ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ -Η Αποκάλυψη μέσα από μια σύγχρονη οπτική

Ο ζωγράφος Γεράσιμος Γερολυμάτος, παρουσίασε τον Απρίλιο του 2005 στο Πολιτιστικό Κέντρο «Γ. ΡΙΤΣΟΣ», υπό την αιγίδα του Δήμου Αιγάλεω, μια έκθεση ζωγραφικής με θέμα την Αποκάλυψη και ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο μια θεατρική διασκευή της Αποκάλυψης σε έμμετρο λόγο, με τον τίτλο «ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ».

Πρόκειται για ένα πειραματικό καλλιτεχνικό δρώμενο, όπου συνέπραξαν διαφορετικές τέχνες με σκοπό να συγκλίνουν σε ένα ενιαίο αισθητικό και εννοιολογικό αποτέλεσμα με αναφορά στο ίδιο θεματικό στοιχείο. Έτσι, ζωγραφική, ποίηση, μουσική, θέατρο, χορός, τραγούδι και εγκατάσταση περιβάλλοντος, λειτούργησαν ως δημιουργικές συνισταμένες μιας κεντρικής ιδέας και μιας πολλαπλής προσέγγισηςτου θέματος, αποδεικνύοντας μεταξύ άλλων και το γεγονός της στενής σχέσης των τεχνών μεταξύ τους, στο επίπεδο του ρυθμού και της ποίησης.

Το έργο δραματοποιήθηκε από την Θεατρική Ομάδα του Δήμου Αιγάλεω

Συντελεστές:

Ζωγραφική-Κείμενο μονόπρακτου -- Σκηνογραφική και σκηνοθετική δομή:

Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Διδασκαλία-Σκηνοθετική επιμέλεια:  

Μυρσίνη Σακκά

Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση και χειρισμός ήχου:

Χρήστος Δ. Γεωργακόπουλος

Ιωάννης: Γιώργος Σαλτόγλου

Φωτισμός-Ηχητικά:

Γιάννης Ηλιάκης

Χορός:  Τα μέλη της Θεατρικής Ομάδας του Δήμου Αιγάλεω

Αγγελοπούλου Ελένη, Βατάκη Δέσποινα, Βλάμη Αδαμαντία, Γεωργίου Δήμητρα, Δρατζίδου Μαριάνθη, Λυμπεροπούλου Βίκυ, Μανιατάκος Αντρέας, Μαυροθαλασσίτης Σταύρος, Χατζόπουλος Ντίνος 

(Μουσική εισαγωγή στο βίντεο, του Χρήστου Δ. Γεωργακόπουλου)

«ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ»

Ε Μ Μ Ε Τ Ρ Ο   Θ Ε Α Τ Ρ Ι Κ Ο   Μ Ο Ν Ο Π Ρ Α Κ Τ Ο

ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΓΕΩΡ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ Π.Κ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ

«ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ»

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2005

Μουσική υπόκρουση με ταυτόχρονη προβολή στιγμιότυπων από σημαντικά παγκόσμια γεγονότα. Μια φωτιστική σειρήνα φωτίζει το χώρο περιμετρικά για μερικά δευτερόλεπτα. Έπειτα ένας προβολέας αρχίζει να φωτίζει αργά τη σκηνή, επικεντρώνοντας στην καθισμένη μορφή του Ιωάννη.

Ο χορός έρχεται από δεξιά, ανάμεσα από τους θεατές, με βήμα τελετουργικό, κρατώντας αναμμένα κεριά που αφήνει σε ένα μανουάλι. Ύστερα παίρνει τη θέση του στα αναλόγια, γύρω από τον κεντρικό σωρό των σκουπιδιών. Η όλη διαδικασία κρατάει λίγα λεπτά. Έπειτα αρχίζει ο λόγος.

ΠΡΟΣΩΠΟ Α΄: Νύχτα ψυχών. Η καθεμιά κερί με το δικό της φέγγος.

                          Κι ο άνεμος του χρόνου καμιά τους δεν αγγίζει,

                          γιατί η παλάμη του Θεού, αθάνατες τις ορίζει.

ΧΟΡΟΣ:           Αθάνατες τις ορίζει, γιατί η παλάμη του Θεού

                         απ΄ τον άνεμο του χρόνου τις σφραγίζει.                                                          5

ΠΡΟΣΩΠΟ Β΄: Μυστικό όραμα η νύχτα του Ιωάννη

                          με σύμβολα πύρινα κι εικόνες-λέξεις,

                          σε μια ζωή που μόνη της φτάνει

                          το μίσος ή την αγάπη να διαλέξεις

.

ΧΟΡΟΣ: Γιατί, μόνη δεν ανθίζει τρυφερά                                                                     10

                          η αγάπη στην ζωή, δίχως τον άλλο.                                                                 

ΠΡΟΣΩΠΟ Γ΄: Εκείνον, τον άγνωστο φίλο στη χαρά,

                          που νιώθει ακόμη να αγαπά,

                         και της καρδιάς ν΄ ακούει τα ψιθυρίσματα.

