Η Ελιά στους Αγίους Αναργύρους

Γράφει ο Νίκος Κρούπης

Ένα ακόμη δέντρο της περιοχής του Ελαιώνα. Ο Ελαιώνας, η γη της επαγγελίας στην Αττική από την αρχαιότητα μέχρι και τις αρχές του αιώνα. Ο Κηφισός με τα πλούσια για την εποχή νερά του πότιζε το εύφορο έδαφος της περιοχής. Ο Πεισίστρατος τύραννος της εποχής που όμως δεν μπορούσε να περιορίσει ή να απαγορεύσει το μεγάλωμα ενός δέντρου. Η Ελιά, το δέντρο, κλωστή σύνδεσης στο πέρασμα των αιώνων.

Ακόμη εκεί ο κορμός των 2.500 ετών μάρτυρας μιας άλλης εποχής, μάρτυρας που άντεξε στο πέρασμα των ιστορικών γεγονότων. Από την τυραννία στη Δημοκρατία του Κλεισθένη. Από την Κλασική εποχή στη Ρωμαϊκή κατοχή. Από τη νίκη και την επικράτηση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού στους βάρβαρους Ρωμαίους. Το Βυζάντιο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η κατάρρευσή της, δεν κατάφεραν να καταπιέσουν και να καταβάλλουν τους χυμούς που έτρεφαν όλα αυτά τα χρόνια το δέντρο σύμβολο. Ξεχασμένο εκεί ανάμεσα στις δύο σιδηροδρομικές γραμμές που λες και χώρισαν για να μην περάσουν από πάνω του. Η δύναμη του υπεραιωνόβιου… Η Επανάσταση του 1821. Οι πόλεμοι του '97, του 12-13. Η Γερμανική κατοχή. (Σ΄αυτή την περίοδο η ελιά κατακρεουργείται για καυσόξυλα, όπως όλα τα δέντρα της περιοχής, ο γέρικος κορμός παραμένει). Η απελευθέρωση, ο εμφύλιος. Μια στιγμή ανακωχής στην πολυτάραχη ιστορία της Ελλάδας και το ξεχασμένο από όλους δέντρο ξαφνικά μπαίνει στην πρώτη γραμμή των πραγμάτων. Γύρω στα 1960 κάποιοι της περιοχής το παρατηρούν και μένουν έκπληκτοι: 2.500 χρόνια αδιάκοπης ζωής!!!

Υπήρχαν λοιπόν και τότε φυσιολάτρες, οικολόγοι, θα λέγαμε σήμερα; Λίγο φως, μετά τον εμφύλιο σπαραγμό. Στο χώρο γύρω από το δέντρο δημιουργήθηκε η πρώτη παιδική χαρά και έτσι σώθηκε. Οι φωνές των παιδιών και τα παιχνίδια τους θεωρήθηκε ότι ταίριαζαν στη σκιά του. Μια κλωστή πλεγμένη με την ιστορία της Ελλάδας, την ιστορία του χώρου, την ιστορία του δέντρου. Μεταφέρει τους αιώνιους χυμούς σε κάθε μικρό της κλωνάρι αδιάκοπα, αιώνες τώρα. Από τον τεράστιο κορμό ξεπηδά ένα μικρό κλωνάρι. Ζωή δεμένη απευθείας με τη ρίζα των 2.500 χρόνων. Από τις ρίζες της σαν παιδιά της, σαν φύλακες, τρείς κορμοί δέντρων που της δίνουν ένα τεράστιο μέγεθος ( αυτό που της αρμόζει) και την προστατεύουν λες από τους καιρούς.

Η ελιά, σύμβολο της ελπίδας για ζωή από την εποχή του Νώε, και σύμβολο της Ειρήνης, από την αρχαιότητα. Σύμβολο της νίκης που γινόταν «κότινος» για να στεφανώνει τους ήρωες και τους νικητές των «αγώνων». Ιδιαίτερη σημασία παίρνει σήμερα η ελιά που έθρεψε με τους καρπούς της και τους χυμούς της γενιές ολόκληρες. Διατήρησε στη ζωή ένα λαό με ζωντάνια, ειλικρίνεια, αυθορμητισμό, ευστροφία, λαό με παγκοσμιότητα και με μια κρυφή ελπίδα τελικής επικράτησης. Τα ιδεολογικά συστήματα καταρρέουν, ο ψυχρός πόλεμος τελείωσε, τα τείχη έπεσαν. Οι οικονομικές παγκόσμιες μάχες σβήνουν, η μια μετά την άλλη, με ηττημένους από όλες τις πλευρές. Η ατέλειωτη ιστορία της ανθρωπότητας συνεχίζεται μέχρι…

Το σύμβολο του ελληνισμού, του ελληνικού πολιτισμού, του ελληνικού πνεύματος, παρέμεινε ακλόνητο στις θύελλες.

Όλα περαστικές μπόρες.

Το πνεύμα που ελπίζει μέσα στους αιώνες και οδηγεί. Τι λέει με τη στάση του απέναντι στους «καιρούς» ένα δέντρο τόσων ετών; Πόσο μπορεί να αντέξει ακόμη; Σταθερή πορεία για τελική επικράτηση. Ακατάβλητη και επίμονη προσπάθεια μέσα στο χρόνο, για πάντα.

Αντοχή στις κακουχίες και τις άγριες επιθέσεις. Γεννά κάθε χρόνο κορμούς και φύλλα… Γεννά κάθε χρόνο μια καινούρια ελπίδα..

(Το κείμενο αναδημοσιεύεται από το περιοδικό ''Έκφραση'' τεύχος 14 -1995 του Πνευματικού Κέντρου του δήμου Αγίων Αναργύρων)