Αφροδίτη-Θαλασσία θεότης

Σ. Μποτιτσέλι: "Η Γέννηση της Αφροδίτης", 1485

(Μέρος Β΄)

της ποιήτριας Ελευθερίας Αναγνωστάκη Τζαβάρα

τ. Γ. Γ. της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Στον άνθρωπο ξυπνάει συναισθήματα φοβερού βάθους και πλάτους, που συνδέονται με την ανοιχτή θάλασσα, μια εμπειρία απρόσωπης απεραντοσύνης, χειροπιαστής τόσο ώστε να γίνεται τρομακτική. Παρόμοια οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι η Γη είναι ένας επίπεδος δίσκος που στηρίζεται στο νερό και φαντάστηκαν ότι το νερό γεμίζει και τον ουρανό. Έτσι ο ήλιος διασχίζει κάθε μέρα την Ουράνια θάλασσα με μια βάρκα, την «Ματζέτ» ενώ κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν βρίσκεται κάτω από τη Γη περνάει σε μια άλλη βάρκα, την «Μεσεκτέτ». 

Αλλά και ο Θαλής ο Μιλήσιος υποστήριζε ότι ο Κόσμος προήλθε από μιαν αχανή έκταση Αρχέγονου Νερού και κατά πάσα πιθανότητα ότι το νερό είναι το συνεχές, κρυμμένο συστατικό όλων των πραγμάτων. Από τη σταγόνα της δροσιάς ως τον Ωκεανό, από τα υπόγεια νερά ως τις βροχές του ουρανού, από τα σύννεφα ατμού ως τους πάγους, το νερό αποτελεί παντού πηγή ζωής, μέρος αναπαραγωγής, το νερό είναι το 80% κάθε ζωντανού σώματος. Όλοι είμαστε νερό. Το νερό, κατείχε πάντα κυρίαρχη θέση στους μύθους όλου του κόσμου.

Ο συμβολισμός του νερού είναι η εκμετάλλευση όλων των ιδιοτήτων του. Το νερό ακολουθεί έναν κύκλο. Βγαίνει από τη γη, εξατμίζεται, επιστρέφει πάλι στη γη. Είναι το πέρασμα του χρόνου, όχι του γραμμικού αλλά του κυκλικού, ο τροχός που γυρίζει, η αιώνια ζωή, όχι πάντα κάτω από την ίδια όψη, στην ίδια κατάσταση, αλλά σε μετατροπή, σε μεταμόρφωση, σε εξαφάνιση και σε επανεμφάνιση. Η δράση του νερού στη γη ξαναβρίσκεται στους ανθρώπους, τους κάνει να γεννιούνται, τους πλένει, τους μεταμορφώνει. Το νερό, κέντρο των κοσμογονικών μύθων και των τελετών, τόσο των θρησκευτικών όσο και των λαϊκών είναι παντού στον κόσμο και ένα από τα βασικά στοιχεία σε όλους τους πολιτισμούς. Το νερό, πηγή ζωής, μέσο εξαγνισμού, κέντρο αναγέννησης. Είναι το λουτρό, η βάπτιση, που συνδέεται με μεγάλο αριθμό μυήσεων και θρησκειών.

Το ιερό λουτρό πραγματοποιείται στους μεγάλους σταθμούς της ζωής, στη γέννηση, στο γάμο, στο θάνατο. Με το λουτρό το άτομο πεθαίνει συμβολικά για να ξαναγεννηθεί πιο αγνό και πιο κατάλληλο για την αποστολή του. Το νερό συνδέεται με όλες τις νεκρικές τελετές. Συνδέεται με τη μεταθανάτια αναγέννηση, με την αιώνια ζωή και με την αθανασία. Οι νεκροί για το μεγάλο τους ταξίδι περιβάλλονται από δοχεία με νερό. Το νερό κατείχε πάντα κυρίαρχη θέση στους μύθους όλου του κόσμου.

Η Αφροδίτη βοηθούμενη από δύο μορφές
αναδύεται από την θάλασσα

Η ρίζα «ΑΛΣ» μας δίνει το μαγικό κλειδί της ζωής. Αλάτι και νερό είναι η αλχημική βάση που επέτρεψε τη δημιουργία των θαλασσών και το ξεκίνημα της ζωής μέσα στη ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΜΗΤΡΑ. «Θάλασσα ή αλς», ένα μαγευτικό παιχνίδι μεταμορφώσεων μ΄αέναη κίνηση κι αδιάκοπο γίγνεσθαι, σύμβολο της Ηρακλείτιας ροικότητας, χαρίεσσα αλλά κι αλλοπρόσαλλη μπροστά στην Παρμενίδεια ακινησία των Ορέων, ένας ζωντανός οργανισμός που βρίσκεται διαρκώς εν δράσει, εν ενεργεία ακόμη κι όταν είναι γαλήνια. Σύναγμα των δροσερών υδάτων, ωραίο που είναι το τοπίο μέσα στην υποβρύχια γαλήνη του. Πλάσματα διαφανή, με πηδάλια ευκίνητα, αδηφάγα, δίχως αίμα πλέουν στη σκοτεινή την άβυσσο. Πρωτόζωα κολυμπούν μέσα στο ανυποψίαστο θαλασσινό τοπίο, μικρές ζωές που είναι καταδικασμένες να χάνονται κατά μυριάδες.

Ο άνθρωπος, που τον ακολουθεί η κρυφή νοσταλγία του κρυσταλλικού ιζήματος κι η ρίζα της χλωροφύλλης, μέσα από το τωρινό του μάτι βλέπει το μάτι των δύο δισεκατομμυρίων χρόνων του εκτυλισσόμενου ερπετού. Η εμπειρία του να είσαι ένας μονοκύτταρος οργανισμός επίμονα αιωρούμενος μέσα στο θαλάσσιο νερό, έμεινε βαθιά χαραγμένος μέσα της. Μεγάλη Μητέρα Θεά που τ΄όνομά σου έχει τρία μαγικά γράμματα, DNA, αποκαλύψου…Ένα λεπτό κάλυμμα από πρωτεΐνη σ΄ ένα σου πλέγμα κι έχεις κιόλας ένα ζωντανό πλάσμα, έναν ιό…Όμως τι είναι η Ζωή πού και πώς άρχισε; Πώς εξελίσσεται και πού πηγαίνει; Τι είναι η ενέργεια, η υποβαστάζουσα το Σύμπαν; Τι κινεί τους Γαλαξίες και τη διάφανη σφαίρα κενού του ατόμου, την διεσπαρμένη από ηλεκτρόνια; Τι είναι το άπειρα μικρό-Άτομο, Μόριο, Κύτταρο, και το άπειρα μεγάλο-Πλανήτης, Άστρο που κινούνται διαμέσου τεράστιων δικτύων ηλεκτρικής ενεργειακής δύναμης; Στροβιλιζόμενος μαγνητικός χορός συντονίζει κάθε πλανητικό και γαλαξιακό σύμπλεγμα που περιστρέφεται αργά μέσα στο Χάος. Κρύπτη ερέβους ισορροπεί τροχιές πλανητών και συμπυκνώνει αμέθυστους αστερισμών στο αδιαπέραστο σκοτάδι.

Πριν πέντε δισεκατομμύρια χρόνια ένα πεδίο περιστρεφόμενης πλανητικής ύλης συγκεντρώνεται γύρω από ένα αστέρι, τον Ήλιο και γεννιέται ο πλανήτης ΓΗ που περιστρέφεται σιωπηλά, μέσα στο σκοτεινό, περίπλοκο ιστό των μαγνητικών πεδίων και συντονίζεται με το υπόλοιπο πλανητικό σύστημα. Άνεμοι παράφοροι, τρομακτικές καταιγίδες, εκρήξεις ηφαιστείων προετοιμάζουν το πρόσωπό της. Σιγά-σιγά, ο πυρωμένος φλοιός της ψύχεται και διαβρώνεται από την ακατάπαυστη ροή του νερού. Γεννιούνται τα όρη κι οι πρωταρχικές θάλασσες. Η χέρσα γη δέχεται τους σπόρους της αστρικής σκόνης που πέφτει από τον ουρανό με τους μετεωρίτες και τους περικλείει στους κόλπους της σαν ωάρια. Στις φαρδιές πτυχώσεις μαζεύεται η λάσπη πλούσια σε μέταλλα. Οι κεραυνοί που πέφτουν μπολιάζουν με ουσία αστρική έναν κόσμο ενώσεων που παράγουν Αμινοξέα, τα βασικά στοιχεία της ΖΩΗΣ. Αυτά τα ωάρια παρασύρονται από τους ποταμούς και μέσα στη ζεστή γόνιμη λάσπη που παράγει αμινοξέα, τα βασικά συστατικά της ζωής, αρχίζει η παραγωγή μορίων πρωτεΐνης, αμέτρητων σε αριθμό κι ακολουθεί το Πρωτόπλασμα…

Γεννιέται το Κύτταρο…Πρώτη Μονάδα Ζωής, καθορίζει τη δομή της ζωντανής ουσίας. Εισέρχεται στον ωκεανό κι εκεί μετά την αποδέσμευση των αστρικών σπερμάτων από τον γήινο πηλό ξεκινάει η ανεξάρτητη ζωή μας ως μονοκύτταροι οργανισμοί. Αρχίζει ένας αέναος κύκλος αγώνων και μεταμορφώσεων των ειδών. Η Ανθρώπινη Φυλή έχει ξεκινήσει την Κοσμική της Πορεία μέσα από έναν κυκλώνα αλλαγής της μορφής της. Αεικίνητη, ανακυκλούμενη δύναμη που ξεχειλίζει διαρκώς ορμητικά και σπρώχνει ένα βήμα προς τα εμπρός το αιώνιο παιχνίδι με τις μεταμορφώσεις και τις παραλλαγές. Στο αποτύπωμα είναι ο γενετικός κώδικας με τα δύο νουκλεικά οξέα- οι μακρές συστρεφόμενες έλικες του DNA. Περιελίσσεται γύρω από το αιμάτινο στημόνι και υφάδι που πλέκουν οι διπλές σου Έλικες που είναι οι ακαταμάχητοι Κύριοι του Παιχνιδιού της Ζωής, ενώ κόκαλα αρχαίων ιχθυόσαυρων ακινητούν στον ήλιο.

Ο Άνθρωπος, αυτό το μικρό κύτταρο κέρδισε το στοίχημα με τη Ζωή σα βγήκε από το υδάτινο ρεύμα κι έγινε χερσαίο κι αερόβιο ΟΝ..Σήμερα τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια μετά το ξεκίνημα, διαθέτουμε ένα ανθρώπινο Σώμα-Φορέα κι εσένα Αθάνατο Γονίδιο. Εμείς οι άνθρωποι πεθαίνουμε, Εσύ δε γερνάς ποτέ.. Απλά περνάς από σώμα σε σώμα, στο πέρασμα των γενεών. Κάθε φορά ωθούμενο σε νέα γέννα ξεπερνάς το ανθρώπινο εφήμερο καθώς η ΖΩΗ πλάθει κι αναρροφά ακατάπαυστα, την αρχέγονη πρώτη ύλη της Δημιουργίας που σταλάζει και συρρικνώνεται στο πύρινο κέντρο της. Το φως έρχεται σε κύματα σωματιδίων κι εκσφενδονίζεται πάνω στις παραλίες του αμφιβληστροειδούς. Το ανοιχτό μάτι, το γυμνό άγγιγμα, η ένταση, η αναζωογόνηση της ακοής, της όσφρησης και της γεύσης μας δένουν με την πρώτη Ρίζα, τη Μεγάλη Μητέρα, τη Θαλάσσια Αφροδίτη.