                         Κι έτσι, ειρηνικά σιωπά εντός του.                                                                     15

ΧΟΡΟΣ:           Με τη δύναμη που κρύβει ο σταυρός του

                         της αδύναμης ψυχής θα νιώσει τα σκιρτήματα.

ΠΡΟΣΩΠΟ Δ΄: Στο μίσος δεν υπάρχει καμιά ελευθερία.

                          Μακάριοι, όσοι ακούν τους λόγους της προφητείας,

                          γιατί, αυτοί θα βρουν χαρά κι όχι τιμωρία,                                                        20

                          όπως εκείνοι που πιάστηκαν στα δίχτυα της αμαρτίας.

ΧΟΡΟΣ:           Αιώνες τώρα σκοτεινούς, φωτίζει λευκός χρησμός.

                         Βάζει κεφάλαιο αρχής στου Ιωάννη την ιστορία

                         και είναι ο λόγος του αυτός, πιστός και αληθινός.

Μικρή παύση με μουσικό πέρασμα. Ο προβολέας φωτίζει τον Ιωάννη.

ΙΩΑΝΝΗΣ:      Εδώ εις το νησί της Πάτμου, μεσάνυχτα απόψε Κυριακής,                                 25 

                          που για τη πίστη του Λόγου με φέρανε εξορία,

                          είδα με φόβο κι άκουσα, τις λάμψεις μιας βροντής,

                          και μια φωνή με πρόσταξε να δώσω μαρτυρία.

                          Τότε εγώ, κατάχλομος, στράφηκα προς τα πίσω,

                          και είδα σε κύκλο φωτεινό, επτά χρυσές λυχνίες.                                               30

                         Στο μέσον, ήλιος λαμπερός και όμοιος με γιο ανθρώπου,

                          μου είπε: «ότι, βλέπεις, γράψε, για τις επτά εκκλησίες».

                         Είχε μια όψη φοβερή, μαλλιά μακριά σαν χιόνι,

                         και η κεφαλή του ολόλευκη, το αίμα μου παγώνει.

                         Φλόγες φωτιάς τα μάτια του και στο δεξί του χέρι,                                             35

                         κρατούσε αστέρια επτά, που μόνος το μυστικό τους ξέρει.

                         Άπνοος, σαν νεκρός έπεσα στη γη μπροστά του.

                         Απ΄ όση ο φόβος μου έκοψε ζωή, απ΄ τη λαμπρή θωριά του,

                         τόση, αυτός, με χέρι ανάλαφρο, πνοή ζωής μου δίνει.

                         Μου είπε: «Μη φοβάσαι, ήρθα και φέρνω δικαιοσύνη.                                      40

                         Εγώ είμαι ο πρώτος κι ο έσχατος, όπου ο χρόνος κλείνει,

                         πρωτότοκος είμαι των νεκρών και νικητής στον Άδη,

                         το Άλφα και το Ωμέγα, είμαι εγώ, το φως μες΄ το σκοτάδι.

                         Γράψε αυτά και στείλε τα, στους επισκόπους των εκκλησιών μου.

                        Ιδού, πες, έρχομαι ταχύς και το μισθό ζητώ των θυσιών μου.                             45

                         Στη Σμύρνη και στην Πέργαμο, στα Θυάτειρα και στις Σάρδεις,

                         στην Φιλαδέλφεια, στην Έφεσο και στη Λαοδικεία,

                         στον καθένα τους θα ανταποδώσω εγώ, καλό και αδικία».

                         Και άρχισα να γράφω σύμφωνα με την προσταγή του,

                         για όσα έβλεπα, και για όσα μέλλουν να συμβούν,                                              50                                                                                                         

                         καθώς ήταν αναπόφευκτο να γίνουν η εντολή του.

                         Και να! Πριν τα σκοτάδια των ματιών μου διαλυθούν,

                         βλέπω στον ουρανό μια πόρτα  ανοιγμένη.

                         Και μια φωνή ως σάλπιγγα «Ανέβα εδώ» μου λέει,

                        «για να σου δείξω του μέλλοντος, τη γνώση την κρυμμένη».                              55

                         Τότε, αρπάχτηκα στον ουρανό κι είδα μεγάλο θρόνο,

                         και τον καθήμενο σ΄αυτόν, που αφέντης είν΄ στο χρόνο.                                   

                         Εικοσιτέσσερις γέροντες μες΄ τα λευκά ντυμένοι,

                         Τριγύρω απ΄το θρόνο αυτό, όλοι ήταν συναγμένοι.

                         Και τέσσερα ζώα μυστικά, που έξι είχαν τα φτερά τους ,                                    60

                         όλα να προσκυνούν αυτόν, που άστραφτε μπροστά τους.

                         Φωνές, κεραυνοί και αστραπές τον ουρανό αυλακώνουν                        

                         Με ουράνιο τόξο και ωδές το θρόνο του κυκλώνουν.

ΧΟΡΟΣ:           Άγιος και άξιος είσαι/ να λάβεις τη δόξα/                      

(ρυθμικά)        Και τη δύναμη/ και την τιμή/ εις τους αιώνες.                                                65

Μικρή παύση με μουσικό πέρασμα και έπειτα συνεχίζει ο Ιωάννης.

ΙΩΑΝΝΗΣ:      Και ο καθήμενος στο θρόνο, βιβλίο παλαιό βαστάει,

                         που με σφραγίδες άλυτες, επτά, το έχει σφραγισμένο.

                         Και βλέπω άγγελο ισχυρό στα πέρατα να ρωτάει.

                         «Ποιος είναι άξιος ν΄ανοίξει αυτό, που είν΄ κλεισμένο;»

                         Κανείς δε βρέθηκε άξιος στην πρόσκληση να απαντήσει,                                   70                                                                            

                         και τις σφραγίδες τις επτά παντοτινά να λύσει.

                         Γιατί, κανείς δεν ήταν δυνατό  τη γνώση ν΄ αγγίξει,

                         ούτε επάνω ή κάτω απ΄ τη γη, ή στ΄ ουρανού τα ύψη.                              

(λυπημένα)      Και τότε, μου ήρθαν δάκρυα κι΄ άρχισα να κλαίω.

                         «Χαίρε», μου είπε ένας γέροντας, «και μη δακρύζεις πλέον                                75

                         γιατί, ο Άγιος Δυνατός  θ΄ ανοίξει το βιβλίο.

                         Ιδού! Την τυραννία νίκησε ο φοβερός ο λέων».                                              

(τρυφερά)        Και είδα ένα αρνάκι να παίρνει το βραβείο,

                         με κέρατα και μάτια επτά, στεκόταν μπροστά στο θρόνο.

                         Κι όταν το βιβλίο άνοιξε το αγαθό αρνίο,                                                           80

                         που είχε με το αίμα του θυσιαστεί στον πόνο,

                         ύμνοι θριαμβικοί μυριάδων αγγέλων και αγίων.                                                

                         Τότε, του χρόνου άδειασαν οι ουράνιες κλεψύδρες,

                         Το τέλος, τότε, συνάντησε την αρχή των αιωνίων.

ΧΟΡΟΣ:            Άξιος είσαι να λάβεις το βιβλίο,                                                                       85

(ρυθμικά)         και με το αίμα σου, ν΄ ανοίξεις τις σφραγίδες.

ΠΡΟΣΩΠΟ Ε΄: Με την πραότητα του σφαγμένου αρνίου

                          και με τη δύναμη του πρώτου και εσχάτου.                                                      

                          Σε μια μάχη ζωής και θανάτου,

                          όπλο αγάπης, αχτίνες φωτός ουρανίου.                                                            90

Ο χορός κινείται αργά προς τα αναλόγια όπου θα συγκεντρωθεί. Έπειτα λένε ρυθμικά:

ΧΟΡΟΣ:           Αχτίνες φωτός ουρανίου σε σκοτάδι θανάτου.

                         Όπλο μάχης τρομερό η αγάπη

                         Ακατάλυτες σφραγίδες ανοίγει.                                                                        

Γύρω από τα αναλόγια μαζεμένοι, διαβάζουν ο καθένας από μια Σφραγίδα με έντονη φωνή. Μουσική υπόκρουση με έντονο χαρακτήρα.

                         Σφραγίδα πρώτη! Και ο νικών εξήλθε

                         πάνω σε άλογο λευκό για να νικήσει.                                                                  95

                          Σφραγίδα δεύτερη! Άλογο κόκκινο απήλθε

                         φωτιά και μαχαίρι φονικό για να σκορπίσει.

                         Σφραγίδα Τρίτη! Άλογο σκοτεινό καλπάζει,                                                     

                         κι ο καβαλάρης του ζυγίζει την πείνα και το δάκρυ.

                       

                         Σφραγίδα τέταρτη! Άλογο χλωμό φρουμάζει,                                                 100

                         πανούκλα και θανατικό στη γη απ΄ άκρη σ΄ άκρη.

                         Σφραγίδα πέμπτη! Ψυχές δικαίων θα αναστηθούν

                         λευκές σαν περιστέρια, θ΄ ανοίξουν φτερά χαράς.                                           

                        

                         Σφραγίδα έκτη! Τα αστέρια μονομιάς θα χαθούν,

                         κι ο ήλιος θα γίνει μαύρος. Στη σελήνη αίμα συμφοράς.                                   105

                         Σφραγίδα εβδόμη! Ο ουρανός γαλανός ανθίζει,

                         χορός αγγέλων υμνωδών το αρνίο μακαρίζει.

ΧΟΡΟΣ:           Μακάριος ο ων και ην,                                                                                   

(ρυθμικά)          ο έσχατος και ο πρώτος,

                         ο Λόγος ο ανείπωτος,                                                                                      110

                         ο μυστικός του κόσμου γνόφος.

ΠΡΟΣΩΠΟ Ζ΄: Το φως και την ανάσταση δίνει.

