Οι θρησκευτικές εμμονές της αριστερής θολοκουλτούρας

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

ζωγράφου

Είναι αλήθεια, ότι ο άνθρωπος δένεται τελικά με το αντικείμενο της αγάπης ή του μίσους του. Είναι τέτοια η φύση των πραγμάτων που συχνά τα συναισθήματα μετατρέπονται σε εμμονές, καθώς αγγίζουν τα όρια της υπερβολής τους. Είτε αγαπώντας, είτε μισώντας, το υποκείμενο γίνεται σιγά-σιγά δέσμιο της υπερβολικής αγάπης ή του υπερβολικού μίσους του απέναντι στο πρόσωπο που αγαπά, ή που μισεί. Από αυτή την άποψη, οι δήθεν «προοδευτικοί» και πολυπράγμονες αριστεροθολοκουλτουριαραίοι, δε διαφέρουν σε τίποτα από τις μαυροφόρες θεούσες με τους σταυρούς και τις εικόνες! Είναι απλά η άλλη όψη του νομίσματος της υπερβολής! Προσωπικά, μου είναι πιο συμπαθής εκείνος που υπερβάλλει από αγάπη, από εκείνον που υπερβάλλει από μίσος.

Αναρωτιέται κανείς, ποιος να είναι ο λόγος που η θολοκουλτούρα έχει τόσες εμμονές με κάποιον, που σε τελική ανάλυση αμφισβητεί ακόμη και την ίδια την ιστορική του ύπαρξη; Γιατί να ασχολείται κανείς με το «τίποτα», με αυτό που δεν πιστεύει; Καταλήγω, πως πέρα από τη δημιουργία σκανδάλου και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, ότι κατά βάθος οι θολοκουλτουραίοι είναι ανίατα θρησκευόμενοι και ας μη το ομολογούν! Για την ακρίβεια, οι παραμορφωτικοί καθρέπτες της απιστίας, δείχνουν μια ανεκπλήρωτη αγάπη, που απλώς επικαλύφτηκε από μια κρούστα μίσους, ακατανόητου και για τους ίδιους. Θα ήθελαν να φωνάξουν «Ωσαννά!», αλλά μόλις ανοίξουν το στόμα τους βγαίνει το « Σταύρωσον!»

Θα πει κανείς, πως το λες αυτό; Είναι δυνατόν να είναι οι θολοκουλτουραίοι θρησκευόμενοι; Απαντώ, πως είναι όχι μόνο θρησκευόμενοι, αλλά κυριολεκτικά θεούσηδες! Έχουν έντονη εμμονή με τον Χριστό. Τον σκέφτονται διαρκώς και χάνουν κυριολεκτικά τον ύπνο τους προκειμένου να κατεβάσουν πρωτότυπες ιδέες, καινοτόμες και βλάσφημες. Και αν δε μπορούν (πράγμα που συμβαίνει συχνά γιατί και σε αυτό είναι άχρηστοι), τότε εισάγουν βλασφημίες από τη δύση, όπως και το έργο στο οποίο αναφερόμαστε.

Σκεφτείτε για παράδειγμα, πόσες ταινίες, πόσες θεατρικές παραστάσεις ή έργα ζωγραφικής, έχει παρουσιάσει η Εκκλησία και ο χριστιανικός κόσμος στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες, με θέμα τη ζωή του Χριστού; Μην κουράζεστε, καμιά! Αναλογιστείτε τώρα, πόσες ταινίες και πόσα θεατρικά ή εικαστικά έργα για τη ζωή του Χριστού, έστω και με αρνητικό τρόπο, έχει παρουσιάσει η αριστεροθολοκουλτούρα; Πολλά!! Ποιος, «δουλεύει», λοιπόν για τον Χριστό, αφού όπως ξέρουμε και η αρνητική διαφήμιση έχει την αξία της; Ποιος φέρνει συνέχεια το όνομα του στο προσκήνιο, επιβεβαιώνοντας τα δικά του λόγια, ότι θα γίνεται «πέτρα σκανδάλου»; Θέλετε και άλλες αποδείξεις, ότι τελικά είναι δικά του όργανα για να μαστιγώνει τη δική μας εφησυχασμένη αδιαφορία και θρησκευτική απάθεια;

Από την άλλη, δεν είναι καθόλου βέβαιο, ότι οι θολοκουλτουραίοι πράττωντας όλα αυτά, έχουν και τη συναίσθηση των όσων κάνουν. Ότι δηλαδή μετατρέπονται σε όργανα της θείας βούλησης. Τα κίνητρα τους διατηρούν την αυτεπίγνωση της σκόπιμης πρόκλησης ηθικής βλάβης στον λαό. Και σε αυτό, είναι συνειδητά και εκ προθέσεως υπεύθυνοι. Έχω τη συνήθεια, να εξετάζω πάντα, ποιοι είναι αυτοί που καταδικάζουν, ή που συνηγορούν υπέρ κάποιου πράγματος. Διότι το ποιόν του καθενός παίζει νομίζω μεγάλο ρόλο σε ό,τι αφορά την αξιοπιστία των προθέσεων του.

