Το χρονικό άρχισε να το
γράφει ή να το υπαγορεύει (από μνήμης είτε από σημειώσεις του) μετά την απόσυρσή
του σε μοναστήρι της Κέρκυρας (Μονή Ταρχανιτών) δεκαπέντε χρόνια μετά την
άλωση. Απελπισμένος από τις εξελίξεις, άρρωστος, φτωχός -ίσως και κουφός-
φαίνεται ότι προχώρησε στη σύνταξη του χρονικού του κατά παρακίνηση Κερκυραίων
στους οποίους διηγούνταν, προφανώς, τα γεγονότα που έζησε.
Παραδόξως, τα
διαδραματισθέντα κατά την άλωση τα περιγράφει σύντομα. Αδυνατεί να λειτουργήσει
ως ιστορικός και να απαγκιστρωθεί από τα προσωπικά του βιώματα. Ολα κινούνται
γύρω από το πρόσωπό του και τον αφέντη του. Επιμένει μόνο στον ρόλο και την
πολιτική του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ Παλαιολόγου. Δηλώνει
κατηγορηματικά ότι έπραξε το παν για να αποτρέψει την καταστροφή.
Οι
τελευταίες ημέρες
Ο ίδιος άλλωστε,
πρωταγωνιστώντας στις απεγνωσμένες απόπειρες για τη διοργάνωση της άμυνας, είχε
άμεση αντίληψη της κατάστασης.
Ο Σφραντζής τις
τελευταίες μέρες της πολιορκίας είχε αναλάβει προσωπικά να καταγράψει και να
στρατολογήσει όλους όσους μπορούσαν να φέρουν όπλα. Πενήντα δύο ετών τότε
παρακολουθεί από κοντά όλα όσα συμβαίνουν επί 52 μέρες (Απρίλιος - Μάιος 1453)
στην πολιορκημένη από τους Οθωμανούς του Μωάμεθ Β βασιλεύουσα.
Έτσι κι αλλιώς,
πρόκειται για το δραματικότερο χρονικό της άλωσης, που αποδίδει, σε γενικές
γραμμές, πιστά την πραγματικότητα. Αν και, όπως επισημαίνουν οι βυζαντινολόγοι,
το κείμενο είναι έντονα προσωπικό και «περιέχει περισσότερες λεπτομέρειες για
τη ζωή του ίδιου του συγγραφέα, παρά για άλλα κορυφαία γεγονότα των ημερών».
Η διήγηση είναι άνιση.
Άλλοτε διεξοδική κι άλλοτε σύντομη και χρονογραφική. Ο Σφραντζής,
προσκολλημένος στην «αυτοβιογραφία», εμφανίζεται να μην έχει αντιληφτεί ότι
γράφει την πιο συγκλονιστική ιστορία του Βυζαντίου. Αν και ξέρει πως καταγράφει
γεγονότα που κανείς άλλος δεν έχει παραδώσει («α μήπω τις γραφή παραδέδωκε»).
Για
τη συνέχεια εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου