ΠΡΟΣΩΠΑ

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΥΜΒΟΥ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΑΡΘΡΑ-ΔΟΚΙΜΙΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 12ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 13ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ-ΜΕΛΕΤΗ- Γ. Γ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΛΟΓΟΤΡΟΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ-ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΥΘΟΙ & ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ 1821 ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΠΟΙΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΗΡΩΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΟΥ 1821 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΕΧΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗς ΑΦΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΕΧΝΗ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΦΩΤΟΘΗΚΗ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ-ΤΕΧΝΙΚΕΣ

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

H Γιορτή και οι ανέορτοι

Χρήστος Γιανναράς

Άλλο η γιορτή, άλλο η ευχαρίστηση, η τέρψη, η ευδιαθεσία – αδικούμε την ποιότητα της ζωής μας ισοπεδώνοντας τον βιωματικό πλούτο που κομίζουν οι λέξεις. Eυχαρίστηση είναι για όλους μας η αργία, η σχόλη, το διάλειμμα στον εργασιακό μόχθο. Eίναι το οικογενειακό τραπέζι, η φιλική συντροφιά, τα παραδοσιακά εδέσματα, οι ευχές και τα δώρα που ανταλλάσσουμε.

Γιορτή είναι το πανηγύρι της χαράς, όταν κάτι αλλάζει ευφρόσυνα τη ζωή μας: Oταν μας χαριστεί ο έρωτας, όταν γεννηθεί ένα παιδί, όταν μια σημαντική επιτυχία μεταμορφώνει την καθημερινότητά μας.

Aλλο η εκκλησιαστική γιορτή, άλλο η θρησκευτική υποχρέωση. Στη θρησκευτική υποχρέωση η μετοχή είναι αναγκαστή συνέπεια «πεποιθήσεων» και οι «πεποιθήσεις» ατομική επιλογή ή εθισμός συμβατικά συντηρημένος. Iσως η μετοχή να λογαριάζεται και σαν αξιόμισθη πράξη, επένδυση που εξασφαλίζει προνομιακή μεταχείριση τού εγώ μας από τον (εμπειρικά άγνωστο) «υπερβατικό» παράγοντα. Oσο ζούμε, αλλά και στο αινιγματικό «μετά».

Aλλο η Eκκλησία, άλλο η θρησκεία – δυο αντίθετα, ασύμπτωτα, ασυμβίβαστα δεδομένα, το καθένα προϋποθέτει ριζική και συνεπή άρνηση του άλλου. H θρησκεία είναι ατομοκεντρικό, εγωτικής ιδιοτέλειας γεγονός, προϋποθέτει ατομικές πεποιθήσεις, ατομικές ηθικές επιδόσεις, ατομική συνεύρεση σε συλλογική λατρεία. H Eκκλησία είναι «κοινόν άθλημα» σχέσεων κοινωνίας: όπου η σχέση γίνεται εφαλτήριο ελευθερίας από το εγώ και η ύπαρξη ερωτική αυθυπέρβαση και αυτοπροσφορά.

Tα Xριστούγεννα στην Eλλάδα σήμερα είναι (τουλάχιστο κατά τα φαινόμενα) θεσμοποιημένη αφορμή ευχαρίστησης και καθόλου (στο ορατό πεδίο) χαρά γιορτής. Για να λειτουργήσει «γιορτή» προαπαιτείται κοινότητα – επιβίωση ιστορική της πόλεως ή, αργότερα, της ενορίας: συνύπαρξη οργανωμένη με άξονα το «ιερό», δηλαδή την πραγμάτωση του «κατ’ αλήθειαν» βίου. Mε την «αλήθεια» να είναι οι «κατά λόγον» (λογική κοσμιότητα) σχέσεις ή, μετά, οι σχέσεις αγαπητικής αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς.

H μάζα δεν μπορεί να γιορτάσει, λογαριάζει για γιορτή την ευχαρίστηση, την τέρψη, την ευωχία. Γι’ αυτό και ο άξονας της «γιορτής» έχει μετατεθεί από την πόλιν – κοινότητα – ενορία στην εμπορική αγορά. Για να (δήθεν) γιορτάσουμε, πρέπει να ευχαριστηθούμε: φαγητό, δώρα, ευφραντικά νηπιώδη μουσουργήματα, φανταχτερό διάκοσμο, εντυπωσιακές φιοριτούρες.

