ΠΡΟΣΩΠΑ

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΥΜΒΟΥ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΑΡΘΡΑ-ΔΟΚΙΜΙΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 12ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 13ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ-ΜΕΛΕΤΗ- Γ. Γ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΛΟΓΟΤΡΟΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ-ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΥΘΟΙ & ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ 1821 ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΠΟΙΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΗΡΩΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΟΥ 1821 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΕΧΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗς ΑΦΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΕΧΝΗ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΦΩΤΟΘΗΚΗ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ-ΤΕΧΝΙΚΕΣ

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

O Ηρακλειώτης ζωγράφος Γιάννης Μιγάδης, (1926 - 2017)

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1926. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1945-1951), με τον Παρθένη και τον Αργυρό. Το 1961, με διετή υποτροφία από κληροδότημα του Πανεπιστημίου Αθηνών, συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι (σκηνογραφία και ενδυματολογία στην Ecole des Arts Decoratifs, 1961-1963).



Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του έργου του έπαιξαν τα συχνά ταξίδια του σε πολλά μέρη του κόσμου, ιδίως στη Μέση Ανατολή, και η φιλία του με το Γιάννη Τσαρούχη, τον οποίο θεωρεί δάσκαλό του. Οι πρώτες του ατομικές εκθέσεις έγιναν το 1953 στην Αθήνα (Στρατηγοπούλου) και στο Ηράκλειο Κρήτης (Λέσχη Επιστημόνων).


Ζωγραφίζει συνήθως με ήπια χρώματα, που αποδίδουν την οικεία ατμόσφαιρα της καθημερινότητας. Η θεματολογία του περιλαμβάνει πορτρέτα, νεκρές φύσεις, σκηνές εσωτερικού χώρου, όψεις της ζωής στην πόλη και τοπιογραφικές συνθέσεις από ελληνικές παραλίες. Από τη δεκαετία του 1970 χρησιμοποιεί συχνά ως πηγές έμπνευσης παλιές οικογενειακές φωτογραφίες, τις οποίες αποδίδει άλλοτε με συγκίνηση, άλλοτε με χιούμορ και κριτική διάθεση. Μέσω της τέχνης του, σχολιάζει με οξύτητα, αλλά και διακριτικότητα, την τρέχουσα πραγματικότητα της αστικής τάξης.


Παράλληλα με τη ζωγραφική του, ασχολήθηκε με την εικονογράφηση βιβλίων, ημερολογίων και περιοδικών και δημοσίευσε κείμενα σε λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έντυπα.

Αφιέρωσε επίσης ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς του στο θέατρο, ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε. και με πολλούς θιάσους του ελεύθερου θεάτρου, σε δεκάδες παραστάσεις κλασικών και σύγχρονων έργων. Εργάστηκε επίσης για αρκετές κινηματογραφικες ταινίες, ελληνικές και ξένες.


Το 1999 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στην τέχνη. Για το σκηνογραφικό και ενδυματολογικό του έργο τιμήθηκε το 2003 με το Βραβείο «Πάνος Αραβαντινός», ενώ το 2007 του απονεμήθηκε το Βραβείο «Νίκος Καζαντζάκης» από το Δήμο Ηρακλείου.


Έχει παρουσιάσει τη ζωγραφική του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αναδρομικές του εκθέσεις οργανώθηκαν το 2003 στα Ερμοπούλεια της Σύρου και το 2008 στο Μουσείο Μπενάκη. Έχουν κυκλοφορήσει δύο λευκώματα για το έργο του (1993 και 1994) και δύο μονογραφίες ( 2005 και 2008).
 

Μιγάδης Γιάννης-Άνθρωποι στην παραλία, 1985



O Γιάννης Μιγάδης. Αρχείο Γιώργου Ζεβελάκη

Ζωγράφος, σκηνογράφος και ενδυματολόγος, ο Γιάννης Μιγάδης πέθανε σε ηλικία 90 ετών. Ήταν ο τελευταίος εν ζωή μαθητής του Κωνσταντίνου Παρθένη. Στη συνέχεια, παρουσιάζουμε την πρώτη κριτική που γράφτηκε για την πρώτη του έκθεση από τον Μανόλη Χατζηδάκη και τις απόψεις του καλλιτέχνη, όπως καταγράφηκαν σε συνέντευξή του στα Νέα, το 1974 – εν όψει μιας σημαντικής έκθεσής του, που εγκαινιάστηκε στην γκαλερί Ώρα του Ασαντούρ Μπαχαριάν τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς. Το υλικό αντλήθηκε από το αρχείο του Γιώργου Ζεβελάκη.

Υπήρξε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου και του Διεθνούς Κέντρου Θεάτρου. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών, στην Πινακοθήκη Πιερίδη, στο Μουσείο Βορρέ και σε άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1998 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για την καλλιτεχνική προσφορά, από την "Ένωση Θεατρικών Συγγραφέων", το Θεατρικό Μουσείο, τη Λέσχη "Κνωσσός" των εν Αθήναις Ηρακλειωτών ενώ το 2007 τιμήθηκε με το Βραβείο «Νίκος Καζαντζάκης» από τον Δήμο Ηρακλείου.



Η πρώτη κριτική στην πρώτη του έκθεση: Ο Μανόλης Χατζηδάκης για τον Γιάννη Μιγάδη

Ενδεικτική είναι η προτίμησή του για την τέμπερα που την χειρίζεται με άνεση∙ την ελαιογραφία δεν την αγαπά. Τα παλιότερα έργα του δείχνουν τον δρόμο που ακολούθησε, τις τεχνοτροπίες που τον έθελξαν, τις νεανικότερες αναζητήσεις. Όλα έχουν εν τούτοις ένα σταθερό προσανατολισμό προς τα ελληνικά πράγματα και τις τεχνοτροπίες που τις εξέφρασαν γνησιότερα. Μια σταθερή και συνεχώς εντεινόμενη αίσθηση του χρώματος μια λυρικότερη διάθεση στο κύτταγμα του κόσμου εκδηλώνονται προοδευτικά. Οι αρετές αυτές δεν λείπουν από στα έργα που τείνουν στη σχηματοποίηση, όπως στο υποβλητικό εσωτερικό με τις μεγάλες επίπεδες χρωματικές επιφάνειες, όσο και στις πρώτες υδατογραφίες με τους διάχυτους τόνους.


Στα τελευταία έργα έχει ξεπεράσει τις λαϊκίζουσες τάσεις για να αποδώσει μια πιο άμεση και λεπταίσθητη δόνηση της ευαισθησίας του από τα ταπεινά πράγματα, μια καρέκλα σε μια γωνιά μιας ηρακλειώτικης αυλής με τις γλάστρες, ένα εξοχικό μαγαζάκι. Ίσως θα πρέπει να υποδείξουμε την απαλλαγή του νέου καλλιτέχνη από τη μόνιμη προβολή θεμάτων που έχουμε δει συχνά –ο νέος που κάθεται δίπλα στο τραπέζι, το εσωτερικό του μικροαστικού σπιτιού κ.α.. Όλα δείχνουν ότι έχει αρκετή ατομικότητα ώστε να μπορέσει να προχωρήσει σε εντελώς προσωπική έκφραση. Τα καλύτερα και προσωπικότερα είναι και μερικά του σχέδια με μεστή και χαρακτηριστική γραμμή. 

Εφημερίδα Ελευθερία, 23 Δεκεμβρίου 1953, σ.3.        



Στην γκαλερί Ώρα το 1970. Ο Γιάννης Μιγάδης είναι πάνω δεξιά.

Η ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΓΚΑΛΕΡΙ ΩΡΑ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ ΤΟΥ 1974

Οι απόψεις του ζωγράφου

Η δεύτερη έκθεση του Ηρακλειώτη ζωγράφου στο Πνευματικό Κέντρο της  οδού Ξενοφώντος έγινε τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη στον ίδιο χώρο. Παρουσιάστηκαν τριάντα έργα που το παράδοξο περιεχόμενό τους χαρακτηρίζει «ένας ποιητικός βηματισμός και μια ονειροπόληση υπνοβάτου»  είχε διακρίνει ο ομότεχνός του Αλέκος Κοντόπουλος.

Ο Γιάννης Μιγάδης συνόψισε ο ίδιος τα μυστικά της τέχνης του απαντώντας τότε στην ερώτηση του Γιώργου Πηλιχού :

Γ.Π.: Βλέποντας κανείς στους πίνακές σας, αυτές τις παγωμένες στάσεις στα πρόσωπα που διαλέξατε να ζωγραφίσετε, μέσα από παλιές φωτογραφίες, έχει την αίσθηση πως βρίσκεστε σε μια αναζήτηση του χαμένου χρόνου, όπως θα έλεγε ο Προυστ…


Γιάννης Μιγάδης: Είναι κι αυτό λίγο… Μα πάνω απ’ όλα είναι μια έμμεση διαμαρτυρία γι’ αυτό που ήταν το παρελθόν: ένας κόσμος που μας έθρεψε μα συγχρόνως μας τυράννησε και μας ξεγέλασε μας πρόδωσε. Βλέπω ζωντανός πράγματα πεθαμένα, ξεχασμένα και νοιώθω να τα αντιμετωπίζω, απ’ τη θέση που βρίσκομαι σήμερα, μ’ ένα αγχώδη σαρκασμό αλλά και με μια τρυφερότητα μαζί. Κι από την άποψη αυτή, ίσως η ματιά στο παρελθόν να είναι ταυτόχρονα και μια αναζήτηση του χαμένου χρόνου, με την έννοια του Προυστ.

Με βασάνισαν κι εξακολουθούν να με βασανίζουν οι αναμνήσεις-τόσο έντονες- απ’ το παρελθόν απ’ τα παιδικά μου χρόνια. Όλη αυτή η εποχή η ψεύτικη και συγχρόνως τελετουργική που έζησα, όχι μόνο στο οικογενειακό μου περιβάλλον αλλά κι έξω απ’ αυτό, όλη αυτή η γραφικότητα που ήταν και ίσως, εν μέρει, εξακολουθεί να είναι ο μικροαστισμός μας και η απάτη που ήταν στο βάθος όλα αυτά τα πράγματα… Ο διεισδυτικός θεατής ωστόσο, μέσα σ’ αυτά τα ίδια τα έργα θα διακρίνει τον σαρκασμό μου και για πράγματα σημερινά. Κάθε άλλο παρά αποστρέφω το πρόσωπό μου απ’ το παρόν, απ’ το αγχώδες και ταραγμένο σήμερα.

(Από την εφημερίδα Τα Νέα, 2 Φεβρουαρίου 1974)


Εξώφυλλο του Γιάννη Μιγάδη για την "Περιπέτεια" του Μηνά Δημάκη, 1966.


Ο Κώστας Καρυωτάκης. Σχέδιο του Γιάννη Μιγάδη.



Γιάννης Μιγάδης, καφενείο στην πλατεία Αλεξάνδρας στον Πειραιά, ακουαρέλλα 39Χ55 εκ.



Μιγάδης Γιάννης-Ανθισμένο κλωνάρι σε ποτήρι



Μιγάδης Γιάννης-Αρχαιολογικό Ελευσίνας



Μιγάδης Γιάννης-Αρχονταρίκι της Μονής Χιλανδαρίου



Μιγάδης Γιάννης-Ηράκλειο, 1954



Μιγάδης Γιάννης-Κρητικός



Μιγάδης Γιάννης-Λαύριο, 1986



Μιγάδης Γιάννης-Ο μοναχογιός, 1970



Μιγάδης Γιάννης-Οι Αστοί, 1973



Μιγάδης Γιάννης-Παραλία



Μιγάδης Γιάννης-Παραλία 1



Μιγάδης Γιάννης-Παραλία 2



Μιγάδης Γιάννης-Πετεινος, 2005



Μιγάδης Γιάννης-Πίσω όψις πολυκατοικιών



Μιγάδης Γιάννης-Προσωπογραφία άγνωστης γυναίκας



Μιγάδης Γιάννης-Στην παραλία, 1982



Μιγάδης Γιάννης-Σύνθεση



Μιγάδης Γιάννης-Σύνθεση κολάζ, 1966



Μιγάδης Γιάννης-Καθισμένος νέος, 1968



Μιγάδης Γιάννης-Πύργοι στο Πόρτο Λάγος, 1979



Μιγάδης Γιάννης-Κυρία με τριαντάφυλλο



Μιγάδης Γιάννης-Μητέρα και κόρη, 2000



Μιγάδης Γιάννης-Πειραιάς

Παραπομπές:





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...