Πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας: Μα ποιος πόλεμος;

Γράφει ο Ελληνιστής Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Είναι σκέτη ανοησία, που αφάνταστα βολεύει την Τουρκία, η «ιδέα» της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας ότι η Τουρκία μπορεί να επιτεθεί στην Ελλάδα, να της κάνει δηλαδή πόλεμο.  Και ολόκληρη η ελληνική πολιτική ηγεσία «κουβαλάει» το φταίξιμο αυτής της μεγάλης ανοησίας, δίχως κανένα ελαφρυντικό.

Η στρατιωτική κατάσταση της Τουρκίας το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι πως κρέμεται από μια λεπτή κλωστή η οποία πολύ, μα πολύ δύσκολα θα μπορούσε να υποστηρίξει μια αληθινή (όχι σαν στις ασκήσεις!) βαριά στρατιωτική επιχείρηση – και πολύ, μα πολύ εύκολα μπορεί να σπάσει.

Ο Ερντογάν κάλλιστα το ξέρει. Κάλλιστα γνωρίζει πως οι ένοπλες δυνάμεις του δεν διαθέτουν ούτε την απαιτούμενη οξυδέρκεια ενός πολεμικού σχεδίου προς εφαρμογή, (κακά τα ψέματα: πολύ δύσκολα τώρα Γερμανοί στρατηγοί απαρατήρητα. στα παρασκήνια να μπορούσαν να «οργανώνουν» τους Τούρκους όπως έκαναν τα έτη 1914-1922 για να εξοντώσουν τους Έλληνες και τους Αρμένιους!), ούτε και την αναγκαία συνέπεια και σταθερότητα σε μια συνεχιζόμενη στρατιωτική πίεση επί του εδάφους, στους ουρανούς και στις θάλασσες.

 Ουδέποτε ο Ερντογάν – εκτός κι αν κάποια στιγμή, μέσα στη παράνοια του, χάσει εντελώς τον έλεγχο της οποιασδήποτε, ελάχιστης νοητικής λογικής και δώσει τις παράλογες εντολές να αρχίσουν οι πολεμικές ιαχές – ουδέποτε θα θελήσει να ξεκινήσει πραγματικές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Ελλάδας, χερσαίες ή θαλάσσιες ή αεροπορικές, έστω κι αν διαθέτει μια (πολύ) σχετική υπεροπλία σε αριθμούς αεροσκαφών και πλοίων, μόνο σε αριθμούς, όμως, γιατί σε πολεμικό πνεύμα και τέχνη αυτά τα παραπάνω αεροπλάνα και σκάφη τρομακτικά υστερούν σε σχέση με τα λιγότερα σε αριθμούς ελληνικά αεροσκάφη και πλοία.

(Όσο για την αριθμητική υπεροχή σε στρατό ξηράς, αυτή κανένα πλεονέκτημα δεν του εξασφαλίζει: ανά πάσα στιγμή αυτός ο στρατός, που έφαγε τα μούτρα του μπροστά σε απλούς Κούρδους μαχητές, μπορεί να «πετσοκοπεί» από την ελληνική αεροπορία, με ανυπολόγιστο ψυχολογικό αντίκτυπο σε όλο το υπόλοιπο τουρκικό στράτευμα).

Η Τουρκία μπορεί να έχει λίγο περισσότερα αεροπλάνα απ’ την Ελλάδα. Τα περισσότερα όμως απ’ αυτά (θα) είναι «σίδερα προς σφαγή», με ένα «αεροπορικό προσωπικό» όχι μόνο τελείως άπειρο σε γνώσεις «αεροπορικής τέχνης και τεχνικής», αλλά και πολύ «φτωχό» σε ετοιμοπόλεμες ικανότητες.

