A Ποιο
ήταν το fast food των Βυζαντινών και τι έπιναν για να ξεδιψάσουν; Ποιο ήταν το
πιτεράτο ψωμί και πως υπολόγιζαν τις μερίδες στις ταβέρνες. Οι αρχές τιμωρούσαν
τους παραβάτες με κούρεμα και μαστίγωμα.
Από την
έκδοση «Η άγνωστη πλευρά του Βυζαντίου. Ιστορικά παράδοξα»
Όπου δεν πίπτει λόγος… Πολλοί ταβερνιάρηδες, για να αυξήσουν τα κέρδη τους, νόθευαν
το κρασί, προσθέτοντας ποσότητες νερού. Εκτός από αυτό, συχνά εξαπατούσαν τους
πελάτες τους χρησιμοποιώντας δοχεία μικρότερα από το κανονικό. Τέτοια δοχεία
ήταν το «μέτρον», που χωρούσε 30 λίτρες, και η «μίνα», που χωρούσε 3 λίτρες. Αν
κάποιοι συλλαμβάνονταν να χρησιμοποιούν δοχεία που δεν είχαν τη σφραγίδα του
έπαρχου ή ήταν μικρότερα από τα επιτρεπόμενα, μαστιγώνονταν, κουρεύονταν και
διαγράφονταν από το σωματείο των καπήλων
Τον άρτον ημών τον
επιούσιον. Η βασική τροφή των
Βυζαντινών ήταν το ψωμί. Υπήρχαν όμως διάφορα είδη ψωμιού: 1) το πρώτης
ποιότητας, το καθαρό, από σιτάρι καλά αλεσμένο, ψιλοκοσκινισμένο με κόσκινο από
λεπτό μεταξωτό ύφασμα, από το οποίο μόνο λεπτή άχνη μπορούσε να περάσει και
χωρίς πίτουρα ή προσμείξεις με άλλα υλικά. Και επειδή το καθαρό ψωμί ήταν
ακριβό, το έτρωγαν μόνο οι πλούσιοι και οι άρρωστοι, επειδή ήταν πιο εύπεπτο.
2) το δεύτερης ποιότητας ψωμί ήταν πιο χοντροαλεσμένο που αποκαλούσαν «ψωμίν
σεμιδαλάτον ή σεμιδάλινον», δηλαδή σιμιγδαλένιο και το χρησιμοποιούσαν τα
μεσαία στρώματα του πληθυσμού. Τα δύο αυτά είδη ψωμιού από το χρώμα και το
ψήσιμο τα χαρακτήριζαν «φωτοφόρους άρτους» και αφράτους και τους πασπάλιζαν με
σουσάμι ή με σπόρους ήμερης παπαρούνας ή λιναριού. 3) το τρίτης ποιότητας ψωμί,
που χαρακτήριζαν ως ρυπαρό άρτο από κριθάρι, κεχρί, αγριοσίταρο, κλπ. Το
έτρωγαν οι φτωχοί. Αλλά υπήρχαν διάφορα είδη από αυτό το ψωμί. Το κατώτερο ήταν
το πιτεράτο, δηλαδή το κατασκευασμένο από πίτουρα, του οποίου η χρήση δήλωνε
έσχατη φτώχεια.
 |
| Το τραπέζι του φαγητού εκτός από τραπέζιν (από το τραπέζιον) ονομαζόταν και τάβλα και ήταν στρογγυλό ή τετράπλευρο. |
Το τραπέζι του φαγητού εκτός από τραπέζιν (από το τραπέζιον) ονομαζόταν και τάβλα
και ήταν στρογγυλό ή τετράπλευρο.
Μικρογεύματα (fast food). Στους δρόμους πολλών πόλεων του Βυζαντίου μπορούσε να
συναντήσει κανείς κάποιους μικροπωλητές, που τους αποκαλούσαν «πουσκάριους».
Αυτοί είχαν στους πάγκους τους και πουλούσαν στους περαστικούς βραστά όσπρια.
Συνήθως διέθεταν βραστές φακές και βραστά ή ψητά ρεβίθια, όπως και σπόρους
κάνναβης, το γνωστό κανναβούρι. Εξίσου αγαπητά ήταν στους Βυζαντινούς και τα
φασόλια, τα κουκιά και τα μπιζέλια.
Αφεντικά και δούλοι… Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου συνήθιζαν να προσφέρουν στα
ανάκτορα γεύματα καθημερινά για τις δώδεκα μέρες (κλητώρια) που ακολουθούσαν τα
Χριστούγεννα. Σε κάθε γεύμα καλούσαν περίπου 250 άνδρες από τους ανώτερους
πολιτικούς, στρατιωτικούς και εκκλησιαστικούς αξιωματούχους. Μαζί τους καλούσαν
και 12 φτωχούς, όπως και τους ξένους πρεσβευτές. Όταν όμως τα οικονομικά του
κράτους δεν πήγαιναν καλά και υπήρχε ανέχεια στους πολίτες, οι αυτοκράτορες
ματαίωναν τα γεύματα αυτά και διέθεταν αλλού τα χρήματα.
 |
| Τα βασικά είδη διατροφής των Βυζαντινών ήταν ψωμί, λαχανικά, ελιές, τυρί, ψάρια, λάδι και κρασί. |
«Φάγε, πιέ, ευφραίνου». Οι Βυζαντινοί έτρωγαν τέσσερις φορές την ημέρα: το πρωί, το
μεσημέρι, το απόγευμα και το βράδυ. Το πρωινό τους το ονόμαζαν πρόγευμα ή
πρόγεμα ή πρόσφαγον. Το μεσημεριανό γεύμα ή γέμα και αργότερα γιόμα, το
απογευματινό δειλινό και το βραδινό δείπνο ή άριστον. Το τραπέζι του φαγητού
εκτός από τραπέζιν (από το τραπέζιον) ονομαζόταν και τάβλα και ήταν στρογγυλό ή
τετράπλευρο. Για το σκούπισμα των χεριών χρησιμοποιούσαν τα χειρόμακτρα ή
εγχείρια ή μανδίλια, από τα οποία το κάλυμμα του τραπεζιού ονομάστηκε
τραπεζομάντιλο. Ωστόσο, η χρήση των πιρουνιών δεν ήταν συνήθης και οι
Βυζαντινοί έτρωγαν τις στερεές τροφές με τα χέρια, αφού τα έπλεναν προ του
φαγητού, όπως και οι αρχαίοι Έλληνες.
Γιούργια στον ταβλά με τα
κουλούρια. Στον βυζαντινό στρατό
χρησιμοποιούνταν κουλούρια για τη σίτιση των στρατιωτών. Τα κουλούρια αυτά (σε
σχήμα κρίκου), όταν έπρεπε να διατηρηθούν για πολλές μέρες, τα φρυγάνιζαν.
Ετυμολογικά η λέξη «κουλούρι» προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη
«κολλύρια», που σήμαινε ψωμί κατώτερης ποιότητας που δινόταν στους δούλους. Από
εκεί η βυζαντινή λέξη κολλύρα ή κολλούριον, που έγινε κουλούρι.
 Στο τραπέζι χρησιμοποιούσαν μαχαίρια, κουτάλια, πίνακες (γαβάθες), πινάκια και πινακίσκους (πιάτα), ποτήρια και περόνια (πιρούνια). |
«Φάτε, πιέτε μωρ’ αδέρφια». Τα βασικά είδη διατροφής των Βυζαντινών ήταν ψωμί,
λαχανικά, ελιές, τυρί, ψάρια, λάδι και κρασί. Από τα πρόχειρα φαγητά πολύ
συνηθισμένα ήταν, εκτός από το ψωμοτύρι, η πανάδα (κομμάτια ξερό ψωμί
μαγειρεμένα με λάδι και κομμένα κρεμμύδια) και η «γρούτα», δηλαδή το κουρκούτι.
Το κρέας ήταν είδος πολυτελείας. Δεν αποτελούσε καθημερινή τροφή για τους
Βυζαντινούς, και επειδή κόστιζε πολύ αλλά και επειδή η θρησκεία υπαγόρευε
πολλές νηστείες. Χοιρινά, αρνιά, γίδες, βοοειδή, ελάφια και λαγοί
περιλαμβάνονταν στον κατάλογο των βυζαντινών φαγητών.
Περί πόσεως… Εκτός από το νερό, οι Βυζαντινοί έπιναν και διάφορα άλλα
ποτά, τα οποία παρασκεύαζαν χρησιμοποιώντας κρασί, νερό, μέλι και άλλα υλικά. Ο
ζύθος (μπίρα), που παρασκευαζόταν από κριθάρι, βρόμη, κεχρί ή και σιτάρι, ήταν
διαδεδομένος σε διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας. Ως δροσιστικά ποτά οι Βυζαντινοί
χρησιμοποιούσαν τη γνωστή σουμάδα, εκχύλισμα αμυγδάλων σε νερό, το μελίγαλα,
ανάμειξη μελιού με γάλα, το υδρόμελι και το απόμελι, που παρασκευαζόταν από το
νερό με το οποίο έπλεναν την κηρήθρα του μελιού, αφού είχαν πάρει το μέλι….
============================================
B) Η ψυχαγωγία στο
Βυζάντιο. Από τον ιππόδρομο στους έξαλλους χορούς που καταδίκαζε η εκκλησία. Τα
παιδικά παιχνίδια και γιατί οι Βυζαντινοί δεν έριχναν ανθρώπους στα λιοντάρια
και δεν διοργάνωναν μονομαχίες…
ΠΗΓΗ: «Η άγνωστη πλευρά του Βυζαντίου.
Ιστορικά παράδοξα», Ιωάννης Γρυντάκης, Γεώργιος Δάλκος, Άγγελος Χόρτης, Έκτορας
Χόρτης. Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
 Οι τρεις Ιεράρχες |
Αθάνατα παιχνίδια… Οι τρεις Ιεράρχες, όπως και άλλοι βυζαντινοί λόγιοι,
περιγράφουν πολλά παιχνίδια της εποχής τους. Μεταξύ άλλων αναφέρουν και τα
εξής: τα παιδιά κατασκεύαζαν σπιτάκια πάνω στην άμμο αλλά και σε στερεό έδαφος,
το ίδιο παιχνίδι που αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα και ο Πλάτωνας στους Νόμους
του. Καβαλούσαν ένα ξύλο ή ένα καλάμι και παρίσταναν τους ιππείς. Έπιαναν ένα
χρυσοκάνθαρο, τον έδεναν από τα πόδια με μια κλωστή και τον άφηναν να πετάει.
Το παιχνίδι αυτό ονόμαζαν ζίνα.
Η μπάλα,
οι βόλοι και οι αστράγαλοι (κότσια) ήταν από τα πιο ευχάριστα παιχνίδια σε
Βυζαντινούς και Αρχαίους. Η αιώρα και «χαλκή μυία», δηλαδή η κούνια και η
τυφλόμυγα, ήταν επίσης πολύ δημοφιλή στους νέους του Βυζαντίου. Το γνωστό
σήμερα ως «μπιζ» παιζόταν στο Βυζάντιο, όπως και στην Αρχαία Ελλάδα. Τέλος,
αγαπητά παιχνίδια ήταν οι κούκλες (κόρη ή νύφη) για τα κορίτσια, και το
τρέξιμο, η πάλη, ο πετροπόλεμος, η ξιφομαχία.
Ο ιππόδρομος. Ήταν τόσο μεγάλος ο φανατισμός για τις ιπποδρομίες στην
Πόλη, που όταν τελούνταν, οι δρόμοι ήταν έρημοι από κόσμο. Αν ήταν Κυριακή, οι
πιστοί στους ναούς ήταν ελάχιστοι, γεγονός που έκανε τους ιερείς να οργίζονται.
Τίποτα δεν σταματούσε όμως τους φανατικούς φίλους του ιπποδρόμου: ούτε η
σωτηρία της ψυχής, ούτε η φτώχεια, ούτε η δουλειά, ούτε η αρρώστια. Και έμεναν
όλη την ημέρα στον ιππόδρομο, ακόμα και τις ώρες του μεσημεριού, που γινόταν
ένα μεγάλο διάλειμμα, από τον φόβο μήπως χάσουν τη θέση τους. Πολλές φορές
μάλιστα υπέφεραν από τον καυτό ήλιο ή τον αέρα ή ακόμα και τη βροχή, που την
υπέμεναν καρτερικά, χωρίς προφυλάξεις.
 Ο Βυζαντινός ιππόδρομος... |
Τι είν’ ο πόνος μπρος στη
δόξα. Το πιο σκληρό αγώνισμα που γινόταν στον
ιππόδρομο ήταν η πυγμαχία. Οι αθλητές δεν φορούσαν προστατευτικά γάντια,
γεγονός που έκανε τα χτυπήματα περισσότερο οδυνηρά. Δεν είναι λίγες οι
περιπτώσεις που οι αθλητές μετά το αγώνισμα ήταν γεμάτοι αίματα, με σπασμένα
κεφάλια, έτοιμοι να καταρρεύσουν. Όμως, επειδή ήταν δείγμα ανδρισμού να μη
δείχνουν τον πόνο τους, δάγκωναν τα χείλη και έτριζαν τα δόντια, κρατώντας
ταυτόχρονα το κεφάλι τους ψηλά.
Μονάχος σου χόρευε κι όσο
θέλεις πήδα. Οι φανατικοί χριστιανοί
στο Βυζάντιο ήταν αντίθετοι με το χορό και ο χαρακτηρισμός «χορευτής»
θεωρούνταν προσβλητικός. Ο λόγος ήταν ο εξής: Σε κάποιες εκδηλώσεις με άφθονο
κρασί και χορό ακόμα και οι γυναίκες χόρευαν ημίγυμνες, αν και κανονικά για
λόγους σεμνότητας συνήθως είχαν καλυμμένο το κεφάλι, τα χέρια και το στήθος.
 Ο χορός στο Βυζάντιο |
Οι δάσκαλοι
απέτρεπαν τους μαθητές να βρίσκονται σε χορευτικές εκδηλώσεις, ενώ η εκκλησία
απέβαλε τους πιστούς που επέμεναν να ασχολούνται με τον χορό, που είχε
ειδωλολατρικές ρίζες. Εξαίρεση αποτελούσαν οι ήρεμοι και σεμνοί χοροί σε
θρησκευτικά πανηγύρια. Φυσικά οι βυζαντινοί προτιμούσαν την διασκέδαση και
χόρεψαν με τη ψυχή τους.
Αμοιβές εις είδος και
χρήμα… Κατά τις πρώτες μέρες του χρόνου, την
περίοδο των «Καλανδών», σταματούσαν τα μαθήματα και οι μαθητές γυρνούσαν από
σπίτι σε σπίτι και έψαλλαν τα κάλαντα. Η αμοιβή τους ήταν όχι μόνο σε χρήμα,
αλλά και σε είδος, κυρίως αυγά και πουλερικά, που δεν τα κρατούσαν όλα για τον
εαυτό τους, αλλά τα μοιράζονταν με τον δάσκαλο!
Ελαττώματα και προτερήματα… Οι Βυζαντινοί έχουν κατηγορηθεί όχι μόνο για τη
δεισιδαιμονία τους, αλλά και για τη διαφθορά, τις ραδιουργίες και τη σκληρότητά
τους. Ο όχλος της Κωνσταντινούπολης ήταν φοβερός όταν ξυπνούσαν τα πάθη και το
μίσος. Στις διασκεδάσεις τους όμως οι Βυζαντινοί, αν συγκριθούν με τους Ρωμαίους,
ήταν πολύ πιο ήπιοι. Στον ιππόδρομο δεν έριχναν ανθρώπους στα λιοντάρια και η
πιο αγαπημένη τους διασκέδαση ήταν οι αρματοδρομίες και όχι οι αιματηροί αγώνες
των μονομάχων. Σε αυτό έπαιξε ρόλο η αλλαγή της θρησκείας και η εκκλησία….
Το είδα εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου