Το Όραμα του Ιωάννη...

Γερ. Γερολυμάτος: "Το Όραμα του Ιωάννη", λάδια σε καμβά

«Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, ήν έδωκεν αυτώ ο Θεός, δείξαι τοις δούλοις αυτού α δει γενέσθαι εν τάχει, και εσήμανεν αποστείλας διά του αγγέλου αυτού τω δούλω αυτού Ιωάννη, ός εμαρτύρησε τον λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού, όσα είδε. μακάριος ο αναγινώσκων και οι ακούοντες τους λόγους της προφητείας και τηρούντες τα εν αυτή γεγραμμένα, ο γαρ καιρός εγγύς» Αποκ. α΄ 1-3

Γράφει ο ζωγράφος

Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Ποτέ άλλοτε στη μακραίωνη ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού ο χρόνος, αυτή η αφηρημένη και φοβερή διάσταση, η συνώνυμη της αλλαγής, της φθοράς και της αναγέννησης των υλικών πραγμάτων, δε στάθηκε με τόσο σεβασμό απέναντι σε κείμενα, όπως συμβαίνει με την Αγία Γραφή και μάλιστα με την Αποκάλυψη, που είναι το τελευταίο και το μόνο μη εκπληρωμένο βιβλίο της Καινής Διαθήκης.

Αν ο χρόνος περιέσωσε ως τις μέρες μας τα μεγαλειώδη Ομηρικά Έπη, την Ιλλιάδα και την Οδύσσεια, τα έργα των μεγάλων κλασικών και των Ελλήνων φιλοσόφων, αυτό είναι προς δόξα του ανθρώπινου νου στην έρευνα για τη γνώση. Η διδασκαλία όμως του Ιησού Χριστού και ειδικά η Αποκάλυψη, δεν είναι αντικείμενα ιστορικής μόνο, ή όποιας άλλης έρευνας, όπως συμβαίνει με άλλα κείμενα, ούτε υλικό μελέτης που αφορά λίγους ειδικούς μελετητές. Είναι κυρίως λόγος ενεργός και ζώσα πίστη διαδεδομένη ανάμεσα στους ανθρώπους ως τρόπος ζωής, προς δόξα του Πνεύματος του Θεού κι΄ανεξάρτητα απ΄την οξύνεια ή την απλότητα της σκέψης τους.

Ακόμα κι αν ο χρόνος φθείρει την ύλη, στέκεται ανίσχυρος, ωστόσο, απέναντι στο Πνεύμα. Σχεδόν συνυπάρχει με αυτό, καθώς γίνεται η κοίτη του ποταμού που το μεταφέρει μέσα στους αιώνες. Ο νους του ανθρώπου δεν αποτελεί αναγκαστικά τον αντίποδα του θεϊκού πνεύματος, από τη στιγμή που η διάνοια αφήνεται να οδηγηθεί από την αλήθεια. Το πιστοποιούν περίτρανα αυτό ο Πυθαγόρας, όσο και ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Ευριπίδης, ο Αισχύλος, ο Πλωτίνος και τόσοι άλλοι προχριστιανικοί στοχαστές και φιλόσοφοι που προσέγγισαν μέσα από άλλους δρόμους την αλήθεια, την τραγικότητα της ύπαρξης, την έννοια του Υπέρτατου Όντος. Ο χρόνος ανθίσταται μόνο στο ψεύδος και την πλάνη, κι αν προάγει την αλήθεια είναι επειδή, αυτή είναι ο μοναδικός φυσικός και αξιόπιστος φορέας του Πνεύματος.

