Ένας ανθρωπισμός που νικήθηκε από την πολιτική σκοπιμότητα

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Κι όμως, υπάρχουν φορές, που ο ανθρωπισμός νικιέται από την πολιτική σκοπιμότητα. Πότε; Όταν, π.χ, ο ανθρωπισμός βρίσκεται απέναντι απ΄ ένα «σουξέ στόρι», από μια «ανάκαμψη» της οικονομίας, που τη βλέπει μονάχα η εκάστοτε κυβέρνηση και κανείς άλλος.

Αν ο ανθρωπισμός και η ευαισθησία συγκρουστούν με το «σουξέ στόρι», τότε κακό του κεφαλιού τους είναι. Απλά θα νικηθούν. Ο ανθρωπισμός δεν έχει τα Μέσα, όπως τα έχουν η κυβέρνηση και το κουαρτέτο, που δημιουργούν στην κοινωνία μια πλαστή, ή λειψή εικόνα της πραγματικότητας με γνώμονα τα συμφέροντα τους. Ο ανθρωπισμός είναι ανιδιοτελής, διαθέτει μόνο καρδιά και μάλιστα στην αριστερή πλευρά του στήθους κι όχι της βουλής.

Η εικόνα του Έλληνα άστεγου, του αυτόχειρα, του πεινασμένου, των συσσιτίων, ενοχλεί. Είναι απαγορευμένες από τα ΜΜΕ ως αποδεικτικά στοιχεία αποτυχίας κατ' εντολή των μνημονιακών αριστεροαδέξιων κυβερνήσεων. Η προβολή τους χαλάει την ωραία εικόνα του «σουξέ στόρι» και των επιτυχών διαπραγματεύσεων και δείχνει την αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Σε κάθε τραγωδία τα θύματα γίνονται αόρατα. Έτσι, σαν τα σκουπίδια μπαίνουν κάτω από το χαλί. Αυτή η κατάσταση είναι ένας ανθρωπισμός, που έχει νικηθεί από την πολιτική σκοπιμότητα. Με απλά λόγια, η ανθρώπινη δυστυχία ζυγίστηκε και βρέθηκε πως έχει μικρότερη πολιτική αξία, από την πλαστή εντύπωση μιας επερχόμενης ευτυχίας.

Αντίθετα, ο «ανθρωπισμός» απέναντι στους προσφυγομετανάστες, είναι επιθυμητός και για αυτό υπερπροβάλλεται από τα ΜΜΕ. Θα πει κανείς, μα αυτοί που είναι απάνθρωποι απέναντι στους δικούς τους ανθρώπους, είναι δυνατόν να γίνουν ανθρωπιστές για τους ξένους; Βεβαίως και μπορούν! Αφού δεν πρόκειται για Έλληνες, το ελληνικό καθεστώς δεν αισθάνεται υπεύθυνο για την κατάντια τους, όπως αισθάνεται για τους Έλληνες κατεστραμμένους. Μπορεί, λοιπόν, να τους δείχνει συνέχεια και να κάνει τον καλό και φιλάνθρωπο, την ίδια στιγμή που στην κυριολεξία τρώει τα παιδιά του. Έτσι, μπορεί να φέρεται «ανθρωπιστικά» στην πρώτη περίπτωση και «μνημονιακά» στη δεύτερη. Να υπερπροβάλλει την μία, ενώ κρύβει την άλλη. Ανθρωπισμός αλά καρτ και πάντα με βάση το πολιτικό συμφέρον. Έπειτα, χρησιμοποιούν τον «ανθρωπισμό» αυτόν προς την ΕΕ για το θεαθήναι, μήπως και τους κλείσουν την αξιολόγηση, ή μπας και τους πετάξει κάνα κόκαλο, από το  «ψητό» 6 δις που θα πάρει η Τουρκία. Ένα κόκαλο, που πριν το φάνε οι δύστυχοι προσφυγομετανάστες, θα το έχουν «ροκανίσει» πρώτα τα ένδοξα στελέχη των «ανθρωπιστικών» ακρίδων.

Είναι όμως και το άλλο, το σχεδόν σατανικό. Ο «ανθρωπισμός» αυτός, με την υπερπροβολή της ανθρώπινης δυστυχίας των άλλων, αποσκοπεί επίσης στην εξουδετέρωση των αντιδράσεων για την εγχώρια δυστυχία των Ελλήνων. Ποιος αλήθεια, βλέποντας άλλους πιο εξαθλιωμένους και δύστυχους από τον ίδιο, θα συνέχιζε να διαμαρτύρεται για τη δική του μικροαθλιότητα και δεν θα σιωπούσε; Όταν δει κάποιον που δεν έχει πόδια, θα πάψει να παραπονιέται για τα τρύπια παπούτσια του. Έτσι όμως, ο φόβος για το χειρότερο γίνεται ο δεσμοφύλακας του καλύτερου και στην ουσία ο «ανθρωπισμός» αυτός που αφορά άλλη περίπτωση με άλλα αίτια, επιδρά ψυχολογικά στο θυμικό των οργισμένων Ελλήνων, οδηγώντας τους στην αδράνεια σε ότι αφορά τη δική τους ανθρωπιστική κρίση.

Φυσικά για τον ανθρωπισμό υπέρ των Ελλήνων θυμάτων των μνημονίων, ούτε κουβέντα! Σαν τις γερμανικές αποζημιώσεις, ένα πράγμα. Τι θέλετε, να τσαντιστεί ο Σόιμπλε πάνω που άρχισε να εμπιστεύεται τον Τσιπρά; Διαφαίνεται πως, το όλο πράγμα με τους δύο, ας πούμε ανθρωπισμούς, έχει αναμφίβολα και μια ρατσιστική χροιά. Όχι όμως προς την κατεύθυνση που θα νόμιζε κανείς. Είναι ένας αισθητός πλέον ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων σε κάθε επίπεδο της ζωής τους..

45.000 άστεγοι στην Ελλάδα του μνημονίου καταγραμμένοι μόνο μέχρι το 2012. Φανταστείτε από τότε, πόσοι ακόμη με τα αριστερά μνημόνια...Κλείνοντας να πω, ότι είμαι υπέρ της ανθρωπιστικής διάθεσης απέναντι στον οποιοδήποτε, αλλά πρώτα θα φροντίσω τον δικό μου άνθρωπο, γιατί αυτός, δεν έχει άλλον από εμένα, κι έπειτα θα φροντίσω και τους άλλους. Όχι το αντίθετο.