Από το 2016 και μετά, με την τρομερά φανατική αντιγιουλενική υστερία, η συνεχής στοχοποίηση του στρατιωτικού προσωπικού όλων των βαθμίδων και ειδικοτήτων, και προπαντός της αεροπορίας και του ναυτικού, (δυο κλάδοι του στρατεύματος παραδοσιακά – όχι μόνο στη Τουρκία, αλλά σε όλες τις χώρες – πολύ λιγότερο «υπάκουοι» στα πολιτικά «τερτίπια» των κυβερνώντων), ασφαλώς και προκάλεσε μια πολύ έντονη αιμορραγία ως προς την εμπειρία, το αξιόμαχο, την ποιότητα και τη δύναμη των υπηρετούντων στις σχετικές μονάδες, απώλεια που καθόλου δεν ισοσταθμίστηκε από τις ενδεχόμενες εισαγωγές νέου στρατιωτικού προσωπικού.

Και αυτό είναι κάτι που παρατηρείται σε κάθε «επεισόδιο» όπου σε πιο σοβαρό επίπεδο οι Τούρκοι αεροπόροι και ναυτικοί έρχονται σε αντιπαράθεση με τους Έλληνες. Πάντα τα ίδια 20-25 αεροπλάνα είναι εκείνα που «επιδίδονται» σε παραβιάσεις του ελληνικού εναερίου χώρου συνήθως στην ίδια γεωγραφική περιοχή. Έστω και μέσα στον συνεχή, άκρατο παραλογισμό του ο Ερντογάν πρέπει να τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά – δεν είναι και βλάκας!

Είμαι σίγουρος πως μόνο οι Έλληνες πολιτικοί, κυβερνώντες ή όχι, διακατέχονται από έναν (ειλικρινά και συγγνώμη: πανηλίθιο) φόβο μη και κάνει πόλεμο η Τουρκία στην Ελλάδα, έναν φόβο που γίνεται εγκληματική ηττοπάθεια, την οποία η Δικαιοσύνη θα έπρεπε κάποια μέρα να «ελέγξει» για το καλό του Έθνους, είναι μόνο αυτή η πολιτική νομενκλατούρα, που δυστυχώς «διαχειρίζεται» τα «εξωτερικά» θέματα, διότι είναι εξίσου σίγουρο πως κανένας Έλληνας στρατιωτικός δεν νοιώθει να φοβάται από μία ενδεχόμενη πολεμική σύγκρουση με τους Τούρκους, και μάλλον δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα επιδίωκαν μια σύγκρουση για να τελειώνουμε μια για πάντα με δαύτους, όπως παρακάτω θα εκθέσουμε.

Ειλικρινά, θα έπρεπε πια κάποτε κάποιος να ασχοληθεί ενδελεχώς με αυτό το «σύνδρομο» φόβου/φοβίας προς τους Τούρκους των Ελλήνων κυβερνώντων και των μεθ΄ αυτών συνοδοιπορούντων κολαούζων, φαινομενικά ανεξήγητο, που ταλανίζει γενικά την ελληνική εξωτερική πολιτική, προπαντός σε όλο το φάσμα της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά παρεμπιπτόντως και αρκετά συχνά στα πλαίσια των αποφάσεων της νομοθετικής εξουσίας (Βουλή/βουλευτές).

Πράγματι, άξια λόγου θα είναι μια μελέτη γι’ αυτή την πολύ σοβαρή, απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα: αυτός ο «φόβος» που έχουν ή δείχνουν να έχουν οι κατά καιρούς πρωθυπουργοί, υπουργοί, σύμβουλοί τους, βουλευτές, κλπ., από πού προέρχεται, είναι μήπως έμφυτος στη νοητική τους φύση (οπότε αυτοί εκ φύσεως είναι ακατάλληλοι και επικίνδυνοι να ασκούν πολιτική!), ή τους τον «εμπνέουν» κάποιοι ξένοι, κάποιος ντόπιος ή ξένος τους «υποχρεώνει» να τον νοιώθουν παθολογικά και προπαντός να ενεργούν βάση του φόβου αυτού – ή τί άλλο μπορεί να είναι;!

Πάντως για τον Ερντογάν και τους Τούρκους στρατιωτικούς είναι ένας «φόβος» που τους εξυπηρετεί τρομερά, τους διευκολύνει τρομερά την κατάσταση ανοίγοντάς τους ανέλπιστα συχνά τις πύλες και τα παράθυρα της ελληνικής υποχώρησης και παραχώρησης, αμφότερες απόλυτα επωφελείς και ανοιχτών οριζόντων.

Έτσι είναι και πολύ λογικό ο Ερντογάν και οι Τούρκοι στρατιωτικοί του να επαναπαύονται άνετα πάνω σε αυτόν τον διαχρονικό πλέον ελληνικό φόβο για να μπορούν ατιμωρητί να κάνουν αυτοί όποιες «τρέλες» θέλουν γνωρίζοντας a priori ότι οι Έλληνες «θα κάτσουν στ’ αυγά τους» ό, τι και να τους κάνουν οι Τούρκοι (!), επειδή οι πολιτικοί κυβερνώντες τους θα φοβηθούν πως, εάν τολμήσουν κάποια έντονη αντίδραση, οι Τούρκοι θα αρχίσουν πόλεμο (!!) και τότε, «αλλοίμονο στους Έλληνες!!», εάν θέλουμε να υποπέσουμε στο σφάλμα να πάρουμε στα σοβαρά τον «φόβο» αυτών των Ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι, ακριβώς εξαιτίας ετούτου του «παράξενου», ακαταλαβίστικου φοβικού συνδρόμου, θα μπορούσαμε να πούμε πως μεταμορφώνονται σε απλούς καταστροφικούς «πολιτικάντιδες»).

Τώρα, ο Ερντογάν, όσο τρελός κι αν είναι, ξέρει πολύ καλά – και εάν δεν μπορεί συνειδητά να το προσδιορίσει επακριβώς, σίγουρα το νοιώθει στο υποσυνείδητο της συντήρησης – ότι εάν τολμήσει έναν πόλεμο με την Ελλάδα, είναι πολύ πιθανόν ή μάλλον ασφαλώς το μέτωπο να μη περιοριστεί στα ελληνο-τουρκικά σύνορα ή στην άμεση ελληνο-τουρκική ενδοχώρα.

Είναι πολύ πιθανόν, ή μάλλον είναι σίγουρο, πως και άλλες χώρες θα επέμβουν. Ας πούμε οι χώρες οι οποίες έχουν γνωστές χρόνιες διαφορές με τη Τουρκία, έχουν έχθρες, της έχουν «άχτι» γιατί κάπου η Τουρκία τις «χτύπησε» ή γιατί οι ιδεολογίες τους συγκρούονται κιόλας από μόνες τους. Ισραήλ, Αίγυπτος, ΗΑΕ, Συρία. Ιράκ – η κάθε μια για ένα μέρος της «τουρκικής πίτας». Όλες χώρες τις οποίες η Τουρκία «έχει στο μάτι», για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, εδαφικούς, θρησκευτικούς, τοπικής εξουσίας και επικράτησης, οικονομικούς, πολιτικής επιρροής.

Το Ισραήλ έχει αρκετούς ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Τουρκία και ιδανική θα ήταν η ευκαιρία ενός σύντομου πολέμου (ας πούμε πάλι «έξι ημερών») για να «βάλει ορισμένα πράγματα στη θέση τους». Η Αίγυπτος έχει κι αυτή αρκετά «τραβήγματα» με τη Τουρκία, μια «καλή εξουθένωση» της οποίας θα ήταν ικανή να βοηθήσει στην εξουδετέρωση της «Αδελφότητας», μια νάρκη πάντα έτοιμη να εκραγεί (με την βοήθεια της Τουρκίας).

Αλλά έχει επίσης και «ιστορίες» σε σχέση με τη Λιβύη, όπου τα συμφέροντά της κινδυνεύουν εάν ο Halifa Haftar υποκύψει στρατιωτικά. Τα ίδια τα ΗΑΕ συγκρούονται με την Τουρκία πάλι στη Λιβύη και μια τουρκική «έκλειψη» σε αυτό το αφρικανικό μέτωπο θα ήταν τεράστιο κέρδος για τους Εμίρηδες.

Συμπερασματικά λοιπόν ένας πόλεμος που, εκτός απ’ την Ελλάδα, θα εμπλέξει και Ισραήλ και ΗΑΕ δεν συμφέρει καθόλου στη Τουρκία, όχι μόνο για τον απλούστατο λόγο ότι σίγουρη είναι η καθολική τουρκική ήττα και η επακόλουθη στρατιωτική καταστροφή, αλλά και συγχρόνως γιατί θα διαλύσει εκ βάθρων την όποια «συμμαχία» με τον as-Saraj στη Τρίπολη ο οποίος, τουρκο-λίβυος υποτακτικός του Ερντογάν, μη μπορώντας πλέον η Τουρκία να τον στηρίξει στρατιωτικά δεν είναι διόλου απίθανο – δεν ξέρω τί θα μπορούσε να ξάνει ο ΟΗΕ που τον αναγνωρίζει – να χάσει τα πάντα υπέρ του Haftar, να εξαφανιστεί πολιτικά έτσι όπως από το πουθενά ήρθε, ίσως έτσι δημιουργώντας μια μοναδική ευκαιρία πολιτικής επανένωσης της Λιβύης υπό τον Haftar με την νόμιμη Βουλή και έναν νόμιμο στρατό, με τις ευλογίες της Γαλλίας και Ρωσίας και τη σιωπηρή συγκατάθεση των ΗΠΑ, όλοι οι τρεις «μεγάλοι» έχοντας, ο καθένας με τον τρόπο του, συμφέροντα στην απέραντη Λιβύη.

Επιστρέφοντας στην ενδεχόμενη σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας, μάλλον οι ΗΠΑ και Ρωσία δεν θα επέμβουν στρατιωτικά, άμεσα τουλάχιστον: είναι φανερό πως δεν συμφέρει σε καμία απ’ τις δυο, και ακόμη περισσότερο στις ΗΠΑ (γεωγραφικά τόσο μακριά απ΄ τη «μητέρα γη» εν σχέση με τη Ρωσία, πολύ πιο κοντά), να εμπλακούν «προσωπικά», εκτός κι αν μια απ’ αυτές παραφρονήσει και μπει στον πειρασμό να εξαπολύσει τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πράγμα όχι και τόσο επιθυμητό, από κάθε άποψη.

Επομένως, ένας περιορισμένος, «τοπικής κλίμακος» πόλεμος, γεωγραφικά ελληνο-τουρκο-μεσανατολικός, όπου απ’ τη μια πλευρά θα είναι η Τουρκία (μόνη της) και απ’ τη άλλη η Ελλάδα, το Ισραήλ, τα ΗΑΕ, ενδεχομένως η Αίγυπτος, η Συρία και το Ιράκ, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να αποβεί απόλυτα καταστροφικός για την Τουρκία, η οποία διόλου απίθανο να βυθιστεί σε μια νέα «εποχή της πέτρας», διότι θα είναι μαθηματικά αδύνατον, εκτός από μια στρατιωτική πανωλεθρία, να μην πάθει και μια οικονομική πανωλεθρία.

Υποθέτω πως σε έναν τέτοιο πόλεμο και η Ρωσία σίγουρα θα αποφύγει να υποστηρίζει ανοιχτά τη Τουρκία στρατιωτικά στο έδαφος με χρήση στρατού και αεροπορίας: αυτό θα προκαλέσει την σίγουρη αντίδραση των ΗΠΑ προς υπεράσπιση του Ισραήλ, αν και δεν πιστεύω πως το Ισραήλ έχει και τόση ανάγκη βοήθειας, αφού εκτός από άφθονο συμβατικό στρατιωτικό υλικό, διαθέτει και διαφοροποιημένο, εύκολου χειρισμού, πολύ καταστρεπτικό πυρηνικό οπλοστάσιο, αλλά και άλλα «μυστήρια» όπλα…

 Ούτε και οι ΗΠΑ θα επέμβουν με στρατιωτική άμεση προσωπική παρουσία στο έδαφος, διότι αυτό θα προκαλούσε` την είσοδο της Ρωσίας στις επιχειρήσεις. Το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν ΗΠΑ και Ρωσία (και πιθανόν να το κάνουν) θα ήταν να στέλνουν οπλικό υλικό για ενίσχυση στα μαχόμενα μέρη. Κι αυτό όμως έως ένα σημείο, αποκλειόμενης οποιαδήποτε «οπλικής εξειδίκευσης», με όπλα πολύ «ειδικά», κάτι που καμία απ’ τις δύο δεν θα το ήθελε γιατί τότε το «πράγμα» θα «πήγαινε πολύ μακριά».

Όλα ετούτα τα σενάρια, διόλου απίθανα ή και πραγματικά πιθανά, τα γνωρίζει ο Ερντογάν και οι επιτελείς του, σίγουρα τα υποπτεύονται και σίγουρα θα σκέπτονται πως κηρύσσοντας η Τουρκία πόλεμο στην Ελλάδα, το Ισραήλ, τα ΗΑΕ σίγουρα δεν θα πάνε με το μέρος της Τουρκίας και σίγουρα θα στοιχηθούν με την Ελλάδα εναντίον της Τουρκίας.

Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ένας ενωμένος ελληνο-ισραηλινός στρατός, αεροπορία και ναυτικό είναι σε θέση να «κάνει κομμάτια» τον τουρκικό στρατό, αεροπορία και ναυτικό. Άλλωστε, αυτό θα μπορεί να είναι και μια πολύ καλή ευκαιρία και για το Ισραήλ να «βγάλει απ’ τη μέση» για τουλάχιστον 20 χρόνια την τουρκική στρατιωτική αλλά και ισλαμική απειλή στην περιφερειακή σκακιέρα της Μέσης Ανατολής.

Ούτε βέβαια υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα το Ιράν να επέμβει για να βοηθήσει τη Τουρκία εναντίον του Ισραήλ, γιατί ξέρει πολύ καλά πως σε μια τέτοια περίπτωση η επέμβαση των Αμερικανών στο άμεσο γεωγραφικό «μέτωπο» του Ιράν θα είναι αναπόφευκτη. Και το Ιράν, όσο και να κάνει λεονταρισμούς στη περιοχή του, αντιλαμβάνεται πως πάρα πολλά θα ρισκάρει, όχι μόνο για το στρατιωτικό του δυναμικό, αλλά και για το ίδιο το έδαφος και πληθυσμό του.

 Με κανέναν τρόπο λοιπόν μια πολεμική, αληθινή σύγκρουση με την Ελλάδα συμφέρει στη Τουρκία, και ο Ερντογάν το ξέρει, το αισθάνεται, το υποψιάζεται.

Γιατί στους φοβικούς Έλληνες κατάλαβε πως αρκεί να ασκεί ένα καλά οργανωμένο πρόγραμμα απειλών, προκλήσεων, εκβιασμών: βλέπει πως, δεκάδες χρόνια τώρα, πιάνει πολύ καλά τόπο: οι Έλληνες απλά διαμαρτύρονται αλλά δεν τους ακούει κανείς, κατηγορούν μόνο με λόγια για παρανομίες και όλη η υπόθεση τελειώνει εκεί!

Γιατί να του χρειάζεται πόλεμος; Θα ήταν βλακεία. Του φτάνει που οι Έλληνες πολιτικοί και κυβερνώντες φοβούνται έναν ανύπαρκτο πόλεμο και δεν τους λείπει ποτέ η ωραία τάση προς όλες τις υποχωρήσεις, προκειμένου «να μη μας γίνει πόλεμος»!!!

