Στο βασίλειο του Παραλογισμού

το πιο σπάνιο πράγμα, είναι η κοινή λογική

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

ζωγράφου

Την αποκαλούν κοινή, αλλά δεν είναι. Αντίθετα, στις ημέρες μας σπανίζει, ως είδος προς εξαφάνιση. Φανταστείτε τον Διογένη με το φανάρι του, να αναζητά τώρα πια, όχι έναν άνθρωπο, αλλά έναν λογικό άνθρωπο. Γιατί, πώς αλλιώς, μπορεί να εξηγήσει κανείς όλα αυτά που μας συμβαίνουν, από το να επικαλεστεί την απουσία της κοινής λογικής; Μπορεί, βέβαια, να υπάρχουν στη δημόσια σφαίρα διάφορες «λογικές», αλλά αυτό που λέμε κοινή λογική και συναντίληψη δεν υπάρχει. Άλλη είναι η λογική του εργαζόμενου και άλλη του αφεντικού. Άλλη του δεξιού και άλλη του αριστερού. Εκεί που ο ένας τραβάει για το βουνό, ο άλλος ξεκινάει για τη θάλασσα.

Όμως η κοινή λογική δε χαρακτηρίζεται έτσι, επειδή ανήκει σε πολλούς. Ονομάζεται κοινή, επειδή η πλειονότητα των λογικών ανθρώπων την αναγνωρίζει ως παραδεκτή αξία ενός επίπεδου σκέψης, που προάγει τον βίο και που μπορεί με ασφάλεια να ακολουθηθεί. Ως το πιο κατάλληλο σχήμα για να εναρμονίσουν τις δικές τους λογικές πάνω σε αυτήν και στα στοιχεία που συνομολογούν και καθορίζουν, τα έτσι και αλλιώς ασαφή πλαίσια της ύπαρξης της, ώστε κάποιος να παραμένει μέσα στα παραδεκτά, κοινωνικά όρια συμπεριφοράς. Είναι, λοιπόν, η λογική της κοινωνίας και επιπλέον είναι μια λογική, που στην καθαρή μορφή της εμπεριέχει και την ηθική, αφού οι δύο τους σχεδόν ταυτίζονται στην άσκηση του καθημερινού βίου. Το παράλογο, είναι από πολλές απόψεις και ανήθικο. Οι πράξεις όμως των πολιτικών μας, δεν είναι απλά εκτός της κοινής λογικής, δηλαδή παράλογες, αλλά είναι ταυτόχρονα και ανήθικες τόσο, όσο και η οικτρή επίκληση της νομιμοφάνειας τους.

Φυσικά, η κοινή λογική δεν αποτελεί μια αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά είναι ένα διαρκώς εξελισσόμενο μοντέλο λογικής αντίληψης, στη δημιουργία του οποίου έχει συνεισφέρει η ανθρώπινη εμπειρία χιλιετιών, με βάση την παρατήρηση του βίου και της φύσης, η οποία είναι και το αρχέτυπο κάθε λογικής σκέψης.  Αν θέλετε, η κοινή λογική είναι ο «μέσος όρος» των αναρίθμητων προσωπικών λογικών. Είναι το σημείο, που θα πρέπει, λίγο ή πολύ να «συναντώνται» όλοι.

Με λίγα λόγια, θέλω να πω, ότι εμείς εγκαταλείψαμε την κοινή λογική και όχι αυτή εμάς. Πήραμε διαζύγιο από αυτήν. Τίποτα από όσα συμβαίνουν στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα τα τελευταία 3 χρόνια, δεν έχουν σχέση με την λογική που απαιτεί η κοινή συναντίληψη της κατάστασης της χώρας και των πολιτών της. Ας πάρουμε μερικά παραδείγματα από τα χιλιάδες που συμβαίνουν στο δημόσιο και ιδιωτικό μας βίο.

