του Δημήτρη
Βάρου
Μας χτυπάει την πόρτα κάποιος. Του ανοίγουμε και μας λέει πως
είναι γιος του Θεού. Τον βάζουμε στο σπίτι μας, τον ταΐζουμε και τον κοιμίζουμε
στο καλύτερο δωμάτιο. Την άλλη μέρα φεύγει και λίγο αργότερα διαπιστώνουμε
έντρομοι πως μας έκλεψε λεφτά και κοσμήματα. Ποιος φταίει γι αυτό; Ο Θεός;
«Στην
Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» έλεγε ο Τσαρούχης. Μια φράση που όλοι έχουμε
δανειστεί στον γραπτό ή στον προφορικό μας λόγο. Και μάλιστα άπειρες φορές
επειδή οι απατεώνες στη χώρα μας περισσεύουν. Από τον κομπογιαννίτη που
παριστάνει το γιατρό μέχρι τον πολιτικό που παριστάνει τον αριστερό.
Ας βάλουμε
και εδώ το ίδιο ερώτημα: Αν πέσουμε θύματα τους ποιος φταίει; Η ιατρική
επιστήμη; Η αριστερά; Οι συγκεκριμένοι απατεώνες που ως απατεώνες τη δουλειά
τους έκαναν; Ή μήπως η δική μας αφέλεια που είναι αποτέλεσμα αμορφωσιάς;
Το ότι
είμαστε ένας λαός «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος» δεν είναι λόγος
υπερηφάνειας επειδή παραπέμπει σε ένα πληθυσμό από αγνούς και καλοκάγαθους
ανθρώπους, υπόδειγμα χριστιανών. Είναι δείγμα πνευματικής φτώχειας και
γενικευμένης πολιτικής καθυστέρησης. Αυτός είναι και ο λόγος που για άλλη μια
φορά στην ιστορία έχουμε βρεθεί σήμερα «αμνοί εν μέσω αιμοβόρων λύκων».
Η φράση
λοιπόν του Τσαρούχη μπορεί να διαβάζεται κι έτσι: Είμαστε τόσο αμόρφωτοι στην
Ελλάδα που ο καθένας για εμάς είναι ότι δηλώσει…
Σήμερα η
μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί πως έχουμε αριστερή κυβέρνηση. Επειδή έτσι
δήλωσε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφοντας το «κόλπο γκρόσο» του Ανδρέα
Παπανδρέου (ζιβάγκο αντί για γραβάτα, πέτσινο σακάκι και συνθήματα όπως ΕΟΚ και
ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, ο τρίτος δρόμος προς τον σοσιαλισμό κ.α.), προτάσσοντας
κάποιες κόκκινες συνιστώσες που εν τη αφελεία τους έπαιξαν το ρόλο του
νεροκουβαλητή και μετά πετάχτηκαν έξω, και εξαγγέλλοντας… ανέκδοτα: Καταργούμε
τα μνημόνια, μένουμε στο ευρώ, δίνουμε δώρα και αυξήσεις. Σαν να λέμε
καταργούμε τη θάλασσα και στο εξής τρώμε διπλές μερίδες ψάρια.
Το κόλπο
δυστυχώς έπιασε και το δις εξαμαρτείν (που ουκ λαού σοφού είναι) ανέδειξε σε
κυβέρνηση μια ροζ ομαδούλα «ευρωλιγούρηδων» που τους ένωνε η προοπτική να τους
δώσει το ΠΑΣΟΚ καμιά κυβερνητική καρέκλα. Ώσπου το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε και ήταν τα
δικά του στελέχη του βρήκαν καρέκλες στο ΣΥΡΙΖΑ… Πως τα φέρνει η ζωή!
Ακολούθησαν
η θεαματική κωλοτούμπα και η αισχρή προσβολή του λαού και της δημοκρατίας στο
δημοψήφισμα. Μετά ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγήκε(!) και το νοήμων… κενό συνεχίζει απτόητο:
«Η αριστερή κυβέρνηση…», «η δεύτερη φορά αριστερά…» Κάποιοι μάλιστα το πάνε
ακόμα παραπέρα: «Ορίστε, μάθατε τώρα τι σημαίνει αριστερά», «αυτοί είναι οι
μπολσεβίκοι», «έτσι κυβερνούν οι μαρξιστές», «τι περιμένεις από αριστερούς,
απάτριδες είναι», «είναι σταλινικοί»…
Με
πανηγυρικό τρόπο ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού επιβεβαιώνει έτσι
την αμορφωσιά και την… ανιστορισιά του κάνοντας μας να τρέμουμε για το μέλλον
που μας επιφυλάσσει και να αναρωτιόμαστε μήπως αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που
εκτίμησε η διεθνής των τοκογλύφων και μας έκανε πειραματόζωα της «νέας τάξης»
που οικοδομεί.
Μα για
όνομα… Ο Τσίπρας ξεπουλώντας τη χώρα του ποιόν μιμείται; Τον Βελουχιώτη που
πέθανε γι’ αυτήν; Ο Κατρούγκαλος που διαλύει εργατικά δικαιώματα, περίθαλψη και
συντάξεις τίνος συνεχιστής είναι; Του Μπελογιάννη που εκτελέστηκε ως
υπερασπιστής τους; Ή μήπως ο Βούρτσης είναι η μετεμψύχωση του Λαμπράκη και ο
Φίλης του Κορδάτου;
Τους λέμε
«αριστερούς» επειδή δηλώνουν αριστεροί και επειδή δεν έχουμε ιδέα τι είναι και
τι πρεσβεύει η αριστερά. Λίγο καλύτερο θα ήταν να τους χαρακτηρίζαμε
«νεοφιλελεύθερους» κρίνοντας τους από τα μέτρα που παίρνουν και γνωρίζοντας τι
σημαίνει πάνω-κάτω νεοφιλελευθερισμός. Ή ακόμη και «φασίστες» με βάση το πώς
χειρίζονται το κοινοβούλιο και το πόσο σέβονται το σύνταγμα και τα
δημοψηφίσματα.
Το ιδανικό
όμως θα ήταν να τους κρίναμε με μια επαρκώς οπλισμένη με γνώση λογική. Τότε δεν
θα ήταν πάρα απλοί τενεκέδες. Άδειοι μάλιστα και ως εκ τούτου ηχηροί. Μια
τερατογένεση της παροιμιώδους «σοφίας του λαού» που κάθε φορά εκφράζεται στην
κάλπη. Ανίκανοι και μοιραίοι, όπως και οι προκάτοχοί τους, υπάκουσαν στο
ένστικτο της αυτοσυντήρησης και άφησαν την διακυβέρνηση της χώρας στη βοηθό
γραμματέα κάποιου κυρίου Ντάισελμπλουμ από την Ολλανδία.
Ένα ακόμα
παράδειγμα:
Ποιος έστω
και ημιμαθής μαρξιστής στον πλανήτη δεν βλέπει πως ο καπιταλισμός χωρίς
αντίπαλο δέος αυτή την εποχή και με τους λαούς αποβλακωμένους από τα ΜΜΕ περνά
σε ένα αυταρχικότερο επίπεδο και εκκολάπτει αυγά φιδιών με βασικό στόχο την
κυριαρχία του φόβου και την πλήρη κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων, του
κοινωνικού κράτους και του κράτους δικαίου προς όφελος των μονοπωλίων;
Έρχεται
όμως ο κ. Τσακαλώτος και μας λέει πως είναι μαρξιστής και ως μαρξιστής
εφαρμόζει τα μέτρα που απαιτούν οι γύπες των αγορών στοχεύοντας στις «ριζικές,
βελτιωτικές αλλαγές στην Υγεία και στην Παιδεία, στην κοινωνική σφαίρα
γενικότερα, για τις οποίες η αριστερά είναι υπερήφανη». (Συνέντευξη στον
Guardian, πριν από λίγες μέρες όπου είπε και το επίσης αμίμητο: «Δεν έχουμε προλάβει
να κυνηγήσουμε τους πλούσιους και να δημιουργήσουμε μία αίσθηση δικαιοσύνης»).
Προς το παρόν κυνηγάμε τους φτωχούς, συμπληρώνω εγώ…
Ο κύριος
καθηγητής -οικονομολόγος που δίδαξε και στο Κεντ- αγνοεί το βασικό: πως η υπό
διαμόρφωση νέα τάξη πραγμάτων την οποία με ζήλο υπηρετεί, κύριο σκοπό έχει να
διαλύσει πλήρως αυτά που «κάνουν την αριστερά υπερήφανη». Ή ίσως μας δουλεύει,
έχοντας βεβαιωθεί ότι απευθύνεται σε πρωτόγονους ιθαγενείς. Δικαιούται λοιπόν
να τον χαρακτηρίσει κανείς με όποιο διακοσμητικό επίθετο θέλει. Πάντως
μαρξιστής δεν είναι.
Χάφτοντας
λοιπόν αμάσητα τα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «λεφτά υπάρχουν», τα Ζάππεια,
τις Θεσσαλονίκες, τα «σχίζω τα μνημόνια», φτάσαμε να λέμε πως δοκιμάσαμε όλα τα
συστήματα από τα δεξιά ως τα αριστερά, ενώ στην ουσία επιλέγαμε μονίμως την
ίδια συμμορία με διαφορετικό προσωπείο κάθε φορά.
…Και
χρειάστηκαν έξι χρόνια για να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε πως όποιος ελέγχει
το χρήμα ελέγχει την οικονομία σου, την πολιτική σου και σχεδόν όλα τα άλλα.
Ακόμα και τα σύνορά σου! Από τα πανηγύρια του Σημίτη που μας έβαλε στην ΟΝΕ
μέχρι τις ομοβροντίες κατασκευασμένου φόβου από τα ΜΜΕ για «Grexit», φτάσαμε
σήμερα να «είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων … σαν των Τρώων»
(Καβάφης). Να ισχύει δηλαδή η σοφή παρατήρηση του Δημόκριτου: «Νηπίοισιν ου
λόγος, αλλά ξυμφορή γίνεται διδάσκαλος». (Για τους ανόητους, δάσκαλος δεν είναι
η λογική αλλά η συμφορά).
iThesis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου