Στέργιος Ζυγούρας
Agreekment, Coup d’etat, Συμφωνία, Συνθηκολόγηση είναι μερικές από τις ονομασίες που δόθηκαν στο 3ο bailout, δηλαδή στο 3ο πακέτο αντισταθμιστικών όρων μιας 3ης δανειακής σύμβασης της Ελλάδας με τον ESM και το IMF.
Είναι ήδη φανερό ότι για το μνημόνιο αυτό θα χυθεί πολύ περισσότερο μελάνι απ’ ότι για την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στο Ευρώ. Κι αυτό, όχι επειδή αφορά και την Ευρώπη πολύ περισσότερο από τα δυο προηγούμενα γεγονότα, αλλά επειδή επανακαθορίζει ριζικά το εσωτερικό πολιτικό τοπίο της πρώτης ευρωπαϊκής χώρας που υφίσταται την μειωμένη εθνική κυριαρχία με αντίτιμο (;) την παραμονή της στο ευρωπαϊκό «κοινό» νόμισμα.
Συνεπώς, πέρα από τα εκατοντάδες σημεία που πρόκειται να συζητηθούν, εμείς θα θέσουμε ένα βασικό: Ξεστράτισε η Ευρώπη από το όραμα του 1950 ή μόλις τώρα αρχίζει να υλοποιεί την κρυφή της ατζέντα; Επειδή το ερώτημα αυτό είναι αδύνατο να απαντηθεί, (προηγούνται δεκάδες άλλα δύσκολα ερωτήματα που οδηγούν σ’ αυτό), θα σημειώσουμε, απλώς, κάποια ενδεικτικά σημεία που μάλλον θα πρέπει να μας προβληματίσουν.
1. Πέτυχε ο Αλέξης Τσίπρας ή όχι; Ας το κάνουμε πιο απλό, αναδιατυπώνοντας: Θεωρούσε ότι μπορούσε να πετύχει κάτι πολύ καλύτερο απ’ αυτό που πήρε σήμερα; Αν ναι, τότε είναι ακατάλληλος για πρωθυπουργός και ούτε η αντικατάσταση του Βαρουφάκη τον σώζει, ούτε η πρόταση μομφής προς την πρόεδρο την Κωνσταντοπούλου που ήδη απειλείται ή ετοιμάζεται. Κι ας μη μιλήσουμε για το δημοψήφισμα, για το οποίο -και μόνο-, σε σχέση με την 13-7-2015 θα έπρεπε να δηλώσει παραίτηση, αντί να ζητά τις παραιτήσεις των Λαφαζάνη, Στρατούλη. Ο Τσίπρας απέτυχε σε όλα όσα είπε ότι μπορούσε να πετύχει, όχι μόνο προεκλογικά, αλλά ακόμα και 48 ώρες πριν το 3ο μνημόνιο. «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έλεγε ο Αντρέας το 1980 και το 1981 έβαζε την Ελλάδα σε αμφότερα όσο πιο μέσα γινόταν. Γι’ αυτό είχε επιλεγεί τότε από τους Έλληνες;. Ο Τσίπρας δεν κατόρθωσε ούτε το ΔΝΤ να αποφύγει, όπως λίγα 24ωρα πριν διαβεβαίωνε. Να υποθέσουμε ότι θα προχωρήσει σύντομα την έρευνα για το απεχθές και επονείδιστο χρέος; Ότι θα διώξει τον Γεωργίου; Ότι θα αντεπιτεθεί μέσω των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου από τον Β΄ Π. Π.; Ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ;
2. Πέτυχε η Ε.Ε. να υποτάξει την Ελλάδα ή όχι; Ναι, σε ποσοστό που αθροίζει 4,5 τουλάχιστον κόμματα της ελληνικής Βουλής. Να θυμηθούμε ότι ο Καραμανλής εκδιώχθηκε το 2009, ο Γ. Παπανδρέου το 2011, ο Σαμαράς το 2014 και οριστικά με το δημοψήφισμα, ο Βενιζέλος λίγο πριν. Όλες οι εκδιώξεις είχαν εξωτερικό δάκτυλο και -αντίθετα με ό,τι νομίζεται- εξέλισσαν μια και μοναδική πολιτική, προαποφασισμένη … άγνωστο πού και για ποιον λόγο, πάντως φανερά εχθρική προς την Ελλάδα. Τα προβλήματα προσαρμογής της Ελλάδας, ακόμα και τα υπαρκτά, ήταν «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε». Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιος πρωθυπουργός θα ηγηθεί μιας κυβέρνησης, όταν η κοινωνία έλεγε «ΟΧΙ» στα μνημόνια, όταν η κυβέρνηση που θα έσκιζε τα μνημόνια τώρα θα εξαρτιέται από μια Βουλή που θα ψηφίζει διακομματικά (ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ) το 3ο μνημόνιο. Το πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ (δεν έχει διαχειριστεί κρατικό χρήμα, δεν είναι εκβιάσιμο) αποδείχθηκε θεωρητικό. Η υποταγή λοιπόν της Ελλάδας είναι η πλήρης ανατροπή του πολιτεύματος, όπου η ανεξαρτησία των εξουσιών πάει οριστικά περίπατο και η απώλεια της δεδηλωμένης αντί να αποτελεί λόγο πτώσης της κυβέρνησης, αποτελεί λόγο ενίσχυσής της.
3. Τι εντυπωσιάζει περισσότερο από την aGreekment, τις ευρωδιαδικασίες, και το δημοψηφισματικό ελληνικό τοπίο; Μερικά μέτρα της «agreekment» όπως η ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ. Μερικά ευτράπελα, όπως η «αλληλεγγύη» των χωρών μελών, η «χαμένη εμπιστοσύνη» που οι ευρωπαίοι απέδιδαν στην ελληνική στάση, ο βαθύς διχασμός της Γερμανικής κυβέρνησης, ο μέγας σύμμαχος Ολάντ, η δήλωση της Φώφης Γεννηματά για την νίκη του σοσιαλισμού που έσωσε την Ελλάδα, η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι πέτυχε την παραμονή της διοίκησης του ΤΑΙΠΕΔ στην Αθήνα, η δήλωση του Πάνου Καμμένου ότι διαφωνεί και παραμένει. Εντυπωσιάζει η ψήφιση του νόμου περί ιθαγένειας που πέρασε στα ψιλά, μέσα στον ορυμαγδό των κλειστών τραπεζών και για την οποία οι δανειστές δεν ζητούν να ανακληθεί. Εντυπωσιάζει και ο έλεγχος στην διακίνηση των κεφαλαίων που τιμωρεί όσους αρνούνται τις ηλεκτρονικές συναλλαγές. Πράγματι, μέσα στην πρεμούρα αξιοποίησης των συνταξιούχων (που στάθηκαν στις ουρές των τραπεζών) από τα οψίμως ευαίσθητα ΜΜΕ, κανείς δημοσιογράφος δεν σκέφτηκε να ρωτήσει την κυβέρνηση Τσίπρα γιατί όποιος έχει κάρτα δικαιούται 350 ευρώ εβδομαδιαίως, δηλαδή τουλάχιστον 230 ευρώ περισσότερα από έναν που αρνείται να προσχωρήσει στις ηλεκτρονικές συναλλαγές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου