Το τείχος του αίσχους και η πειθώ του «δημοκρατικού» ροπάλου

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Ένα τείχος του αίσχους χωρίζει τον λαό από την κάλπικη Δημοκρατία.

Ένα τείχος του φόβου χωρίζει τον λαό από το πολιτικό σύστημα και από τους κυβερνητικούς εκφραστές του.

Ένας φράκτης, ομολογία αποτυχίας και ενοχής, χωρίζει τον λαό από τους ξενόδουλους φοροεισπράκτορες.

Ο λόγος αφορά το τείχος που αποκόπτει τη Βασιλίσσης Σοφίας από την μια πλευρά ως την άλλη! Είναι σαν να μας λέει με το σιωπηλό μεταλλικό του πλέγμα: «Μέχρι εδώ φτάνει η Δημοκρατία». Από εδώ και πέρα αρχίζει ο απολυταρχισμός της βίας και της καταστολής. Η πειθώ του «δημοκρατικού» ροπάλου.

Πήγα χθες στην πορεία και έφυγα με την βεβαιότητα, όπως είπα σε δύο φίλες, όταν τις ρώτησα τι ώρα είναι και αυτές μου απάντησαν 1.10 μμ΄, ότι το αργότερο μέχρι τις 2.30'μ.μ, επρόκειτο απαραίτητα να ξεκινήσει η «χορογραφία» των μολότοφ και των χημικών στη γνωστή παράσταση «Ροπαλοφόροι εναντίον Κουκουλοφόρων», που ανεβαίνει με επιτυχία για πολλοστή χρονιά στην κεντρική πολιτική μας σκηνή.

Μετά από 20 και πλέον συμμετοχές σε πορείες και διαδηλώσεις και μετά από έντονη παρατήρηση των κάθε φορά γενομένων, κατέληξα σε αυτό το ασφαλές συμπέρασμα. Και αυτό το είπα, ενώ όλα γύρω ήταν ακόμη τόσο ειρηνικά, που δύσκολα πράγματι θα γινόμουν πιστευτός, Όμως οι κομπάρσοι είναι τελικά τόσο προβλέψιμοι στους σχεδιασμούς τους και τόσο συνεπείς στο ραντεβού τους, που μαζί τους μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος, όσο όταν περιμένεις το μετρό, πως θα έρθει στην ώρα του! Όχι, στις 1.00 ή στις 2.00΄μμ, αλλά εκεί γύρω στις 2.30’ με 3.00΄ μμ.

Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η επιλογή του χρόνου. Είναι η σωστή ώρα για να σταματήσει το «πάρτι» και για να αδειάσει η πλατεία Συντάγματος. Είναι σαν να λένε: «Εντάξει διαμαρτυρηθήκατε! Άντε στα σπιτάκια σας τώρα, να πάμε και εμείς να ξεκουραστούμε και να φάμε, να μην κάνουμε και υπερωρίες». Έπειτα, είναι και ψυχολογικό το ζήτημα, που η «παράσταση» δεν ξεκινά πιο νωρίς. Να προλάβει ο κόσμος να διαδηλώσει, βρε αδελφέ, και να φύγουν και μερικοί, αφού πρώτα οι συνδικαλιστές τους ξεθεώσουν για κάνα δυο ώρες στο Πεδίο του Άρεως, και αφού τους υποχρεώσουν για άλλη μια ώρα να ακούσουν τα ανιαρά λογύδρια τους το ένα πίσω από τον άλλο.  

Έπειτα, μπαϊλντισμένους και με το κεφάλι καζάνι από τα «επαναστατικά» συνθήματα, τους πάνε και μια «βόλτα» εκτόνωσης μέχρι το Σύνταγμα, για να τους φύγει το ντέρτι και για να πιστεύουν οι άνθρωποι, ότι έκαναν και κάτι επαναστατικό. Όπως παλιά στο σχολείο, που μας πήγαιναν εκδρομή οι δάσκαλοι και εμείς τραγουδούσαμε «Πίου, πίου, πιούμε, σας ευχαριστούμε!»

Κάπως έτσι λοιπόν και σήμερα, όπως χθες και όπως αύριο......