Έτσι και τώρα. Ούτε η ΧΑ, μπόρεσε να με πείσει για την «χριστιανικότητα» των κινήτρων της, πόσο μάλλον οι αντίθετοι υποστηρικτές θολοκουλτουραίοι, που συμμετείχαν ή απλά δημαγώγησαν υπέρ της ελευθερίας της τέχνης. Καμία αναφορά, όμως, στο δικαίωμα της τέχνης, που πολύ συχνά οδηγείται στην κατάχρηση του. Είδα, λοιπόν, στην τηλεόραση την κα Παναγοπούλου να σχίζει τα ιμάτια της για την ελευθερία της τέχνης και το μυαλό μου πήγε σε ποινικές καταστάσεις, από τις οποίες δόξα τω θεώ, απηλλάχθη. Είδα έπειτα και τον Μπίστη, τον περιφερόμενο τσιγγάνο του αριστερόστροφου ημισφαιρίου, που αλλιώς κοιμάται το βράδυ και αλλιώς ξυπνάει το πρωί, μαζί με τον γίγαντα της βλαχομπαρόκ διανόησης και κατόπιν δικής του εισηγήσεως, γνωστός ως η ψ@λή του Βουκεφάλα, Π. Τατσόπουλο. Στην παρέα ήρθε να προστεθεί φυσικά και η κα Ρεπούση! Οποία, λοιπόν, σύμπτωσις! Όλη η «εκλεκτή» ομήγυρις των υποστηρικτών του έργου, ήταν από μόνη της ικανή στο να μου δημιουργήσει την εντύπωση πως πρόκειται για ένα σκουπίδι τέχνης. Θα πήγαιναν ποτέ τόσες μύγες σε ένα λουλούδι; Σε ένα πτώμα, όμως, και στις ακαθαρσίες τρέχουν όλες!

Ξεκαθαρίζω, ότι είμαι εναντίον οποιασδήποτε απαγόρευσης και περιορισμού της ελευθερίας της τέχνης και δεν θα πήγαινα ποτέ να διαμαρτυρηθώ έξω από ένα θέατρο ή από μια αίθουσα τέχνης, ζητώντας το κατέβασμα ενός έργου, όπως το "Corpus Christi". Είναι ζήτημα πολιτισμού και όχι σωστού ή λάθους. Άλλωστε, πολλά είναι λάθος στον πολιτισμό μας. Δεν θα πήγαινα για τον απλό λόγο, ότι απαξιώ πρώτος, αυτούς που δε με σέβονται. Αντίθετα, μάλιστα, θα υπερασπιζόμουν πρόθυμα το συγκεκριμένο έργο, μόνο και μόνο επειδή γνωρίζω, ότι ο καλύτερος τρόπος για να εκθέσεις μια ανοησία, είναι να την προβάλλεις και όχι να την απαγορεύεις! Διότι έτσι της δίνεις την ευκαιρία να περνιέται για κάτι σπουδαίο!

Άρα, πάλι η ΧΑ, ρίχνει νερό στο μύλο της αφελούς θολοκουλτούρας, που πίστεψε δα, ότι έκανε και κάτι φοβερό! Ξεφτίλισε τον Ιησού, ξαπλωμένη μακάρια μέσα στην πυριφλεγή αγκάλη του ισλαμικού φανατισμού που περιτυλίγει ερωτικά την Κουμουνδούρου και την Αγ. Κωνσταντίνου! Έτσι, η ΧΑ στην ουσία, έσωσε τα προσχήματα μιας δήθεν καταπάτησης της ελευθερίας της τέχνης, αφού δεν άφησε μια απρέπεια εναντίον του Θεού του ελληνικού λαού, να εκτεθεί στο κοινό και έτσι να αποσυντεθεί από μόνη της στα ρυπαρά υλικά από τα οποία συνετέθη. Διότι ο θεός δεν αγγίζεται από την ανθρώπινη μιζέρια, καθώς η αηδία ταϊζει μόνο τους συνδαιτυμόνες της.

Έχω όμως ένα παράπονο, σχετικό με την έλλειψη έμπνευσης και με την πενία του στρατευμένου αριστεροθολοκουλτουριάρικου καλλιτεχνικού ρεπερτορίου. Προσωπικά με πλήττει αφάνταστα! Όλο τα ίδια και τα ίδια! Συνέχεια ο Ιησούς έτσι, και άντε πάλι ο Ιησούς αλλιώς, άντε και κάνας Αθανάσιος Διάκος! Τι στο καλό, στέρεψε η φαντασία τους ή τους είναι πιο βολικός; Είπαμε να υπερασπιστούμε την ελευθερία της τέχνης, αλλά να το κάνουμε και για κάνα έργο της προκοπής! Για κάτι που να είναι όντως εκρηκτικό!

Θα ήθελα για παράδειγμα, να ανέβει ένα έργο για τις τρίχες της καμήλας του Μωάμεθ!! Να γελάσω λιγάκι, βρε αδελφέ! Να κοιτάζω την Αθήνα να καίγεται σαν τη Ρώμη, μαζί με όλα τα κούτσουρα που έχει μαζέψει μέσα της! Να το ευχαριστηθώ, απολαμβάνοντας έμπρακτα τις αξίες και τα ιδανικά του δυτικού κόσμου, που δε φτύνει μεροληπτικά και συστηματικά μόνο τον ένα θεό αλλά και τους άλλους! Να πάρω αγκαζέ το σύντροφο Μπίστη, τον Τατσόπουλο και την Ρεπούση, φωνάζοντας μαζί τους και εγώ για την ελευθερία της τέχνης και για το δικαίωμα της καμήλας του Μωάμεθ, να βάφει τις τρίχες της!