Τατουάζ, σημάδι δειλίας και ταπείνωσης στην αρχαία Ελλάδα

Για τους Αρχαίους Έλληνες, το τατουάζ ήταν σημάδι ντροπής και υποδούλωσης. Η λέξη που είχαν γι' αυτό, το "στίγμα", εκφράζει σήμερα αυτή την περιφρόνηση που σίγουρα επηρέασε τις κοινωνίες της Ευρώπης  επί πολλούς αιώνες.

ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ δεν είναι, φυσικά, ελληνική λέξη. Η ρίζα της βρίσκεται στην Πολυνησία, από την λέξη tatau, που σημαίνει σημαδεύω. Στα αρχαία ελληνικά, η λέξη για το τατουάζ ήταν στίγμα― κι είχε, όπως σήμερα, αρνητική χροιά. Διότι όπως θα δούμε, το τατουάζ ήταν για τους αρχαίους Έλληνες όχι σημάδι ομορφιάς και ιδιαιτερότητας, αλλά υποδούλωσης και εξαθλίωσης.

Η λέξη tattoo έχει δύο μεγάλα παράγωγα: την πολυνησιακή λέξη “ta”, που σημαίνει κάτι το εντυπωσιακό και την ταϊτανική λέξη “tatau” που σημαίνει  «για να σηματοδοτήσει κάτι». Επομένως, η λέξη τατουάζ αναφέρεται στην αποτύπωση του θεϊκού πνεύματος στο γήινο σώμα, ένα υπερφυσικό ίχνος ως προστασία έναντι του μεταφυσικού και του αγνώστου.  Η λέξη “τατουάζ” ήρθε στην Ευρώπη από τον εξερευνητή Τζέιμς Κούκ, όταν επέστρεψε το 1771 από το πρώτο ταξίδι του στην Ταϊτή και τη Νέα Ζηλανδία. 

Για τους Έλληνες, το να κάνεις τατουάζ κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν σημάδι ταπείνωσης, δειλίας και ήττας. Μια από τις παλαιότερες χρονολογημένες αποδείξεις μας γι' αυτό προέρχεται από μια μικρή επιτύμβια επιγραφή αφιερωμένη σε έναν άγνωστο κατά τα άλλα άνδρα με το όνομα Πόλλις από τα Μέγαρα, περίπου το 480 π.Χ.:

Μιλάω, εγώ, ο Πόλλις, ο αγαπημένος γιος του Ασώπιχου,

Χωρίς να είμαι δειλός, πέθανα...

στα χέρια των δερματοστικτών.

Ο μυώδης πολεμιστής που είναι σμιλεμένος σε αυτή την επιτύμβια στήλη φοράει μόνο μια περικεφαλαία και φέρει ασπίδα, σπαθί και δόρυ. Φαίνεται να προχωρεί στη μάχη με την ασπίδα του υψωμένη και το δόρυ του σε ετοιμότητα. Το λουρί από το οποίο κρεμάει το σπαθί στο πλάι του ήταν αρχικά ζωγραφισμένο, όπως και άλλες λεπτομέρειες της διακόσμησης. Η μορφή αναγνωρίζεται στην ελληνική επιγραφή που αναγράφεται πάνω του ως Πόλλις: ΛΕΓΟ ΠΟΛΛΙΣ ΑΣΟΠΙΧΟ ΦΙΛΟΣ Η[Υ]ΙΟΣ: Ο ΚΑΚΟΣ ΕΟΝ ΑΠΕΘΝΑΣΚΟΝ ΗΥΠΟ ΣΤ[Ι]ΚΤΑΙΣΙΝ ΕΓΟΝΕ ("Εγώ, ο Πόλλις, αγαπητός γιος του Ασώπιχου, μιλάω: Μη όντας δειλός, εγώ, από τη μεριά μου, χάθηκα στα χέρια των δερματοστικτών.").

Οι δερματοστίκτες που αναφέρονται στον επιτύμβιο μπορεί να είναι οι Πέρσες ή οι Θράκες, μια φυλή από τη βόρεια Ελλάδα που πολέμησε στο πλευρό των Περσών εισβολέων στον πόλεμο του 480-479 π.Χ. Αν και οι Έλληνες νίκησαν, ο Πόλλις έχασε τη ζωή του. Η μορφή των ελληνικών γραμμάτων που βλέπουμε εδώ ήταν χαρακτηριστική των Μεγάρων, μιας πόλης που βρισκόταν μεταξύ Αθήνας και Κορίνθου. Ως προς τη μορφή, η στήλη διατηρεί το ψηλό στενό σχήμα που ήταν δημοφιλές στην αρχαϊκή περίοδο, ωστόσο η διακόσμησή της παραπέμπει στην πρώιμη κλασική περίοδο. Οι γλύπτες της περιόδου από το 480-450 π.Χ. περίπου εκδήλωσαν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αναπαράσταση του χώρου, της κίνησης και της ανθρώπινης ανατομίας. Απεικονιζόμενη ως επί το πλείστον σε προφίλ με λεπτομερή μυϊκή διάπλαση και με προτεταμένη ασπίδα , η μορφή του Πόλλι δίνει την αίσθηση τρισδιάστατης εικόνας. Το αποτέλεσμα αυτό είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, δεδομένης της πολύ ρηχής χάραξης της στήλης...

Αυτή η επιγραφή βρίσκεται πάνω στην αναθηματική ανάγλυφη αναπαράσταση ενός Έλληνα οπλίτη, αρματωμένου με την χαρακτηριστική στρογγυλή ασπίδα του και κρατώντας το δόρυ του. Η εικόνα ταιριάζει με την επιγραφή και προβάλλει ένα σαφές ανδρικό ιδεώδες. Αυτό που συνδέει τη στρατιωτική του θητεία, τον θάνατό του στη μάχη και την έμφυτη γενναιότητά του, καθώς και την αποστροφή του στο τατουάζ.

Για τη συνέχεια εδώ:

https://ellinondiktyo.blogspot.com/2024/07/blog-post_13.html