Κράτη προς πώληση...

Γερ. Γ. Γερολυμάτος: "Γραμμή Παραγωγής Ι" -2008

Γράφει ο ζωγράφος

Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Ακούμε τόσο συχνά τον όρο «Παγκοσμιοποίηση», που φαίνεται, πως όχι μόνο τον έχουμε συνηθίσει, ως μια κυρίαρχη έννοια της εποχής, αλλά δυστυχώς, οι περισσότεροι στεκόμαστε στην επιφανειακή εικόνα της φαινομενολογίας του. Μιας εικόνας που φιλτράρεται από τα κανάλια των ΜΜΕ και που αναλύει τα μαγικά νετρόνια της μέσα από τους κρυστάλλους της οθόνης. Όμως, μια προς τα έσω ανάλυση του φαινομένου της «παγκοσμιοποίησης» και των μεθόδων της, θα μας δείξει, ότι αυτή η έννοια-εγχείρημα, δεν είναι καθόλου νέα, αλλά αντίθετα είναι πολύ παλιά.

Στην «πρωτόγονη» ακόμη μορφή της, ανιχνεύεται ως τάση κυριαρχίας στο Περσικό Κράτος του Δαρείου, ως πολιτισμική εξάπλωση στο αχανές κράτος του Μ. Αλεξάνδρου, ως κατάκτηση στο στρατιωτικό κράτος της Ρώμης και ως Ελληνο-Χριστιανική ταυτότητα στο κράτος της Ρωμαϊκής-Ελληνικής ανατολικής αυτοκρατορίας. Αυτή, μάλιστα, η τελευταία, ήταν και η μακροβιότερη και η στερνή αναλαμπή μιας διεθνούς εμβέλειας οικουμενικής-κρατικής οντότητας. Μιας πολιτικής, δηλαδή, ενοποίησης πολλών λαών σε μια αυτοκρατορία, υπό μια πολιτική Αρχή και μέσω μιας κοινής θρησκευτικής-πνευματικής-πολιτισμικής ιδέας, που υπήρξε ποτέ στον πολιτισμένο ευρωπαϊκό χώρο. Όσες επιχειρήθηκαν έκτοτε απέτυχαν, διότι, αν και δεν ήταν περιορισμένης στρατηγικής φύσεως, ήταν όμως άδειες κάθε εσωτερικού ερείσματος (Ναπολέων, Χίτλερ), ενώ δε διατήρησαν ούτε τα κατακτημένα εδάφη, όπως αντίθετα κατάφερε για 400 χρόνια η Οθωμανική αυτοκρατορία, πριν καταρρεύσει.

Όσο, λοιπόν, και αν φαίνονται εν πρώτοις διαφορετικά μεταξύ τους τα παραδείγματα που ανέφερα παραπάνω, στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, στα μέσα, στις ιστορικές συνθήκες και στους στόχους τους, έχουν εντούτοις ισχυρούς πυρήνες ομοιότητας στα κίνητρα και στις προθέσεις. Και αυτά είναι, πρώτον, η εγγενής ροπή της υπεροχής και της επέκτασης, που με φυσικό τρόπο αισθάνεται πάντοτε ο πιο ισχυρός, πάνω στους πιο αδύναμους. Δεύτερον, η ανάγκη της διατήρησης των όσων έχουν κατακτηθεί, με οποιονδήποτε τρόπο, μέσα από την εγκαθίδρυση μιας τεχνητής ένωσης, της οποίας εγκαθίσταται εγγυητής και απόλυτος εκφραστής. Ενώ, ένα τρίτο κοινό σημείο είναι, η τάση προς την οικουμενικότητα, που εμφανίζουν οι ίδιες οι ιδέες και οι πολιτισμοί που αντιπροσωπεύουν, που έχουν και αυτοί επεκτατική πνευματική προδιάθεση, όπως είναι ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός, ως κυρίαρχα πνευματικά και ιδεολογικά ρεύματα των τελευταίων 25 συνολικά αιώνων. Πολύ αργότερα, βέβαια, εμφανίστηκε και ο Μωαμεθανισμός, που επίσης κινεί διαφορετικούς πολιτισμούς, φυλές, λαούς και κράτη, προς τη δική του θρησκευτική παγκοσμιότητα.

Παγκόσμιες ιδέες και στρατιές, λοιπόν, συγκρούονται μέσα στο διάβα της ιστορίας, διεκδικώντας την επικράτηση, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κλίμακα. Τόση, όση τους επιτρέπουν τα μέσα που διαθέτουν για την εποχή στην οποία ανήκουν. Έτσι και σήμερα. Μόνο που σήμερα, τα μέσα είναι τεράστια και η επιβολή μιας παγκόσμιας εξουσίας, με όποιο όνομα και αν της δώσουν, είναι πλέον προ των πυλών. Οι εμβριθείς γνώστες της ιστορίας, γνωρίζουν τι ακριβώς έρχεται και δεν εκπλήσσονται. Έχουν αντιληφθεί το συμπαντικό νόμο της περιοδικής εμφάνισης των φαινομένων, μέσα από μεγάλους χρονικούς κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν διαρκώς. Έχουν ίσως, ακόμη, μαντέψει και τη μορφή που θα πάρει αυτή τη φορά. Λίγη μόνο φαντασία χρειάζεται, για να «ντύσει» τα γεγονότα. Η περιοδικότητα αυτή, γίνεται φανερή ακόμη και μέσα από το νόημα μιας χιλιοειπωμένης φράσης, που λίγοι αντιλαμβάνονται το περιοδικό της υπόβαθρο: «Το αυγό του φιδιού». Για να υπάρξει αυγό, θα πρέπει να υπάρχει και ένα φίδι, ενώ η αναπαραγωγή και η επώαση ακολουθούν και αυτά έναν κύκλο περιοδικότητας. Σχετικά με τη μορφή, όλα δείχνουν ότι θα πρόκειται για ένα νέο, τεχνολογικό, αυτή τη φορά Μεσαίωνα. Περισσότερο επικίνδυνο από ποτέ άλλοτε, λόγω της μεταμφίεσης του με ένα εντυπωσιακό, αστραφτερό και θελκτικό προσωπείο. Ένα μεσαίωνα, όπου οι ιεροεξεταστές και οι τεχνοκράτες του ορθολογισμού και της πολιτικής του «ρεαλισμού», θα εκτελούν κάποτε με ενέσεις κυανίου τους ιδεαλιστές οπαδούς της «παλαιάς τάξης», όπως την γνωρίσαμε μέχρι την εποχή μας.

Η μορφή της Παγκοσμιοποίησης, όπως τη βιώνουμε σήμερα, δεν χρησιμοποιεί μόνο τα νέα τεχνολογικά μέσα, αλλά συγκρινόμενη με παλαιότερες απόπειρες προς την ίδια κατεύθυνση, χαρακτηρίζεται και από την πλανητική εμβέλεια των σκοπών της. Δηλαδή, της ενοποίησης των διαφορετικών λαών και κρατών όλης της γης, υπό την εξουσία μιας και μόνης Αρχής. Διότι αυτό σημαίνει κατά βάση και κυριολεκτικά η «Παγκοσμιοποίηση», που θα μπορούσε να εκφράζεται κάλλιστα και από την έννοια της «ενοποίησης». Ενοποίηση με ειρηνικό ή με βίαιο τρόπο. Οι δύο αυτές έννοιες αλληλοσυμπληρώνονται τέλεια. Παγκοσμιοποιώ σημαίνει ενοποιώ και ενοποιώ σε σχέση με τον παγκόσμιο χώρο, σημαίνει παγκοσμιοποιώ. Η λειτουργία του ΟΗΕ, αποτελεί ήδη ένα παγκόσμιο μοντέλο προς αυτή την κατεύθυνση, το ίδιο και η Ε.Ε για τα δεδομένα της Ευρώπης. Ωστόσο, το αληθινά πρωτόγνωρο ανάμεσα στις ιστορικές παγκοσμιοποιητικές απόπειρες, είναι, πως για πρώτη φορά ο δρόμος προς την Παγκοσμιοποίηση, περνάει φανερά μέσα από την Οικονομία! Ούτε εμπνευσμένοι πλέον στρατηλάτες υπάρχουν, ούτε ισχυρές αυτοκρατορίες και πολιτισμικά συστήματα. Τώρα, πρόκειται απλά για Τράπεζες και Τραπεζίτες και ο τρόμος των «αγορών», που μήτε πατρίδα έχουν, μήτε εθνικά ιδανικά, αλλά διαπερνούν τις οικονομίες όλων των κρατών της γης. Πρωτότυπο, όσο και ανίερο, το να καταφέρει το χρήμα, αυτό που δε μπόρεσαν τόσοι και τόσοι. Να γίνει, ένας επί γης «θεός»!

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η οποιαδήποτε ενότητα και δη η παγκοσμιοποιημένη, απαιτεί και μια ανάλογη Αρχή που θα σφυρηλατήσει και θα ελέγξει αυτήν την ενότητα. Ήδη αυτή έχει αναδυθεί και σχηματίζεται αφανώς τα τελευταία 100-150 χρόνια, έπειτα από μια μακρά περίοδο επώασης, όπου οι διανοητικές και πολιτικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, εμποδίζονταν από τις ευρωπαϊκές μοναρχίες και από τα κράτη έθνη στο να προωθήσουν τους σκοπούς τους. Ώσπου, τελικά ανέτρεψαν πολλές μοναρχίες, εκτός από αυτές που συμβιβάστηκαν με τα νέα δεδομένα. Έπειτα, σειρά πήραν τα κράτη και η αποδόμηση της εθνικής τους συνοχής και συνείδησης, ώστε η ενοποίηση τους να γίνει ομαλά και η ενσωμάτωση στο παγκόσμιο ψηφιδωτό, της προς άγρια εκμετάλλευση προορισμένης, τεράστιας ανθρώπινης μάζας, να είναι τέλεια.

Τα σχέδια αυτά, φυσικά και δεν εξαντλούνται μέσα στα χρονικά όρια της ζωής ενός ανθρώπου. Για αυτό και είναι δύσκολο να τα αντιληφθεί κανείς, πόσο μάλλον να τα αποδείξει. Εδώ έγκειται και η τεράστια αξία της ιστορίας, για εκείνους που ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τις πληροφορίες. Όταν υπάρχουν  οικογένειες ευγενών στη δύση, που μπορούν να καυχώνται για την επί 300 ή και 500 χρόνια ιστορία τους, τι μπορεί, αλήθεια, να καθιστά απίθανη την αφοσίωση σε ένα σκοπό, από μία, από δύο, ή ακόμη και από τρεις συνεχόμενες γενιές; Ειδικά, μάλιστα, όταν το διακύβευμα είναι τεράστιο και η πίστη στο σκοπό των όσων εμπλέκονται σε αυτό είναι διαχρονική; Σε έναν ανάλογο σκοπό, δε βασίστηκε και η διαχρονική θέληση πολλών γενεών Ελλήνων για ελευθερία, επί 400 χρόνια, χωρίς ποτέ να ξεχαστεί ο σκοπός αυτός; Την ίδια ακριβώς πίστη, λοιπόν, νιώθουν και οι εγκαθιδρυτές της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης, για την επίτευξη των σκοπών τους. Ειδικά τώρα, που έχουν σχεδόν επιτύχει, δεν είναι πλέον δυνατόν και να κρυφθούν! Έτσι, και η απόδειξη καθίσταται αυταπόδεικτη από τα φανερά αποτελέσματα της.  Η γάτα μπορεί να μη φαίνεται, αλλά τα ίχνη της είναι φανερά.

