας; Που έχει γίνει μια επετειακή ευκαιρία τριήμερου χάους και καταστροφής από ύποπτους παρακρατικούς μπαχαλάκηδες; Που καίνε αυτοκίνητα, καταστήματα και περιουσίες πολιτών, που έχουν την ατυχία να ζουν στην επικίνδυνη ζώνη των εχθροπραξιών; Κάτοικοι που κάθε χρόνο όταν πλησιάζει η επέτειος βρίσκονται σε απόγνωση;

Πέραν από το να χρησιμοποιείται ως άλλοθι και πρόφαση, ποια είναι η χρησιμότητα της επετείου ενός πολιτικού γεγονότος, που έχει αποτύχει -εκ του κοινώς ομολογημένου αποτελέσματος- να φέρει την ποθούμενη δημοκρατία, παιδεία και ελευθερία; Εκτός και αν κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, ποιους άλλους ενδιαφέρει και το συντηρούν ακόμα στην ζωή, εκτός από συνδικαλιστές του καθηγητικού κατεστημένου, πολιτικάντηδες και αναρριχητές και πάσης φύσεως ταριχευτές και συντηρητές μιας αριστερής επαναστατικής μυθολογίας, που οι ίδιοι φρόντισαν να απομυθοποιήσουν με τη μετέπειτα πολιτική βιωτή τους;

Έτσι έχουμε κάθε χρόνο, μια αστυνομοκρατούμενη από 5000 αστυνομικούς πόλη, που τελικά δεν αποφεύγει την καταστροφή της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας, προς τέρψη παρακρατικών γκρουπούσκυλων που βρίσκουν ευκαιρία για εξάσκηση στον επαναστατικό ανταρτοπόλεμο πόλης. Η χορογραφία είναι κάθε χρόνο η ίδια, περισσότερο ή λιγότερο εκρηκτική.

Τι φταίει και το Πολυτεχνείο κατέληξε να είναι σήμερα όλα αυτά; Ήταν ένας εκ της εξουσίας επιβεβλημένος πολιτικός εορτασμός, ή μια αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση που προϊόντος του χρόνου έγινε κενή περιεχομένου; Φταίει η συνολική παρακμή και απαξίωση του πολιτικού κόσμου τα τελευταία 45 χρόνια που αφαίρεσε κάθε ουσία και μήνυμα από την αρχική δυναμική του, ή δεν είχε ποτέ; Ανεξάρτητα από το αυταρχικό πολιτικό καθεστώς της Χούντας που δεν αμφισβητείται, έφερε τελικά το Πολυτεχνείο την αληθινή ανατροπή με τη διάδοχη δημοκρατική κατάσταση; Τι νόημα έχει πλέον ο εορτασμός σε μια χώρα που στερείται ακόμα και εθνικής κυριαρχίας και κυβερνάται από μια γιαλατζί Αριστερά; Όλα αυτά πρέπει να απαντηθούν.

Προς το παρόν το Πολυτεχνείο έχει καπελωθεί με το έτσι θέλω από τις νταβατζήδικες δυνάμεις ενός αναρχοαριστερού κουκουλοφόρου παρακράτους. Προσποιούνται τους υπερασπιστές του Πολυτεχνείου αυτοί που καμία σχέση δεν θα μπορούσαν να έχουν μαζί του. Έχουν γίνει «πορτιέρηδες» αυτοί που καίνε τις σημαίες, στην πόρτα όπου το 1973 κρεμόταν μια μεγάλη σημαία. Λίγο ενδιαφέρει πια τον λαό και κάθε χρόνο ενδιαφέρει ακόμα λιγότερους και όχι απαραίτητα δεξιούς. Το νόημα του Πολυτεχνείου καταρρέει ακόμα και αν κάποιοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Ίσως επειδή φέρουν οι ίδιοι την ευθύνη της κατάρρευσης αυτής. 

Και ω, της ειρωνείας! Οι μπαχαλάκηδες τιμητές του Πολυτεχνείου προπηλακίζουν πια τους αριστερούς κυβερνητικούς και τους απαγορεύουν την κατάθεση στεφάνων. Η Ιστορία έχει… κέφια. Το 1973 οι φασίστες βρίσκονταν έξω από το Πολυτεχνείο. Το 2018 οι φασίστες βρίσκονται μέσα και το έχουν καταλάβει. Αριστερόστροφοι φασίστες! Όπως μας διαβεβαίωσαν και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που αναγνωρίζουν πάντα το είδος τους…..