Ο κυνικός αρνητής μιας Γενοκτονίας

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Φίλοι μου ζώα και πουλιά.

Είναι πολύ σωστή η παροιμία που λέει, «δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω τι είσαι». Πόσο μάλλον που ισχύει και το άλλο, «δείξε μου ποιοι υποστηρίζουν τα λόγια σου, να σου πω τι λες».

Έτσι αμέσως, όπως η κοπριά στα λάχανα και η μύγα στη σκατούλα, έσπευσαν να υποστηρίξουν τον Φίλη και τις θεωρίες του η γνωστή και μη εξαιρετέα του κλαμπ των τουρκοφρόνων, η φιλόλογος των γαλλικών κι ουχί ιστορικός, Μ. Ρεπούση, μετά του πολλά βαρύ και κατά φαντασία γαμήκουλα της μισής Αθήνας και γραφικού Π. Τατσόπουλου, που κελάηδησε στο τουίτερ από το κλαρί μιας συκιάς, ότι άλλο είναι η εθνοκάθαρση κι άλλο η γενοκτονία!

Αναμένεται οσονούπω και ο Ν. Δήμου, αν ζει ακόμα και δεν έχει ψοφήσει, να πάρει τη σκυτάλη από τον Μυταφίδη-γόνο προσφύγων τρομάρα του-που βλέπει «εθνικιστική» αντίδραση και επίθεση στην Κυβέρνηση μέσω του Φίλη! Είναι σα να μας λέει, «δεν φταίμε που είμαστε εθνομηδενιστές εμείς, φταίει που είναι εθνικιστές οι άλλοι».

Δεν βλέπει δηλαδή την ύβρη που εκστόμισε ένα μέλος της κυβέρνησης απέναντι στον λαό και ειδικά στους Ποντίους που τον ψηφίζουν. Διαμαρτύρεται όμως για την κατακραυγή που δέχεται δικαίως η κυβέρνηση εξαιτίας της στάσης ενός υπουργού της. Και αν δεν είναι ευθύνη της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, που διατηρεί ως υπουργό ένα τέτοιο άτομο, τότε ποιανού ευθύνη είναι;; Σε ποιους να πάνε να διαμαρτυρηθούν οι θιγμένοι; Αντί, λοιπόν, να τραβήξουν το αυτί του Φίλη που προσβάλλει την ιστορικά και εθνικά παραδεκτή άποψη περί Ποντιακής γενοκτονίας, προτιμούν να βαφτίζουν τους θιγμένους ως «εθνικόφρονες» και έτσι καθαρίζουν. Είναι μανούλες στη διαστρέβλωση των πραγμάτων και κατέχουν πολύ καλά την τέχνη του κρεμάσματος της ταμπέλας. Λίγο-πολύ οι ανωτέρω, αμφισβητούν την απόφαση της βουλής και θεωρούν τελικά, πως η αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας ήταν μια «εθνικιστική» πράξη! Όμως ξεχνούν και τις υπόλοιπες χώρες που την έχουν αναγνωρίσει, μέχρι και η Ουαλία. Στο μεταξύ, πίσω από τον ντόρο που έγινε εξαιτίας του Φίλη, περνούν και τα χειρότερα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ προλειαίνεται και το έδαφος της «συνεννόησης» ενόψει της επίσκεψης Τσίπρα στην Άγκυρα, στο σαράι του σουλτάνου.

Αν δεν πρόκειται, λοιπόν, για μεμονωμένες περιπτώσεις γραφικών και επικίνδυνων ανθρώπων, τότε μιλάμε σίγουρα για μια «αριστερά» της παρωδίας, για μια καρικατούρα του εαυτού της...

Σχέδιο: Μελάνι-χαρτί

Γ.Γ.Γ