Οι τραπεζίτες και το άπληστο οικονομικό τους σύστημα, δεν αρκούνται πλέον στον παρασκηνιακό τους ρόλο, αλλά διεκδικούν την ίδια την εξουσία και την δυνατότητα χάραξης των οικονομικών πολιτικών, που οι εκλεγμένοι πολιτικοί σε δημοκρατίες-παρωδίες, φαίνονται πρόθυμοι να τους τη μεταβιβάσουν ερήμην των λαών τους. Και οικονομικές πολιτικές, σημαίνει απλά το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων, που λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα κράτος. Οι περίφημοι «Οίκοι» αξιολόγησης, που είναι τρομοκρατικά εργαλεία των ίδιων των τραπεζών, έχουν αναλάβει να καταστρέψουν τις εθνικές οικονομίες, δημιουργώντας μια αρνητική ατμόσφαιρα, δηλητηριωδών εικασιών και κινδυνολογιών, που τελικά επαληθεύονται, αφού πρώτα έχουν οδηγήσει μια χώρα σε παγκόσμιο διασυρμό, σε οικονομική απομόνωση και σε χρεωκοπία και τελικά ένα κράτος προς πώληση στους ίδιους, έναντι πινακίου φακής. Είναι, ακριβώς, τόσο ανήθικο, όσο θα ήταν, αν κάποιος πήγαινε στο κρεββάτι ενός αρρώστου, όχι όμως του θανατά, και άρχιζε να του λέει από το πρωϊ μέχρι το βράδυ: «Θα πεθάνεις, είσαι πολύ άσχημα. Θα πεθάνεις στα σίγουρα, σου λέω, βλέπω το χρώμα σου!». Ε, στο τέλος και αυτός πεθαίνει!

Στη διαδικασία της Παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχει χώρος για το υποσύνολο, ως μέρος της ενότητας αυτής. Το Κράτος και ειδικά το εθνικά κυρίαρχο, θα πρέπει να αποδυναμωθεί από την ατομικότητα της εθνικής ιδιαιτερότητας του, προκειμένου να ενσωματωθεί μαζί με τα άλλα υποσύνολα-κράτη στο τελικό πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου όλου. Για να υπάρξει, δηλαδή, η Παγκοσμιοποίηση ως σύνολο, θα πρέπει τα συστατικά της μέρη να απολέσουν την ανεξάρτητη φύση τους και την ιδιομορφία που συνιστά την ποικιλότητα τους. Αυτή η αφομοιωτική ενότητα, τρέφεται από την απώλεια της εθνικής τους μνήμης και συνείδησης, όπως τα βαμπίρ τρέφονται από το αίμα. Βεβαίως, πριν από αυτό, το κάθε κράτος θα έχει παραχωρήσει την οικονομική του αυτοτέλεια και μαζί της την εθνική του κυριαρχία, όπως συμβαίνει, δηλαδή, στην ελληνική περίπτωση.

Σε αντίθεση με αυτό, που ίσως πιστεύουν πολλοί, η Παγκοσμιοποίηση έχει ήδη καλύψει μεγάλο μέρος του δρόμου, σε τομείς, όπως ο πολιτισμός και οι τέχνες, οι επιστήμες και η εκπαίδευση. Τα επόμενα στάδια αφορούν ήδη τους τομείς της Οικονομίας και της Θρησκείας, και τελικά μέσα από τη διείσδυση στην πολιτική και στην παγκόσμια εξουσία. Όλοι, βεβαίως, κάνουν σχέδια. Όμως και ο μεγάλος «Συνθέτης», έχει τα δικά Του! Το σίγουρο είναι, πως η ανθρωπότητα βρίσκεται στο κατώφλι μεγάλων και δυσμενών εξελίξεων, που θα γεννήσουν νέες ολοκληρωτικές μορφές και χαρακτηριστικά διακυβέρνησης για τους επόμενους αιώνες.