Η Γερμανική τραγωδία, ή το πάθος του Γερμανού Σίσυφου

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε, είπε μόλις προχθές ότι «Λυπάται τους Έλληνες». Η αλήθεια όμως είναι, ότι οι Έλληνες λυπούνται αυτόν. Και τον λυπούνται όχι τόσο για την αδυναμία του σώματος, όσο για την αναπηρία της ψυχής του. Οι περισσότεροι θεωρούν, ότι οι δυστυχισμένοι είμαστε εμείς, οι Έλληνες, κρίνοντας σφαλερά τα μέτρα της ευτυχίας με κριτήριο τον πλούτο και την δύναμη! Αλλά σκεπτόμενοι επιφανειακά και με βάση τα φαινόμενα κάνουν μεγάλο λάθος! Γιατί, ο πιο δυστυχισμένος από όλους τους λαούς, είναι αναμφίβολα οι Γερμανοί! Όποιος έχει ζήσει, έστω και για λίγο στην χώρα τους, το έχει νιώσει. Και είναι αυτή, η εσωτερική και ανομολόγητη δυστυχία τους η αιτία, που περιπλέκει διαχρονικά τη συμπεριφορά τους απέναντι στους άλλους λαούς. 

Αυτή η αδυναμία και η συναίσθηση της κατωτερότητας που νιώθουν στο πεδίο του Πνεύματος είναι η αιτία, που εκδηλώνεται πίσω από την έκφραση της μικρόνοας δύναμης, που έχει ως μοναδικό της σκοπό να αποκτήσει με την βία, όλα αυτά που δε μπορούν να της δοθούν με το πνεύμα της πειθούς. Δηλαδή, την αναγνώριση της ηγεμονίας, την καταξίωση και την υπεροχή. Όλα αυτά, που τόσο πολύ έχουν ανάγκη, ώστε να ισορροπήσουν ανάμεσα στο όραμα τους για το τι θεωρούν οι ίδιοι πως αξίζουν ως έθνος και ανάμεσα στη σκληρή πραγματικότητα για το τι αληθινά είναι. Σημειώνω, ότι κάθε αναφορά μου στους Γερμανούς, έχει να κάνει με έναν ασαφή μέσο όρο του συγκεκριμένου λαού και δεν αφορά μεμονωμένα άτομα, τα οποία πιθανόν είναι εξαιρετικά από κάθε άποψη και σίγουρα καθένας μας γνωρίζει κάποια από αυτά και τα θεωρεί φίλους.

Εκτός από δυστυχής είναι λοιπόν και ένας βαθύτατα απογοητευμένος λαός, πλην όμως επίμονος. Δύο φορές σε έναν αιώνα αιματοκύλισαν την Ευρώπη και λίγο πριν φτάσουν στην τελική νίκη, τιμωρήθηκαν για την Ύβρη, όπως ακριβώς ο Σίσυφος, που σπρώχνοντας τον βράχο στην κορυφή του βουνού, στο τέλος αυτός κυλούσε πάλι προς τα πίσω. Και πάλι από την αρχή τώρα, για μια ακόμα φορά, σπρώχνουν τον βράχο με άλλα μέσα.  Όμως, εκτός από ένα σωρό ελαττώματα, έχουν και πολλά προτερήματα που πρέπει κανείς να τους αναγνωρίσει, αλλά τα οποία δυστυχώς πάνε χαμένα. Διότι, ο συνδυασμός αυτών μεταξύ τους, είναι ο χειρότερος δυνατός, όταν ένα προτέρημα είναι εκεί, απλά για να ενισχύει ένα ελάττωμα. Όπως για παράδειγμα είναι τα ελαττώματα της αλαζονείας και της βαρβαρότητας, που μπορούν όμως να υποστηρίζονται από τα προτερήματα της συνέπειας και της επιμονής. Τότε η συνέπεια και η επιμονή παύουν να είναι προτερήματα και απλά γίνονται εργαλεία και συνεργοί των ελαττωμάτων. Όπως και η εργατικότητα, που παύει να είναι αρετή, όταν αποβλέπει σε έργα καταστροφής των άλλων.

Για αιώνες τώρα, πασχίζουν επίμονα να μας ξεπεράσουν, αλλά όπως ομολογεί και ο Νίτσε, δεν τα καταφέρνουν. Και επειδή δεν τα καταφέρνουν, τους είναι πιο εύκολο να μας ταπεινώνουν. Γεμίζουν επί ματαίω τα μουσεία τους με το δικό μας κλεμμένο πολιτισμό και γίνονται απλοί επαίτες του ελληνικού μεγαλείου. Λένε πως αγαπούν την αρχαία Ελλάδα, αλλά μισούν τους Έλληνες. Έτσι, το μόνο που κατάφεραν ποτέ, είναι να φτιάχνουν καλές μηχανές, αλλά στο πεδίο του πνεύματος παραμένουν άγρια νήπια. Πέρα, λοιπόν, από τα όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε εμάς και στην Γερμανία, με αιτία την κρίση και τα μνημόνια, πιστεύω, ότι εμείς οι Έλληνες θα πρέπει να φανούμε για μια ακόμα φορά στην ιστορία μας μεγαλόψυχοι και να τους βοηθήσουμε! Ναι, να τους βοηθήσουμε! Στην πραγματικότητα, αυτοί έχουν ανάγκη από την βοήθεια μας και όχι εμείς από τη δική τους.

Και μπορούμε να τους βοηθήσουμε με τον εξής τρόπο. Με το να τους οδηγήσουμε στην κάθαρση, που τόσο έχει ανάγκη η τραγωδία τους και θέτοντας τους ενώπιον του εαυτού τους και της ιστορίας τους. Θα πρέπει η Ελλάδα να τους οδηγήσει στο διεθνές δικαστήριο για τις πολεμικές αποζημιώσεις και για το Κατοχικό δάνειο! Ας μην είναι, όμως, τα χρήματα που μας χρωστούν ο κύριος σκοπός μας. Ας τα δώσουμε, αν δεν τα θέλουμε, στο παγκόσμιο ταμείο για την φτώχεια. Αλλά αυτό που προέχει, ας είναι η θέληση μας για την απονομή της δικαιοσύνης. Θα πρέπει οι Γερμανοί να αντιμετωπίσουν ξανά το εγκληματικό παρελθόν τους, που τόσο πολύ θέλουν να το ξεχνούν και να το σπρώχνουν κάτω από το χαλί της υποκρισίας. Και για όσα χρόνια θα διαρκεί αυτή η δίκη, όλη η Ευρώπη και οι λαοί του κόσμου θα μαθαίνουν ξανά για τα εγκλήματα που διέπραξαν εναντίον των οικουμενικών αξιών, που πρώτοι δίδαξαν οι Έλληνες στην ανθρωπότητα. Να καυτηριαστεί με την αλήθεια της μνήμης η χαίνουσα πληγή της ψυχής τους για να φτάσουν στην λύτρωση.

Ίσως έτσι, βρει επιτέλους την εσωτερική γαλήνη της και η διχασμένη ψυχή του Γερμανού φίλου μου, που μισούσε τους παππούδες του και τον λαό του για όσα έκαναν, όπως μου είχε εξομολογηθεί κάποτε. Ίσως έτσι, οι νέες γενιές των Γερμανών μάθουν όλη την αλήθεια και ίσως εμείς τους βοηθήσουμε να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους. Με το σκοπό να τον αγαπήσουν και να τον αποδεχθούν. Διότι, επειδή ακριβώς δεν αγαπούν τον εαυτό τους, καταλήγουν να μισούν όλους τους άλλους και ειδικά εμάς τους ευεργέτες τους. Ίσως, με αυτό τον τρόπο, μπορέσουν να συγχωρέσουν πια και οι ίδιοι τους εαυτούς τους ....