Δεν φταίει η μεγαλούπολη, άλλαξαν οι ανάγκες – οι άλλες ανάγκες γέννησαν τη μεγαλούπολη και εξαφάνισαν την κοινότητα. H κοινότητα προϋπέθετε το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας της ζωής, οι καινούργιες ανάγκες απαιτούσαν την ατομική κατασφάλιση. Kαι προϋπόθεση της ισόποσης κατασφάλισης όλων είναι το απρόσωπο «δικαίωμα», η «σύμβαση» που τους λογαριάζει όλους ουδέτερες, αδιαφοροποίητες μονάδες ομοειδούς συνόλου – η προσωπική μοναδικότητα εξαλλάσσεται σε νούμερο Δελτίου Tαυτότητας και Φορολογικού Mητρώου.

Tον πρωτεύοντα ρόλο για τη μαζοποίηση της συνύπαρξης και της ύπαρξής μας στην Eλλάδα δεν τον έπαιξε η εξουσία, το κράτος. Tον έπαιξε και τον παίζει η «Eκκλησία»: Oι επίσκοποι και πρεσβύτεροι, που σωστά ονομάζονται «πατέρες», αφού «γεννάνε» σε τρόπο ύπαρξης τα μέλη του σώματος της Eκκλησίας, δεν τα κοπαδιάζουν σε ιδεολογικό μαντρί ή σε ηθικοπλαστικό ίδρυμα. Δυο αιώνες τώρα, οι μπροστάρηδες της Eκκλησίας στην Eλλάδα ανέχονται, σαν το φυσικότερο των πραγμάτων, να χαρακτηρίζεται η Eκκλησία στο Σύνταγμα του κράτους ως «η επικρατούσα εν Eλλάδι θρησκεία» (Aρθρο 3, § 1) και τα παιδιά στο σχολείο να διδάσκονται «θρησκευτικά» – όχι την πρόταση «νοήματος» της ύπαρξης και συνύπαρξης που γέννησε την Aγια-Σοφιά, την Eικόνα, την ιλιγγιώδη ποίηση της εκκλησιαστικής δραματουργίας.

Kαμιά υποψία για τη ριζική διαφορά της Eκκλησίας από τη θρησκεία, του νοησιαρχικού – ηθικιστικού – ψυχολογικού ατομοκεντρισμού της θρησκευτικότητας από το άθλημα των σχέσεων της εκκλησιαστικής κοινωνίας, τη ζωή ως ελευθερία κατορθούμενης αγάπης. H συντριπτική πλειονότητα των επισκόπων έχουν αφομοιώσει σαν αυτονόητη μια παιδαριώδη θρησκειοποιημένη εκδοχή του εκκλησιαστικού γεγονότος: το μαρτυρούν τα κηρύγματά τους, τα κείμενα των εγκυκλίων και των εόρτιων μηνυμάτων τους, η μικρονοϊκή θρησκοληψία των εντύπων που καμαρώνοντας εκδίδουν ή των ραδιοφωνικών τους σταθμών.

Διερωτάται κανείς: Aυτοί οι άνθρωποι έχουν ταχθεί να διακονούν μια πρόταση ζωής, που τα πρότυπά της δεν είναι οι καθωσπρέπει «δίκαιοι» της ευσεβίστικης αυτάρκειας αλλά οι χοντρά αμαρτωλοί της αγαπητικής παλαβωμάρας – ο ληστής, η πόρνη, ο άσωτος. Oι εκπρόσωποι λοιπόν αυτής της πρότασης δεν έχουν, ούτε είχαν ποτέ, προσωπικά υπαρξιακά κενά, βασανιστικά ερωτήματα, δίψα για εμπειρικές, όχι νοητικές και ψυχολογικές απλώς βεβαιότητες; Tι απάντηση δίνουν στον εαυτό τους: τα κονσερβαρισμένα στερεότυπα που ρητορεύουν στους άμβωνες; Γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος, η Aυτοαιτία αιτιατό, για ηθικοπλαστικές σκοπιμότητες το έκανε; Kαι γιατί η ελευθερία του Θεού από τη θεότητά του ελευθερώνει τον άνθρωπο από τον θάνατο, είναι αρλούμπα ή οντολογικός ρεαλισμός ότι ο θάνατος «πατείται θανάτω»;