Η κοινή λογική λέει, ότι τα δάνεια και τα Μνημόνια δε βγαίνουν. Αυτοί επιμένουν να τα εφαρμόσουν με κάθε κόστος.

Η κοινή λογική λέει, ότι οι κλέφτες και οι απατεώνες πρέπει να τιμωρούνται. Στην Ελλάδα, όμως, αυτοί κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι.

Η κοινή λογική λέει, ότι όταν το πλοίο βουλιάζει, όλοι θα πρέπει να βοηθήσουν για να σωθεί. Στην Ελλάδα, όμως, ο καθένας προσπαθεί να σώσει το τομάρι του.

Η κοινή λογική λέει, ότι δεν πρέπει να ξαναψηφίσεις εκείνους που σε εξαπάτησαν δις και τρις. Στην Ελλάδα, όμως τους ξαναψηφίζουμε.

Η κοινή λογική λέει, ότι δε μπορούν να «λιμνιάζουν» μέσα στη χώρα σε περίοδο κρίσης, 1,5-2 εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες, χωρίς να υπάρξει ο κίνδυνος σοβαρών κοινωνικών συγκρούσεων. Στην Ελλάδα, όμως, κάποιοι έχουν τη «λογική»; (συμφέρον) να διατηρείται η κατάσταση ως έχει.

Η κοινή λογική λέει, ότι πρέπει να πολεμάς το λάθος, όχι μόνο με λόγια, αλλά με έργα ουσίας, θεραπεύοντας τις αιτίες της παθογένειας. Στην Ελλάδα, όμως, προκειμένου το πολιτικό σύστημα να αποκτήσει άλλοθι, προσπαθεί με συνέπεια και επαγγελματισμό να φτάσει την Χ.Α στο 20%.

Η κοινή λογική λέει, ότι δεν θυσιάζει κανείς το μέγιστο χάριν του ελάχιστου, ούτε εκποιεί έναντι πινακίου φακής σημαντικά περιουσιακά του στοιχεία. Στην Ελλάδα, τα πάντα έχουν βγει στη διατίμηση, ενώ υποφέρει το 87% του λαού, για να ευημερεί η υπόλοιπη ψευτοαστική μειοψηφία των κάθε είδους μανδαρίνων.

Τα παραδείγματα, είναι πράγματι ανεξάντλητα. Καταδεικνύουν, όμως, πως η κοινή λογική, έχει αποσυρθεί στα μυστικά της δώματα, στους νόες των λίγων πιστών εραστών της. Όπως, άλλωστε, έχει αποδιωχθεί από την Ελλάδα και το Μέτρο, το πιο όμορφο παιδί της Λογικής. Δίχως κανένα Μέτρο στη ζωή μας, παράλογοι και κατά συνέπεια ανήθικοι στις μύριες εκφάνσεις της ανηθικότητας, ακόμη και της «νόμιμης», γινόμαστε διαρκώς θύματα των περιστάσεων και παιχνίδι στα χέρια του καθένα. Άβουλοι, όπως θα έλεγε ο ποιητής. Μοιραίοι και προορισμένοι, θα προσέθετα, στο να είμαστε εμείς οι γενιές εκείνες που θα βιώσουν τον θάνατο του Έθνους μας.

Λυπηρό και να το σκεφτεί κανείς, αλλά είναι χρησιμότερες οι οδυνηρές αλήθειες από τα ευχάριστα ψέμματα. Ίσως, έτσι, να επιστρέψουμε στην κοινή λογική και στις αξίες που εγκαταλείψαμε, μεθύσκοντες από το κρασί της «ευρωπαϊκής σύγκλισης» και από τα λάγνα τραγούδια των Σειρηνών. Ίσως έτσι, να υπάρχει ακόμη ελπίδα να διασώσουμε τη χώρα και το έθνος μας από τη ρουφήχτρα της παγκοσμιοποιητικής «μαύρης τρύπας», που μας έλκει στο χάος μιας ληθαργικής αμορφίας. Στο βασίλειο του Παραλογισμού...