Τί τον χρειάζεται τον πόλεμο ο Ερντογάν;, αφού οι Έλληνες είναι τόσο χαζοί ώστε να μη βλέπουν τη πραγματικότητα και να συνεχίζουν να βασανίζονται με αξεπέραστα φοβικά σύνδρομα που ουδόλως – κανονικά – θα έπρεπε να υπάρχουν, έχοντας πολύ απλά υπόψη ποια θα ήταν η κατάληξη ενός ενδεχόμενου πολέμου με την Τουρκία;

Με όλα αυτά τας δεδομένα και όλες αυτές τις δυνατότητες, δεν είναι διόλου παρακινδυνευμένο να σκεφτούμε πως μια δυναμική ελληνική αντίδραση στις τουρκικές προκλήσεις όχι μόνο είναι εφικτή, αλλά και πρέπει να τολμηθεί μπορώντας να επιφέρει σημαντικές βλάβες στον τουρκικό στρατιωτικό οργανισμό.

 Η Τουρκία ποτέ δεν θα τολμήσει μια πολεμική γενίκευση και θα αρκεστεί να υποστεί σιωπηρά τις βλάβες «μασώντας τον θυμό» της. όπως ήδη έκανε στο άμεσο παρελθόν.

Εκείνο που προέχει είναι επιτέλους οι Έλληνες κυβερνώντας να καταλάβουν και να εμπεδώσουν την ανοησία του «φόβου» που τους κατατρέχει: από όλες τις πιο λογικές απόψεις ένας πόλεμος, και λίγων ημερών, με τη Τουρκία όχι μόνο οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν τον θέλουν και ξέρουν πολύ καλά γιατί δεν τον θέλουν, άσχετα αν τσιρίζουν για να εντυπωσιάσουν, αλλά και, εάν γίνει, θα είναι συντριπτικός γι’ αυτούς, με τα στοιχεία που παραθέσαμε παραπάνω.

Μαζί με την άφοβη ελληνική στρατιωτική ηγεσία είναι υποχρέωση της πολιτικής ελληνικής ηγεσίας να απαλλαχθεί δια παντός από οποιοδήποτε αίσθημα φοβίας, έμφυτου ή προκλητού, που σημαίνει απαράδεκτη εθνική υποτέλεια και υποβάθμιση!

Τελικά, όλα όσα εδώ ειπώθηκαν ένα πράγμα υπονοούν και θέλουν να πουν: ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει ποτέ να έχει κανένα πρόβλημα να ασκεί μια επιθετική πολιτική, να εμφανίζει μια δυναμική στρατιωτική παρουσία σε θάλασσα και στεριά, να «εφαρμόζει» ένα είδος «πολεμικής πίεσης» που θα αναγκάσει τους Τούρκους να αμύνονται.

Κανένας δεν είναι «μπαμπούλας» και, για τους Έλληνες κυβερνώντες, κανένας δεν είναι υπεράνω της Ελλάδας. Τελεία και παύλα!

 Είναι ωστόσο αυτονόητο πως όλα ετούτα δεν συνάδουν με καμία υπαγωγή στους Γερμανούς ειδικά, αλλά και σε άλλους ψεύτικους «φίλους» όπως Αμερικανούς, Ιταλούς, Βούλγαρους, κλπ.

Η πλήρης έλλειψη υποτέλειας σε αυτούς σημαίνει επίσης κάτι το πολύ σημαντικό: το ότι δηλαδή η Ελλάδα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, έχει το απόλυτο δικαίωμα να συνάπτει οποιεσδήποτε φιλικές αμυντικές σχέσεις με άλλες χώρες, όπως πρωτίστως η Γαλλία, τα ΗΑΕ, το Ισραήλ, κλπ. – πράγμα που θα της δώσει την απαιτούμενη εθνική δύναμη να έχει λόγο σε όλες τις «υποθέσεις» που λίγο ή πολύ επηρεάζουν το παρόν και το μέλλον της σε όλη τη Μεσόγειο.

https://infognomonpolitics.gr/2020/08/polemos-elladas-tourkias-ma-poios-polemos/