Έχουν παρέλθει 1923 χρόνια από τότε, που ο Απόστολος Ιωάννης ευρισκόμενος σε εξορία στη νήσο Πάτμο, οραματίσθηκε τα μέλλοντα να συμβούν στον κόσμο. Με θεία εντολή έγραψε το βιβλίο της «Αποκάλυψης», με το σκοπό να πληροφορηθούν οι άνθρωποι, για όσα πρόκειται να γίνουν μέχρι την ημέρα του Κυρίου. Η επιθυμία του Θεού να αποκαλύψει στους ανθρώπους τα εσχατολογικά γεγονότα έχει το νόημα της. Πρώτα, επειδή η γνώση καθιστά τον άνθρωπο ελεύθερο και τον μαθαίνει να επιλέγει αυτό που είναι πραγματικά ωφέλιμο για εκείνον και για την ψυχή του. Έπειτα, είναι η αναγνώριση του ανθρώπου, του κάθε ατόμου, ως ενεργητικής μονάδας που αυτεξούσια επιλέγει σύμφωνα με την έξη του, κι όχι ενός άμοιρου, παθητικού ανδρείκελου που φέρεται, πότε εδώ και πότε εκεί, έρμαιο των θεϊκών σχεδίων. Η γνώση τον καθιστά υπεύθυνο και τον απαλλάσει από την πρόφαση της άγνοιας.

Η ελεύθερη επιλογή που δεν εξαναγκάζεται, εδραιώνεται στην αγάπη που είναι η πεμπτουσία της σχέσης Θεού και ανθρώπου. Η σχέση αυτή αποκτά την ουσιαστική της αξία, μόνο όταν ο άνθρωπος κοινωνεί με το Θεό αυτόβουλα και με προθυμία, καθώς ο ίδιος λέει. ''Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι.'' (Μρ.η΄-34, Λκ θ΄-23). Το αντίθετο, όμως, συμβαίνει με τον Αντίχριστο, ο οποίος μετέρχεται το ψεύδος και την εξαπάτηση για να πετύχει τον προσεταιρισμό του ανθρώπου. Μια σχέση ολοκληρωτικής δουλείας, κατά την οποία ο εξαπατημένος άνθρωπος. απαρνιέται από άγνοια και πλάνη τη δυνατότητα του στη σωτηρία. Το αυτεξούσιο, που όρισε και σέβεται ο ίδιος ο Θεός, δεν έχει δικαίωμα να προσβάλλει ούτε ο Αντίχριστος. Η επιλογή του «στρατοπέδου» και το τίμημα της απόφασης εξαρτώνται εξ΄ολοκλήρου από την αυτεξούσια συνέναιση του ατόμου. Ο Θεός δεν καταδικάζει κανέναν. Όποιος με πείσμα απομακρύνεται από κοντά του, αφήνεται απλώς στη μοίρα που προετοιμάζει η επιλογή του. Όποιος όμως με πίστη αναζητά το Θεό και το αγαθό δε μπορεί παρά να τον βρει.

Γερ. Γερολυμάτος: "Δεύτερη Φιάλη-Η θλιμμένη κουστωδία", λάδια σε καμβά.

Μέσα στα 22 κεφάλαια της Αποκάλυψης, είναι φανερό, ότι η ανθρωπότητα παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό. Άλλοτε είναι η νύμφη Εκκλησία, οι άγιοι και οι δίκαιοι που διώκονται, κι άλλοτε τα έθνη που στασιάζουν και οι άδικοι που προσωρινά επικρατούν, υπό την αρχηγία του Αντιχρίστου. Ο υπερφυσικός αγώνας των δύο αντίθετων δυνάμεων διεξάγεται για την ανθρωπότητα και μέσα από αυτήν. Η ανθρωπότητα διαδραματίζει ενεργό ρόλο σε αυτή τη διαμάχη που προορίζει την τύχη της, είτε για τη σωτηρία, είτε για την απώλεια της, συνολικά αλλά και ατομικά. Αινιγματική και μυστηριώδης η Αποκάλυψη περιγράφει τη μάχη ανάμεσα στο Θεό και το σατανά. Την τελική επικράτηση και τη θριαμβευτική νίκη του θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Η Αποκάλυψη, είναι λοιπόν, ένα αισιόδοξο βιβλίο, ως προς το μήνυμα που αναγγέλει για την νίκη του Φωτός πάνω στο σκοτάδι, και αποτελεί σαφή προτύπωση και βεβαιότητα για την επικράτηση του νεοφανούς (τότε) χριστιανικού κόσμου πάνω στον παλαιό παγανιστικό.

Σε μια εποχή, μάλιστα, που οι συστηματικοί διωγμοί των πρώτων χριστιανών ήταν μια σκληρή πραγματικότητα την οποία βίωσε και ο ίδιος ο Ιωάννης. Οι προφητείες του βιβλίου παραπέμπουν σε εκείνο το χρονικό σημείο καμπής, στο απώτερο μέλλον, όπου οι ανασυνταγμένες δυνάμεις του σκότους, θα επιχειρήσουν χωρίς επιτυχία μια νέα τελική αναμέτρηση, προκειμένου να ανακτήσει ο κόσμος των ειδώλων τη χαμένη του κυριαρχία. Μια ήττα των σκοτεινών δυνάμεων, που προκλήθηκε από τη νίκη του Σταυρού και της Ανάστασης, κατά την πρώτη παρουσία του Χριστού. Διαισθάνεται κανείς την ύπαρξη ενός αόρατου νήματος που, ακολουθώντας μια νοητή καμπύλη στο χρόνο, έρχεται να συνδέσει και να ταυτίσει το παρελθόν με το μέλλον, μέσα από λογικές αλληλουχίες γεγονότων σε ένα και το αυτό χρονικό σημείο. Τη δεύτερη νικηφόρα και βασιλική έλευση του Μεσσία Χριστού.

Η έρευνα της εννοιολογικής και ερμηνευτικής εσωτερικής σύνδεσης της Αποκάλυψης με άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής, έχει μεγάλη αποδεικτική αξία, αφού μπορεί κανείς να διαπιστώσει την ύπαρξη κοινών σημείων αναφοράς μεταξύ τους, ή ακόμα και προτυπώσεις γεγονότων, που η Αποκάλυψη περιγράφει αιώνες αργότερα. Αυτό συμβαίνει, επειδή ο λόγος του Θεού, όπως καταγράφεται μέσα στα βιβλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, δεν είναι λόγος ανακόλουθος, αλλά είναι λόγος ενιαίος και συνεχής, με ρήσεις και επαληθεύσεις. Αποδεικνύεται έτσι, ότι η Αποκάλυψη δεν είναι μια ανεξάρτητη και αυτοτελής γραφή, αλλά αποτελεί τον τελευταίο κρίκο σε μια αλυσσίδα αλληλουχιών, αρχής γενομένης από το βιβλίο της Γενέσεως. (Γν. μθ΄16-19, Ησ. ιγ΄1-14, Ησ. ια΄1-10, Ησ. ιδ΄12-21, Ησ. κζ΄1-2, Δν. ζ΄,η΄,θ΄,ιβ΄1-5, Μτ. κδ΄ 3-40, Μρ. ιγ΄3-34, Λκ.κα΄ 7-34, Θσ.α΄-ε΄.1-11, Θσ.β΄-1-13, Κρ.α΄- ιε΄ 12-58, Πτ.β΄-γ΄ 1-13

Αν στα Ευαγγέλια υπάρχει το άρωμα της υπόσχεσης της Βασιλείας, δια μέσω της Ανάστασης του Ιησού, στην Αποκάλυψη η υπόσχεση αυτή πραγματώνεται κάπου στο μέλλον, και η Βασιλεία, όπως και ο Μεσσίας Χριστός, είναι πλέον ορατοί. Αυτή η καταφατικότητα, που δεν είναι απλά μια επιβεβαίωση, αλλά ένα τετελεσμένο γεγονός, προσδίδει λογικά στην Αποκάλυψη την τελευταία σειρά ανάμεσα στα βιβλία συνολικά της Αγίας Γραφής, αφού κανείς δε θα έβαζε το τέλος στη μέση, ή σε όποια άλλη σειρά, εκτός από εκεί όπου πραγματικά ταιριάζει. Γιατί η Αποκάλυψη είναι κυρίως ένας θριαμβικός επίλογος σε μια ιστορία αιώνων. Μια ιστορία, που όπως όλες έχει κι αυτή Αρχή-μέση και τέλος, γεγονός που προϋποθέτει μια λογική συνέχεια στις φάσεις ανάπτυξης της ιστορίας, πάνω στο σταθερό άξονα μιας ενιαίας ιδέας. Μιας ιδέας τόσο συνεκτικής στα επιμέρους του συνόλου της και τόσο δημιουργικής στις προεκτάσεις του πνεύματος που την υπαγορεύει, ώστε πρέπει να αποδοθεί σε ένα και μόνο δημιουργικό Νου.

