Η σταύρωση της Εθνικής Παιδείας

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Για μια ακόμη φορά η Εθνική Παιδεία, οδηγείται σε αδιέξοδο. Η επικείμενη απεργία των Καθηγητών της Μ.Ε, που ματαιώνει τις Πανελλαδικές εξετάσεις, και η σύγκρουση της ΟΛΜΕ με την εσωτερική Τρόϊκα, μοιάζει να είναι το έσχατο όριο μιας μακριάς πορείας λαθών, παραλείψεων, προχειροτήτων, σκοπιμοτήτων, συμβιβασμών και υποταγών. Καταστάσεων, που σαν τους αλεπάλληλους κρίκους μιας αλυσίδας, διατρέχουν σε όλο το διάστημα της Μεταπολίτευσης το φάσμα της Εθνικής Παιδείας, για να φτάσουν μέχρι εδώ. Τώρα, που η κρίση ρίχνει αναγκαστικά τα κάθε λογής προσωπεία, οξύνει τις αντιθέσεις των συμφερόντων, διαλύει παλιές συμμαχίες και δημιουργεί νέες, κάτω από την πίεση της σκληρής πραγματικότητας, ξεκινούν οι οριακές συγκρούσεις, όπως αυτή και άλλες που προηγήθηκαν, ή άλλες που θα ακολουθήσουν.

Δεν έχω τον λόγο να πάρω το μέρος καμίας πλευράς σε αυτή τη διαμάχη, θύματα της οποίας θα είναι μόνο οι μαθητές και οι ήδη θυματοποιημένοι άνεργοι γονείς τους. Θα πω μόνο, ότι σε αυτή τη σύγκρουση, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, τη μεγαλύτερη ευθύνη έχει η κυβέρνηση, αφού αυτή είναι που ορίζει σε αυτή την περίπτωση το γήπεδο και την ώρα της αναμέτρησης, και όχι οι καθηγητές, που απλά αντιδρούν με την απεργία αυτή στην επίθεση που δέχθηκαν. Αν η τρικομματική συγκυβέρνηση είχε επιλέξει-αν ήταν στο χέρι της ή αν ήθελε- να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις-απολύσεις, σε άλλο χρόνο πέραν των Πανελλήνιων Εξετάσεων, τότε τα πράγματα θα είχαν άλλη τροπή και η πιθανή τότε απεργία των Καθηγητών θα είχε μικρότερη βαρύτητα και άρα λιγότερο κοινωνικό αντίχτυπο. Έτσι, όμως, το ηθικό βάρος, που θα έπρεπε να σηκώσουν οι καθηγητές απέναντι στην κοινωνία, θα ήταν μικρότερο, από αυτό που σηκώνουν τώρα. Και η κυβέρνηση δεν το επιθυμούσε.

Αυτό το μεγάλο ηθικό βάρος, δηλαδή, της αναβολής εξ υπαιτιότητας τους ή όχι των Εξετάσεων, που πολύ εύστοχα και πονηρά τους φόρτωσε η συγκυβέρνηση, για να τους εκθέσει στην κοινωνία που ήδη υποφέρει και να τους φέρει έτσι αντιμέτωπους με τον κόσμο. Και επειδή τίποτα άλλο δεν θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες του κυβερνητικού σχεδίου, για αυτό και επιλέχθηκε αυτή η στιγμή. Αυτό σχεδίασε η μακιαβελικής επινόησης στρατηγική της κυβέρνησης. Ο «φόνος» θα είναι αληθινός και οι καθηγητές το έχουν καταλάβει. Φυσικά, ο σχεδιασμός αυτός, ενέχει και το ρίσκο να λειτουργήσει αντίστροφα στις επιδιώξεις της και να βρεθεί μπροστά σε δύσκολες εξελίξεις συμπόρευσης καθηγητών-μαθητών και δεινοπαθούντων γονέων. Αλλά το πραιτώριο βασίζεται στην επιπολαιότητα του ελληνικού λαού, που περισσότερο αισθάνεται, παρά σκέπτεται και που τρέχοντας να φέρει σε βόλτα τις ανάγκες του, μπορεί να φτάσει στο σημείο, να γυρίσει το δάκτυλο προς τα κάτω μαζί με την Μέρκελ, στο ερώτημα της ζωής ή του θανάτου των ηττημένων καθηγητών. Μας έχουν ρίξει κυριολεκτικά σε μια αρένα.

Η παραπάνω στρατηγική πίεσης του αντίπαλου, δεν είναι φυσικά επινόηση της τρικολόρε προσχηματικής συγκυβέρνησης, αλλά βλέπουμε να εφαρμόζεται συνεχώς στο δημόσιο γίγνεσθαι και από πολλούς άλλους, όπως οι λιμενεργάτες που δένουν τα πλοία πριν τις διακοπές, οι υπάλληλοι της ΔΕΗ με τον διακόπτη κ.αλ. Όσο πιο ισχυρό είναι το μέσο της πίεσης, τόσο καλύτερος ο όρος της διαπραγμάτευσης. Αυτήν την αρχή, λοιπόν, την χρησιμοποιούν όλοι. Συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης και οι καθηγητές. Θα πει κάποιος πως και οι δύο πλευρές κάνουν το ίδιο πράγμα. Εν τούτοις, υπάρχει μια ποιοτική διαφορά πολιτικού ήθους, που δεν πρέπει να παραβλέπεται, όταν αυτό το εκβιαστικό τέχνασμα το κάνει μια κυβέρνηση και όχι μια οποιαδήποτε επαγγελματική συντεχνία. Και το κάνει όχι για οποιοδήποτε άλλο λόγο, παρά για να οδηγήσει στην εξαθλίωση ακόμη μερικές χιλιάδες Ελλήνων, και τελικά για να διαλύσει εντελώς την παραπαίουσα Παιδεία και όχι για να την μεταρρυθμίσει.

Έχω ξεχάσει πόσες «μεταρρυθμίσεις» έχουν γίνει έως σήμερα, σαν πρόκες στην ξύλινη παράγκα. Από τη μεταπολίτευση και έπειτα, κάθε μαστροχαλαστής υπουργός Παιδείας και υφυπουργίσκος, σκάρωνε και από μια, για να τον γράψει και αυτόν η ιστορία. Όλοι έκαναν τα πειράματα τους πάνω στου κασίδη το κεφάλι. Στο τέλος, έχασε ο κασίδης το κεφάλι του και εμείς την Εθνική μας Παιδεία. Δηλαδή το Φως μας. Διότι η Παιδεία είναι το Φως σε ένα Έθνος. Και αν σήμερα, απειλούμεθα ως Έθνος, είναι επειδή πρώτα καταστρέψαμε την Εθνική μας Παιδεία και την γλώσσα. Την ονομάσαμε γενικά και αόριστα «Εκπαίδευση», όπως και εμείς γινήκαμε επιδερμικά και ανώφελα «Ευρωπαίοι». Κάνουμε διαρκώς εισαγωγή μεταρρυθμίσεων εξ Εσπερίας και παιδαγωγικά μοντέλα από τη Δύση. Γίναμε επιτέλους ετερόφωτοι μαθητές των διαφωτιστών και κλείσαμε τον διακόπτη του Φωτός και τα παραθύρια του Έθνους. Μαύρο σκοτάδι. Σβήσαμε και την λέξη «Εθνική», για να μην παρεξηγηθούμε για αναχρονισμό και ξεκινήσαμε τον χορό. Ένας μισότυφλος να οδηγεί εκατό τυφλούς. Έτσι φτάσαμε μέχρι εδώ.

Φταίνε, λοιπόν, και οι Καθηγητές! Διότι σήμερα εισπράττουν τα θλιβερά επίχειρα της σιωπής και της συμπόρευσης τους, με τους πολιτικούς κατεδαφιστές, που συστηματικά κατέστρεφαν δεκαετίες τώρα, το πνεύμα και τις προοπτικές της Εθνικής Παιδείας. Διότι παρέδωσαν αμαχητί την Ελληνική Παιδεία στα χέρια ελληνόφωνων χαμαιλεόντων. Επειδή δεν απέργησαν ποτέ για την αποδόμηση της γλώσσας, ούτε καταδίκασαν ποτέ την Ρεπούση και τα ιστορικά της βιβλία. Σήμερα, η ίδια αυτή που τόσο προστάτευσαν τους γυρίζει την πλάτη.

Δεν επιχαίρω για τις απολύσεις. Είμαι αλληλέγγυος στον καθένα που από θέση αδυναμίας αγωνίζεται για την εργασία του, αλλά θα πρέπει να καταλάβουν, πως η κρίση αυτή, που γιγάντωσε το θηρίο που είναι έτοιμο να τους καταπιεί, όπως και εμάς όλους, και λέγεται ηθική και πνευματική ένδεια, είναι αποτέλεσμα της δικής τους ολιγωρίας, της δικής τους αμέλειας και της δικής τους έκπτωσης από το υψηλό τους λειτούργημα. Λησμόνησαν πως μόνο η Ελληνική Παιδεία, αποδίδει στο Δάσκαλο το σεβασμό και το κύρος που του αρμόζει, ώστε να αποκαλείται λειτουργός της. Και αυτήν την Ελληνική Παιδεία την αφάνισαν μαζί με τους σημερινούς πολιτικούς θύτες τους. Τώρα, δεν υπάρχει αυτή, για να τους υποστηρίξει, αλλά ούτε ένας λαός αληθινά μορφωμένος, για να τους εκτιμήσει....