Να ξαναγεννηθώ, ήθελα.

Μου τραγούδησαν πολλές Σειρήνες, όμως εγώ ήθελα να γυρίσω σε εσένα!

Μου μίλησαν για «Διεθνισμό», αλλά εγώ επέλεξα την πατρίδα μου.

Μου κήρυξαν την αυθεντία της αθεΐας, αλλά διάλεξα την πίστη μου.

Μου είπαν  για τον ρατσισμό, αλλά εγώ άπλωσα το χέρι στον Άνθρωπο.

Μου πρότειναν συνθήματα και αγκυλωτές χειροπέδες, όμως πέταξα ψηλά, σαν τον αϊτό μιας ηλιόλουστης Καθαρής Δευτέρας.

Μου θύμισαν το ένδοξο παρελθόν, αλλά εγώ προφήτευα το μέλλον, μέσα από την τρύπα ενός σκοτεινού δειλινού.

Μου πρόσφεραν ένα ψεύτικο γέλιο, όμως εγώ προτίμησα το αληθινό δάκρυ.

Μου έκλεισαν τα μάτια να μην σε βλέπω, αλλά εγώ είχα την εικόνα σου μέσα μου!

Με κάλεσαν σε γιορτές και σε πανηγύρια, αλλά εγώ αγάπησα την ησυχία της ενατένισης σου.

Μου ζήτησαν να ζωγραφίσω με μαύρο, αλλά εγώ κατέβασα τον ήλιο στα χρώματα και φώτισες τις σκιές τους.

Ήρθαν άνθρωποι με μαύρα και με κόκκινα ρούχα, αλλά εγώ μάζευα για εσένα λευκούς Υακίνθους και γαλάζια κρίνα.

Πέρασαν πραματευτάδες με κάθε λογής πραμάτειες, όμως τίποτα δεν αγόρασα από τους πάγκους τους.

Μου είπαν πως θα με σώσουν, αλλά εγώ αρνήθηκα να σωθώ στον κόσμο τους.

Να ξαναγεννηθώ, ήθελα.

Μαζί σου, Ελλάδα!

Αυτός, ο μικρός και ασήμαντος, που είμαι.

Που έχει όμως την θέληση, να είναι απλά ο εαυτός του...

  

Γερ. Γ. Γερολυμάτος

5-12-2014