Οι ανεμόμυλοι της ελληνικής αριστεράς

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Ακριβώς 95 χρόνια, έπειτα από την Οκτωβριανή Επανάσταση και μόλις 23 από την κατάρρευση του Σοβιετικού κράτους και το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου, ο υπαρκτός Σοσιαλισμός, έχει συρρικνωθεί δραματικά πάνω στο χάρτη της υδρογείου. Ελάχιστες είναι πλέον οι χώρες που ακολουθούν αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης, ή κάποιο μικτό σύστημα κομμουνισμού και ελεύθερης αγοράς. Τα κομμουνιστικά κόμματα, ακόμη και αυτό της Ρωσίας, έχουν απολέσει πια την παλαιά δύναμη τους. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου υπάρχει ακόμη ένα τέτοιο κόμμα, αποτελεί δείγμα πλέον, μιας πάλαι ποτέ ελπιδοφόρας εναλλακτικής, που αποσυντέθη στα εξ ων συνετέθη, όπως αποδεικνύουν τα πρόσφατα απογοητευτικά εκλογικά αποτελέσματα.

Το 1989, τηρουμένων των αναλογιών του παραδείγματος, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έμοιαζε με το κλείσιμο μιας μεγάλης κεντρικής εταιρείας, της οποίας κάποια υποκαταστήματα έκλεισαν, ενώ άλλα διατηρήθηκαν, αν και με μεγάλες απώλειες σε ιδεολογκό επίπεδο, με δεδομένη την αποτυχία του κεντρικού μητρικού συστήματος. Η κατάρρευση αυτή, που είχε σε μεγάλο βαθμό προβλεφθεί, ανάγκασε πολλούς μαρξιστές να επαναπροσδιορίσουν από νωρίς τους στόχους τους και το νέο τους ρόλο στη μετα-ψυχροπολεμική περίοδο. Την εποχή εκείνη, καθώς το πλοίο βούλιαζε, οι απειλούμενοι από το φάσμα της ανεργίας μαρξιστές και αριστεριστές διανοούμενοι και διαφωτιστές, κινήθηκαν προς δύο βασικές κατευθύνσεις, οι οποίες έκτοτε συνιστούν και το προνομιακό πεδίο δράσης τους. Την Οικολογία και τα «ανθρώπινα δικαιώματα», στα οποία θα αναφερθούμε παρακάτω. Οι ακραιφνείς κομμουνιστές, παρόλα αυτά, πιστοί και ρομαντικοί στην υπεράσπιση των ιδεών τους, παραμένουν με συγκινητική αφοσίωση στο κατάστρωμα του δικού τους Τιτανικού, δίνοντας μάχη με τον χρόνο και με τα κύματα. Πάντα πίστευα, ότι αν ήταν δυνατό να βάλεις στην ψυχή ενός κομμουνιστή την ιδέα του έθνους, θα είχες έναν ακαταμάχητο Έλληνα.

Μιλώντας, όμως, για τη σύγχρονη αριστερά στην Ελλάδα, θα έπρεπε νομίζω, να έχουμε πάντα υπόψιν μας, ότι αναφερόμαστε σε μια μεγάλη ποικιλία μαρξιγενών πολιτικών θεωρήσεων, ιδεών και αναζητήσεων, που δε συμφωνούν γύρω από ζητήματα ερμηνείας και εφαρμογής των Κεφαλαίων και αναθεματίζονται, εν προκειμένω, περί της τήρησης, η μη, της Μαρξιστικής ορθοδοξίας, υποδεικνύοντας πάντα και τους αιρετικούς της. Το «ορθόδοξο» ΚΚΕ, για παράδειγμα, έχει διαχωρίσει πλήρως τη θέση του από την «αριστερά», την οποία καταγγέλει για συγκαλυμμένο συμβιβασμό και για οπισθοχώρηση από το μέτωπο του λαϊκού αγώνα. Κρατάει έτσι για τον εαυτό του, το ρόλο του μοναχικού, πλην όμως γνήσιου εκφραστή της προλεταριακής αντίστασης. Αναμένει δε, ματαίως, κατ΄εμέ, την αναστροφή του κλίματος και την επιστροφή των πιστών στο «ιερό» του δόγμα, που δεν επιδέχεται «βλάσφημες» αναθεωρήσεις, ούτε εκσυγχρονισμούς. Όμως, αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό (λαό), είναι σίγουρο, πως και το βουνό δεν θα πάει σε εκείνον-

Ωστόσο, το ΚΚΕ, έχει απόλυτο δίκιο, όταν μιλάει για την υπόλοιπη μεταλλαγμένη αριστερά. Μόνο, που αυτό το δίκιο, αναδεικνύει ταυτόχρονα και τον αναχρονισμό των δικών του θέσεων. Διότι, μπορεί το ΚΚΕ να κατακρίνει τον λαό που δεν αποδέχθηκε το κομμουνιστικό του πρόταγμα, αλλά όπως φαίνεται από το 27% του ΣΥΡΙΖΑ και από το 4,5% της ΔΗΜΑΡ, στις τελευταίες εκλογές, το μήνυμα της «άλλης» αριστεράς,  έγινε αποδεκτό από τον λαό και ήταν πιο σύγχρονο προς τις απαιτήσεις των καιρών, από ό,τι ο ασάλευτος δογματισμός του Περισσού, που επιμένει σταθερά στη διατύπωση παραδοσιακών, πλήν μπαγιάτικων, κομμουνιστικών αξιωμάτων. Και αυτή η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ταυτόχρονα και μερική δικαίωση του ΚΚΕ, αφού οφείλει το μεγάλο του ποσοστό στον φιλο-ευρωπαϊκό του προσανατολισμό, στον εκσυγχρονισμένο αριστερό του λόγο και γενικά στη σταδιακή του απομάκρυνση, από αυτό που θεωρείται η άκαμπτη μαρξιστική «θεολογία», πράγμα για το οποίο, άλλωστε, τον κατηγορεί και το ΚΚΕ, ως αιρετικό. Για αυτό και το ΚΚΕ, δε δηλώνει ότι είναι ένα «αριστερό» κόμμα, αλλά ένα κόμμα μαρξιστικό-κομμουνιστικό, που επιδιώκει την ανατροπή του συστήματος και όχι τη συνδιαλλαγή με αυτό.

Από όλα τα παραπάνω, βγαίνει το συμπέρασμα, ότι όπως και η δεξιά, έτσι και η αριστερά στην Ελλάδα, είναι διασπασμένη και αυτή σε ελαφριά και βαριά έκδοση. Το πρόβλημα που αναδύεται, βεβαίως, δεν είναι νέο, αλλά έχει την προϊστορία του στην αρχική διάσπαση των κομμουνιστών στην Ελλάδα, ανάμεσα σε εκείνους που επέμεναν και επιμένουν στη σοβιετική, ή καλύτερα στη σταλινική εκδοχή, και σε εκείνους, που αντιλήφθηκαν πως το μέλλον βρίσκεται σε ένα ευρωκομμουνιστικό προσανατολισμό, προσαρμοσμένο αρκούντως στα δεδομένα της ευρωπαϊκής αστικής Δημοκρατίας. Στην πρώτη διαστώσα ανήκει το ΚΚΕ, ενώ στη δεύτερη ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ, για να μην αναφερθούμε και στις πολλές οργανώσεις.

Λίγα μόλις χρόνια πριν, ο ΣΥΡΙΖΑ, με ένα ποσοστό της τάξης του 3,5-4%, ασφυκτιούσε και συμπιεζόταν, πραγματικά χωρίς φαινομενικό λόγο ύπαρξης, κάπου στον κεντροαριστερό χώρο, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στο ΚΚΕ. Η διολίσθηση, όμως, του ΠΑΣΟΚ προς το δεξιό φιλελευθερισμό και η κατάρρευσή του, υπό το βάρος των μνημονίων και της κακής διετούς διακυβέρνησης, άφησε ανοιχτό χώρο στο ΣΥΡΙΖΑ, που είδε τα ποσοστά του να εκτοξεύονται τόσο, που έγινε μάλιστα και αξιωματική αντιπολίτευση. Θα ήταν άδικο, φυσικά, για τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην του αναγνωριστεί η σθεναρή στάση εναντίον του μνημονίου, όσο και η συμμετοχή στην επιτυχία αυτή, του ταλαντούχου προέδρου του. Όλοι, όμως, μιλούν και για τη μετατροπή του σε ένα άλλο ΠΑΣΟΚ, που θα είναι και το τίμημα απέναντι σε όσους τον ψήφισαν. Διότι το 25% περίπου των πασοκογενών ψηφοφόρων του, θα αποδημήσει σύντομα ως μεταναστευτικό σμήνος, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δε μεταβάλλει αρκούντως την πολιτική του ατζέντα και την ριζοσπαστική του ρητορεία προς τα νέα δεδομένα, αλλά επιμείνει να εκφράζει τον αρχικό σκληρό πυρήνα των συνιστωσών του 3,5%.

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, και το ΚΚΕ το αντιλαμβάνεται αυτό, ο λαός ψήφισε μαζικά τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο όταν αυτός έδωσε τα απαραίτητα μηνύματα παραίτησης από τις μαρξιστικές του καταβολές στην οικονομία. Άς θυμηθούμε, άλλωστε, και τον θόρυβο που ξέσπασε από τις δηλώσεις περί φορολόγησης των ιδιωτικών καταθέσεων, άνω περίπου του ποσού των 30.000€ και που με σπουδή έσπευσαν να το ανασκευάσουν. Σε ό,τι αφορά την ΔΗΜΑΡ, ισχύουν στο μεγαλύτερο βαθμό, όσα αναφέραμε και για το ΣΥΡΙΖΑ, αφού μόλις πριν από δύο χρόνια ακόμη, ήταν ομόσταυλοι στο παχνί του Συνασπισμού. Ωστόσο, η ΔΗΜΑΡ, με την αποχώρηση της από το Συνασπισμό, δρομολόγησε τον προορισμό της στο να γίνει το αριστερό άλλοθι μιας ανίερης μνημονιακής συγκυβέρνησης και μια Ιφιγένεια της αριστεράς, που θα θυσιαστεί, ως αναλώσιμο είδος, όπως θυσιάστηκε και ο δεξιός ΛΑ.Ο.Σ, στο βωμό της τοκογλυφικής θεότητας των Αγορών.

Τελικά, από όλα τα κόμματα της Ελληνικής αριστεράς, μόνο το ΚΚΕ διατηρεί αραγή την αρχική του σχέση με το Μαρξισμό. Και αυτό, επειδή το ΚΚΕ, δεν ανήκει στην πολύχρωμη κοινοβουλευτική αριστερά, που εμφανίζεται σα μια πολιτική δύναμη, με άλλους πλέον στόχους και ευρωπαϊκές προοπτικές, μακριά από το σοβιετικό μοντέλο. Μπορεί κανείς με ασφάλεια να συμπεράνει, πως η Ελληνική αριστερά, έχει πλέον ξεπεράσει τον Μάρξ και τον Λένιν και πως η μόνη αναφορά σε αυτούς, έχει να κάνει πια με την ιστορική και μόνο καταβολή της. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη κάποια εξωτερικά ιδεολογικά γνωρίσματα, που φανερώνουν την κοινή ιδεολογική καταγωγή τους, όπως είναι σε γενικές γραμμές, ο διεθνισμός και τα εργατικά δικαιώματα, ο εθνομηδενισμός και η αθεϊα.

Αναφέρθηκα προηγουμένως στις εναλλακτικές διεξόδους, και στη μετάλλαξη μέρους των μαρξιστών σε ακτιβιστές, κατά την περίοδο της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ευρώπη και μάλιστα έγινε μνεία στο νεοφανή τομέα της Οικολογίας και της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως προνομιακά πεδία των νέων δραστηριοτήτων τους, με μέλλον και προοπτικές. Οι ευαισθησίες αυτές, δεν ταίριαζαν βεβαίως, και τόσο πολύ με το σοβιετικό παρελθόν, που ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα σεβάστηκε, αλλά και αντιοικολογικό υπήρξε, κατά πολλές έννοιες, που σχετίζονται με την υπερεκμετάλλευση των πόρων, προκειμένου να λειτουργήσει ανταγωνιστικά η τεράστια σοβιετική μηχανή. Η δεξιά, ωστόσο, αποκλείστηκε από αυτή την αποστολή, εξαιτίας του εθνικού ιδεολογικού της προσανατολισμού. Έτσι, οι πρώην κομμουνιστές και έκτοτε άεργοι αριστεροί ακτιβιστές, ήταν οι μόνες διαθέσιμες οργανωμένες πολιτικές ομάδες, που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες, εξαιτίας ακριβώς του διεθνισμού τους, στο να τους ανατεθεί ένας νέος ρόλος μέσα στο πλαίσιο των σκοπών της Νέας Τάξης.

Για αυτό, από το 1989 και μετά, παρατηρούμε μια μετάλλαξη των κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης, όπως στη Γαλλία, στην Ιταλία, αλλά και στην Ελλάδα, σε απλά αριστερά κόμματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Όμως ό,τι και αν σηματοδοτεί πλέον ο όρος αριστερά στις ημέρες μας, αποτελεί αντικείμενο μεγάλης συζήτησης, κάθε αναφορά περί των κοινωνικών ευαισθησιών της. Ταυτόχρονα, εμφανίστηκαν πλήθος «Πράσινων» κομμάτων και οικολογικών οργανώσεων και εισήχθη για πρώτη φορά η «πράσινη» ρητορεία, ως αντίβαρο στην περιβόητη κλιματική αλλαγή, που επίσης ανακαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα. Αναρίθμητες ΜΚΟ, Ινστιτούτα και Παρατηρητήρια, έχουν ξεφυτρώσει τα τελευταία 20 χρόνια, και όλα αυτά, ως γνωστόν, στελεχώνονται στην πλειονότητα τους, από ευαίσθητους αριστερούς ακτιβιστές. Είναι άξιο παρατήρησης, πως το ΚΚΕ, δε συμμετέχει σε όλη αυτή τη νέα αριστερή ατζέντα, αλλά τα αντικείμενα του παραμένουν διαχρονικά τα δικαιώματα του εργάτη και ο ταξικός αγώνας. Παρόλα αυτά, διεκδικεί και αυτό το ρόλο του υπερασπιστή του προλετάριου λαθρομετανάστη.

Είναι φανερό, πως η Ελληνική αριστερά, έχει βρει πλέον τη θέση της μέσα στο μηχανισμό της Νέας Τάξης και έχει ευθυγραμμιστεί πλήρως με τους σκοπούς της. Παρατηρητήρια, αριστερής κατά βάση στελέχωσης, και μηδενικής εθνικής συνείδησης, έχουν αναλάβει εργολαβικά, σε ρόλο χωροφύλακα, να παρακολουθούν και να καταγγέλουν πρόσωπα και κράτη, για τις πιθανές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η καταγγελία, εννοούμενη κάποτε και ως «ρουφιανιά» από τους αριστερούς, εξαγιάζεται τώρα στο όνομα του «ανθρωπιστικού» σκοπού της. Η αντιρατσιστική υστερία, που ξεπερνά συχνά τα όρια της υπερβολής και της γελοιότητας, όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα στην περίπτωση της αθλήτριας Β. Παπαχρήστου, ο ιστορικός αναθεωρητισμός, που οδηγεί πάντα σε εθνομηδενιστικές εξισώσεις ρεπούσιου είδους και η προβολή εξατομικευμένων περιπτώσεων, που κατακερματίζουν ολοένα και περισσότερο τον κοινωνικό ιστό, σε ιδιαίτερες ομάδες και κατηγορίες δικαιωμάτων που χρήζουν προστασίας, αποτελούν τους ανεμόμυλους της Ελληνικής αριστεράς και του δονκιχωτισμού της.

Σε μια χώρα που έχει πλέον ρημάξει, έχουμε αφήσει τον γάμο και πάμε για πουρνάρια. Ο δόλιος στιγματισμός του πατριωτισμού, ως δήθεν Εθνικισμού, από την εθνομηδενιστική αριστερά, είναι μέρος του σχεδίου για την εξουδετέρωση κάθε πατριωτικής αντίδρασης απέναντι στην επιτελούμενη εθνοκτονία, που συντελείται σε κάθε επίπεδο. Εδώ, βρίσκεται το νεοταξικό χαλκείο και η φάμπρικα κατασκευής ταμπελών, που κρεμούνται δικαίως ή αδίκως στο λαιμό κάθε διαμαρτυρόμενου, με τα επίθετα φασίστας και ρατσιστής, όπως αναφέρω αναλυτικά και στο άρθρο μου περί του Εθνικισμού. Άλλωστε, για αυτό το λόγο υπερπροβάλλεται και ο Εθνικισμός της Χ.Α, και η καρικατούρα του «Ελληναρά», σαν ένα κακέκτυπο του πατριώτη.

Ανήκω σε αυτούς, που έχουν καταλάβει πολύ καλά, γιατί ο Χίτλερ ήταν ένας φασίστας. Αυτό, όμως, που δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, είναι, γιατί ο Στάλιν θα πρέπει να θεωρείται καλύτερος του. Ίσως κάποιοι να νομίζουν, πως η πολιτική ταυτότητα του αριστερού, δίνει σε όποιον την έχει, ένα πιστοποιητικό ευαισθησίας, τιμιότητας και ανθρωπισμού, που του επιτρέπει να κρίνει τους άλλους εκ του ασφαλούς. Όμως, δεν είναι έτσι. Αφού ούτε τα ράσα κάνουν τον παπά, έτσι και η αριστερή κολυμβήθρα δεν βγάζει πάντα αγγέλους. Μπορεί οι Εθνικιστές να μην είναι του κατηχητικού, αλλά και αυτοί που τους κατακρίνουν, πολύ απέχουν από το να είναι άγιοι. Είναι, σα να βλέπει η μια εταίρα την άλλη και να της φωνάζει μπροστά στον κόσμο, ότι είναι πόρνη.

Πέρα από υποκειμενικές σκέψεις και προτιμήσεις, η Δημοκρατία απεφάνθη δια των εκλογών, να στείλει την Χ.Α στο Κοινοβούλιο, αλλά η απόφαση αυτή δεν έγινε σεβαστή από την αριστερή πτέρυγα. Πρόκειται, λοιπόν, για μια ευθεία αμφισβήτηση της δημοκρατικής επιλογής μισού εκατομμυρίου Ελλήνων. Αυτό αποτελεί ξεπεσμό της Ελληνικής αριστεράς και εμπαιγμό της Δημοκρατίας, που έτσι φαίνεται ανίκανη να χειριστεί με ψυχραιμία τις εξελίξεις. Τελικά, ίσως οι υστερικές κραυγές της παρθένου αριστεράς, να αποδειχθούν πιο επικίνδυνες για την Δημοκρατία, από ότι οι σφαλιάρες της «εγέρθητω» ακροδεξιάς. Ο «μπαμπούλας» του 1,5%, έφτασε με τη βοήθεια τους στο 7%. Και αν συνεχίσουν έτσι, φιλότιμα, όπως το πάνε, μπορεί να ξεπεράσει και το 10%! Αναρωτιέται κανείς για πολλά. Ένας πόλος χρειάζεται το αντίπαλο δέος, ώστε να πείθει για τη χρησιμότητα του. Ένα Ταγκό, χρειάζεται δύο.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς, πως η Ελληνική αριστερά, έχει χάσει τελείως το μέτρο και την αίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης, που αφορά κυριολεκτικά την ύπαρξη της χώρας και του Έθνους, όπως τα γνωρίσαμε. Από τη στιγμή, που οι αριστεροί φανατικοί επικριτές της Ορθοδοξίας, χάριν δήθεν της ανεξιθρησκείας, εμφανίζονται ένθερμοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων μιας άλλης θρησκείας στην Ελλάδα, του μη ανεκτικού Ισλάμ, τότε κάτι ύποπτο υπάρχει. Και από τη στιγμή, που ο Ασιάτης ή ο Αφρικανός λαθρομετανάστης, έχει για εκείνους, ούτε καν τα ίδια, αλλά περισσότερα δικαιώματα από τον αυτόχθονα Έλληνα, κάθε ισορροπία και κάθε λογική έχουν πλέον χαθεί και μαζί τους κάθε πρόσχημα ανιδιοτελούς ανθρωπισμού και αμεροληψίας. Αν δεν πρόκειται για τραγική αφέλεια, τότε πρόκειται σίγουρα για οργανωμένη συμμαχία με την Νέα Τάξη και τους σχεδιασμούς της εναντίον των Εθνών, εν προκειμένω και του δικού μας.

Θα είχε, όμως, τεράστιο ενδιαφέρον η διερεύνηση των πιθανών υπόγειων διασυνδέσεων αυτής της κατ΄επάγγελμα «αντιρατσιστικής» και «φιλάνθρωπης» αριστεράς, με τα διεθνή κυκλώματα δουλεμπορίας, και του ρόλου της στη «νομιμοποίηση» των παράνομων μεταναστών, που αυτά εισάγουν στην χώρα, με την ίδια ευκολία που άλλοι τους ξεπλένουν τα μαύρα χρήματα! Πρόκειται για μια μαφία προβατόσχημων λύκων, στην οποία συμμετέχουν πλουτίζοντας πολλά κυκλώματα, ακόμη και δημόσιοι λειτουργοί, ενώ το άφθονο μαύρο χρήμα των μικροπωλητών, ίσως να φτάνει και μέχρι τα κομματικά ταμεία. Για αυτό δε βρίσκεται λύση, ούτε υπάρχει η πολιτική βούληση για αυτό, πέρα από τα αληθοφανή προσχήματα της αδυναμίας. Τελικά, τα θύματα αυτής της συμπαιγνίας είναι δύο. Πρώτα και κύρια οι λαθρομετανάστες, που γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης. Έπειτα οι ίδιοι οι Έλληνες, που βιώνουν μια πρωτόγνωρη εθνική παρακμή και που έχουν ήδη φτάσει στα όρια τους και αυτοκτονούν μαζικά. Η κατάσταση είναι πολύ αρρωστημένη και οι ευθύνες της αριστεράς είναι τεράστιες.

Πώς όμως συντηρείται όλο αυτό το σύστημα και ποιος πληρώνει τους πρώην άεργους αριστερούς ακτιβιστές; Οι πηγές χρηματοδότησης είναι ποικίλες, από κρατικές επιχορηγήσεις μέχρι χορηγίες ιδιωτών και εταιρειών. Θα πει κανείς και με το δίκιο του. Γιατί να ονομάζεται Μη Κυβερνητική, μια ιδιωτική Οργάνωση που χρηματοδοτείται από την Κυβέρνηση μέσω του Κράτους; Και μάλιστα τη στιγμή που γίνεται προσπάθεια να συρρικνωθεί το δημόσιο και να περιοριστούν οι σπατάλες; Αυτές οι αντιφάσεις, όταν θα απαντηθούν, θα θέσουν πολλούς προ μεγάλων εκπλήξεων. Ένας, λοιπόν, από τους μεγάλους χορηγούς και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι και ο πολύς Τζώρτζ Σόρος! Ω, Ναι! Το αδίστακτο γεράκι του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι η σύγχρονη Αγία Τερέζα των λαθρομεταναστών και των πολύχρωμων επαναστάσεων! Ποιός ξέρει, αν ίσως με αυτόν τον τρόπο θέλει να σώσει τη μαύρη ψυχή του;

Ακόμη και η πιο αχαλίνωτη φαντασία, ωχριά μπροστά στην πιο πεζή πραγματικότητα. Διότι, μόνο με τη βοήθεια σουρεαλιστικών σκέψεων, θα μπορούσε να εξηγηθεί το φαινόμενο της πρόσληψης της αριστεράς ως υπαλλήλου, από το στυγνό καπιταλιστή και από θέση ιδιότητας, πρώην αντίπαλο της! Και το ακόμη πιο οξύμωρο είναι, πως αυτοί που κατηγορούνται από την επίσημη αριστερή ρητορεία, ως καταστροφείς των λαών και του κοινωνικού κράτους, είναι οι ίδιοι, που χρηματοδοτούν από την άλλη τον αριστερό ακτιβισμό και που καθορίζουν την «τρέχουσα» συνθηματολογία του. Σε αυτό το κουβάρι, όπου μπερδεύονται σκοπίμως, ώστε να μην αναγνωρίζεται εύκολα η σχέση τους, συμμετέχουν διάφορα Think tank, Τραπεζικοί Όμιλοι, Οίκοι αξιολόγησης και Παγκόσμιοι Οργανισμοί, Πολυεθνικές Εταιρείες και Όμιλοι μεγάλων επιχειρηματιών και κεφαλαιούχων, που ονομάζονται με το κομψό όνομα «αγορές», αλλά έχουν και το εναλλακτικό «Μπίλντεμπεργκ», που θυμίζει μπίρα.

Αυτοί επιθυμούν τον έλεγχο και τον επιτυγχάνουν με τον εξής τρόπο: Εισβάλουν, βομβαρδίζουν, ή υποκινούν εξεγέρσεις παντού στον κόσμο, στο όνομα της Δημοκρατίας, με σκοπό τη διασφάλιση των γεωπολιτικών συμφερόντων τους. Έπειτα, εξαναγκάζουν τους πρόσφυγες και τους πτωχούς πληθυσμούς που κατέστρεψαν, να μεταναστεύσουν παράνομα στην Ευρώπη, δήθεν για μια καλύτερη ζωή. Ποιός άνθρωπος θέλει να εγκαταλείψει την αγαπημένη του πατρίδα, αν περνάει καλά σε αυτήν: Εκεί, στις χώρες της «επαγγελίας», όπως η Ελλάδα, τους χρησιμοποιούν σαν δούλους, και έτσι το κεφάλαιο έχει μεγαλύτερα κέρδη από τη διαφορά των χαμηλών μισθών και των ανύπαρκτων ενσήμων. Ταυτόχρονα, δημιουργούν και μια τεχνητή κρίση για να συμπιέσουν τους μισθούς των ντόπιων προς εκείνους των λαθρομεταναστών. Στην προκειμένη περίπτωση, έχουν καταστρατηγηθεί πλήρως βασικές ιδέες του Μάρξ, που αφορούν τη λαθραία εισαγωγή ξένων εργατών, ως βασικού εργαλείου της ντόπιας πλουτοκρατίας για να κτυπήσει το εγχώριο προλεταριάτο.

Στη διαδικασία αυτή, επειδή είναι αναμενόμενο πως θα υπάρχουν αντιδράσεις, χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και την υπάλληλο τους «ανθρωπιστική» αριστερά, για να δημιουργούν κλίμα ανεκτικότητας και αλληλεγγύης ανάμεσα στον λαό και ταυτόχρονα, για να δαχτυλοδείχνουν ως δήθεν εθνικιστές, όλους όσους διαμαρτύρονται για τις στρατιές των εισαγόμενων δούλων, που εφόσον αυτοί δεν τους κολλάνε ένσημα, τους φορτώνουν στην πλάτη του φορολογούμενου λαού. Έχουν δηλαδή διπλό κέρδος. Στο τέλος, η κοινωνική συνοχή διαλύεται και όλοι, επήλυδες και αυτόχθονες, γίνονται μια άνευρη μάζα προλετάριων δούλων, που θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτά είναι τα σχέδια τους και αυτά υπηρετεί σήμερα η άφρονη αριστερά, πίσω από τα προσχήματα του ανθρωπισμού της. Με το διεθνιστικό ρομαντισμό που τους διακρίνει και με κάποια επιπολαιότητα, χιλιάδες καλοπροαίρετοι αριστεροί, που νομίζουν ότι αντιπαλεύουν την Νέα Τάξη,  στην ουσία έχουν μετατραπεί σε ιδεολογικούς νεροκουβαλητές της. Έχουν την τραγική εντύπωση, ότι βοηθούν να χτιστεί ένας καλύτερος κόσμος, αλλά αυτό που κάνουν, δεν είναι άλλο, από το να συνεργούν στην καταστροφή της χώρας και του Έθνους τους. Κάποτε, θα κλαίμε όλοι μαζί, αλλά τότε θα είναι αργά.   

Φαρισαίοι, υποκριτές και ψευτοανθρωπιστές! Είδα πολλούς να διαδηλώνουν υπέρ του εκλογικού δικαιώματος των λαθρομεταναστών, αλλά ελάχιστους ή κανέναν για τα πλήρη ασφαλιστικά τους δικαιώματα και για τις φορολογικές τους υποχρεώσεις! Αλλά νομίζω, ότι μιλάμε πια για μια τραβεστί αριστερά, που θεωρεί υποδεέστερο το δίκαιο του Έλληνα εργάτη σε έναν ικανοποιητικό μισθό, από το δικαίωμα του Μπαγκλαντέζου λαθρομετανάστη να αμοίβεται με 20€ μεροκάματο, προς χαρά φυσικά των «ντόπιων αφεντικών», κατά την προσφιλή αριστερίστικη ορολογία τους. Πάνω από 3.000 Έλληνες έχουν αυτοκτονήσει ως σήμερα και εκατοντάδες έχουν δολοφονηθεί, αλλά έστω και μια λέξη συμπάθειας, δεν έχει ειπωθεί ακόμη για όλους αυτούς. Η πολύχρωμη αριστερά θεωρεί, πως το δικαίωμα στην πρωκτική ηδονή όσων συμμετέχουν στις γκέι παρελάσεις, είναι σπουδαιότερο από τη γενοκτονία των Ελλήνων! Μόνο η κατάργηση των εθνικών παρελάσεων τους μάρανε! Όλοι έχουν τελικά δικαιώματα στην Ελλάδα, οι Πακιστανοί, οι γκέι, οι careta-careta, οι πεταλούδες και οι καραβίδες του Αμβρακικού, εκτός από τους Έλληνες, που έχουν μόνο υποχρεώσεις!

Δε γίνεται, όμως, να μην υπάρχει πλέον η αίσθηση του μέτρου, σε αυτή την χώρα που το γέννησε!! Δε μπορεί να βολοδέρνουμε διαρκώς στα άκρα της αυτοκαταστροφικής υπερβολής! Δεν ευθύνονται οι λαθρομετανάστες για το εθνικό μας χάλι, αλλά δυστυχώς, το επιδεινώνουν αθέλητα. Σίγουρα, υπάρχει μια χρυσή τομή, ανάμεσα στα δύο άκρα. Και αυτή, είναι το σημείο της λογικής. Ανάμεσα στην επιλογή, του να απελάσουμε κάποιον για το χρώμα του, ή να του επιτρέψουμε τελικά να ανέβει και στο κρεββάτι μας, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Το μέλλον, θα συνεχίσει να ανήκει στα Έθνη, παρόλους τους σημερινούς κλυδωνισμούς και η αριστερά, θα πρέπει τώρα να αποφασίσει, για το αν θα ανήκει για δεύτερη φορά στην πλευρά των χαμένων.