                          Ζωή αντί για θάνατο, ο αγαθός αμνός                                                            

                          τα σώματα με αφθαρσία ντύνει.

ΧΟΡΟΣ:           Χαίρε, ο μέγας ειρηνοποιός.                                                                           115

                         Ο φέρων την ανάσταση και το φως.

ΠΡΟΣΩΠΟ Η΄: Χωρίς εσένα, η ζωή, αγάπη δεν αντέχει.       (τρυφερός τόνος)

                          Βασίλειο, είσαι της χαράς κρυφό,                                                                   

                          Κι όποιος το μυστικό κατέχει,

                          μες΄ την καρδιά του θησαυρό                                                                           120

                         κι ελπίδα παντοτινή θα έχει.

ΧΟΡΟΣ:           Από το αθάνατο θα πιει νερό

                         όποιος αλήθεια μες΄ την καρδιά του έχει.                                                      

Μικρή παύση με μουσικό πέρασμα. Σιγανές κινήσεις του χορού.

ΙΩΑΝΝΗΣ:      Ελεήμων, το χέρι του άπλωσε ο φίλος του ανθρώπου,                                     

                         και τον Αδάμ λευτέρωσε απ΄τα δεσμά του ζόφου.                                              125

                         Τώρα, το αθώο αίμα εκδικώντας των δικαίων,

                         σε θλίψεις θα οδηγήσει τα πλήθη των φονέων.

                         Εκείνων, που όρκο πίστης έδωσαν στο θηρίο,                                                  

                         τους άρπαγες και βιαστές, τους πόρνους και τους ψεύτες,                                

                         και  όσους μισούν το αγαθό και ταπεινό αρνίο.                                                130

ΧΟΡΟΣ:           Μαουντχάουζεν, λευκά κελιά, Κολχόζ και Γκουαντανάμο,

                         η καλοσύνη χύθηκε σαν το νερό στην άμμο.          

                         Τώρα, βρυχάται ο εχθρός, σαν άγριο λιοντάρι,

                         που λαβωμένο πιάστηκε σε ανύποπτη παγίδα.

                         Σημαίες εθνών πολεμικές στου κτήνους το κοντάρι,                                         135                                

                         πεδίο μάχης έκαναν τη γη, τόπο δίχως ελπίδα.                                                 

ΧΟΡΟΣ:           Βιετνάμ, Κόσοβο, Ιράκ, Αφγανιστάν και Παλαιστίνη, (κοφτά και γρήγορα)

                         αμέτρητα αθώα θύματα στης βίας τη σκοτοδίνη,

Μικρή παύση του λόγου. Ακούγονται πολεμικές ιαχές, κρότοι και ορυμαγδός. Οι κινήσεις του χορού είναι ανάλογης έντασης, καθώς συγκεντρώνονται πάλι γύρω από τα αναλόγια.

ΙΩΑΝΝΗΣ:       Και είδα κόκκινο δράκοντα στον ουρανό να πετάει.   (ζωηρά)

                          Μια γυναίκα κι ένα μικρό παιδί είχε βάλει σημάδι,                                          140

                          τον πρίγκιπα των ουρανών θέλει να καταπιεί.

                          Όμως μες΄ το βαθύ της κοιλιάς του σκοτάδι,                                                   

                          η πρώτη σάλπιγγα του Θεού αντηχεί.

Ηχητικά εφφέ με ήχους σάλπιγγας που επαναλαμβάνεται σε κάθε στίχο. Ο καθένας διαβάζει  από ένα με έντονη δραματική φωνή.

                          Σάλπιγγα η πρώτη, που ηχεί στην πλάση.

                          Φωτιάς  χαλάζι πέφτει.                                                                                    145

                          Κατέκαψε τη γη, τα χόρτα και τα δάση.

                          Σάλπιγγα δεύτερη, του ισχυρού αγγέλου,                                                       

                          ρίχνει βουνό φωτιάς στη θάλασσα

                          σε μαύρο αίμα τα ψάρια πνίγει.

                          Σάλπιγγα τρίτη! Ο ουρανός τον Άψινθο                                                         150

                          μες΄ τα ποτάμια σβήνει.

                          Δίψα μεγάλη, νερό πικρό,                                                                                                                                                 

                          θάνατο μαύρο δίνει.

                          Σάλπιγγα τέταρτη! Ο ήλιος και το φεγγάρι επλήγει

                          και τ΄ ουρανού όλοι οι αστέρες.                                                                       155                 

                          Νύχτα και παγωνιά ψηλά εις τους αιθέρες.

                          Σάλπιγγα πέμπτη! Σκορπιών φαρμάκι χύνει,                                                                           

                          μ΄ ακρίδες σιδερόφρακτες, ο μαυράγγελος Απολλύων.

                          Θανατικό και ερείπια απ΄ όπου περνά αφήνει.

                        

                          Σάλπιγγα έκτη! Τέσσερις δαίμονες της συμφοράς,                                          160

                          κι άλογα με κεφαλές λεόντων, που σπέρνουν τρόμο.

                          Ξερνούν θειάφι φονικό και ποταμούς φωτιάς                                                 

                          σ΄ εκείνους που τον άδικο επήραν δρόμο.

                         Σάλπιγγα εβδόμη! Ιδού! Χορός πρεσβυτέρων με κιθάρες υμνεί,

                         Ορατή είναι η βασιλεία και η λύτρωση από τον πόνο.                                      165

 ΧΟΡΟΣ:          Χαίρε, ο ερχόμενος, ο ων και ο ην.

Ο χορός ησυχάζει, καθώς τα φώτα επιστρέφουν πάλι στον Ιωάννη.

ΙΩΑΝΝΗΣ:      Και είδα, πόλεμος ότι έγινε στον ουρανό,

                         και ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ εστάθη νικητής.

                         Ο Δράκων ο αρχαίος ερίφθη επί της γης,

                         και οι μαυράγγελοί του όλοι, νικήθηκε το κακό.                                               170

                         Ο μέγας Δράκων λύσσαξε που΄ χασε τη μάχη,

                         και στη γυναίκα όρμησε με το μικρό αγόρι.

                         Τον κληρονόμο του φωτός  θέλει στα δόντια να΄χει,

                         όμως, ο Θεός τους έκρυψε στης ερημιάς τα όρη.

                         Τότε, δύο θηρία βλάσφημα απ΄τη θάλασσα ανεβαίνουν,                                   175

                         κάθε ψυχή ελεύθερη για να υποδουλώσουν.

                         Με το ψέμα και την απάτη, που τους άδικους ευφραίνουν,

                         πλούτη κι εξουσία αποκτούν, αν την ψυχή τους δώσουν.

ΧΟΡΟΣ:           Αθάνατη είν΄ η ψυχή και μη τη σημαδεύεις,

                         καθάρια λούζεται στο φως, η αλήθεια που γυρεύεις.                                    180

ΙΩΑΝΝΗΣ:      Τώρα, τα έθνη την εικόνα προσκυνούν του θηρίου,

                         κι ο μέγας θαυματοποιός τα πλήθη έχει μαγέψει.

                         Οι δίκαιοι, πορεύονται  στο δρόμο του μαρτυρίου.

                         Αλίμονο, σ ΄όποια ψυχή, στον πόνο δεν αντέξει.

                         Σε κύπελλο πίνει, χρυσό, το αίμα των αγίων,                                                    185

                         η πόρνη η τρανή, η πόλη Βαβυλώνα,

                         λίγοι απόμειναν εκλεκτοί στο τέλος του αγώνα,

                         «Ουαί!» σαλπίζει μια φωνή στα ύψη των ουρανίων.

                         Οργή μεγάλη του Θεού, την πόλη θα πλακώσει,

                         και αγγελικές στρατιές θα της κρεμνούν τα κάστρα,                                          190

                         μες΄ τη φωτιά, που το χρυσό και το ασήμι της θα λιώσει,

                         θα σβήσει η πόρνη, θα χαθεί, θα την τυφλώσουν τ΄ άστρα!

ΧΟΡΟΣ:           Με του θυμού του το κοφτερό δρεπάνι,

(ρυθμικά)         ο αγαθός αμπελουργός, κλήματα σάπια βγάνει.

ΙΩΑΝΝΗΣ:       Έτσι θα πέσει η Βαβυλώνα μαζί με το θηρίο,                                                    195

                         και από κοντά θ΄ ακολουθούν στο ουράνιο δικαστήριο,

                         όσοι το χάραγμα έλαβαν, τότε, μ΄ άδεια μάτια,

                         ούτε γιορτή θε να θωρούν, μήτε χαράς παλάτια.

                         Και στο βιβλίο της ζωής, όσοι δεν είν΄ γραμμένοι,

                         για κατοικία τους διάλεξαν τον παγωμένο Άδη.                                                200

                         Μακριά απ΄ τη θέρμη του Θεού θα είν΄ λησμονημένοι,

                         να βλασφημούν και να θρηνούν στης άγνοιας το σκοτάδι.

                         Δικαστές και πολιτικοί στου συμφέροντος το παζάρι,

                         των ιδεών εκποιητές, φιλόσοφοι μεγάλοι,

                        κι όσοι επίσκοποι, στέρησαν των ουρανών τη χάρη,                                         205

                         αυτοί ξεχείλισαν  από θυμό, την πρώτη χρυσή φιάλη.

Μουσικό πέρασμα-ήχοι. Καθένα από τα μέλη του χορού διαβάζει στο αναλόγιο ένα στίχο με έντονη-δραματική φωνή.

                          Φιάλη πρώτη! Θυμό χύνει στη γη.

                          Έλκος κακό κι οδυνηρό πάνω στους ανθρώπους,

                          που το θηρίο λάτρεψαν κι΄ έχουν το χάραγμα του.

                          Φιάλη δεύτερη! Θυμό χύνει στη θάλασσα.                                                     210

                          Σαν αίμα νεκρού, από ζωή αδειάζει,

                          ψοφίμια από τα βάθη, το κύμα της ξεβράζει.

                          Φιάλη Τρίτη! Θυμό μες΄ τα ποτάμια χύνει.

                          Αίμα, ο δίκαιος κριτής, αντί νερό θα δίνει,

                          σ΄ εκείνους  που το αίμα έχυσαν των αγίων.                                                    215

                          Φιάλη τέταρτη! Θυμό πάνω στον ήλιο ρίχνει.

                          Φωτιά και καύμα τρομερό τους άδικους τυραννούν,

                          που τ΄ όνομα του Θεού, αμετανόητοι βλασφημούν.

                          Φιάλη πέμπτη! Θυμό χύνει πάνω στο θρόνο του θηρίου,

                          σκοτείνιασε η βασιλεία του, κι άλλο δεν έχουν χρόνο,                                     220

                          τις γλώσσες τους μασούν απ΄το μεγάλο πόνο.

                          Φιάλη έκτη! Ξέρανε τον ποταμό Ευφράτη.

                          Για πόλεμο συνάζονται της γης οι βασιλιάδες,

                          στην πεδιάδα Αρμαγεδδών θα φονευτούν μυριάδες.

                          Φιάλη εβδόμη! Ο άγγελος χύνει στον αέρα.                                                    225

                          Σεισμός μεγάλος κι αστραπές, βαρύ χαλάζι πέφτει,

                          της Βαβυλώνας έφτασε πια, η τελευταία μέρα.

Ηχητικά εφφέ, καθώς ο χορός αφήνει τα αναλόγια κινούμενος αργά.

ΙΩΑΝΝΗΣ:       Έπειτα, άλλος άγγελος μου έδειξε σε οπτασία,

                          γυναίκα ολοπόρφυρη, σα βασιλίδα πόλη,

                          που από τις πόρνες, ήταν η πλέον θαυμασία,                                                   230

                          εκείνη που για τα κάλλη της θαύμαζαν όλοι.

                          Ήταν πάνω σε κόκκινο θηρίο καθισμένη,

                          δεκακέφαλο, με κέρατα επτά στις κεφαλές του ανάρια.

                          Βασιλιάδων πολλών, ήταν αυτή, ερωμένη,

                          είχε στα ρούχα της χρυσάφι και μαργαριτάρια,                                                235

                          κι  ήταν απ΄ το αίμα των δικαίων μεθυσμένη.

                          Αυτή τα πλήθη τα τυφλά, με ναρκωτικά ποτίζει,

                          χλιδής και πλάνης, απληστίας και διαφθοράς,

                          που το νερό της καθαρής πηγής βρωμίζει.

                         Αυτήν, που πίνει και γλεντά ανόσια τώρα,                                                        240

                         «Τι την θαυμάζεις;», αφού έχει μόνο χθες.

                         Αύριο, γι΄ αυτήν, της κρίσης θα΄ρθει η ώρα,

                         σαν το κορμί της σκίσουν οι πρωτινοί εραστές.

Ήχοι πολεμικοί, κρότοι, χάος κ.λπ. Ο χορός συμμετέχει με νευρικές κινήσεις.

ΧΟΡΟΣ:           Έπεσε! Έπεσε η Βαβυλώνα η μεγάλη!

Η ηχώ της αναγγελίας επαναλαμβάνεται δυο-τρεις φορές από το χορό.

ΙΩΑΝΝΗΣ: Αλίμονο, αλίμονο, στην πόλη τη μεγάλη!                                                          245

                          Γιατί, μόνο σε μία ώρα, ήρθε η κρίση της με οργή.

                          Που είπε: «Εδώ είμαι εγώ, και θα΄ μαι εδώ για πάντα»,

                          θυμός Θεού την έκαψε για τα άπειρα φονικά της.

                          Αλίμονο, αλίμονο, στην πόλη την ισχυρή,

                          που όλης της γης θησαύρισε, χρυσάφι και πετράδια,                                        250

                          και κάθε λογής εμπόρευμα με αίμα αγορασμένο.

                          Τώρα, νεκρή απόμεινε κι απ΄τα πλούτη άδεια,

                          θρηνούν οι έμποροι κι οι ναυτικοί για κέρδος που είν΄ χαμένο.

                          Με θάνατο, πένθος και λιμό πληρώθηκε η διαφθορά της,

                           με πυρκαγιά απέραντη, που έκαψε τα σωθικά της.                                          255

ΧΟΡΟΣ:            Έπεσε! Έσβησε πια η τυραννική Βαβυλώνα.

                          Των πολυεθνικών το καύχημα και των ανόμων δόξα.

                          Η δίκαια κρίση του Θεού την αφάνισε στον αιώνα.

ΙΩΑΝΝΗΣ:       Και τώρα, νικητής έρχεται το άξιο παλικάρι,

                          στον ουρανό καλπάζοντας σε άλογο λευκό.                                                      260

                          Κρύφτηκε, σαν τον αντίκρισε, το κόκκινο φεγγάρι,

                          αυτόν, που δίκαια ονομάζεται «Πιστός και Αληθινός»,

                          και Λόγος του Θεού και «Κύριος-Κυρίων».

                          Με στρατιές λευκών αλόγων και ιππέων,

                          στη μάχη ρίχνεται αυτή, ο «Βασιλεύς των Βασιλέων».                                     265

Ηχητική αναπαράσταση της μάχης. Ο χορός κινείται με αγωνία λέγοντας:

ΧΟΡΟΣ:            Με τα ρούχα βαμμένα στο αίμα,

                          και με ράβδο σιδερένια στο χέρι.

                          Με ρομφαία κοφτερή στο στόμα

                          και στα μάτια του πύρινο φως.

                          Λεγεώνες περνά απ΄το μαχαίρι,                                                                     270

                          πόνος, κραυγές και πανικός.

                          Λάβαρα των εχθρών πολεμικά τσακίζει,

                          και με τις σάρκες τους τα όρνια ταΐζει.

Ακούγεται για λίγο η ηχητική αναπαράσταση της μάχης. Μικρή σιωπή.

ΙΩΑΝΝΗΣ:       Εκεί...στο τέλος  της μάχης, είδα στον ήλιο άγγελο,

                          που΄ κραζε με φωνή  μεσούρανη στα όρνια.                                                     275

                         «Ελάτε, συναχτείτε στο δείπνο του Θεού το μεγάλο,

                          και χαρείτε εσείς, στα δίσεκτα τούτα χρόνια.

                          Φάτε χιλίαρχους και βασιλείς, ελεύθερους και δούλους,

                          κι όσους το χάραγμα έλαβαν του πονηρού θηρίου,

                          γιατί, στρατιές σήμερα, πάταξε, η ρομφαία του κυρίου».                                  280

                          Ο πλάνος, ο θαυματοποιός, τότε, δίχως χρυσάφι,

                          με το θηρίο ρίχνονται στη λίμνη με το θειάφι.

                          Κι΄ ο άρχοντάς τους ο σκοτεινός, ο Δράκων ο αρχαίος,

                          την εξουσία του έχασε και απόμεινε τελευταίος.

                          Σφιχτά αλυσοδέθηκε στα βάθη της αβύσσου,                                                   285

                          για χίλια χρόνια, όσο διαρκεί του Λόγου η Βασιλεία.

                          Μακάριοι, όσοι θα δουν την πύλη του Παραδείσου,

                          και από του πρώτου θάνατου, ξέφυγαν τη δουλεία,

                          γιατί, ζωή χαράς, αθάνατοι, θα ζουν μέσα στο φως.

                          Έπειτα, ο Δράκων λύθηκε ξανά, μόνο για λίγο.                                               290

                          Στρατιές σύναξε αμέτρητες για πόλεμο στερνό,

                          και την πόλη Ιερουσαλήμ, κύκλωσαν την αγία.

                          Όμως, φωτιά απ΄ τον ουρανό πλήρωσε την αδικία,

                          και το δράκοντα που τους πλανά, μέσα στη λίμνη ρίχνει.

                          Μαζί με το θηρίο και τον πλάνο θαυματοποιό,                                                295

                          σε λίμνη πύρινη κι οδυνηρή, που το θειάφι καίει,

                          αιώνια να βασανίζονται μακριά απ΄ το Θεό.

Μουσική μαζί με ηχητικά εφφέ, που προαναγγέλλουν την Κρίση. Κεραυνοί ακούγονται, αστραπές και βροντές. Ο χορός συμμετέχει κι αυτός.

ΙΩΑΝΝΗΣ:      Έγινε!

ΧΟΡΟΣ:           Έγινε!

Η ηχώ της λέξης επαναλαμβάνεται από το χορό δυο-τρεις φορές. Ο προβολέας συγκεντρώνει το φως στο σωρό των σκουπιδιών. Μια γυναικεία μορφή βγαίνει αργά, με κινήσεις ζωής που αναγεννάται, μέσα απ΄το σωρό. Μοιάζει σα να κρυώνει.

ΙΩΑΝΝΗΣ: Τώρα, πάνω σε θρόνο λευκό κάθεται ο Κριτής,                                               300

                          τους νεκρούς της θάλασσας, της γης και του Άδη κρίνει.

                          Και σ΄ όσους δεν είν΄ γραμμένοι στη βίβλο της ζωής,

                          καθώς φανερωθήκανε μες΄ τα ανοιχτά βιβλία,

                          σύμφωνα με τ΄ άδικα έργα τους, δίκη τους αποδίνει.

                          Θάνατος δεύτερος και τελευταίος, η λίμνη της φωτιάς,                                    305

                          για εκείνους που μίσησαν του αρνίου τη βασιλεία.

                          Τους άρπαγες και τους φονείς, τους υπηρέτες της ψευτιάς.

Μουσικό πέρασμα και αλλαγή διάθεσης. Ο χορός περικυκλώνει αργά τη νεογέννητη γυναικεία μορφή.

ΙΩΑΝΝΗΣ:       Και απ΄το θρόνο, άκουσα να λέει, φωνή μεγάλη:

                          «Ιδού! Όλα καινούρια τώρα τα κάνω.

                          Νέα γη και ουρανούς θα κτίσω πάλι».                                                             310

Ακούγεται φύσημα ανέμων. Ο χορός έχει στα χέρια λευκό ύφασμα.

ΠΡΟΣΩΠΟ Α΄: Ιδού! Τώρα η  Νέα Ιερουσαλήμ, η πόλη η αγία,

                          από τον ουρανό ολόχρυση κι΄ ένδοξη κατεβαίνει.

                          Ελπίδα των δικαίων και πόλη του Θεού αγαπημένη.

                          Αυτή, γυναίκα είν΄ του αρνίου, νύμφη στολισμένη.

ΧΟΡΟΣ:    «Ιδού! Τώρα το θάνατο καταργώ, της αμαρτίας το βέλος,                          315

                          ούτε πένθος πια, μήτε στεναγμός και δάκρυ.

                          Το Άλφα και το Ωμέγα, είμαι εγώ. Η αρχή είμαι και το τέλος».

ΠΡΟΣΩΠΟ Β΄: Μακάριοι, οι καλεσμένοι στο γάμο του αρνίου,

                          γιατί η χαρά ανέτειλε και η γιορτή του φτάνει.

                          Η νύμφη με λευκό λινό στο πλάι του νυμφίου,                                                 320

                          παρθενικό φορεί στην κεφαλή, ατίμητο στεφάνι.

ΠΡΟΣΩΠΟ Γ΄: Χαρείτε, γη και ουρανοί το ταιριαστό ζευγάρι,

                          που στην αγάπη στέριωσε γεφύρι δυνατό.

ΧΟΡΟΣ:           Αγαλλιάζετε, ο ήλιος και το φεγγάρι,

                          πως τ΄ όνειρο της καρδιάς μας βγήκε αληθινό.                                           325

 

Φορούν στη γυναίκα το λευκό ύφασμα με κινήσεις μεγαλόπρεπες και τη στεφανώνουν με γιορντάνι λουλουδιών. Η μουσική μελωδική, κυριαρχεί στο χώρο. Έπειτα ο χορός παίρνει κεριά από το μανουάλι και τριγυρίζει τη νύμφη χαρωπά. Τη συνοδεύουν σε πομπή, αργά προς την έξοδο καθώς τραγουδούν.

ΠΡΟΣΩΠΟ Δ΄: Γιορτή χαράς για τους ανθρώπους τώρα,

                          που του γάμου έφτασε η βλογημένη ώρα.

                          Η νύμφη, προς το γαμπρό, πετάει σαν περιστέρα,

                          χρυσή, φορεί στο δάκτυλο, της αγάπης βέρα.

ΧΟΡΟΣ:  Όλα θα φύγουν τα παλιά, όλα θα γίνουν νέα                                                  330

                          και με το φως της έρχεται χρυσό, μια άλλη μέρα.

ΠΡΟΣΩΠΟ Ε΄: Που όσοι στη δωδεκάπυλη θα κατοικούνε πόλη,

                          από το δέντρο της ζωής, αθάνατοι θα γενούν.

                          Μακάριοι και νέοι παντοτινά, θα είναι όλοι,

                          όσους το αρνίο κάλεσε, στο γάμο του να΄ρθούν.                                              335

ΧΟΡΟΣ:           Με το λευκό της νυφικό, η νύμφη η αγία,

                         σκέπασε τη γύμνια μας με ουράνια ευλογία.

Έξοδος του χορού και της νύμφης. Ο προβολέας στον Ιωάννη που λέει:

ΙΩΑΝΝΗΣ:       Κι εγώ, απόμεινα άφωνος, όλα αυτά να βλέπω.

                          «Ιδού! Έρχομαι ταχύς», ακούω τη φωνή να λέει.

                          «Γράψε, για όλα αυτά, τους λόγους μη σφραγίσεις,                                          340

                          γιατί ο χρόνος είν΄ κοντά, και πριν τα μάτια κλείσεις,       

                          όλα θα φύγουν τα παλιά, όλα θα γίνουν νέα».

                          «Ιδού! Έρχομαι», πάλι η φωνή μου λέει.

                          Με τα χέρια μου ανοικτά στον ουρανό,

                          και την καρδιά τρεμάμενη, από χαρά να κλαίει.                                               345

                          «Έρχου, Κύριε και αμήν», του φώναξα κι εγώ!

(ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1999)

Τα φώτα σβήνουν και πάλι ανάβουν. Τέλος παράστασης. Η μουσική συνεχίζεται, καθώς οι ηθοποιοί βγαίνουν όλοι μαζί. Τα φώτα της έκθεσης αποκαθίστανται για τους επισκέπτες.

-----------------------------------------------------------------------------------