Οι
πιο μυστηριώδεις και αλλόκοτοι, οι πιο τρομακτικά όμορφοι τόποι της Κρήτης
βρίσκονται πολύ μακριά από τα σπίτια και τα τουριστικά θέρετρα. Στο υψηλότερο
νότιο μισό των Λευκών Ορέων, γυμνές κωνικές βουνοκορφές που μοιάζουν μεταξύ
τους και έχουν κλίση 32 μοιρών καταλήγουν σε ξερές κοιλάδες.
Στο εσωτερικό τους
υπάρχει μια «κυψέλη» από δολίνες σε σχήμα ανεστραμμένου κώνου.
Με την πρώτη ματιά όλη
αυτή η περιοχή μοιάζει εντελώς γυμνή. Στην πραγματικότητα όμως είναι γεμάτη από
φυτά που έχουν προσαρμοστεί στο συγκεκριμένο περιβάλλον, το ωραιότερο από τα
οποία είναι η μπλάβη.
Οι επιστήμονες ονομάζουν
την περιοχή αυτή «Ορεινή Έρημο».
Οι μελέτες τους έχουν
δείξει ότι σχεδόν η μισή από τη χλωρίδα της Ορεινής Ερήμου δεν συναντάται
πουθενά αλλού.
Οι Oliver Rackham και
Jenifer Moody γράφουν στη «Δημιουργία του κρητικού τοπίου»:
«Πρόκειται για ένα
πραγματικά αρκτικό-αλπικό περιπαγετικό τοπίο, που έχει σχηματιστεί από τον
παγετό και τη διάλυση που είναι ακόμα σε δράση. Παρόμοια τοπία δεν υπάρχουν
αλλού στο βόρειο ημισφαίριο: Ένας συνάδελφος που έχει δει το ελεύθερο από
πάγους τοπίο γύρω από τα στενά Μακμέρντο μας διαβεβαιώνει ότι ο λάκκος του
Παυλιά αποτελεί το κρητικό αντίστοιχο της Ανταρκτικής».
Λίγο χαμηλότερα, σε
υψόμετρα που ξεπερνούν τα 1.400 μέτρα, το μυστηριακό ταξίδι συνεχίζεται στις
Μαδάρες, τα θερινά βοσκοτόπια των Σφακιανών. Κι εδώ κυριαρχεί η φαινομενική
γύμνια. Γι΄ αυτό, άλλωστε ονομάστηκαν έτσι, από το αρχαιοελληνικό μαδαρός που
σημαίνει γυμνός.
Κι εδώ, όμως, τα πολλά
ενδημικά φυτά συντηρούν ένα ιδιαίτερο σύστημα κτηνοτροφίας. Οι κτηνοτρόφοι της
αλπικής ζώνης παράγουν την περίφημη γραβιέρα τους στα μιτάτα, όπως ακριβώς
έκαναν οι πρόγονοί τους πριν από χιλιάδες χρόνια. Χωρίς ρεύμα και δρόμους, με
γαϊδάρους και μουλάρια. Σε συνθήκες πρωτόγονες. Ή απλώς αυθεντικές.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου