 |
Ο Χριστός
ένθρονος (αρχές 7ου αιώνα).
|
του Κωστή
Μπασογιάννη
Φασίστες και δεξιούληδες, καμουφλαρισμένοι νεοναζί νεοφιλελεύθεροι,
υποτελείς των καπιταλιστών και λακέδες των κερδοσκοπικών εταιρειών, επιχαίρουν
με την φοβερή τής ιστορίας καμπή που όλοι βιώνουμε, γιατί τάχα αυτή αποδεικνύει
το κτηνώδες της ανθρώπινης φύσης και δικαιώνει το ανταγωνιστικό, καταστροφικό
για τον πλανήτη και για την ανθρώπινη κοινωνία μοντέλο της παντοκρατορίας των
αγορών και των απλήστων λειτουργών της,
καπηλευόμενοι ταυτόχρονα και την πίστη
του Χριστού, υποδυόμενοι οι πονηροί τους Χριστιανούς ως λύκοι με προβιά, αλλά
και άλλοι βρυχώνται απροκάλυπτα ως λέοντες
ζητούντες τίνα καταπίουν.
Εμπαθείς
αυτοαναγορευμένοι αριστερούληδες, ονειρευόμενοι απλώς λίγα φράγκα παραπάνω και
αρκούμενοι στο αξιωματικά «ιστορικά κατωχυρωμένο ηθικό τους πλεονέκτημα»,
παντελώς άσχετοι με οποιοδήποτε όραμα κοινωνικής δικαιοσύνης και κομμουνισμού,
αφου αυτά προϋποθέτουν εργασία, κοινωνική διαθεσιμότητα και αποποίηση του
ατομισμού, του συμφέροντος της οικογένειας και της παρεούλας τους,
αντικαθιστούν τους αγώνες με κραυγές και ύβρεις, θεωρητικές αποδομήσεις
σημαντικών αξιών και λούμπεν μόδες νηπιακού το πολύ επιπέδου, ενώ ταυτόχρονα
βρίζουν και ειρωνεύονται το Χριστό, τον εμπτύουν τον μαστιγώνουν και τον
σταυρώνουν, αγνοώντας οι μωροί τί ποιούσι.
Ανάμεσά
τους ο απλοϊκός αμόρφωτος άνθρωπος ή ο μυωπικά εκπαιδευμένος, υπερειδικευμένος
τυφλοπόντικας τάχαμου επιστήμων, πειθήνια και αναλώσιμη δομική μονάδα τής
χειραγωγούμενης μάζας, δεν ξέρει τί να κάνει και κυκλοφορεί εντελώς
ανυποψίαστος για την τύχη που του επιφυλάσσει το σύστημα που έχει τόσο ύπουλα
εδραιωθεί εδώ και δεκαετίες σε όλη την οικουμένη. Τραμπαλίζεται ο αφελής μια
στα ουράνια και μια στην κόλαση, μή ξεροντας ποια πλάνη να διαλέξει, σε ποιό
πνευματικό θάνατο να αφεθεί. Σπαταλιέται ασχολούμενος με ανόητες λεπτομέρειες
όπως σε ποιόν θα κληρονομήσει τα άχρηστα υλικά του αγαθά, αν θα φάει η φωτιά ή
ο σκώληκας το επίσης άχρηστο νεκρό του κουφάρι, αν θα επιτραπεί ή όχι σε δύο
goys ή σε δύο birls να αναθρέψουν ένα παιδί ή άν θα χρησιμοποιούμε αρσενικό,
θηλικό ή ουδέτερο γένος για την λέξη «άνθρωπος».
Έχει
δημιουργηθεί ένα οικοσύστημα αρρωστημένο, ίσως και θνήσκον, το οποίο φαίνεται
ότι είναι από κάποιο ιστορικό νόμο, απροσδιόριστο ακόμη από την ανθρώπινη
λογική, προορισμένο να υποστεί στο προσεχές μέλλον ένα τρομακτικό συγκλονισμό,
κατά τη διάρκεια του οποίου οι κατολισθήσεις δομών και οι καταστροφές
συστημάτων θα είναι τόσο βίαιες, που ό,τι μέλλει να προκύψει απ΄αυτό θα είναι
πέραν πάσης προβλέψεως.
Ποιος
μπορεί άραγε να είναι ο καταλύτης για την έξοδο των εναπομεινάντων υπολειμμάτων
του ανθρώπινου όντος από αυτό τον πρωτόγνωρο χαλασμό που μπορεί και να έχει ήδη
ξεκινήσει; Τί ειδους άνθρωποι θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά για να είναι
η έξοδός μας από αυτή την κτηνωδία μια πορεία που να αξίζει σε όντα ανθρώπινα και
όχι σε εξαθλιωμένα τέρατα; Μόνον όσοι καταφέρουν να ξεκινήσουν απο τώρα το
σχεδιασμό μιας ανανέωσης της σκέψης, του λόγου και της δράσης που χρειάζεται
για ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό σκοπό. Μόνο όποιοι δεν παλεύουν να συντηρήσουν τα
υπάρχοντα σχήματα που βρωμούν και όζουν, είτε εξ ορισμού κτηνώδη, είτε
εκφυλισμένα και σεσηπότα παρ' όλη την αρχική τους αξιοσύνη, αλλά η σκέψη και η
βούλησή τους υπερβαίνουν τον ορίζοντα των κρίσιμων γεγονότων και βλέπουν
κατάματα την έξοδο. Μόνον όποιοι οραματίζονται έστω και ατελώς το έξω από την
άθλια αυτή συνθήκη σύμπαν. Όσοι ποθούν διακαώς να δημιουργήσουν το νωπό και
αυθεντικά νέο, έχοντας ταυτόχρονα μάθει την τέχνη της συλλογής των καθαρών
υλικών από τα καιόμενα σπαράγματα.
Για να
προλάβει να αποκτήσει κανείς μια τέτοια ικανότητα πρέπει να έχει ήδη αρχίσει, ή
τουλάχιστον να αρχίσει τώρα. Είναι απαραίτητο να εργαστεί σκληρά όχι απλώς για
να επιβιώσει, και να πολλαπλασιαστεί και, οπωσδήποτε, επ' ουδενί λόγω να
μοχθήσει για να συντηρήσει ή να διορθώσει
τα σάπια σανίδια του καταρρέοντος κόσμου. Αλλά κυρίως και επειγόντως να
εργαστεί με υπομονή μέσα στην τραγικότητα, για να μάθει την τέχνη της αλλαγής
Ενιαυτού, της εισόδου σε μια νέα φάση ωριμάνσεως του ανθρωπίνου γένους, που
βρίσκεται μπροστά μας και δεν είμαστε σε θέση να τη δούμε και να την
αναγνωρίσουμε.
Αυτή την
αλλαγή που είναι ιστορικά αναπόφευκτη είμαστε υποχρεωμένοι να την διαφυλάξουμε
από την λαθραία ιδιοποίησή της από τους αγύρτες των παραπάνω παραπολιτικών και
παραθρησκευτικών τσούρμων, τα μέλη των οποίων μπορεί κανείς να αναγνωρίσει από
την ποταπότητα των επιχειρημάτων τους και την χυδαιότητα των αλληλοϋβριστικών
τους διενέξεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αλλού, την κακοσμία της
πνευματικής ή υλιστικής τους δογματικότητας, την μαεστρία τους στην διαστρέβλωση
των εννοιών, την αγάπη τους για το παντός είδους σκότος. Έχω την εντύπωση ότι
είμαστε υποχρεωμένοι να εργαζόμαστε αδιάκοπα, άγρυπνα και προς το παρόν κατ'
ιδίαν. Ίσως για πολύ ακόμη καιρό. Έως ότου ο χαλασμός που έχει ήδη αρχίσει να
κορυφωθεί και να αποκάμουν οι μοχθηροί κακοφωνούντες, να αλληλοσπαραχθούν οι
στρατοί των ματαίως ανταγωνιζομένων.
Τότε, όσοι
από τους κατ' ιδίαν εργαζομένους αφανείς φύλακες και τους ερευνητές του νέου
Ενιαυτού επιβιώσουμε, όσοι αντέξουμε, θα αναγνωρισθούμε μεταξύ μας. Ένα φως κοινό,
μια Επιφάνεια θα μας φωτίζει, σαν κι ετούτο που λάμπει τα Φώτα. Και το
αγαπημένο Πρόσωπο Εκείνου που έκανε τα νερά του Ποταμού να αισχυνθούν, θα
αναφανεί και θα μας ενθαρρύνει χαμογελώντας, χαρίζοντάς μας ένα πιο σαφές, ένα
πιο καθάριο πρότυπο. Θα φιληθούμε και θα προχωρήσουμε.
b.
Θεοφάνεια,
2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου