Εκεί ελάτε... στό Σχολείο μας

του Ωμεγάλφα

Λοιπόν, φορέστε τά καλά τά γιορτινά σας, απαλλαγείτε -εάν μπορείτε- από οποιαδήποτε έγνοια καί περιττό βάρος, τών σημείων καί τών καιρών τών ημερών μας, κι ελάτε μέ ή χωρίς τον κηδεμόνα σας, απόψε στήν αυλή* τού Σχολείου μας. Θά γίνη γιορτή, τρανή γιορτή!

Ο «πολιτιστικός» σύλλογος τού Χωριού μας η «Μνημοσύνη», διοργανώνει συναυλία μέ τό γνωστό συγκρότημα τό «γκρίκ άϊντολ». Όπως αρμόζει στήν περίπτωση καί στήν περίσταση, υπό τήν αιγίδα* τού Δήμου μας! ΄Εξ άλλου, χρόνια τώρα, τό αραχνιασμένο Σχολείο τού Χωριού μας, τόν μόνο χρηστικό λόγο ύπαρξής του, τόν οφείλει αποκλειστικά καί μόνον στίς ΄Εθνικές-Δημοτικές εκλογές, όποτε αυτές γίνονται. Ναί! χρόνια τώρα είναι «κλειστό», ελλείψει κατοίκων καί αναλογούντων μαθητών! Χρόνια τώρα, αφημένο καί παρατημένο στή λήθη, στή λησμονιά, στήν καταφρόνια, στήν περιφρόνια, στόν αιρετό «Προεστό» του, στόν Καποδιστριακό καί τώρα στόν αδιάφορο Καλλικρατικό του Δήμο.

΄Ως κτίσμα, καί μόνον, πού αναοικοδομήθηκε τήν δεκαετία τού ‘50 από τά «έσοδα» τών χωραφιών του, καί μέ τήν προσωπική εργασία τών κατοίκων τού Χωριού, κι όχι από κάποιον διαπλεκόμενο εργολάβο τού Ο.Σ.Κ.(Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων). Ένας ημι-ερειπιώνας, κατάντησε τό Σχολείο μας πού στή θέα του, άν έχεις μέσα σου λίγη Ψυχή, σού δένεται κόμπος καί ξεροκαταπίνεις. Καταπίνεις τήν οργή σου, τόν θυμό σου, τό Είναι σου, τήν ευθύνη σου – Ναί, δέν είσαι άμοιρος - τήν αστυφιλία σου, τόν νεοπλουτισμό σου, τήν τρικυμία τού κρανίου σου, τήν κρίση σου! Καί θυμάσαι, θυμάσαι, εκείνη τήν Ευλογημένη «κατάρα» καί «συμβουλή» τών γονιών , τών συγγενών και φίλων: «Φιβγάτει ρέ απ’ τού χουριό νά γίν’τη αθρώπ΄, νά γλιτώστη απ’ τά παλιουχώραφα» καί λυπάσαι.

Καί «έφυγαν»… καί φύγαμε σχεδόν όλοι, καί συνεχίζουν νά φεύγουν από τά Χωριά μας, νά γένουν ανθρώπ’…. « τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι» καί πειθαναγκαζόμενοι, από τίς περιστάσεις τών τοτινών καί τωρινών καιρών, μά καί από τήν κάκιστη Πατρική στοργική διάγνωση τής τετραπληγικής παράλυτης καί ανθελληνικής Πολιτείας, όπως φαίνεται τώρα πιά, από τά αποτελέσματα τής μεγάλης φυγής.-Καιρός όμως, νά ανταμώσουμε απόψε – ύστερα από χρόνια – νά μετρήσουμε τήν «΄Ανθρωπιά» μας, τήν επιτυχία μας, τήν «ευτυχία» μας. Νά κοιταχτούμε στά μάτια-άν δέν πάσχουμε από ορνιθοτυφλιά- στά κενά- από μαλλιά εννοώ- κεφάλια, στούς γκρίζους κροτάφους, νά δούμε τίς καμπούρες μας, τά στραπατσαρίσματά μας. Καιρός νά θυμηθούμε, πρό πάντων! Νά ζωντανέψουμε τίς γαλάζιες ποδιές, τά κουρεμένα λούξ κεφάλια μας. Νά θυμηθούμε τό Αλφαβητάριο, τό Αναγνωστικό μας, τόν μαυροπίνακα, τά πρασινωπά θρανία μας, τούς πίνακες μέ τούς ενδόξους ‘Ηρωες τού ΄21, τά κορνιζαρισμένα αποφθέγματα, όπως: «Κλείσε μέσα στήν Ψυχή σου τήν ‘Ελλάδα, καί θά αισθανθής κάθε είδους μεγαλείου», τήν έδρα μέ τήν Δασκάλα μας, μέ ή χωρίς κότσο Πού, πάσχιζε νά μάς μάθη τό Ο-ΜΙΚΡΟΝ, ωσάν ένα μικρό κουλουράκι καί τό ΙΩΤΑ ωσάν ένα μικρό μπαστουνάκι. Πού, άν τά βάλουμε κοντά-κοντά θά μάς κάνουν τό Α, δήλα δή τό ΑΛΦΑ, ο+ ι=α!!! - (Αρχή Λόγου Φωνή Ανθρώπου). Πού, τά βλέπαμε γραμμένα από τήν Δασκάλα μας στόν μαυροπίνακα μέ τήν κιμωλία, τά μαθαίναμε! καί τά γράφαμε όλα αυτά, στό 12φυλλο τετράδιο τής Γραμματικής, τής Ορθογραφίας, τής Καλλιγραφίας μέ ένα απλό μολύβι, καί παίρναμε Άριστα Δέκα 10΄ μέ τόνο. Kαί νά τρέχη κορόμηλο τό δάκρυ, όσων δέν τά κατάφερναν, καί δός του- τά δήθεν- πονάει η κοιλιά μου Κυλία!!! Νά θυμηθούμε στό συσσίτιο τό απαίσιο γαλατόσκονο τής UNRA, τό Μάθημα τής ΄Αριθμητικής, τής Μυθολογίας, τής ΄Ιστορίας μας, τής ‘Ωδικής, τής Ζωγραφικής, τής Χειροτεχνίας, τόν Μίμη νά ρίχνη τήν σβούρα του, τήν Άννα καί τήν Λόλα, τήν χήνα, τήν πάπια, τόν ριρή. Νά ακούσουμε τό κουδούνι νά σημαίνη διάλλειμα! από τόν επιμελητή. ΄Ελάτε, γιά όσους αδυνατούν καί κωλύονται, μόνο μέ μνήμη καί σεβασμό νά τραγουδήσουμε καί νά χορέψουμε: «ήταν ένα μικρό καράβι μέσα εις τήν Μεσόγειο ουαί - ουαί», «πέρα στούς πέρα κάμπους», «ο Μενούσης», «Σαράντα Παλικάρια», ΄Ελάτε νά τρέξουμε, νά ματώσουμε στά γόνατα καί νά παίξουμε: γύρω - γύρω όλοι στή μέση ο Μανώλης, περνά –περνά η μέλισσα, σχοινάκι, μπάλα καί μπαλαρό, τζίφο, τριότα, στήν Αυλή τού Σχολείου μας, νά κάνουμε τραμπάλες, τσουλήθρα, μονόζυγο, πολύζυγο, νά πηδήξουμε απλούν καί τριπλούν στό σκάμμα, νά παλέψουμε στό χώμα!, νά γίνουμε ξανά πραγματικά Παιδιά!!! χωρίς τό σύγχρονο μισητό κάκιστο καί μοντέρνο μπούλιγκ.

-΄Ελάτε απόψε, λοιπόν, σ’ εκείνον τόν ΄Ιερό τόπο τής γενέτειρας Γής, στήν χορταριασμένη αυλή τού Σχολείου μας, πού άλλοτε έσφυζε από ζωή, από παιχνιδίσματα καί τιτιβίσματα. Μήν πάρετε μαζί σας τίποτε, απολύτως τίποτε!!! Δέν χρειάζονται παρδαλά μολύβια, ξύστρες, μυρωδάτοι μαρκαδόροι, νερομπογιές, κηρομπογιές, ξυλομπογιές, σβήστρες, τετράδια, ζελατίνες, συρραπτικά, σπιράλ, μπλπόκς, σβηστικά, διορθωτικά, ημιτασιόν αντίντας, σκουλαρίκια στά αυτιά, στά φρύδια καί στίς μύτες. Περιττές είναι οι φιρμάτες τσάντες καί τά σακίδια με αυτοκόλλητες φρικιαστικές καί τραγικές φιγούρες τού σούπερμαν, τού σπάϊντερμαν, τού μπάτμαν, τού κόναν τού βάρβαρου, τής μπάρμπυ καί τής πάττυ- μήν γίνουμε πάτοι καί πιάσουμε πάτο- τού τιραμόλα, τού παρταόλα κερδώου μεγαλέμπορα εισαγωγέα κινέζικων σχολικών καί συναφών ειδών. Περιττά είναι ακόμη τά άϊ φόν, τά άϊ πάντ, τά λάπ τόπ, τά σμάρτ σέλφις καί άλλες ξιππασιές δολερές αμερικανιές. Έχουμε άλλωστε, Δωρεάν Παιδεία! Δέν χρειάζεται κατάμεστο καί πακτωμένο σακκίδιο φόρτου μάχης μέ κρουασάν, γαριδάκια, φουντούνια (μέ διπλό διαφορικό) πατατάκια, χάμπουργκερς, σάντουϊτς, χυμούς, κρομμυδοζούμια καί κοκακόλες!!! Θά είναι μία λιτή Γιορτή Μνήμης καί μόνο, χωρίς σχολικούς τροχονόμους, συμβούλους καί σεκιουρητάδες.΄Ελάτε μόνο μέ τήν Ψυχή σας, εάν θέλετε πάρτε καί τά παιδιά μαζί σας. Έτσι κι αλλιώς τό κλειστό παροπλισμένο Σχολείο μας, πέρασε στήν συγχώνευση, στήν αμμοποίηση, στό 3ο μνημόνιο, στόν μαρασμό.. καί τού Καλλικράτη.΄Ευκαιρία νά ξαναζωντανέψη γιά λίγο, απόψε!!! ΄Ιδιαίτερες προσκλήσεις δέν θά αποσταλούν. Δέν θά παραστούν επίσημοι, αυτοί ασχολούνται μέ τήν σωτηρία μας ως συνήθως αλλά, θά εκπροσωπηθούν μέ αντιπροσώπους τους ή θά αποστείλουν σχετικά δελτία τύπου! Θά ακολουθήση μικρά δεξίωσις.΄Ελάτε, λοιπόν, στόν χάϊο ευάερο αυροφόρητο Χώρο, στήν Αυλή τού Σχολείου μας, νά αναπνεύσουμε! Ούφ!!!!! .-

-Σχολείο* εκ τού > σχολιάζω = σχεδιάζω, πράττω κάτι πρόχειρα, παραμελώ, αδιαφορώ (έτσι εξηγούνται καί τά τής σχόλης καί τά τής σχολής), αναπαύομαι, δέν εργάζομαι, ευκαιρώ, χρονοτριβώ, βραδυπορώ, καταγίνομαι, αφοσιώνομαι σέ κάτι, συχνάζω σέ διδασκαλία, έχω δάσκαλο, αφοσιώνομαι στήν μάθηση, διδάσκω, ασχολούμαι μέ κάτι, επί θέσεως, είμαι κενός- κενή. Σχολαίος, σχολαιότης, σχολάριος, σχολάρχης, σχόλασις, σχολασμός, σχολαστήριον, σχολαστής, σχολαστικός, σχολείον*, σχολή, σχόλιον, σχολιάζω, σχολιαστής, σχολικός, σχολύδριον, Σχολάρι, σχολαρχείον, σχολαστικίζω, σχολαστικισμός, σχολαστικότης, σχολάω, σχολνώ, σχολείο, σχόλη, σχολιανός, σχολιαρούδι, σκόλασμα, σκολάω, σκολνώ, σκόλη, σκολιανά, σκολιανός, σκολείο.

-Αιγίδα* εκ τού > αϊκή α (επιτατ.) + ίκω= ορμητική κίνηση, σπουδή, ορμή, αϊκτός, άϊκτος (α, αρνητ.), άϊξ, αισάλων (κ>σ, αλίσκομαι), αΐσσω (κσ>σσ)- ρίπτομαι, ορμώ, απαστράπτω, αναγκάζω, βιάζω, σαΐτα, σαγίτα, σαΐτεμα, σαγίτεμα, σαϊτευτής, σαϊτεύω, σαγιτεύω, σαϊτιά, επαΐγδην (επί, κ>γ), αιγιαλός (αλς, κ>γ)- ακροθαλασσιά, παραλία (όπου ορμά η θάλασσα), γιαλός, αιγιάλιος, αΐγδην, αίγες (υψηλά κύματα), Αιγαίον, Αιγαίος, Αιγαίων, αιγίς- η εκπέμπουσα τρόμο καί έκπληξη, η ασπίδα τού Διός, θύελλα ορμητική, αιγίζω, αιγίοχος (έχω), καταιγίς, καταιγίδα, καταιγιδοφόρος. Αίξ γεν. αιγός, από τό αΐσσω, αΐγ-δην.΄Επιπίπτει ορμητικώς επί τροφής, ιδίως επί καρποφόρων δένδρων – η κατσίκα. Αίγαγρος (άγριος), αιγανέη, αίγειος, αιγίλωψ (ωψ), αίγεος, αιγέη, αιγή, αιγιάζω, αιγιοβάτης, γίδα, αιγι-, αιγο-, αιγ-, αίγιλος, αιγίλιψ (λείπω)- κρημνώδης, εγκατελειμμένος ακόμη κι από τίς κατσίκες, αιγόκερως (κέρας), αιγοκερεύς, Αιγαίον (βλέπε άνω αϊκή)- τό όρος Ίδη, μέχρι καί σήμερα τρέφει αγριοκάτσικα, Αιγίπαν (πάν).

-Αυλή* εκ τού > αύρη (ρ>λ), είναι ανοιχτή καί αναπεπταμένη στόν αέρα- κάθε αυλή, χρησίμευε καί ώς μάντρα γιά τά κτήνη, ο περίβολος τής αυλής, η βασιλική αυλή. Αυλαία, αυλείτης, Αυλιάδες, αυλίδιον, αυλίειον, αυλίζομαι, αυλικός, αύλιον, προαύλιον, αύλιος, αύλις, αύλισις, αυλισμός, καταυλισμός, αυλιστέον, αυλιστήριον, αυλιστρίς, αυλίτης, αυλήτης, Αυλωνιάς, αυλωνίζω, αυλωνίσκος, Αυλές, αυλωνοειδής, αυλάρχης, αυλαρχείον, αυλαρχικός, Αυλέμων, Αυλίς, αυλίζω, αυλικά, Αύλιος, Αυλιώται, Αυλιώτες, αυλόγυρος, Αυλών, Αυλώνα, Αυλωνάριο, εναυλίζω, εναύλιος, αναύλισμα, εναυλιστήριος, έναυλον, εναύλειον, προσαύλειος, επαυλίζομαι, έπαυλις, επαύλιον, επαύλια, επαυλία, επαυλισμός, επαύλισμα, έπαυλος.

Αύρη* εκ τού > αύρα > αήρ > αυήρ > αύρη = αέρας σέ κίνηση, πνοή αέρος, κυρίως δροσερή πνοή, ο δροσερός αέρας τής πρωϊας ή τού δειλινού, η αυροφόρητος Αύρα.

- Δέν τό αφιερώνω γιατί έτσι τούς πρέπει.. στούς σημερινούς σκοταδιστές σκανδαλιστές, συνδικαλιστές, μισθοσυντήρητους αγράμματους, αναλφάβητους, (διετούς φοιτήσεως!) οκνηρούς, ακαμάτηδες μοριοποιημένους δασκάλους τού πενθημέρου, τών τριμήνων διακοπών, τών εξοχικών, τού συστήματος τής κυρίας ρεπούση τής πλέριας απαιδείας τους .

-Εξαιρετικά όμως, τό αφιερώνω στά άδολα Ελληνόπουλα γιά καλή σχολική Χρονιά.