Οι Τ(ρ)αγοί μας

Άρθρο αναγνώστη του Ιστολογίου

Υπήρχαν κάποτε, πού λέτε, κάποιοι ανώτατοι άρχοντες στα ύπατα αξιώματα με κύρος, ευπρέπεια καί ακτινοβολία. Η εικόνα τους καί μόνον, ήταν εικόνα λάμψης καί μεγαλείου, πού ενέπνεε ένα σέβας καί δέος χρήσιμο καί πρέπον καί μιά κάποια σιγουριά καί εμπιστοσύνη, βρέ αδερφέ...

Υπήρχαν Άρχοντες προικισμένοι καί τρανταχτοί με το δικό τους φωτοστέφανο, ορμώμενοι κατά κανόνα από την κορυφή του πολιτικού, του στρατιωτικού ή καί του πνευματικού μας χώρου. Είχαν ακτινοβολία από την Εθνική, Πατριωτική ή Πνευματική τους δράση τέτοια, ώστε, παρά τις όποιες τυχόν προσωπικές αντιρρήσεις, αμφισβητήσεις ή καί προτιμήσεις μας, να βρίσκουμε ότι ήσαν στα καθήκοντά τους, σεβαστοί καί καταξιωμένοι. Είχαμε, εμείς οι Έλληνες, ευεργέτες, αγωνιστές, ονόματα δικαιωμένα καί καταχωρημένα στην Ιστορία μας. Είχαμε Εθνάρχες, Ιεράρχες, Ηγέτες καί μεγάλα πνεύματα των Τεχνών καί των Επιστημών. Δήλα-δή ‘Ηγέτες Σύμβολα! Είχαμε, όμως, καί κάτι άλλο που στις μέρες μας, μάλλον σπανίζει. Είχαμε ‘Ήρωες! Δεν είναι αρεστός σήμερα ο όρος, ίσως, αλλά τί να κάνουμε, μας «προέκυψαν» καί τους είχαμε, καί θα τους έχουμε εις πείσμα άλλων, εκμαυλιστών κυρίως, πού αλλότρια επιθυμούσι. ‘Εάν διευρύνουμε λίγο την οπτική μας, πίσω στον Χρόνο, θα δούμε ότι στις θέσεις των επισήμων μας κάθισαν ίσως κάποτε ο Θησέας, ο Περικλής, ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αλέξανδρος, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Πίνδαρος, ο Σόλωνας, ο Λυκούργος, ο Κολοκοτρώνης, ο Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Σικελιανός, ο Παπανικολάου και… πάρα-πάρα πολλοί άλλοι. Τέτοιους Ηγέτες καί Επιστήμονες, καί άλλους πολλούς ακόμα, είχαμε αξιωθεί μέχρι προ τινος. Τους βλέπαμε σε δοξολογίες, σε καταθέσεις στεφανιών ή καί σε απονομές. Τους είδαμε σε μέγαρα, σε πλατείες, σε στάδια, σε θέατρα, σε τελετές. Τους είδαμε τουλάχιστον ευπρεπείς! Εκεί πού ο Λαός, τον οποίον εκπροσωπούσαν ή αντιπροσώπευαν έκρινε ότι έπρεπε, έστω.. καί τυπικώς καί τελετουργικώς κατά το πρωτόκολλον, να στέκονται για να διακρίνονται άξιοι καί τιμημένοι! Εκεί, στις θέσεις των Επισήμων

Βέβαια, κάποια στιγμή «ζητήσαμε» εμείς οι ίδιοι, μια κοινωνική ανακατάταξη, μια αλλαγή τέλος πάντων. Αυτό, όμως, που προέκυψε από την ανάγκη αυτή, της «αλλαγής», μόνον σκεπτικισμό καί ελαφρύ μειδίαμα προκαλεί! Οι «μεγάλοι» πλέον, να μοιάζουν αστείοι καί ξένοι προς τον τίτλο, πού με τεχνάσματα παρέλαβαν (ή κληρονομικώ διακαιώματι πρό πάντων) καί κουβαλάνε. Καθημερινά να προκαλούν την ευθυμία, τον γέλωτα, τον χλευασμό, την ειρωνεία! Αδέξιοι, άμουσοι, αμαθείς, γλωσσοπένητες, άρπαγες, ασελγομανείς, φαύλοι, δημαγωγοί, πλέρια λιποτάκτες (καί της Ζωής) ανυπότακτοι, αστράτευτοι, καταχραστές, φοροφυγάδες, βλάσφημοι, πόρνοι, μοιχοί, τυχοδιώκτες, φαφλατάδες, έγκριτοι παμφάγοι γουρουνοειδείς, γελοίοι, φιλοτομαριστές, αξιολύπητοι, πού μερικές φορές δεν μπόρεσαν να πείσουν, ούτε καί τους εαυτούς τους. Ωσάν κουστουμαρισμένα μορμωλύκια (κουρκουλούκια και σκιάχτρα) των μποστανιών, σκύβαλα των (σ)αλωνιών, ξεχειλισμένοι κάδοι απορριμμάτων εορταστικού τριημέρου, οχετοί βοθρολυμάτων, πρότυπα συμπεριφορών, «εγκριτοι» αρχιερείς και αρχιτραπεζάρχες τής λεηλασίας του κρατικού κορβανά, οι πρώτοι διδάξαντες! Πολλούς από αυτούς, τους έπιασε ο φακός καί το μάτι τού κόσμου, σε κοινή θέα, «φτιαγμένους», μεθυσμένους, τρεκλιζομένους, σε πίστες καί σε πόζες παράδοξου χυδαίου χορευτικού οίστρου, να τα «σπάνε», πάνω σε μία χωρίς προηγούμενο, έξαρση λαϊκίστικης κραιπάλης, στο όνομα της «αλλαγής», της μεταρρύθμισης, της κάθαρσης, της επανίδρυσης, της κουμπαριάς, της ανάπτυξης, τής σάτσες στόρυ, τής δημιουργικής ασάφειας. Και κατά τούς άρχοντες ..καί ο Λαός! (Δήλα δή μία αγέλη ζώων ή προβάτων πού άγεται και φέρεται όπως κελεύουν έμμεσα οι άρχοντές του) σε απόλυτη μίμηση, ταύτιση καί αντιγραφή. Και, τσούουπ νάσου η μάγισσα Κίρκη κρίση, να παρελαύνει, κουνιστή, λυγιστή καί καμαρωτή, χρόνια τώρα, ανενόχλητη πλέον μπροστά μας.. Χειροκροτείστε την! Ακόμα πιο επικίνδυνο είναι, πως αυτή η συμπεριφορά, αυτές «οι αξίες» αυτές οι σπουδαίες σημαντότητες έγιναν τόσο κοινές στις μέρες μας, ώστε ελάχιστα εκπλήσσουν καί προ πάντων κανέναν απολύτως δεν προβληματίζουν. Φαίνεται πλέον καθαρά πώς όποιος συναναστρέφεται με τόν διάβολο, του μοιάζει κιόλας, κατά το όμοιος τόν όμοιο και η κοπριά τα λάχανα, ή όμοιος ομοίω, αεί πελάζει. Τα πάντα φαίνεται επίσης, να έχουν ανατραπεί, αντιστραφεί, διαστραφεί, απαξιωθεί, εκποιηθεί, καταστραφεί να έχουν ισοπεδωθεί! Από τα πιό σπουδαία έως τα πιό απλά καί καθημερινά συμβαίνοντα. Από την σημασία καί κυριολεξία των όρων, έως την οποιαδήποτε πραγμάτωση, κι από την πρόκριση των στόχων μας, έως την επιλογή των ονείρων μας. Βρισκόμαστε σε ένα «τέρμα πού δεν έχει παρακάτου», όπως λέει κι ο ποιητής. Ακόμα κι αν δεν είναι «οι βάρβαροι πού ήρθαν» κανένας δεν το πρόσεξε!

Συμβαίνουν πολλά, καί όλα τους δεν είναι παρά απλοποιημένες λεπτομέρειες πλέον καί συνήθειες, πού σαν τέτοιες κανενός την προσοχή δεν προκαλούν. Λεπτομέρειες, όμως, πού έκριναν και κρίνουν τα μελλούμενα, ωσάν κι αυτή όπου ο εκφωνητής με το μαρκούτσι στο χέρι – πιστός (κ)οπαδός καί φορέας τούτου του όμορφου κόσμου των ανάποδων καί αντιστρόφων αντιαξιών- να αναγγέλλει καί να κράζει εν μέσω γιούχου, ουάου, χαχανισμάτων, λέλουδων, ζητωκραυγών καί χειροκροτημάτων, με στόμφο πολύ απλά καί φυσιολογικά από τα μεγάφωνά του: άρχεται η συνεδρίασις .. καί στον χώρο των επισήμων του γουρουνοστασίου κυρίες και κύριοι, βλέπουμε ήδη να έχουν πάρει τις θέσεις τους, και να μάς σείουν απειλητικά το δάκτυλο, ο κύριος ευρωδολάριος, ο νικητής του γκρίκ άϊντολ, ο βραβευμένος μίστερ σέφ, η τζούλια, ο φώτης, ο γρηγόρης, ο αντώνης, η ελένη, η ευγενία, ο αδωνις, ο τράγκας, ο πορδοσάλτε, ο εισαγγελάτος, ο ταρζάν μάκης, η κεκετρέμη με τόν γιάννη (με δύο νί) πρετεντέρη, ο μπάμπης, ο ποτάμης, ο ψιψινάκης με τον ηλία καί ο σάκης με την κάτια, η φαίη, ο κεκεκετραυλός (και μάλλον κουνιστός εκ νέδερλαντ) ευκλείδης, ο κυριάκος του τέρρυ, ο πολλαβαρύς μεϊμαράκης ωσάν προαγωγός πορνοστασίου ή αχθοφόρος ιχθυόσκαλας ή χαμάλης κεντρικής λαχαναγοράς… έμπλεος μαγκιάς, η τεμπέλα φώφη, ο θρασύτατος μυαλοπώλης, εμμετικός γλόμπος, λήπτης ληγμένων γενοσήμων μπογδάνος, ο αρχικίναιδος εκμαυλιστής λάκης και το βλημάρκος. Η άμπζολουτ σελέμπριτις και η λάϊφ στάϊλ σαλώμες είναι όλες εδώ. Θα ακολουθήσει μικρά δεξίωσις.

Και η αρχαία φωνή εκ του σύνεγγυς, με Δωρική φρόνηση, και Ιωνική σύνεση χρόνια τώρα προειδοποιεί: «Τά τών ιδιωτών αμαρτήματα ούκ είς τό πλήθος, είς δ’ αυτούς τάς βλάβας, τά δέ τών αρχόντων καί πολιτευομένων είς άπαντας αφικνείται». Σε ελεύθερη απόδοση δήλα δή: τά λάθη τών ιδιωτών δέν έχουν επιπτώσεις στούς Πολίτες, παρά μόνον σέ αυτόν πού τά διέπραξε. Ενώ τά λάθη τών αρχόντων καί όσων διοικούν, έχουν επιπτώσεις σε Ολους. (Δημοσθένης).

υ.γ.1 Ο μημαλάκας εθνοπατέρας αρχήδης (μικρή αρχή) και αυτόκλητος εθνοσωτήρας αυγηκυρίτσης ορκίστηκε, λέει, κατά το τυπικόν και κατά το πρωτόκολλον με πολιτικό όρκο..ότι θά υπηρετεί τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού, του ΚΟΙΝΟΥ συμφέροντος. Ολίγα λεπτά αργότερα κατουρημένος (κατά ομολογία του)κατά την ψηφοφορία τής ολομέλειας του «χαμαιτυπείου» βροντοφώναξε ένα τιτανοτεράστιο: Ναι, στο Οχι μου!

υ.γ.2 Θα προτιμούσα πάντως, εάν ήταν δυνατόν, να έχω Ταγό έναν αρχιδάτο (με δύο οκάδες Αρχίδια Νααά!) βαρβάτο κερασφόρο και δασύμαλλο Τράγο, παρά ένα επώνυμο γελοίο σκουπίδι με γραβάτα ή ού.