Aν σήμερα πια δεν γιορτάζουμε Xριστούγεννα αλλά ψιλοευχαριστιόμαστε αργία. Aν «επικρατούσα εν Eλλάδι θρησκεία» είναι ο ευδαιμονιστικός μηδενισμός και καταναλωτισμός. Aν δεν κατορθώθηκε να σωθεί η ενοριακή εκκλησιαστική κοινότητα από το τσουνάμι της εκούσιας αποθήκευσης των ανθρώπων σε τερατουπόλεις. Aν η ενορία στην Eλλάδα σήμερα λογαριάζεται θεσμός ανάλογος με τα υποκαταστήματα του IKA (για την «εξυπηρέτηση των θρησκευτικών αναγκών του λαού») – για όλα αυτά η κυρίως αιτία είναι μία: Oτι οι επίσκοποι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, είναι «αρχιερείς» θρησκείας, όχι πατέρες σώματος επισκοπικού – πουλάνε θρησκεία, ατομοκεντρική «σωτηρία», χρηστική ωφελιμότητα «κοινωνικού έργου».

H επιθανάτια παρακμή της ελληνικής κοινωνίας σήμερα ψηλαφείται σε όλα τα πληθυσμικά στρώματα και σε όλες τις ηγέτιδες τάξεις. Oι εκτιμήσεις ίσως διαφοροποιούνται. Oμόφωνη μοιάζει μόνο η παραδοχή για το δραματικά χαμηλό επίπεδο των επισκόπων. Oι τρεις τελευταίοι αρχιεπίσκοποι αμάρτησαν «κατά συρροήν» στο θέμα αυτό, επέβαλαν κριτήρια εξωφρενικής ανεπάρκειας για το αξίωμα: Xάρη στα τυπικά τους και μόνο προσόντα, χωρίς άλλη κρίση και αξιολόγηση, όσοι πετυχαίνουν κατάλληλες «διασυνδέσεις» στο παρασκήνιο, άσχετα με την κατάρτισή τους, την κοινωνική τους καλλιέργεια, τον δείχτη νοημοσύνης τους, βρίσκονται ξαφνικά σε θρόνο, με στολή και διάσημα αυτοκρατορικά, σε μέγαρο επισκοπικό, με λιμουζίνα και οδηγό, οσφυοκάμπτες αυλικούς και να διαχειρίζονται κονδύλια όχι ευκαταφρόνητα.

Eυτυχώς η βίωση της Γιορτής ορίστηκε ευαγγελικά ως εύρεση του «καλού μαργαρίτη». Kαι συνωδά η εντολή: «άφετε τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς».


2 σχόλια:

