Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί...(μέρος β΄)

Γεράσιμος Γερολυμάτος: "Λιβάδι-σύνθεση Ι", λάδια σε καμβά-1995

                   (μέρος 2ο) 


        

                       ΣΤ΄

Χαίρει αειθαλής η αιωνόβια ελιά,

που με λάδι τρέφει το Φως,

στο άσβεστο καντήλι της παράδοσης.

Μελωδικό θεμέλιο και ύμνος ιερός

του αείπτερου πνεύματος εμφυσήματα.           του ζωγράφου Γερ. Γ. Γερολυμάτου 

Της πατρίδας μου τα σεβάσματα,                                        

είν΄ της ψυχής μου θραύσματα.

Γλώσσα μου η αλήθεια της καρδιάς

τ΄ αρχαίο στέριωμα του λαού μου.

Σε λευκών κιόνων μέλη αρμονικά,

Σε όρθρου βυζαντινού καλέσματα,

Στο υπερούσιο κάλλος των αιώνων,

Στων αγώνων τα  παλαίσματα,

Στων θυσιών τ΄ άχραντα  αίματα.

                        

                        Ζ΄

Χαίρει το αγλαόκαρπο δέντρο της άνοιξης

που΄ χει ρίζες βαθιές στο μυστήριο,

μιας θείας και μυστικής κυοφορίας.

Χαράζει η γραφή με σοφία την πέτρα                               

και τ΄ αλέτρι ζυμώνει το χώμα ζωή.

Κλωστή κόκκινη δένει ο ήλιος στο στάχυ.

Απ΄ το κάστρο της Μονεμβασιάς ο ποιητής,

ατενίζει λευκά πανιά που ταξιδεύουν,

στης Μεσογείου τ΄ αρχαία λιμάνια.

Προς στον προσηνή κι΄ απάνεμο Πειραιά,

Στης Αλεξάνδρειας την περίφημη πόλη,

Στης Σμύρνης και της Τύρου τις ρότες,

Στης Πόλης το μαρμαρωμένο βασιλιά,

Στης Βενετιάς το βρυχώμενο λιοντάρι.

                      

                         Η΄

Χαίρει του κόσμου αγλάισμα ο Παρθενώνας,

στους σύγχρονους μεσαίωνες λάμποντας φως,

προβάλλει ο Χρυσός του Περικλή Αιώνας.

Μιας αναπόλησης ηχώ, οι λυπημένες κόρες,

οι όμορφες Καρυάτιδες, που στέκουν χωρισμένες,

καλούν μάταια τις αιχμάλωτες αδελφές τους.

Νέων Περσών απόκτημα, νέων βαρβάρων ήθη,

της ιστορίας ενέχυρο που άδικα απεκτήθη,

η ομορφιά και η λογική σαν χάνουν τις μορφές τους.

Στα θλιβερά  μουσεία του Λονδίνου,

στην επιδεικτική πολυτέλεια του Παρισιού,

Στου Μονάχου την κλασική λατρεία

Στις μεγάλες πλατείες του Βερολίνου,

και  στ΄ αγροίκα χέρια. της Ρώμης.

Γερ. Γερολυμάτος: "Αυγουστιάτικο φεγγάρι",
λάδια σε ξύλο-2001.

                         Θ΄

Χαίρει της νιότης ο απέραντος Έρως,

ο τα πάντα πυρπολών και φλέγων,

στα βαθιά σκιρτήματα της καρδιάς.

Ουρανόσταλτος, ηδυπαθής θεός,

και θυρσοφόροι μαινάδες στα άλση

νυκτοδιαβαίνουν με της λαγνείας το πάθος.

Άφθονος ρέει ο χυμός της αμπέλου,

στης γονιμότητας το μανικό γιορτάσι,

απ΄ του Φαλλού το εκστατικό ομοίωμα

Στων Ερώτων την περιδίνηση,

Στου Διόνυσου την βακχεία,

Στο θάνατο του μυστικού Ζαγρέα,

Στης Αφροδίτης την περιπάθεια

Στου Ίακχου την ελευσίνια λατρεία.

                          Ι΄

Χαίρει η ψυχή που αψηφά το θάνατο,

στης καθαρτήριας επίγνωσης τη φλόγα.

Στις πύρινες φλέβες των μαχητών,

που πέφτουν σ΄ άνισο αγώνα.

Και του καιρού γυρίζοντας αντιμιλιά,

με σιδερένιες χτένες στα ατσάλινα μαλλιά τους,

χτενίζουν της νιότης τα ατίθασα χρόνια.

Νικητές παντοτινοί των Εφιαλτών,

που στοιχειώνουν των ονείρων τη χώρα.

Στων Θερμοπυλών την αιματοβαμμένη γη,

Στης Αλαμάνας το γεφύρι,

Στης Πόλης την Κερκόπορτα,

Στο ολοκαύτωμα  στο κρητικό Αρκάδι,

Στο θλιβερό, μα ηρωικό Μανιάκι.

Πέντε ακόμη ποιήματα από την ομώνυμη ποιητική μου συλλογή: «Ο Αγέννητος Χρόνος του Αεί...», που γράφτηκε το 2007.

(συνεχίζεται....)