Πώς θα ήταν όλοι αυτοί οι νερένιοι όγκοι του βαλτωμένου γλυκού νερού γύρω από τη φαιόχρωμη αιωνιότητα της γήινης φθοράς, άν έλειπε η μαγική συνταγή, το «ΑΛΑΣ της ΖΩΗΣ»; Κι ο Άνθρωπος, αυτό το μικρό κύτταρο, φορέας σπέρματος, κομιστής πνεύματος και ψυχής, έχει έναν καταπληκτικό εγκέφαλο με παράξενα αραχνοΰφαντα σχέδια. Όμως τι είναι ο Άνθρωπος; Μέσα στο βομβώδη ήχο των σπερματοζωαρίων του επιβιώνουν όλοι εκείνοι οι αρχαϊκοί του πρόγονοι. Είναι όλοι εκεί. Από το μικρό σκουλήκι που θέλει να δει και το ψάρι που θέλει να πετάξει, μέχρι τον πιθηκόμορφο προ-πάτορα που αγωνίζεται να σταθεί όρθιος στα δύο του πόδια. Αναπολεί την εμβρυώδη ζωή του μέσα στη μαλακιά μητρική κοιλιά και το κολύμπι στο αμνιακό νερό. Μεταφέρει μέσα στα υγρά του σώματος τούτον τον αρχικό Ωκεανό δεσμευμένο σαν ένα ζωντανό απολίθωμα. Στο αίμα του κυκλοφορεί νάτριο, ποτάσσιο, χλώριο, σίδηρος, στους ιστούς του μαγνήσιο, κοβάλτιο, ψευδάργυρος. Όλα είναι ίδια όπως τότε που επικράτησαν για πρώτη φορά μέσα στην αγκαλιά της Μητέρας Τηθύος και του αρχέγονου Ωκεανού.

«Ωκεανόν τε Θεών και Μητέρα Τηθύν» του Ησίοδου, είναι ένα από τ΄αρχαιότερα τεκμήρια από τα οποία φαίνεται ότι ο μεν Ωκεανός είναι ο Πατέρας, η δε Τηθύς, η Μητέρα του Σύμπαντος.

Η γήινη ζωή άρχισε πριν δισεκατομμύρια χρόνια πριν και από τότε αναθρέφει ζωντανές μορφές και υπάρξεις που άρχισαν σαν μια μικροσκοπική μονοκύτταρη σπίθα στη λάσπη της Προκάμβιας Εποχής. Ο Σπέρμειος Ήλιος με τις ηλεκτρο-μαγνητικές του δραστηριότητες λειτουργεί ως Γενετικός Κινητήρας του Ηλιακού μας Συστήματος, ενώ η Λοχείη Σελήνη με τις παλιρροιακές της θαλάσσιες δυνάμεις ευνοεί και ρυθμίζει τους Γόνους μέσα στα αβυσσαία βάθη. Το φως της Ζωής ανάβει σε φύκια, φτέρες, άλγες, μαστιγωτά, σπόγγους, κοράλλια, μυριάποδα, ανθόζωα, ψάρια. Κατόπιν άστραψε στ΄αμφίβια και μετά τη μοιραία απόφασή τους ν΄αφήσουν τη θάλασσα, μια ατέλειωτη ποικιλία μορφών από ερπετά, έντομα, πουλιά και θηλαστικά που η ΓΗ κυοφορεί με πολύμορφους τρόπους, φτάνει μέχρι τον Άνθρωπο, μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν. Μέσα στα ΩΑΡΙΑ και τα ΣΠΕΡΜΑΤΟΖΩΑΡΙΑ του επαναβιώνουν όλοι εκείνοι οι αρχαϊκοί πρόγονοι που δένονται στην κληρονομική αλυσίδα του τ΄αρχέγονου DNA. Βιώνει τη σπονδυλωτή χαρά κι όρθιος, με σίγουρο βήμα καταχτά τη γη. Οι στρογγυλόμορφες προ-μήτορες στέκονται όλες στη σειρά για να πάρουν στο γόνιμο Αιδοίο το σπέρμα, αυτή τη μικροσκοπική ηλεκτρική, ιστώδη φλόγα της ζωής. Οι αρχαϊκοί Πρόγονοι στέκουν όλοι εκεί κι ο Δαυλός της Ζωής περνάει από τον Παλαιολιθικό προπάτορα στον Νεολιθικό αδελφό του και εκείνος τον παραδίδει στους ανθρώπους του Χαλκού και του Σίδερου κι ύστερα μέσα από τα ιστορικά και Μεσαιωνικά χρόνια φτάνει μέχρι τις μέρες μας