Μέχρι τις αρχές του 19ου
αιώνα από τις 140 κολώνες του μεγαλύτερου ναού της Ελλάδας στα ελληνιστικά και
τα ρωμαϊκά χρόνια στέκονταν όρθιες μόλις 16. Πολλές είχαν καταστραφεί εξαιτίας
φυσικών φαινομένων και σεισμών. Άλλες, όμως, διαλύθηκαν από Τούρκους που τις
μετέτρεπαν σε ασβέστη για να αντιμετωπιστούν οικοδομικά προβλήματα.
1855.
Δεξιά το Ολυμπιείο με το ασκηταριό. Πίσω του η Πύλη του Αδριανού
Σύμφωνα με ιστορικές
αναφορές, στα τέλη της τουρκοκρατίας οι λίγες εναπομείνασες ψηλόλιγνες κολώνες
του Ολυμπιείου που έφταναν τα 17 μέτρα ύψος και τα 2.6 μέτρα διάμετρο, είχαν
μαγνητίσει κάποιους μοναχούς. Αποκαλούνταν στυλίτες επειδή ζούσαν στην κορυφή
των ψηλών στύλων. Ήταν χριστιανοί που πίστευαν ότι έτσι θα έρχονταν πιο κοντά
στον Θεό. Θεωρούσαν ότι μέσα από τις κακουχίες που περνούσαν εκεί πάνω θα
εξιλεώνονταν για τις αμαρτίες τους και έτσι επιδίωκαν την ηθική τους
ολοκλήρωση.
Το Ολυμπιείον βρίσκεται
στη νότια πλευρά των Αθηνών, ανάμεσα στην Ακρόπολη και τον ποταμό Ιλισσό.
Πρόκειται για το ιερό του Ολυμπίου Διός στο οποίο κτίστηκε ένας από τους
μεγαλύτερους ναούς του αρχαίου κόσμου που ήταν αφιερωμένος στο Δία. Σύμφωνα με
το Βιτρούβιο ήταν ένα από τα πιο φημισμένα δείγματα της αρχιτεκτονικής σε
μάρμαρο. Η ίδρυση του ιερού ανάγεται στο μυθικό Δευκαλίωνα. Γύρω στο 500 π.Χ.
ανεγείρεται ένα τριμερές επίμηκες οικοδόμημα με αυλή στα νότια. Ταυτίζεται με
το Δικαστήριο επί Δελφινίω, το οποίο σύμφωνα με την παράδοση είχε ιδρύσει ο
Αιγέας. Στον ίδιο χώρο εντάσσεται και ο ναός του Δελφινίου Απόλλωνα. Σύμφωνα με
την παράδοση το ιερό του Δελφινίου Απόλλωνα σχετίζεται με το Θησέα.
Στην
κορυφή διακρίνεται η σκήτη του στυλίτη μοναχού, ενώ στο κάτω μέρος φαίνονται
θαμώνες του καφενείου που είχε ανοίξει κοντά στο ναό, 1865
Για
τη συνέχεια εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου