Οι
πιστολιές και οι μαχαιριές των μελών της οικογένειας Μαυρομιχάλη στις 27
Σεπτεμβρίου (9 Οκτωβρίου σύμφωνα με το Πατρώο Ημερολόγιο) πυροδότησαν μιά
δολοφονία πολύ μεγαλύτερης έκτασης από τη δολοφονία ενός προσώπου, ακόμα κι
όταν αυτό το πρόσωπο ήταν ο Έλληνας Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας.
Αμέσως μετά, ξεκίνησε η
δολοφονία της ιστορικής μας αλήθειας και της ιστορικής μας μνήμης, μιά
δολοφονία διαχρονική που συνεχίζεται μέχρι της μέρες μας. Φημολογείται πως ο
Ιωσήφ Στάλιν είχε πει τη φράση «ο θάνατος λύνει όλα τα προβλήματα, χωρίς τον
άνδρα δεν υπάρχει πρόβλημα», η πραγματικότητα όμως είναι πως η πρακτική της
πολιτικής δολοφονίας είναι ένα πανάρχαιο εργαλείο υποδούλωσης, καταπίεσης και
κτηνωδίας.
Μπροστά στην αυθόρμητη
και αναμενόμενη λαϊκή οργή που ξέσπασε αμέσως μετά, ήταν αυτονόητη η απόδοση
τιμών στον Ιωάννη Καποδίστρια από τους ίδιους τους πραγματικούς δολοφόνους του
και τους πολιτικούς τους διαδόχους: Το όνομά του δόθηκε σε δρόμους, πλατείες
και κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Πλήθος «αγιογραφιών», συναισθηματικών
ανοησιών δηλαδή, συνεχίζει να δημοσιεύεται μέχρι τις μέρες μας και το όνομά του
γίνεται σημείο αναφοράς από μέγα πλήθος πολιτικών και ακαδημαϊκών καραγκιόζηδων
που ούτε μπορούν, ούτε εννοούν να διερευνήσουν και να αντιληφθούν τον
πραγματικό άνδρα, την πραγματική πολιτική του μεγαλοφυΐα, το πραγματικό εθνικό
του όραμα και, μαζί με αυτά, την πραγματική του αδυναμία να επιβάλει την
έγκαιρη αποκάθαρση του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους από τα ιδιοτελή καθάρματα
που στο τέλος τον δολοφόνησαν, δολοφονώντας μαζί του την ανεξάρτητη Ελλάδα που
οραματίστηκε.
Εκτός από ελάχιστες
μενονωμένες προσπάθειες, η επίσημη ιστορία δεν έχει ακόμη επιχειρήσει το αυτονόητο,
δηλαδή την ιστορική ανάδειξη του εθνικά ζωτικού: Ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας ο
εμπνευστής, ο οργανωτής και ο πραγματικός ιθύνων νους της Επανάστασης του 1821
κι εκείνοι που την οικειοποιήθηκαν και την εκμεταλεύτηκαν πολιτικά μετά τη
δολοφονία του, ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες οικογένειες και οι ίδιες
συμμορίες συμφερόντων που πυροδότησαν τις εθνικές καταστροφές, τους εμφυλίους
πολέμους και τους μεγάλους Εθνικούς διχασμούς από την εποχή της Επανάστασης,
μέχρι την εποχή της σύγχρονης οικονομικής υποδούλωσης στην Γερμανοκρατούμενη «ευρώπη»,
των εφιαλτικά μαζικών εκτρώσεων, της εφιαλτικά μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων
στο εξωτερικό και της «νομιμοποίησης» της εφιαλτικά μαζικής λαθρομετανάστευσης
στο εσωτερικό.
Η πραγματική ιστορία του
Ιωάννη Καποδίστρια απομένει να ειπωθεί. Στην ιερή του μνήμη υπάρχει – και
οφείλεται να αναδειχθεί – το αληθινό εθνικό μας όραμα και η ανεκτίμητη αξία της
ταπεινότητας, των χρηστών ηθών και της αυτοθυσίας, συνδυασμένων με την
μεγαλοφυϊή πολιτική ικανότητα. Πολύ περισσότερο, απομένει να ειπωθεί η
πραγματική ιστορία των οργανωτών της δολοφονίας του, εκείνων που κατεύθυναν
τους «χρήσιμους ηλίθιους» που επελέγησαν για να την εκτελέσουν. Προφανώς κάτι
τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, όσο η ιστορική παιδεία στην Πατρίδα μας βρίσκεται
υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των διαδόχων των δολοφόνων του Καποδίστρια, των φορέων
ξενόφερτων ιδεοληψιών, των κομματικών τους στρατών και των κρατικοδίαιτων
ιδιωτών που τη βρωμίζουν με ψέματα και εγκληματικες παραλείψεις. Η ιστορική
αλήθεια είναι επικίνδυνη για το πολιτικό μας προσωπικό, γι αυτό και την
περιφρονεί επιδεικτικά, περιφρονώντας στην πραγματικότητα τα εθνικά μας
αιτήματα εδώ και γενεές και οδηγώντας τους Έλληνες σε ζωώδεις αντιπαραθέσεις,
στην απάθεια, στην παραίτηση και στην προοδευτική απώλεια της εθνικής μας
ταυτότητας. Το ψέμα, οι ανθέλληνες που το υπηρετούν και ο συνακόλουθος μαζικός
μας ξεπεσμός στον ιδεοληπτικό φανατισμό και στην ιδιωτεία είναι η πραγματικη
ασθένεια της σύγχρονης Ελλάδας, οι εθνικές ήττες όπως το επιχειρούμενο
ξεπούλημα της Μακεδονίας μας, είναι μόνο συμπτώματα.
Το ερώτημα των
αποτελεσμάτων του φανατισμένου κομματισμού, της αποχής απ’ τα κοινά και,
τελικά, της άνευ όρων υποταγής στην εξουσία των κρετίνων της σύγχρονης
πολιτικής μας ιστορίας, έχει απαντηθεί με τρόπο δραματικό: Ο πολιτικός εσμός
προσώπων και ιδεοληψιών που δημιούργησαν σειρά εθνοκτόνων κρίσεων στην Πατρίδα
μας και τις διαχειρίστηκαν αποκλειστικά προς όφελός τους και προς όφελος των
αντεθνικών συμφερόντων που τις προβάλουν, επιβιώνει διαχρονικά, εκγληματεί αμέριμνος
και χαίρει άκρας υγείας, αλλάζοντας μόνο προσωπεία όταν αυτό απαιτηθεί.
Ένα άλλο, πολύ πιό
ζωτικό ερώτημα, παραμένει αναπάντητο: Η απόφαση να κοιτάξουμε κατάματα την
ιστορικη μας αλήθεια. Η απόφαση να σηκώσουμε το ανάστημά μας και να
υπερασπιστούμε την Πατρίδα μας, αντί να κλεινόμαστε ολοένα και περισσότερο στο
καβούκι μας και να μην αγωνιούμε για τίποτα άλλο εκτός από το τομαράκι μας,
όπως μας υπαγορεύουν τα καθεστωτικά φερέφωνα, τα «επικοινωνιακά» σκουπίδια, οι
παρακρατικοί στρατοί και η πνευματική τρομοκρατία που διασπείρουν αδυσώπητα την
απελπισία, την ιδιωτεία και την ηττοπάθεια. Απομένει να απαντηθεί αν η σύγχρονη
Ελλάδα μπορεί ακόμη να εμπνευστεί από τα αληθινά εθνικά μας οράματα. Απομένει
να μάθουμε πόση ακόμη καταστροφή πρέπει να καταγραφεί στην ιστορική μας μνήμη,
ώστε να καταλάβουμε επιτέλους πως το μέλλον που μας επιφυλάσσεται είναι ένα
μέλλον αναπάντητων προσβολών και ταπεινώσεων, από τη δολοφονία του Ιωάννη
Καποδίστρια μέχρι τον ακραίο πολιτικό παραλογισμό της τελευταίας οκταετίας, προσβολών
και ταπεινώσεων που στοχεύουν σταθερά και ανυποχώρητα στην οριστική δολοφονία
του Ελληνικού Έθνους.
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου