Περί της αρχαίας ελληνικής πόλεως του Ρηγίου στην Μ.Ελλάδα

 

Η θεά Αθηνά Πρόμαχος εστήθη και φυλά το Ρήγιον Καλαβρίας

Αρκάδες, Κρήτες, Τρώες, Μυκηναίοι, Ευβοείς, Μεσσήνιοι, Λάκωνες,

Φωκαείς, Μακεδόνες, Σικελοί, και άλλοι  Έλληνες στην πόλη-όριο της

ιταλικής χερσονήσου…

Του Γιώργου Λεκάκη

Η αρχή της αρχαίας ελληνικής πόλεως του Ρηγίου / Reggio χάνεται στη αχλύ της μυθολογίας…Η περιοχή γύρω από το Ρήγιον, η νότια Καλαβρία, ελέγετο Κρονία ( Saturnia), είτα Ποσειδωνία / Neptunia, αφιερωμένη στον Κρόνο και τον Ποσειδώνα αντίστοιχα.

Η επίδραση του Ποσειδώνα είναι τα πολλά αρχαία ονόματα κατοίκων,σχετικά με τον ίππο. Στην συνέχεια η περιοχή ελέγετο Ιταλία ( Italia), πριν ονομαστεί έτσι ολόκληρη η χερσόνησος, κάτι που έγινε μόλις στα ρωμαϊκά χρόνια… Η περιοχή ήταν επίσης γνωστή ως Βρεττία / Βρύγιον / Bruzium[1].

Κατά μία παράδοση παρά το Ρήγιον επί του Σικελιανού Πορθμού, στο ακρωτήριον Σκύλλαιον στην χώρα των Βρεττίων της Κάτω Ιταλίας όπου «πλάττεται διατρίβουσα η Σκύλλα», ενώ η Χάρυβδις κατοικούσε έναντι στην Σικελία.

Από τα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. – όταν ελέγετο από τους Αυσόνες, Ερυθρά – μέχρι τον 8ο αιώνα π.Χ. κατοικήθηκε από ιστορικά ελληνικά φύλα: Οπίκους / Opici ή Όσκους / Osci, Οινωτριανούς και Αύσονες (Αρκάδες), Ταύρους ή Ταυριανούς (Κρήτες), Τρώες (Θράκες), Μυκηναίους (Αργείους), και λοιπούς Έλληνες (Ευβοείς, Μεσσηνίους, Φωκαείς, Σικελούς, Μοργέτους, Λίγυρες), και άλλους εκ Φοινίκης και Καρχηδόνος.

Η Πορτάρα του Ρηγίου με το άγαλμα της θεάς Αθηνάς…

Οι Οινωτριανοί Αρκάδες – σώζονται τάφοι τους – ίδρυσαν πόλη στην περιοχή, όταν το μαντείο των Δελφών τους υπέδειξε τον τόπο: «Εκεί που ο Αψίας, ο πιο ιερός των ποταμών, εκβάλλει στην θάλασσα, όπου, ενώ αποβιβάζεται μια γυναίκα, ενώνεται με ένα αρσενικό, εκεί να ιδρύσετε μια πόλη.

Ο θεός σας παραχωρεί την Αυσωνία γη» (< την γη που αυξάνει την περιουσία;)… Ο τελευταίος Αυσώνιος ηγεμόνας ήταν ο Αρκάς βασιλιάς Ιταλός, από τον οποίο προέρχεται το όνομα της Ιταλίας.

Το Ρήγιον επήρε το όνομά του από την θέση του, στο ρήγμα που χωρίζει Καλαβρία – Σικελία, «δια τό συμβάν πάθος τη χώρα, απορραγήναι γαρ από της ηπείρου την Σικελίαν υπό σεισμών» (Στράβ. ΣΤ’, 258), όπου «η θάλασσα εισδύσασα εχώρισε την Σικελίαν από της Ιταλίας».[2]

 

Το ρήγμα που χωρίζει Ρήγιο Καλαβρίας – Μεσσήνη Σικελίας…

Γνωρίζουμε ότι ο Έλλην γλύπτης Λέαρχος εκ Ρηγίου – μαθητής του Σκύλλιδος – φιλοτεχνούσε στο Ρήγιο, ήδη στα τέλη του 15ου αιώνα π.Χ.

Και ότι ο Έλλην Ιόκαστος – υιός του Αιόλου – ήταν βασιλεύς Ρηγίου στις

αρχές του 13ου αιώνα π.Χ. Ο βασιλιάς Ιόκαστος είναι θαμμένος στο

ακρωτήριον Καλαμίτσι / Punta Calamizzi, που ονομάζετο «Pallantiòn»,

από τον Αρκάδα ήρωα Πάλλαντα.

Μετά την Κύμη / Cumae, το Ρήγιον είναι μία από τις αρχαιότερες ελληνικές

αποικίες στη νότια Ιταλία, στα ιστορικά χρόνια. Στην αποικία εγκαταστάθηκαν και άποικοι εκ Χαλκίδος Ευβοίας (743 – 730 π.Χ.) και εκ Μεσσηνίας[3].

Οι ανασκαφές στην ελληνική αποικία του Ρήγιου έφεραν στο φως μεγάλο αριθμό δειγμάτων κεραμικής του ρυθμού Χαλκίδος. Θα υπήρχαν εργαστήρια τεχνιτών καταγωγής εκ Χαλκίδος που θα έδρευαν στην περιοχή του Ρήγιου. Μερικά από αυτά τα αγγεία υπάρχουν στα Μουσεία Λούβρου στο Παρίσι, στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, κ.ά.

Οι Μεσσήνιοι καταφτάνουν με τον Αλκιδαμίδα (επίσης τον 8ο αιώνα π.Χ.) ο οποίος, μετά την άλωση της Ιθώμης από τους Λάκωνες (τέλος του Α΄ Μεσσηνιακού Πολέμου, 724 π.Χ.) ηγήθηκε μεγάλης ομάδας Μεσσηνίων, που εκπατρίσθηκαν, και εγκαταστάθηκαν στην Καλαβρία, για να αποφύγουν την αιχμαλωσία. Ο Αναξίλας Α΄ προσκάλεσε Μεσσηνίους στο Ρήγιο (όπως τον Γόργο)[4].

Από το Ρήγιον ο Αναξίλας τους διαβίβασε στην Ζάγκλη, όπου και εγκατατάσθηκαν (664 π.Χ.), αφού έδωσαν νικηφόρα μάχη κατά των Ζαγκλαίων. Επακολούθησε συμφιλίωση και μετονόμασαν την Ζάγκλη σε Μεσσήνη.[5]

Για τη συνέχεια εδώ:

https://ellinondiktyo.blogspot.com/2024/07/blog-post_30.html