ΠΡΟΣΩΠΑ

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΤΥΜΒΟΥ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΑΡΘΡΑ-ΔΟΚΙΜΙΑ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 12ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 13ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 14ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 15ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 17ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ-ΜΕΛΕΤΗ- Γ. Γ. ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΛΟΓΟΤΡΟΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ-ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΥΘΟΙ & ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟ 1821 ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΠΟΙΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ-ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΗΡΩΙΚΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΤΟΥ 1821 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΕΧΝΕΣ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΤΕΧΝΗ ΤΗς ΑΦΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΕΧΝΗ-ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΤΕΧΝΗ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΠΩ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΕΧΝΗ-ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΦΩΤΟΘΗΚΗ ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ-ΤΕΧΝΙΚΕΣ

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Ζώντας με δανεικό πολιτισμό

Γιάννης Τσαρούχης: Το πνεύμα της τεχνικής



Γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Πριν λίγες ημέρες σκεπτόμουν ότι δε ζούμε μόνο με δανεικά χρήματα, αλλά πως ζούμε και με δανεικό πολιτισμό. Επεκτείνοντας λίγο τις σκέψεις μου, αναρωτιέμαι, τι θα έμενε αλήθεια, ως διακριτός πολιτισμός στην Ελλάδα του σήμερα, αν αφαιρούσαμε τα σπαράγματα και τις μνήμες του αρχαίου και μεσαιωνικού παρελθόντος μας; Πολύ φοβάμαι πως θα έμεναν ελάχιστα πράγματα!


Πέρα, λοιπόν, από τα λαμπρά έργα στα μουσεία μας ενός Πραξιτέλη, ενός Λεωχάρη ή ενός Σκόπα, αλλά και τις εξαίσιες τοιχογραφίες ενός Πανσέληνου ή ενός Θεοφάνη, η ελληνική καλλιτεχνική παράδοση, δεν έχει κάτι νέο να επιδείξει. Παραμένει εγκαταλειμμένη και αναξιοποίητη. Αυτή η Τέχνη που, ενώ έγινε πρότυπο σε όλη την οικουμένη, για τον τρόπο που αντιλήφθηκε τον Κόσμο, και που διδάσκεται σαν υπόδειγμα σε όλες τις καλλιτεχνικές σχολές του κόσμου, φαίνεται πως τους μόνους που δεν καταφέρνει να συγκινήσει είμαστε εμείς. Στην καλύτερη περίπτωση έχουμε μετατραπεί σε  φετιχιστές, που εξουδετερώνουν με την παθητική μουσειακή λατρεία της, το ζωντανό πνεύμα που υπάρχει μέσα της και που αέναο και δημιουργικό μας ωθεί προς τα εμπρός. Έχει τις ρίζες της βαθιά χωμένες στο χώμα του παρελθόντος, αλλά δυστυχώς, δεν της δίνουμε τη δυνατότητα να στείλει χυμούς προς τα πάνω, για να πετάξει νέα βλαστάρια, κλάδους και ωραίους καρπούς.

Έτσι, το άλλοτε «έθνος των γλυπτών και των καλλιτεχνών», όπως είχε αποκαλέσει τους Έλληνες ο διαπρεπής κλασικός μελετητής Nilsen, έχουν σταματήσει πλέον να παράγουν, δική τους, ιδιοπρόσωπη τέχνη. Ήδη από το τέλος του 16ου-18ο  αι, με τον Μ. Δαμασκηνό στην Κρήτη και με την Επτανησιακή σχολή, (και οι δύο περιοχές υπό βενετική επιρροή) γίνεται φανερή η δυναμική παρουσία των δυτικών επιδράσεων και των αποήχων της αναγέννησης. Έτσι, εγκαταλείφθηκε σταδιακά η καλλιτεχνική μας παράδοση, με μοναδική εξαίρεση τις λαϊκές τέχνες, και ερχόμενοι ελλειπτικά σε επαφή με την αρχαία τέχνη και σκέψη, μέσω του διαστρεβλωτικού οφθαλμού της δυτικής όρασης, αποκοπήκαμε από αυτήν.

Απομακρυνθήκαμε από τις ρίζες της τρισχιλιόχρονης καλλιτεχνικής μας παράδοσης και παραδιδόμενοι άνευ όρων στην «υπεροχή» της ευρωπαϊκής τέχνης, γίναμε απλοί εισαγωγείς νέων κινημάτων και αντιλήψεων για τις φόρμες, που γεννιούνται αλλού. Από ανθρώπους, που δεν έχουν αντικρίσει ποτέ το ελληνικό φως, αυτό που γέννησε τα δικά μας έργα και μας έδωσε τη δική μας όραση. Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι σύγχρονοι κήνσορες, που σχεδιάζουν περί μιας παγκόσμιας τέχνης, ίδιας από την Ιαπωνία μέχρι την Αμέρικα, είναι ότι της αποστερούν πλέον κάθε ιδιαίτερο κοινωνικό και ψυχολογικό έρεισμα. Την θεωρούν ένα καπρίτσιο του νου, μια αυθαίρετη και ανεξάρτητη λειτουργία, ένα άνθος του λωτού δίχως ρίζες, που μπορεί να ευδοκιμεί στο κενό, οπουδήποτε. Παραγνωρίζοντας το δικαίωμα να είναι η τέχνη μια εμπειρία, ατομική και συλλογική. Η τέχνη δε θεωρείται πια, όπως θα έπρεπε, η έκφραση μιας πολυποίκιλης ενότητας, που περιλαμβάνει όχι μόνο την ψυχοσύνθεση ενός λαού, αλλά ακόμη και τα κλιματολογικά, γεωγραφικά και εμπειρικά του δεδομένα. Ακόμη και μια παρατεταμένη ηλιοφάνεια μπορεί να δημιουργεί το συναίσθημα εκείνο που θα φωτίσει την καλλιτεχνική δημιουργία, και θα της δώσει τα φωτεινά χρώματα και τα αισιόδοξα σχήματα. Είναι όλα τόσο λεπτά και τόσο ευαίσθητα. Έτσι, με φυσικό τρόπο, είναι άλλη η ψυχοσύνθεση των Ελλήνων και άλλη αυτή των Γερμανών ή των Κινέζων. Για αυτό είναι και διαφορετικές οι τέχνες τους και ο πολιτισμός τους.

Έκτοτε, και τα τελευταία 200 χρόνια του ελεύθερου ελληνικού κράτους, μανιωδώς αποδομούμε οτιδήποτε ελληνικό, προάγοντας ταυτόχρονα οτιδήποτε ξενικό και άσχετο με την δική μας κουλτούρα και ψυχοσύνθεση. Όλα αυτά τα χρόνια, δεν καταστρέψαμε μόνο την οικονομία 2-3 φορές και τα ήθη και έθιμα του λαού μας. Αλλά επιδοθήκαμε και σε μια πολιτισμική αυτοχειρία, καταστρέφοντας και την ελληνική τέχνη και παράδοση, ενώ θα μπορούσαμε να τις εξελίξουμε. Και το κάνουμε με τον πλέον επίσημο τρόπο, μέσα από τις σχολές, παράγοντας, γενικά μιλώντας, όχι δημιουργούς, αλλά αντιγραφείς άλλων, συχνά κακούς, ελλείψει βιωμάτων.

Στην Ελλάδα σήμερα, δεν παράγεται τίποτα. Όχι μόνο πολιτική και προϊόντα, αλλά ούτε και δική μας τέχνη. Πλην κάποιων εξαιρέσεων, όλα εισάγονται. Ακόμη και ο νεοκλασικός ρυθμός των κτιρίων του 19ου-αρχών του 20ου αι, αποτελεί μια εξιδανικευμένη βαυαρική οπτική περί του γνήσιου κλασικού ρυθμού στην αρχιτεκτονική. Μιλάμε ακόμη για σχολές Μονάχου, Παρισίων και τελευταία για την Ν. Υόρκη, κινούμενοι στην κοινοτυπία της πρωτοτυπίας, που επιφέρει στη τέχνη η παγκοσμιοποίηση των ιδεών και του αντικομφορμισμού. Γίναμε μια θλιβερή επαρχία της τέχνης, όπου όλα αναμασιούνται σαν ξένα πρετ-α-πορτέ, Με μια τέχνη που έχει πάρει παγκόσμια χαρακτηριστικά και έχει απολέσει τον ιδιαίτερο τοπικό χαρακτήρα της, τον τόσο ποικίλο και ενδιαφέροντα.

Όμως, επανασύνδεση με την ελληνική καλλιτεχνική παράδοση, δε σημαίνει εσωστρέφεια, ή ένα διαρκές αναμάσημα των παλαιών κατακτήσεων. Σημαίνει το μπόλιασμα και την ανάπτυξη με σύγχρονους τρόπους και μέσα των θαυμάσιων αυτών μορφών και τεχνών. Λίγες οι προσπάθειες, αλλά ουσιαστικές, στον 20ο αι, για μια αναβάπτιση στη δική μας καλλιτεχνική παράδοση και τέχνη, που έχω χρέος να τις αναφέρω, παρόλο που αναγκαστικά θα παραλείψω και άλλες. Σε όλες τις τέχνες και κυρίως στη ζωγραφική με τον Θεόφιλο και τον Κόντογλου, με τον Τσαρούχη και άλλους, αλλά και με τον Σίμωνα Καρρά στην παραδοσιακή μουσική, και με τους ρεμπέτες στη λαϊκή, με τους Σκαλκώτα και Μητρόπουλο στην έντεχνη και με το συνθέτη Γ. Μαρκόπουλο, τον Β. Σκουλά σήμερα, τη Δ. Στράτου στον παραδοσιακό μας χορό, για να αναφέρω κάποιους από τους εμπνευσμένους δημιουργούς, που εργάστηκαν και εργάζονται για την επανασύνδεση με την πνευματική μας ταυτότητα, από κάθε άποψη, Διότι πολιτισμός, υπό την ευρεία έννοια, δεν είναι μόνο οι τέχνες και τα γράμματα, αλλά ακόμη και αυτή η καθημερινή μας ζωή και συμπεριφορά. Όταν αυτό πάει στραβά, συμπαρασύρει και τα υπόλοιπα.

Έτσι, καμία αλλαγή δε μπορεί να επέλθει σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο της πολιτικής και δημόσιας ζωής, αν δεν προηγηθεί μια αληθινή προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου ελληνικού πολιτισμού. Τα υλικά τα έχουμε σε αφθονία, αν κάτι μας λείπει, θα είναι μόνο η διάθεση να είμαστε αυτάρκεις και αυτόφωτοι... 

7 σχόλια:

  1. «δε ζούμε μόνο με δανεικά χρήματα, αλλά και με δανεικό πολιτισμό»;
    Μα, Γεράσιμε, ζούμε με το πρώτο, για να έχουμε (με το ζόρι) το δεύτερο. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η ιστορία. Ότι δάνεια – πολιτικό σύστημα – πολιτισμός ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ.

    Στο μέσο αυτού του βίντεο για τη μουσική μπαρόκ της γαλλικής αυλής ξεπροβάλλει ο Απόλλων, ο θεός του φωτός (ο Λουδοβίκος 14ος πίστευε ότι είναι ή θα ήθελε να είναι ο Απόλλων). Πόσοι έχουν συνειδητοποιήσει τον ρόλο που έπαιξε ο ουμανισμός – διαφωτισμός της δύσης στην διαμόρφωση της σημερινής Ε.Ε.; Γιατί το κοσμικό κράτος, το "έθνος" του διαφωτισμού, ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για τον κατακερματισμό της δύσης που στη συνέχεια επανενώνεται κάτω από αυτόν τον πολιτισμό που θεωρείται «αρχαίο-ελληνικός» στο μεδούλι του;

    Τo ελληνικό κράτος στήθηκε πάνω στη συμβιβαστική κατάσταση μεταξύ νικητών και ηττημένων, όπου νικητές ήταν όσοι -χωρίς να το καταλάβουν- βοήθησαν τον παγκόσμιο δανειστή να εδραιώσει και εδώ τον δικό του πολιτισμό. Κι όταν λέμε «δικό του» δεν εννοούμε κάποιον συγκεκριμένο, που έχει παραχθεί αυθόρμητα. Γιατί δόθηκε τόσο μεγάλη εσωτερική μάχη μέσα στη διάρκεια της Επανάστασης; Και γιατί η νικήτρια πλευρά προσπαθεί μέχρι σήμερα να μην χάσει όσα κέρδισε; Αν ισχύει η τελευταία φράση, τότε «ζούμε με δανεικό πολιτισμό» αλλά τα πράγματα δεν είναι και μη αναστρέψιμα. Αφού επί 200 χρόνια κάποιοι αντιστέκονται, αφού και σήμερα ακόμα, μετά από 40 χρόνια «ευρω»-αποχαύνωσης και σπατάλης ευρω-χρημάτων, κάτι (όχι αμελητέο) κινείται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητό Καραβάκι το τρίπολο της διασύνδεσης που ανέφερες στην αρχή ισχύει στο ακέραιο.
      Επιπλέον συμμερίζομαι την αισιοδοξία σου για το αναστρέψιμο της αλλοτρίωσης, καθώς έκλεισα το κείμενο μου με παρόμοιες φράσεις ενθάρρυνσης, αναφερόμενος και στους Έλληνες καλλιτέχνες που το παλεύουν, όσο μπορούν και όσο τους αφήνουν. Είμαστε ακόμη ζωντανοί και η ταλαιπωρία θα μας αφυπνίσει περισσότερο.
      Τα σχετικά με τον Λουδοβίκο και τις εμμονές του, ότι είναι ο Ήλιος-Απόλλων, σαν τον Ηλιογάβαλο, τα γνωρίζω και εγώ. Όπως και για την ξαφνική αναβίωση των παγανιστικών μορφών στην Ευρώπη των τελευταίων αιώνων και του ενδιαφέροντος για την Ελλάδα. Απλά προσχήματα, όμως, τίποτα παραπάνω. Ο Διαφωτισμός με πρόφαση τον διαφωτισμό, και οι συν αυτώ μυστικές εταιρείες (δημιουργήματα των παγκόσμιων δανειστών)είχαν ως στόχο να καταστρέψουν πρώτα τις ευρωπαϊκές μοναρχίες, δεύτερον να υποσκάψουν το θρησκευτικό συναίσθημα και τρίτον να εγκαθιδρύσουν δημοκρατίες αλαλούμ με πολιτικούς υποταγμένους στα κελεύσματα των δανειστών. Αυτό βιώνουμε σήμερα. Το θέμα είναι μεγάλο από που να το πιάσει κανείς!

      Σε ευχαριστώ πάντα για την πιστή συντροφιά σου
      και για το ενδιαφέρον που δείχνεις στο μπλογκ και για την επικοινωνία μαζί μου!

      Διαγραφή
  2. Ενώ σήμερα βιώνουμε τα αποτελέσματα ενός σοσιαλιστικού συστήματος διακυβέρνησης, ενώ γίνεται τεράστια προσπάθεια να πειστούμε ότι ζούμε μέσα στα θετικά αποτελέσματα του δυτικού διαφωτισμού, έρχεται μια αριστερά (κυρίως) να διακηρύξει ότι θα μας γλυτώσει από τον ζόφο, επειδή αυτή είναι η γνήσια σοσιαλιστική και γνήσια απόγονος του διαφωτισμού.

    Δηλαδή:
    α) ο Σαιν-Ζύστ του Α. Παπανδρέου ήταν ψέμα, ενώ ο Μοντεσκιέ του Τσίπρα αληθεύει.
    β) το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ήταν εκ γενετής μια παράταξη που προσποιήθηκε επί 30 χρόνια τους δυο φοβερούς αντίπαλους, ενώ το δίπολο ΝΔΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται σε δυο τελείως διαφορετικούς πολιτισμούς
    γ) έμμεσα ο Τσίπρας υιοθετεί την επίσημη “αιτία” για την οποία υποφέρουμε (τα φάγαμε όλοι μαζί) αφού αν δεν ισχύει αυτό, τότε ο σοσιαλισμός του θα βρεθεί σε πλήρες αδιέξοδο, δεν θα μπορεί να εξηγήσει γιατί ο δικός του δεν πρόκειται να αποδειχθεί "παπανδρεϊκός".

    Δηλαδή φαίνεται αδύνατο στον περισσότερο κόσμο ότι ο σοσιαλισμός προκαλείται από την πηγή του καπιταλισμού, ομολογώ ότι όντως είναι δύσκολο θέμα, όμως δεν προβληματίζουν οι συνεχείς αποτυχίες και οι διαρκείς καπιταλιστικές αντιφάσεις του σοσιαλισμού, επειδή η κοινή ιστορία γράφεται από τον ίδιο συγγραφέα, αυτόν που εμφανίζεται ως Ιανός.

    Πού κολλάνε όλα αυτά; στο ότι όλοι θέλουν να λύσουν το ελληνικό θέμα μέσα από αυτή την Ε.Ε. και το ευρώ της, υιοθετούν δηλαδή το δόγμα ότι "ανήκομεν εις την Δύσιν" επειδή αυτή είναι η "πρόοδος" και το "φως" (του Απόλλωνα) ενώ ο "ελληνικός πολιτισμός" έχει ένα κενό / σκοτάδι 1800 ή 2000 ετών. Γι αυτό και ο Καραμανλής γηραιός έλεγε ότι οι Έλληνες ήταν σκλαβωμένοι (εκτός Ρωμαίων, Τούρκων) και στους "Βυζαντινούς". Αυτός δεν μας είπε το 1978 ότι τερματίστηκε επιτυχώς μια διαπραγμάτευση 20 ετών με την Ευρώπη; Ποιος έδωσε την πρέπουσα σημασία σ’ αυτή την κουβέντα τότε; Ποιος προβληματίστηκε γιατί ο Σημίτης μας έβαλε με τόση ευκολία στο κοινό με τους Γερμανούς νόμισμα; Δημοκρατία δυτική είναι το πολίτευμα στο οποίο ευθύνονται οι πολίτες και όχι οι πολιτικοί (συ και γω κάναμε σουάπ με την Γκόλντμαν ή μήπως με την ψήφο μας τον εξουσιοδοτήσαμε να το κάνει;) Αυτή την δημοκρατία δεν έχουμε διδαχθεί να υμνούμε από την εποχή της 1ης Εθνοσυνέλευσης; Που από τότε γίνεται διαρκώς και “δημοκρατικότερη”, ώστε σήμερα να μη διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από τον φασισμό;

    Το μέγα πρόβλημα είναι ότι οι δυτικοί αγνοούν την ιστορία τους μάλλον περισσότερο από ότι εμείς την δική μας. Γι αυτό και προς το παρόν επικρατούν οι δανειστές, ενώ οι υπόλοιποι σκοτωνόμαστε αναμεταξύ μας.

    Δεν είμαι των φιλοφρονήσεων, όμως τέτοια μπλογκ μπορούν να συνεισφέρουν στην διαλεύκανση του προβλήματος (δεν είναι οικονομικό, δεν είναι ελληνικό, ούτε ευρωπαϊκό) άρα και στην κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε, αν θέλουμε να “σωθούμε”.

    Να είσαι καλά Γεράσιμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο. Φταίω και εγώ που τους ψήφιζα κάποτε σε ανύποπτους καιρούς, φταίει και το 80% που συγκέντρωνε ο δικομματισμός. Ελπίζω ότι το πάθημα θα μας γίνει μάθημα. Λύσεις έχουμε, τα διλήμματα είναι ψεύτικα για να μας τρομοκρατήσουν και να μας καθηλώσουν. Πρέπει να βασιστούμε στις ίδιες δυνάμεις και να επιστρατεύσουμε όλο το έμψυχο δυναμικό μας σε κάθε επίπεδο.
      Σχετικά με τους "εθνάρχες" Καραμανλής και σία, αν βγουν κάποτε στο φως οι "εθνικές" τους υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί με Γερμανούς και για το Κυπριακό, θα φρίξουν πολλοί.

      Να είσαι καλά και εσύ Καραβάκι!

      Διαγραφή
    2. Πολύ ωραία, φίλτατε Απελλή, είδα τους πίνακές σου σε τούτο μπλογκ φατσοβιβλίο δεν έχω,θα επισκέπτομαι συχνά τη σελίδα.

      Τώρα, με αφορμή τον διάλογό σου με το Καραβάκι, θα συμφωνήσω για τους συμβιβασμούς των κατά καιρούς πρωθυπουργών, υπουργών κλπ. της Δεξιάς κατ΄αρχήν και του Πασόκ κατόπιν, αρχής γενομένης από τον Γεώργιο Παπανδρέου.

      Οπως και σε μια οικογένεια γίνονται συμβιβασμοί για να διασφαλιστεί η ηρεμία και η ενότητά της, έτσι κι ανάμεσα στα κράτη γίνονται συμφωνίες.
      Οι χρόνοι της πλάτης μου μ΄έμαθαν πως ανεξάρτητοι δε θάμαστε ποτέ, κανένα κράτος επί γης.
      Πάντα κάτι θα δίνουμε για να παίρνουμε κάτι άλλο, σ΄αντάλλαγμα.
      Εδώ, τελευταία, αυτοί δεν ζήτησαν τίποτα σ΄αντάλλαγμα, ενδιαφέρθηκαν μόνο για τη διατήρηση της Εξουσίας για να τρώνε.
      Μας "χάλασαν" κι εμάς, που μάθαμε στο εύκολο χρήμα.
      Τι μπορούμε να κάνουμε; Για μένα, τίποτα. Πρέπει να φύγουν όλοι οι διεφθαρμένοι , μαζί και η Αριστερά και να αναλάβουν νέοι και άφθαρτοι. Δύσκολο, αλλά εφικτό. Η ζωή...κύκλους κάνει.
      Με εκτίμηση,
      Αρτεμις (Δύσπιστος)

      Διαγραφή
    3. Αγαπητή φίλη Άρτεμις (Δύσπιστε), έμαθα και το ωραίο όνομα σου, πολύ χαίρομαι που επισκέφθηκες το μπλογκάκι μου. Κάθε ημέρα ανεβάζω μόνο μια ανάρτηση, δεν προλαβαίνω αλλιώς, είτε δική μου, είτε κάποιου άλλου, πάντα όμως επιλεγμένες διεξοδικά, από σεβασμό στους αναγνώστες πρώτα και έπειτα για μένα τον ίδιο. Το 98% των 200 πια αναρτήσεων που έχω ανεβάσει, είναι πρωτογενείς σε ότι αφορά τις πηγές τους, με την έννοια ότι δεν θα τις βρει κανείς πουθενά αλλού στο διαδίκτυο, εκτός από εδώ.

      "Πάντα κάτι θα δίνουμε για να παίρνουμε κάτι άλλο, σ΄αντάλλαγμα.
      Εδώ, τελευταία, αυτοί δεν ζήτησαν τίποτα σ΄αντάλλαγμα".

      Όπως πολύ σωστά γράφεις και μιας και δε ζούμε μόνοι στον κόσμο, χρειάζονται συμφωνίες και συμβιβασμοί, ένα δούναι και λαβείν όπως μεταξύ ατόμων, έτσι και μεταξύ των κρατών. Αυτό δεν είναι κακό, είναι νόμος της ζωής. Κακό όμως είναι να μην υπάρχει αμοιβαιότητα εκατέρωθεν, γεγονός που υποδηλώνει προφανώς την ανισότητα και την εξάρτηση. Εμείς, όπως σωστά το θέτεις, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου δίνουμε χωρίς να παίρνουμε τίποτα! Αυτό δείχνει και τον δουλοπρεπή τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η πολιτική μας τάξη, αλλά και τον άνισο αποικιοκρατικό τρόπο με τον οποίο μας αντιμετωπίζουν οι "εταίροι" μας. Για το ότι δεν μας σέβονται καθόλου, ευθυνόμαστε εμείς και μόνο εμείς, διότι ότι δείχνεις ότι είσαι, έτσι σου φέρονται κιόλας!
      Μου αρέσει πάντα η αισιοδοξία σου, επειδή με την ωριμότητα μας γνωρίζουμε, ότι όντως η ζωή κάνει κύκλους και πως πάντα δίνει λύσεις και διέξοδο. Είμαι από αυτούς, που όπως εσύ, δεν περιμένει τίποτα πλέον από το ανίατα ασθενές πολιτικό μας σύστημα, που οσονούπω θα τινάξει τα πέταλα. Συμφωνώ πως το νέο κρασί, θα πρέπει να μπει σε νέους ασκούς για να αντέξει τη ζύμωση. Έτσι και εδώ. Πρέπει να επιστρέψουν στην πολιτική οι έντιμοι, ικανοί και νέοι άνθρωποι, ει δυνατόν μόνο με διακομματικά χαρακτηριστικά και προθέσεις, για να σωθεί η χώρα και το μέλλον των αγέννητων. Έχουμε τέτοιους ανθρώπους, το πιστεύω, αρκεί να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ήρθε πλέον η ώρα να εμφανιστούν και να ανέβουν στη σκηνή ώστε να πρωταγωνιστήσουν!

      Σε ευχαριστώ πολύ για την φιλία σου που με τιμά!

      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...