Μόνο ένα «Κίνημα Ποιότητας» θα μας λυτρώσει

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Ζωγράφου

Αν ήταν να αναζητήσουμε το έλλειμα κάποιων προσδιοριστικών όρων για την εθνική μας ανάπτυξη και πρόοδο, τότε η Ποιότητα, θα ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς. Και αυτό, διότι η ποιότητα καλύπτει όλο το φάσμα των πολιτικών, κοινωνικών και παραγωγικών μας δραστηριοτήτων, αξιολογώντας το ήθος, το επίπεδο και την επάρκεια τους.

Η λέξη ποιότητα, είναι προσδιοριστική της εσωτερικής φύσης κάθε πράγματος, είτε πρόκειται για την ανθρώπινη συμπεριφορά, είτε για την υλική ταυτότητα αγαθών και προϊόντων. Η ποιότητα άπτεται της κατασκευαστικής δομής και αντανακλάται στο τελικό στάδιο του αποτελέσματος, υπό τη μορφή ορισμένων ποιοτικών χαρακτηριστικών, όπως είναι η σταθερότητα και η αποτελεσματικότητα, η καταλληλότητα και η ευχρησία. Όλα αυτά αποτελούν εγγενή χαρακτηριστικά της ποιότητας, όταν αυτή αναπτύσσεται απρόσκοπτα από την αρχή μέχρι το τέλος μιας παραγωγικής διαδικασίας.

Όλα αυτά, αφορούν σε γενικές γραμμές τα πάντα. Από την παραγωγή Φέτας και αλλαντικών, μέχρι την κατασκευή επίπλων ή οικιακών συσκευών. Αφορούν όμως και τον ανθρώπινο παράγοντα σε σχέση με τις παρεχόμενες υπηρεσίες ή την τεχνική και επιστημονική κατάρτιση, όσο και το ύφος και το ήθος της καθημερινής ζωής και της πολιτικής πρακτικής, όπως αυτά εκδηλώνονται στη δημόσια σφαίρα. Η ποιότητα, τελικά, είναι η διαρκώς ζητούμενη και η εκ των ουκ άνευ, αναγκαία συνθήκη, για την πρόοδο και την ανάπτυξη ατόμων και κοινωνιών.

Ως ουσιαστικό η ποιότητα, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «ποιώ», για να δείχνει σε όλους τη δημιουργική συμμετοχή που απαιτείται για την επίτευξη της. Η ποιότητα είναι, λοιπόν, αποτέλεσμα μιας ευποιούς δράσης και όχι μιας παθητικής στάσης, που οπωσδήποτε αποτελεί και το αντίθετο της. Αυτό υποδηλώνει και τη συνεχή προσπάθεια που απαιτείται προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς προϊόντος του χρόνου, τα αποτελέσματα της εργασίας αυτής στην τελική τους μορφή, ονομάζονται και «προϊόντα». Η ελληνική σκέψη, λοιπόν, έχει αποδώσει στην εντέλεια τις σχέσεις των πραγμάτων μεταξύ τους, με έννοιες και εξελικτικούς συσχετισμούς, που εξηγούν και συνδέουν κάθε διαφορετική πτυχή, αλλά και το σύνολο της ανθρωπογενούς δράσης μέσα στη φύση και δια της φύσης.

Παρόλα αυτά, μιλώντας γενικά και όχι ειδικά, η ποιότητα είναι απούσα από τη ζωή μας. Ωστόσο, δεν εκλείπει εξαιτίας της σημερινής κρίσης, αλλά τουναντίον η όξυνση της κρίσης, αφείλει την ένταση της στο έλλειμα της ποιοτικής μας αναφοράς. Δεν κομίζω γλαύκας εις τας Αθήνας, αν ισχυριστώ πως, η σημερινή εθνική μας χρεοκοπία οφείλεται στην έκπτωση των ηθικών ποιοτικών μας χαρακτηριστικών, ως ατόμων και ως λαού. Κατά συνέπεια, αυτή η ηθική και πνευματική μας οπισθοδρόμηση, μετριέται σε αναλογία με το βαθμό της επίπλαστης, όσο και καταστροφικής ευημερίας των τελευταίων δεκαετιών. Διότι, καθώς αποδεικνύεται από τα συντελούμενα, η ευημερία αυτή μας έκανε χειρότερους και όχι καλύτερους.

Όσο χειρότερος γίνεται κανείς, όταν έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου και της αυτογνωσίας. Όταν σχεδιάζει τη ζωή του με δανεικά χρήματα, ή όταν νομίζει ότι είναι κάποιος άλλος, από αυτό που πραγματικά είναι. Η Νέμεσις, τότε, λειτουργεί αμετάκλητα και τιμωρητικά, με την ακρίβεια της αρχαγγελικής σπάθης. Η απογύμνωση από τις ψευδαισθήσεις αποκαλύπτει στο τέλος την χάρτινη ψευτιά των σκηνικών, μέσα στα οποία η παραμυθιασμένη ψυχή, έδινε την καλύτερη παράσταση της ζωής της. Μια φαρσοκωμωδία με δραματικό, όμως, φινάλε. «The party is over», μας ανακοίνωσε ο επίτροπος Oli Ren και ταυτόχρονα τράβηξε το σχοινί της αυλαίας. Μαζί χάθηκε και η αυτάρκης μας ελευθερία. Ας μη γελιόμαστε. Αυτός που κάνει κουμάντο ανέκαθεν, είναι ο έχων το χρήμα, και εμείς, έχουμε χάσει προ πολλού τον έλεγχο του πορτοφολιού μας.

Έτσι συμβαίνει πάντα στη ζωή των μονάδων, αλλά και του συνόλου. Ο ατομισμός και οι προσωπικές ιστορίες, δε μας επιτρέπουν, δυστυχώς, να δούμε καθαρά την κατάσταση γύρω μας. Ωστόσο, η οδυνηρή επίγνωση, φέρει μέσα της και τα σπέρματα της αυτοθεραπείας. Εντοπίζει αιτίες και αποκαλύπτει σφάλματα. Θα μας επιτρέψει να κοιταχτούμε μεταξύ μας και να ανακαλύψουμε πράγματα και συναισθήματα ξεχασμένα, μέσα στην παραζάλη των ευφρόσυνων παραισθήσεων. Κατανοώ πλήρως την επιθυμία του λαού μας για ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, έχοντας βιώσει τη δυσκολία των «Πέτρινων χρόνων» και των δεκαετιών του 60 και του 70. Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς στην ό,ποια αυτοκριτική μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε, πως και ο τρόπος που επιλέξαμε για να το πετύχουμε, αλλά και τα κριτήρια της ποιότητας που θέσαμε, ήταν λανθασμένα. Βασιστήκαμε σε ξένες πλάτες και καταντήσαμε παρασιτικοί.

Αυτό που χρειάζεται τώρα, είναι γενναίες αποφάσεις με τόλμη και φαντασία, σε ορίζοντα τουλάχιστον πενηνταετίας. Αποφάσεις υπέρ του λαού, ώστε να επιτύχουν τα σκοπούμενα, ειδάλλως, αν η βαρύτητα δοθεί στους δανειστές-τοκογλύφους, ματαιοπονούμε. Ένας σωστός πατέρας, δεν αφήνει τα παιδιά του νηστικά για να πληρώσει τα χρέη του. Η ζωή έχει προτεραιότητα απέναντι στο τοκογλυφικό κέρδος. Έτσι, ακόμη και η απληστία θα πρέπει να τιθασσεύεται, χωρίς ο δανειζόμενος να γίνεται αφερέγγυος. Κυρίως, τώρα, μας είναι αναγκαία και η εξωστρέφεια, το ακριβώς δηλαδή, αντίθετο, από αυτό που μας συμβαίνει, ώστε να αποκατασταθεί η διαταραγμένη μας ισορροπία, συνέπεια της κρίσης και του ψυχολογικού πολέμου που μας έχει ασκηθεί.

Στη συνέχεια, το σπάσιμο του φαύλου κύκλου της συνενοχής, θα απαιτήσει να σηκώσουμε όλοι τα μανίκια για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, για την παραδειγματική τιμωρία των αποδεδειγμένων λωποδυτών και δεύτερον, για να στρωθούμε όλοι στην εργασία, γιατί αυτό που μας λείπει είναι η παραγωγή. Το πρώτο θα τιμήσει την Δημοκρατία και θα ανανεώσει τους όρκους πίστης με το λαϊκό αίσθημα, ενώ το δεύτερο, θα θέσει σε κίνηση την οικονομία. Παράλληλα, θα πρέπει η ποιότητα να επιστρέψει στη ζωή μας. Να γίνει κριτήριο των πολιτικών επιλογών μας στη βάση της αληθινής αξίας των επιλεγομένων και αναγνωρίσιμη ταυτότητα των πράξεων και των προϊόντων μας. Να γίνει η Ποιότητα ιδεολογία. Μόνο έτσι, θα υπάρξει ελπίδα εθνικής ανάκαμψης και ταυτόχρονα προσωπικής ανάπτυξης του καθενός μας.

Τελικά, αν επρόκειτο να υπάρξει ποτέ στη χώρα των αιωνίως διαφωνούντων αριστεροδεξιών, ένα διελληνικό κίνημα ομοφωνούντων συνειδητοποιημένων πολιτών, με άξονα όσα παραπάνω περίγραψα, δεν θα δίσταζα να το ονομάσω «Κίνημα Ποιότητας» και τα μέλη του «Ποιοτικούς». Όχι για άλλο λόγο, παρά για τη συνεχή πρόκληση, που το όνομα αυτό θα ασκούσε στις αποφάσεις, βάζοντας τον πήχυ ψηλά, αλλά και για το τραγελαφικό της περίπτωσης που οι «ποιοτικοί», θα αποδεικνύονταν κατώτεροι των περιστάσεων και του ονόματος τους.

Ο δρόμος είναι ένας και είναι δρόμος δύσκολος και ανηφορικός. Την κατηφόρα, τη γνωρίσαμε ήδη. Δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις, ούτε παρακαμπτήριοι υπεκφυγών. Μην πιστεύετε όσους μας υπόσχονται επιφανειακή σωτηρία, δίχως βαθιές αλλαγές. Ούτε επίσης αυτούς, που μας βάζουν εκβιαστικά διλλήματα με το μαχαίρι στο λαιμό και ζητούν να μας πάρουν και το πανωφόρι. Ας αναζητήσουμε τη μέση οδό, την οδό της αλήθειας και της ποιότητας, για να αποκτήσει διάρκεια και νόημα η επιστροφή μας στη λογική. Σε πέντε ή σε δέκα χρόνια από τώρα, οι κόποι της προσπάθειας, θα ανταμειφθούν από το αίσιο αποτέλεσμα της επιτυχίας.