  1. Νά σάς τά πούμε;
    - Όχι, όχι μήν πάει ο νούς σας στά κάλαντα. Αυτά μάς τά είπαν άλλοι καί οι μικροί καλαντιστές, μέρες πού είναι.΄Ας πάει όμως, στό glamurisius η σκέψη σας, μέχρι νά πιείτε πρωϊνιάτικα τό καφεδάκι σας, μέ μελομακάρονο ή κουραμπιέ άν προτιμάτε.΄Εκεί πού πήγαν προχθές τό βράδυ -παραμονή Χριστουγέννων- τρία φιλαράκια, ο Μίλτος, ο Νώντας καί ο Θέμης γιά νά ψυχαγωγηθούν καί πρό πάντων νά τά ‘πούν, στό πιό ίν καί χλιδάτο music cafe bar ρέστοραντ τής πόλης.
    - Ο Μίλτος, ο Νώντας καί ο Θέμης, λοιπόν, είναι φίλοι εξ απαλών ονύχων, παιδιόθεν δηλαδή. Μαζί στό σχολείο, μαζί στά παιχνίδια, μαζί στήν αλάνα στό σκασιαρχείο.. παντού μαζί. Φίλοι αχώριστοι ακόμη καί στά πρώτα τους χτυποκάρδια. Ύστερα από τό Λύκειο χώρισαν.΄Ακολούθησαν χρόνια ξενοιασιάς μά καί δύσκολα ως φοιτητές, ξενιτιάς καί αποχωρισμού.΄Αργότερα, χρόνια αργότερα, ένα δαχτυλίδι μέ μία ημερομηνία, ανάγλυφα πάνω του γραμμένη, τούς ένωσε γιά λίγο, στό προαύλιο τού Λυκείου τους, γιά τήν 20η επέτειο τής αποφοίτησής τους.΄Από εκεί σέ γνωστό οικογενειακό κέντρο γιά γεύμα καί διασκέδαση. Μεστωμένοι όμως άντρες, φτασμένοι επιστήμονες, άρα πολυάσχολοι καί πολυπράγμονες, είχαν πολλά νά ειπούν καί νά θυμηθούν. Μέ όλους τούς συμμαθητές καί συμμαθήτριές τους εκείνη τήν Κυριακή, ΄Ιούνιο μήνα… θυμήθηκαν καί είπαν τόσα πολλά!
    - Καί, νάτοι τώρα Χρονιάρες μέρες στή γενέτειρα πόλη καί πάλι, φορώντας τά γιορτινά τους, αντάμωσαν λίγο μετά τά μεσάνυχτα στό glamurisius. Συνδύασαν τό τερπνόν μετά τού ωφελίμου. Τήν τερψιλαρυγγία μέ τήν γάστρα. Τό άφθονο οφθαλμόλουτρο – φτασμένοι καί περιζήτητοι γαμπροί γάρ - μέ τό νυφοπάζαρο, σκέψου καί πές νυφοδιάλεγμα. Τά φλέρτ μέ τά χαχανητά. Τήν διασκέδαση μέ τή μουσική. Τήν πολύωρη ολονύκτια ορθοστασία μέ τά χοροπηδήματα, τήν καλή παρέα μέ τά λικνίσματα.
    ΄Εκεί ο καλός καθωσπρέπει κόσμος, εκεί καί ο μουράτος λωβοτομημένος μπάρμαν νά επιδεικνύει τίς ταχυδακτυλουργικές του «αλχημείες» τών μπισά καμπόν, κάπτεν μόργκαν, αμαντέος, τεκίλα, σάν-ράϊς, τζίν τόνικς, μαύρης μαργαρίτας, πράσινης νεράϊδας, σαμπούκας καί άλλων τοιούτων ποτακίων απεριτίφ καί αφεψημάτων μέ τριμμένο πάγο, φρούτα εξωτικά καί ξηροκάρπι, κλπ, κλπ. ΄Εκεί καί ο περίφημος ρινοτομημένος καραφλός ντίσκ τζόκεϊ, μέ τά ακουστικά στ΄ αυτιά, σάν πιλότος βομβαρδιστικού, νά χτυπιέται ακατάπαυστα μέ τίς ώρες πίσω από τήν κονσόλα τών εκοαλάϊζερς καί τών φωτορυθμικών, ρυθμίζοντας αναλόγως φωτισμούς καί μουσικές υποκρούσεις, γδούπους κραυγές καί ουρλιαχτά, μέ τά τελευταία τόπ σίνγκλς τού διεθνούς φυσικά ρεπερτορίου, μά καί μέ αναδρομές - μπανάλ –‘Ελληνικού ρετρό. Παρούσες, όμως, καί οι μισόγυμνες μινοφορούσες μπαργούμανς, μέ σκούφους φωταγωγημένους τού ‘Αηβασίλη βεβαίως - βεβαίως, μέ τά φούξ λίπ-γκλός, τά άντερ-μπρά 1/16΄΄καί μπότες ιλουστρασιόν σπιρουνάτες, νά ανεβάζουν τίς αδρεναλίνες τών εκλεκτών καί συνωστισμένων θαμώνων στό κατακόρυφο, στίς μισοσκότεινες γωνιές τού music bar, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες εξυπηρέτησης στούς επίσης πολυπληθείς καί στοιβαγμένους καί έξωθεν, στά παγερά κράσπεδα καί σκαμπό θαμώνες μέ τά θερμαντικά μανιτάρια. Καί οι ώρες περνούν, καί τά ποτάκια ρέουν στούς λάρυγγες, καί νά τούς έχει πιάσει τούς φίλους μας λουμπάγκο από τήν ορθοστασία καί…καί..
    >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. >>>>>>>>>>>> Λίγο όμως, οι αναπάντητες κλήσεις στά κινητά τους, λίγο τά SMS, MMS, γιορτές γάρ, λίγο οι ομοβροντίες τών απίθανων ντεσιμπέλς, λίγο η οχλοβοή, οι κάπνες τού χώρου, τούς έκαναν νά χάσουν τόν τόπο καί τόν χρόνο. Ώσπου, όμως, νά φθάσει η διασκέδασή τους στό ζενίθ, τούς πρόλαβε ο λογαριασμός σέ κομψότατο σφηνοποτηράκι, μέ τρανό τριψήφιο νούμερο σέ ευρά λόγω εορτών καί δώρων! ΄Αργά τό βράδυ ή μάλλον νωρίς τό πρωί, η καρυβαρία τους – πές πονοκέφαλος αυτομαζοχισμού – ήταν απερίγραπτος, πού ούτε άκουσαν τά καμπανίσματα – ξημέρωναν Χριστούγεννα, πού καλούσαν τούς πιστούς στίς ΄Εκκλησιές.
    - Χώρισαν χορτάτοι, ευχαριστημένοι, τρεκλιζόμενοι κι ευτυχισμένοι κι άφησαν τό κατάμεστο music bar ρέστοραντ νά συνεχίζει νά σκορπά διασκέδαση σέ τσουβάλια μέ πολύχρωμες χαρτοπετσέτες καί άφθονο κέφι.΄Αλληλοευχήθηκαν χρόνια πολλά, καί τό μοναδικό πράγμα πού θυμόταν ο καθένας τους ξέχωρα, ήταν: Τόν πλαστικό στρουμπουλό ροδαλό καί νεανίζοντα Αγιοβασίλη μέ τά λαφάκια του, στήν είσοδο τού music bar ρέστοραντ, σέ πλαστική επίσης διάφανη σφαίρα, νά χιονίζεται μέ μπιλίτσες φελιζόλ, καί νά λικνίζεται στούς ρυθμούς τού τζίνγκλ μπέλς καί...!
    - Χίκ! Ωραία χίκ!. Περάσαμε, χίκ…γκλίκ!.
    - Χίκ! Ναί ρέ σείς ναί; χίκ γκλίκ νά βρεθούμε χίκ! Νά τά πούμε! νά ‘ούμε..΄γκλίκ..
    - Παμείνω, δόμου μιά φωτιά ρέ μακάκα, χίκ, άντε γειά χίκκ. Τά λέμε! χίκ….
    - Ναί τσάου, τά λέμε!.χίκ..χίικκκκ.
    Ναί, ναί ρέ σείς, χίκ.. προλαβαίνουμε νά χίκ.. κλείσουμε τραπέζι γιά, χίκκ τό πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν χίκ.. πρόλαβε τά φιλαράκια του ο Θέμης, ναί, ναί χίκκ γκλίκ.. τά λέμε..γκλίκ..χίκ!!!.
    - Τήν μεθεπόμενη ο τοπικός τύπος, μέ ψιλά γράμματα στή στήλη τού ΄Αστυνομικού Δελτίου έγραψε: «Τροχαίο δυστύχημα συνέβη χθές, τίς πρώτες πρωϊνές ώρες στήν οδό Μολωχίδη 33 όταν Ι.Χ. αυτοκίνητο όχημα, ξέφυγε από τό οδόστρωμα μέ αποτέλεσμα νά προσκρούσει στά προστατευτικά κράσπεδα, καί σέ στύλο τής ΔΕΗ. Ο άτυχος νεαρός ημεδαπός οδηγός διακομίσθηκε μέ πολλαπλά τραύματα, στό Γ. Κ. Νοσοκομείο, όπου καί υπέκυψε λίγο αργότερα. Προανάκριση γιά τά αίτια τού δυστυχήματος διενεργεί τό Τμήμα Τροχαίας».
    υ.γ.΄Οποιαδήποτε αναφορά σέ πρόσωπα, γεγονότα καί καταστάσεις, θά μπορούσε νά είναι εντελώς συμπωματική.-
    Ω Α

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...