Από τό Άξιον εστί είς τό (Αν)άξιοι εσμέν

άρθρο ανωνύμου Έλληνος,

αναγνώστη του ιστολογίου

Υπήρχαν κάποτε, αγαπητοί μου συν- Έλληνες, κάποιοι ανώτατοι Άρχοντες στα ύπατα αξιώματα με κύρος, ευπρέπεια καί ακτινοβολία. Η εικόνα τους καί μόνον, ήταν εικόνα λάμψης καί μεγαλείου, πού ενέπνεε ένα σέβας καί δέος χρήσιμο καί πρέπον καί μιά κάποια σιγουριά καί εμπιστοσύνη. Υπήρχαν Άρχοντες προικισμένοι καί τρανταχτοί μέ τό δικό τους φωτοστέφανο, ορμώμενοι κατά κανόνα από τήν κορυφή τού πολιτικού, τού στρατιωτικού ή καί τού πνευματικού μας χώρου. Είχαν ακτινοβολία από τήν Εθνική, Πατριωτική ή Πνευματική τους δράση, τέτοια, ώστε παρά τίς όποιες τυχόν προσωπικές αντιρρήσεις, αμφισβητήσεις ή καί προτιμήσεις μας, νά βρίσκουμε ότι ήσαν στά καθήκοντά τους, σεβαστοί καί καταξιωμένοι. 

Είχαμε, εμείς οι Έλληνες, ευεργέτες, αγωνιστές, ονόματα δικαιωμένα καί καταχωρισμένα στήν Ιστορία μας. Είχαμε Εθνάρχες (έστω καί αυτόκλητους), Ιεράρχες, Ηγέτες καί μεγάλα πνεύματα τών Τεχνών καί τών Επιστημών. Δήλα δή Ηγέτες Σύμβολα! Είχαμε όμως καί κάτι άλλο, που στις μέρες μας, μάλλον σπανίζει. Είχαμε Ήρωες! Δεν είναι αρεστός σήμερα ο όρος, ίσως, αλλά τί νά κάνουμε, μας «προέκυψαν» καί τούς είχαμε, καί θά τούς έχουμε εις πείσμα άλλων πού αλλότρια επιθυμούσι.

Εάν διευρύνουμε λίγο την οπτική μας - πίσω στό Χρόνο- θά δούμε ότι στίς θέσεις τών επισήμων μας κάθισαν κάποτε ο Θησέας, ο Περικλής, ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αλέξανδρος, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Πίνδαρος, ο Σόλωνας, ο Λυκούργος, ο Κολοκοτρώνης, ο Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Σικελιανός και… πάρα-πάρα πολλοί άλλοι. Τέτοιους Ηγέτες καί Επιστήμονες, καί άλλους πολλούς ακόμα, είχαμε αξιωθεί μέχρι πρό τινος. Τούς βλέπαμε σέ δοξολογίες, σέ καταθέσεις στεφανιών ή καί σέ απονομές. Τούς είδαμε σέ μέγαρα, σέ πλατείες, σέ στάδια, σέ θέατρα, σέ τελετές. Τούς είδαμε ευπρεπείς! Εκεί πού ο Λαός, τόν οποίον εκπροσωπούσαν, έκρινε ότι έπρεπε, έστω τυπικώς καί τελετουργικώς κατά τό πρωτόκολλον, νά στέκονται γιά νά διακρίνονται άξιοι καί τιμημένοι! Εκεί, στίς θέσεις τών Επισήμων.

Βέβαια, κάποια στιγμή «ζητήσαμε» εμείς οι ίδιοι (;) μία κοινωνική ανακατάταξη, μία αλλαγή τέλος πάντων. Αυτό, όμως, πού προέκυψε από τήν ανάγκη αυτή, τής «αλλαγής», μόνον σκεπτικισμό καί ελαφρύ μειδίαμα προκαλεί! Οι «μεγάλοι» πλέον, νά μοιάζουν αστείοι καί ξένοι πρός τόν τίτλο, πού μέ τεχνάσματα καί δόλους παρέλαβαν καί κουβαλάνε. Καθημερινά νά προκαλούν τήν ευθυμία, τόν γέλωτα, τόν χλευασμό, τήν ειρωνεία! Αδέξιοι, άμουσοι, γλωσσοπένητες, άρπαγες, ασελγομανείς, φαύλοι, δημαγωγοί, πλέρια ανυπότακτοι, αστράτευτοι, καταχραστές, φοροφυγάδες, φοροκλέπτες, βλάσφημοι, πόρνοι, μοιχοί, τυχοδιώκτες, έγκριτοι παμφάγοι γουρουνοειδείς, γελοίοι, φιλοτομαριστές, αξιολύπητοι πού μερικές φορές δέν μπόρεσαν νά πείσουν, ούτε καί τούς εαυτούς τους ωσάν κουστουμαρισμένα μορμωλύκια (κουρκουλούκια καί σκιάχτρα) τών μποστανιών, σκύβαλα τών (σ)αλωνιών, ξεχειλισμένοι κάδοι απορριμμάτων εορταστικού τριημέρου, οχετοί βοθρολυμάτων, πρότυπα συμπεριφορών, αρχιερείς και αρχιτραπεζάρχες τού κρατικού κορβανά, οι πρώτοι διδάξαντες!

Πολλούς από αυτούς, τούς έπιασε ο φακός καί τό μάτι τού κόσμου, σέ κοινή θέα, «φτιαγμένους», μεθυσμένους, τρικλιζομένους, σέ πίστες καί σέ πόζες παράδοξου χυδαίου χορευτικού οίστρου, νά τά «σπάνε», πάνω σέ μία χωρίς προηγούμενο, έξαρση λαϊκίστικης κραιπάλης, στό όνομα τής «αλλαγής», τής μεταρρύθμισης, τής κάθαρσης, τής επανίδρυσης, τής κουμπαριάς τής διαπλοκής καί τών νταβατζήδων. Καί κατά τούς άρχοντες καί ο Λαός, σέ απόλυτη μίμηση, ταύτιση καί αντιγραφή. Καί τσούουουπ νάσου η κρίση, νά παρελαύνη, κουνιστή, λυγιστή καί καμαρωτή- χρόνια τώρα- ανενόχλητη πλέον μπροστά μας! Χειροκροτείστε την! Ακόμα πιό επικίνδυνο είναι, πώς αυτή η συμπεριφορά, αυτές «οι αξίες» αυτές οι σημαντότητες έγιναν τόσο κοινές στίς μέρες μας, ώστε ελάχιστα εκπλήσσουν καί πρό πάντων κανέναν απολύτως δέν προβληματίζουν.Τά πάντα «φαίνεται;» νά έχουν ανατραπεί, αντιστραφεί, διαστραφεί, απαξιωθεί, εκποιηθεί, καταστραφεί να έχουν ισοπεδωθεί!;;; Από τά πιό σπουδαία έως τά πιό απλά καί καθημερινά συμβαίνοντα. ΄Από τήν σημασία καί κυριολεξία τών όρων, έως τήν οποιαδήποτε πραγμάτωση, κι από τήν πρόκριση τών στόχων μας, έως τήν επιλογή τών ονείρων μας. Βρισκόμαστε σέ ένα «τέρμα πού δέν έχει παρακάτου», όπως λέει ο ποιητής.

Ακόμα κι αν δέν είναι «οι βάρβαροι πού ήρθαν» κανένας (;) δέν τό πρόσεξε! Συμβαίνουν πολλά, καί όλα τους δέν είναι παρά απλοποιημένες λεπτομέρειες πλέον καί συνήθειες, πού σάν τέτοιες κανενός τήν προσοχή δέν προκαλούν. Λεπτομέρειες, όμως, πού κρίνουν τά μελλούμενα, ωσάν κι αυτή όπου ό εκφωνητής μέ το μαρκούτσι στό χέρι – πιστός (κ)οπαδός - καί φορέας τούτου τού όμορφου κόσμου τών ανάποδων καί αντιστρόφων αξιών, νά αναγγέλλη καί νά κράζη εν μέσω ζητωκραυγών καί χειροκροτημάτων, μέ στόμφο πολύ απλά καί φυσιολογικά από τά μεγάφωνά του: «καί στόν χώρο τών επισήμων κυρίες καί κύριοι, βλέπουμε ήδη νά έχουν πάρει τίς θέσεις τους, ο κύριος δολάριος, ο κύριος παρταόλας, ο νικητής τού γκρίκ άϊντολ, ο βραβευμένος μίστερ σέφ, η Τζούλια, ο Φώτης, η Ελένη, η Ευγενία μέ τόν Ηλία, τά δίδυμα ή τετράδυμα τών πρωϊνάδικων καί εμμετικών κατινάδικων, ο μπάμπης, ο πορτοσαλταρισμένος, ο εισαγγελάτος, η κεκεστρέμη, ο ντερμπεντέρης καί ο Σάκης ο επιδαύριος ο σάκης τού ανάξιος εστί. Η άμπζολουτ σελέμπριτις καί τό λάϊφ στάϊλ είναι όλοι τους εδώ - χωρίς αιδώ. Θά ακολουθήση μικρά δεξίωσις».

Και η Αρχαία φωνή εκ τού σύνεγγυς, με Ιωνική φρόνηση, χρόνια τώρα!!!!! προειδοποιεί: «Τά τών ιδιωτών αμαρτήματα ούκ είς τό πλήθος, είς δ’ αυτούς τάς βλάβας, τά δέ τών αρχόντων καί πολιτευομένων είς άπαντας αφικνείται», νεοελληνιστί: τά λάθη τών ιδιωτών δέν έχουν επιπτώσεις στούς Πολίτες, παρά μόνον σέ αυτόν πού τά διέπραξε. Ενώ τά λάθη τών αρχόντων καί όσων διοικούν, έχουν επιπτώσεις σε ΟΛΟΥΣ… (Δημοσθένης).