Αυτό αφορά συνολικά την Αγία Γραφή, συμπεριλαμβανομένης της Αποκάλυψης που οριοθετεί το τέλος της. Γιατί, πώς αλλιώς μπορεί να γραφτεί μια τόσο ευφυής ιστορία, πάνω στην ίδια για αιώνες ιδέα, με λογική και συνέπεια στη διαδοχή του χρόνου και των γεγονότων, και μάλιστα από δεκάδες διαφορετικούς ανθρώπους, που έζησαν σε διαφορετικές εποχές και συνθήκες, αν αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν εμπνευσμένοι από το ίδιο πνεύμα, τον ίδιο Νου, μέσα στο διάβα των αιώνων; Η Αγία Γραφή από τη Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη, σαν από το Α ως το Ω, δείχνει την αρχή, τη μέση και το τέλος μιας ιστορίας που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο, σύμφωνα και με την αριστοτελική άποψη και αποδεικνύεται σύμφωνη με τη λογική πως, ότι έχει αρχή πάνω στη γη έχει αναπόφευκτα και τέλος. Όμως έξω από τις συνέπειες του χρόνου και το αξίωμα της Αρχής και του Τέλους, βρίσκεται μόνο ο Θεός και η Βασιλεία του. Ο Ιησούς, για όσο έζησε πάνω στη γη ως άνθρωπος δεν κατέλυσε για τον εαυτό του το αξίωμα της Αρχής-Τέλους. Πέθανε πάνω στον Σταυρό μόνο ως άνθρωπος κι όχι ως Θεός, αφού ως Θεός ήταν αθάνατος και αναστήθηκε πάλι ώς άνθρωπος, αφού ως Θεός δεν πέθανε ποτέ ώστε να έχει ανάγκη να αναστηθεί.

Βλέποντας απ΄τη σκοπιά της Αποκάλυψης την Π. Διαθήκη, ατενίζουμε το παρελθόν με μια αντιστοιχία όμοια με εκείνη του δέντρου με το σπόρο. Μια ανάστροφη ματιά τώρα, από τη σκοπιά της Π. Διαθήκης θα μας δείξει το μακρινό και νικηφόρο μέλλον, με σχέση σαν αυτή του σπόρου προς το δέντρο. Ο συνδετικός όμως και καθοριστικός κρίκος ανάμεσα στις δύο διαφορετικές, ως προς το χρόνο και την έκφραση, αλλά όχι ως προς το πνεύμα τους ιστορίες, είναι η εμφάνιση του Ιησού, η διδασκαλία και η Ανάστασή του, όπως αυτές καταγράφηκαν στα Ευαγγέλια, στις Πράξεις και στις Επιστολές. Η πρώτη Θεοφάνεια είναι σημείο κεντρικό, αφού στο πρόσωπο του Ιησού ένα μεγάλο μέρος της Π. Διαθήκης εκπληρώθηκε, όπως είναι οι περί του Χριστού προφητείες. Το υπόλοιπο μέρος πρόκειται να εκπληρωθεί μέσα στον αόριστο χρόνο της Αποκάλυψης, γιατί στη δεύτερη Θεοφάνεια, που είναι η τελεσίδικη, θα πραγματοποιηθεί επιπλέον η εκπλήρωση των υποσχέσεων, που έδωσε ο αναστημένος Χριστός στην πρώτη ταπεινή του Παρουσία.

Γερ. Γερολυμάτος: " Η πόρνη Βαβυλώνα και το Θηρίο", λάδια σε καμβά.

 Όμως στην Αποκάλυψη, μέρος της δικαίωσης του εσφαγμένου Αρνίου είναι τώρα μια άλλη διαφορετική εικόνα του. Αυτή του παντοδύναμου Ουράνιου Βασιλέα, που δεν ανέχεται πλέον αδιαμαρτύρητα ραπίσματα και εξευτελισμούς, αλλά του δίκαιου Κριτή που ήρθε η ώρα του να δικάσει. Ανάμεσα στις δύο, λοιπόν, Θεοφάνειες και σε σχέση με τα συμβάντα που μεσολάβησαν στον ενδιάμεσο χρόνο, ως προς την πραγμάτωσή τους, υπάρχει μια ποιοτική διαφορά στην εικόνα, που έχει να κάνει με την ουσία επίτευξης του σκοπού. Στην Πρώτη Παρουσία ο Θεάνθρωπος Ιησούς, απλός και φτωχικός, έρχεται να διδάξει για τρία χρόνια και να παρηγορήσει χιλιάδες περιφρονημένων ανθρώπων, να δείξει το δρόμο προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Εθελούσιο θύμα παραδίδει το ανθρώπινο σώμα του στον πόνο και την ατίμωση, για να δοξαστεί η ταπεινότητα του μέσα από την Ανάσταση.

Όμως η Δεύτερη Παρουσία, εμφανίζει τον Ιησού, στην από αιώνων θεϊκή του δόξα, κραταιό και ουράνιο με τη λάμψη που αρμόζει στο Βασιλέα των Βασιλέων, Κριτή δίκαιο και Σωτήρα, όχι τιμωρό. Η διαπλοκή λοιπόν, ανάμεσα στις Γραφές είναι περισσότερο από εμφανής, παρότι η κάθε μια απ΄αυτές κινείται μέσα στο δικό της χρόνο και έχει το δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα. Επιπλέον η διαπλοκή αυτή βασίζεται πάνω σε μια λογική διαδοχή γεγονότων, τέτοιων που προσδίδουν στην ιστορία ένα κεντρικό νόημα με αμφίδρομες προεκτάσεις προς τους χρόνους, που καθορίζουν την ανάπτυξη και την τελείωση της. Έτσι, από την αρχή ως το τέλος και από το τέλος προς την αρχή, είτε μέσα από την πρόσθεση, ή μέσα από την αφαίρεση, τα χρονικά σημεία των γεγονότων παραμένουν πάντα σταθερά πάνω στην ίδια γραμμή της προοπτικής τους εκπλήρωσης.

Σύμφωνα με την Αποκάλυψη, ο χρόνος εκπλήρωσης των γεγονότων που περιγράφονται στις προφητείες, άρχισε να «τρέχει» από τη στιγμή ήδη που γράφτηκε η τελευταία της λέξη. Έκτοτε, κάθε χρονικό σημείο αποτελεί ταυτόχρονα σημείο κάποιας φάσης της εξέλιξης της, σε ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα - που μόνο ο Θεός γνωρίζει-  μέσα στο οποίο θα πρέπει να αναπτυχθεί και να εκπληρωθεί. Με δυναμική κίνηση προς το προκαθορισμένο μέλλον της εκπλήρωσης, όπου βρίσκεται το τέλος της ιστορίας, η Αποκάλυψη έχει διανύσει ήδη τον παρελθόντα χρόνο της, όσο πραγματώνεται και μορφοποιείται ο χρόνος του παρόντος, με ταυτόχρονη μείωση της έκτασης του μελλοντικού χρόνου, που τα όρια του θέτει το σημείο του τέλους. Όσο περισσότερο παρελθόν, δηλαδή, τόσο λιγότερο μέλλον απομένει, αφού τα σημεία του άγνωστου χρονικού διαστήματος πραγματώνονται ασταμάτητα, ως φάσεις και γεγονότα της περιεχόμενης ιστορίας.

Μάλιστα, με τέτοια χρονική αναλογία, που να οδηγούμαστε προς το τέλος, εξαντλώντας ταυτόχρονα τόσο τα περιθώρια του εναπομείναντος χρόνου, όσο και εκπληρώνοντας το περιεχόμενο της ιστορίας. Είναι λογικό μια ιστορία, να έχει ανάγκη από ένα χρονικό διάστημα, ώστε να αναπτυχθεί και να τελειωθεί μέσα σε αυτό με εννοιολογική αρτιότητα. Ο χρόνος πάλι, αποκτά νόημα μέσα από τη λογική ύπαρξη της ιστορίας και των συμβάντων της, σε συνδυασμό με την οριοθέτηση του και με την αντιστοίχηση των χρονικών σημείων του προς τα τεκτενόμενα της ιστορίας. Αυτό είναι κοινός τόπος στη λογοτεχνία, στο θέατρο, στη μουσική και σε άλλες τέχνες.

Αν υποθέσουμε, ότι ο Θεός πράγματι θέλησε να μας αποκαλύψει τα κεκρυμμένα, με ποιόν τρόπο αλήθεια θα το επιχειρούσε; Θα επέλεγε ένα κάποιο μέσο, έξω από τις αντιληπτικές και διανοητικές ικανότητες του ανθρώπου, ή έναν τρόπο οικείο προς τη φύση του πνεύματος και της διάνοιας του, όπως είναι η συγγραφή μιας ιστορίας με πολλές λεπτομέρειες, αν και με αόριστο χρόνο εκπλήρωσης; Είναι φανερό ότι Θεός επέλεξε τον περισσότερο απλό και άμεσο τρόπο για να γίνει κατανοητός, κρατώντας για εκείνον μόνο την Κρίση και το μυστικό του χρόνου. Μήπως πιστεύουν κάποιοι, πως η λογική είναι μια ανθρώπινη μόνο ιδιότητα και ότι ο Θεός φέρεται παράλογα, εκεί που εκείνοι θα συμπεριφέρονταν λογικά; Όμως ο Θεός είναι Υπέρ-λόγος κι όχι απλά λογικός.

Γερ. Γερολυμάτος: "Ίππος Λευκός", Λάδια σε καμβά. 

Ακόμη, και αν κάποιος αμφισβητήσει στο βιβλίο της Αποκάλυψης το θεόπνευστο της γραφής, δε θα μπορέσει να της αρνηθεί, έστω την αναγνώριση του εξαίσιου λογοτεχνικού έργου. Είναι αδύνατο να μη θαυμάσει κανείς την πλοκή και την ευφυϊα του συγγραφέα, την απαράμιλλη ικανότητα να δημιουργήσει εικόνες πρωτόγνωρες για τα λογοτεχνικά δεδομένα της εποχής του, αλλά και όλων των εποχών. Το γεγονός επιπλέον, ότι ο συγγραφέας της Αποκάλυψης, ο Απόστολος Ιωάννης, τη συνέγραψε όντας σε βαθειά γεράματα, με την περιορισμένη ως ανύπαρκτη παιδεία και μόρφωση, αφού είναι γνωστό ότι υπήρξε ένας απλός αγράμματος ψαράς!

Προκύπτει, λοιπόν, δικαιολογημένα ζήτημα απορίας, τόσο για την ικανότητα συγγραφής ενός τέτοιου έργου, όσο και για την ευφυϊα που απαιτείται και διαφαίνεται να συνδέει την Αποκάλυψη με προηγούμενες γραφές και που συνθέτει κεφάλαιο προς κεφάλαιο, την πιο σημαντική ιστορία των αιώνων. Εκείνοι, που απορρίπτουν το θεόπνευστο της προέλευσής της και επιμένουν να την αποδίδουν στην έμπνευση του συγγραφέα της, καλούνται να απαντήσουν σε μια σειρά ερωτήματα, επιστρατεύοντας όλο τον ορθολογισμό τους, για το επίπεδο της ευφυϊας, τη συγγραφική ικανότητα και τις γνώσεις που θα απαιτούσε η συγγραφή αυτού του βιβλίου, όταν γνωρίζουν ότι ο Ιωάννης ήταν ένας γέροντας και αμαθής ψαράς!

Όσοι αποδίδουν στη λογική τους, συνήθως περισσότερα απ΄όσα της ανήκουν, είναι πρόθυμοι σε αυτή την περίπτωση να την απαρνηθούν και επιβιβάζονται, όπως-όπως, πάνω στη βάρκα του παραλόγου για να σωθούν. Γιατί προτιμούν να γίνονται παράλογοι, από το να δεχθούν την αλήθεια, όταν υποστηρίζουν την άποψη, που αποδίδει τη συγγραφή της Αποκάλυψης αποκλειστικά και μόνο στη δημιουργική σκέψη ενός ανθρώπου, αρκεί να αποκλείσουν έτσι το θεόπνευστο της συγγραφής της. Αυτό γίνεται ακριβώς για να διαψεύσουν το μεταφυσικό της αίτιο, που είναι η ύπαρξη του Θεού και το οποίο αποτελεί εντέλει το βασικό τους πρόβλημα. Αρνούνται να ακολουθήσουν ως το τέλος τα λογικά συμπεράσματα και τη σημειακή κορωνίδα της διάνοιας, στην οποία αναπόφευκτα οδηγείται κάθε λογικός άνθρωπος, όπου στην κορυφή της κλίμακας της αναπαύεται ο Δημιουργός Θεός. 

Ο παραλογισμός τους αυτός είναι τέτοιος, που είναι πρόθυμοι να αναγορεύσουν έναν πτωχό, γέροντα κι αγράμματο ψαρά - ο οποίος έζησε την περισσότερη ζωή του μέσα σε περιπέτειες και διωγμούς- σε περισπούδαστο λογοτέχνη, το βιβλίο του οποίου έγινε Best-seller για 20 αιώνες τώρα, που συγκινεί και προβληματίζει ασταμάτητα γενιές ανθρώπων, που έχει γνωρίσει αμέτρητες εκδόσεις και θα κάνει στο μέλλον άλλες τόσες. Υποβιβάζουν λοιπόν την Αποκάλυψη στο επίπεδο της ανθρώπινης διάνοιας και των βιβλίων απλής λογοτεχνίας. Αλλά ακόμα κι έτσι είναι πολύ σημαντική. Για ποιό λόγο, δε μπορεί άραγε να εξηγηθεί η πρωτοφανής «λογοτεχνική επιτυχία» του Ιωάννη, όταν θα αρκούσε να αποδοθεί σε εκείνον η τιμή του ενδιάμεσου και στον πραγματικό δημιουργό Θεό η ευσέβεια της αναγνώρισης που του αρμόζει;

Με καμιά γνήσια λογική, που θέλει να παραβλέπει το παντοδύναμο χέρι που οδηγεί το τρεμάμενο χέρι του Ιωάννη και τη βροντερή φωνή που απαγγέλει τους στίχους. Προφασιζόμενοι ποιά αιτία θα εξηγήσουν την επιτυχία του Ιωάννη να διαρκεί μέσα στο χρόνο και πάντα να είναι επίκαιρος, όταν εκατοντάδες χιλιάδες τόμοι και άλλοι τόσοι μορφωμένοι συγγραφείς και διανοούμενοι καταξιωμένοι στην εποχή τους, όχι μόνο δεν έτυχαν να γίνουν τα βιβλία τους μέρος μιας θρησκείας, αλλά κατέλαβαν μια ήσσονα θέση στην ιστορία, είτε ξεχάστηκαν και έσβησαν μέσα στο χρόνο; Ποιός απλός άνθρωπος θα μπορούσε να το πετύχει αυτό; Βεβαίως κανένας απλός και συνηθισμένος άνθρωπος και κανένα λογικό επιχείρημα δε μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, χωρίς η διανόηση και η επιστήμη να φανούν υποδεέστερες έναντι της απλότητας και της αμάθειας.

Αν ο ταπεινός ψαράς Ιωάννης, από μόνος του, όπως υποστηρίζουν, πέτυχε έναν τέτοιο συγγραφικό άθλο, τότε οι διανοούμενοι συγγραφείς είναι απέναντι του αδικαιολόγητα ελάσσονες και μηδαμινοί. Μια τέτοια αυτο-ακύρωση δεν ταιριάζει καθόλου σε λογικούς και μορφωμένους ανθρώπους, όμως ο παραλογισμός τους σκοτίζει το νου και δε γνωρίζει όρια.

Γερ. Γερολυμάτος: "Ο Μέγας Λευκός Θρόνος", Λάδια σε καμβά.

Θεόπνευστο ή όχι, το βιβλίο της Αποκάλυψης δεν έχει χάσει τη σημαντικότητά του μέσα στους πολλούς αιώνες που πέρασαν. Αντίθετα μάλιστα. Η συνεχιζόμενη επηρροή του και το αυξανόμενο ενδιαφέρον, που δείχνουν για αυτό άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, το γεγονός επιπλέον, ότι εμφανίζει ανησυχητικά σημάδια επαλήθευσης και μιας διαρκούς επικαιρότητας στην αρχή της τρίτης χιλιετίας, (τεράστιες οικολογικές και ανθρωπιστικές καταστροφές, αυτονόμηση του ανθρώπου και της επιστήμης κ.α.), αποτελούν από μόνα τους τρανή απόδειξη, πως ο χρόνος δεν περισώζει τίποτα, χωρίς λόγο και αξία. Όμως κάθε απόπειρα καθορισμού χρονολογιών, σχετικά με την εκπλήρωση των προφητειών, είναι καταδικασμένη να καταλήξει σε παταγώδη διάψευση και γελοιοποίηση, αφού: «Περί δε της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι των ουρανών, ει μή ο Πατήρ μου μόνος». (Μτ.κδ΄36-37).

Άλλωστε, οι χρονολογικοί προσδιορισμοί είναι άσχετοι προς το πνεύμα και το σκοπό για τον οποίο γράφτηκε η Αποκάλυψη. Ίσως κάποιοι θα επιθυμούσαν να γνωρίζουν το χρόνο της δεύτερης Παρουσίας του, ώστε να προλάβουν την τελευταία στιγμή να αλλάξουν εκ του ασφαλούς τον τρόπο ζωής τους. Όμως μια τέτοια επίπλαστη αλλαγή θα ήταν, όχι μόνο επιφανειακή, αλλά και έξω από το παιδαγωγικό σχέδιο του Θεού που επιθυμεί τη βαθειά και εσωτερική ηθική μεταμόρφωση του ανθρώπου, σύμφωνα με την «κατ΄εικόνα και ομοίωση» δημιουργία του. Μεταμόρφωση, που έχει ως ενσυνείδητο κίνητρο την αγάπη και την αποκατάσταση της ηθικής ατέλειας του ανθρώπου και δεν αποσκοπεί στο συμφέρον μόνο της ουράνιας κληρονομιάς. Για το λόγο αυτό, εμβριθείς ερευνητές των Γραφών και θεοφόροι πατέρες απέφυγαν να προσδιορίσουν χρονολογίες εκπλήρωσης και επικέντρωσαν τις σκέψεις τους στην ερμηνεία δύσκολων εδαφίων και στην ανάλυση, στίχο προς στίχο, της ιστορίας καθ΄ αυτής όπως εξελίσσεται.

Με δεδομένο, ότι η Αποκάλυψη είναι σήμερα το μόνο μη εκπληρωμένο βιβλίο της Αγίας Γραφής, και μάλιστα με περιεχόμενο εσχατολογικό, φτάνει κανείς στο συμπέρασμα, ότι στην εποχή μας είμαστε πλησιέστερα στη εκπλήρωση της, παρά ποτέ πριν. Διανύουμε και έχουμε ήδη διανύσει τα προηγούμενα 1937 χρόνια, τμήμα από τον - άγνωστο για μας, αλλά γνωστό για το Θεό- προκαθορισμένο χρόνο, μέχρι την τελείωση του σκοπού, που είναι ταυτόσημος με το τέλος της Αποκάλυψης. Έχοντας αφήσει πλέον στο παρελθόν τα γεγονότα της Κ. Διαθήκης και τη συγγραφή της Αποκάλυψης, βρισκόμαστε, δύο χιλιετίες μετά, σε μια χρονική φάση πλησιέστερη στην εκπλήρωση της προφητείας.