Η Ηπειρώτικη μουσική παράδοση

Η επανάκτηση της Ελληνικότητας

γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

Η Ελληνικότητα, είναι μια διαρκής αναμέτρηση με τον χρόνο.

Ο τίτλος, θα μπορούσε από μόνος του να αποτελεί μια θαυμάσια σύνοψη του θέματος, αλλά χάριν της σαφήνειας, θα προσπαθήσω να δώσω ορισμένες διευκρινήσεις, που θα φωτίσουν τον όρο «Ελληνικότητα».

Στις μέρες μας, η αληθινή επαναστατική διάθεση, θα έπρεπε να έχει ένα και μόνο στόχο. Να διατηρήσει την Ελληνικότητα και να την επαναξιολογήσει. Να την καλλιεργήσει, να της δώσει το σύγχρονο ανάπτυγμα που θα την οδηγήσει με εθνική αυτογνωσία στις άγνωστες ατραπούς του μέλλοντος και της ιστορίας. 

Αντί αυτής της στόχευσης, η επαναστατική διάθεση αναλώνεται σήμερα στο επίπεδο της ανάγκης, του ενστίκτου και της επιφανειακής θεώρησης. Μόνο που ο τρόπος αυτός, ακόμη και αν προσωρινά αποδειχθεί χρήσιμος, είναι αδύνατο να περάσει κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και να δημιουργήσει  σταθερές, ριζικές αλλαγές, ικανές να επιλύσουν και αυτά ακόμη τα ζητήματα της ανάγκης, έχοντας όμως διασφαλίσει και το πιο σημαντικό. Και αυτό είναι πνευματικής φύσεως μέγεθος. 

Είναι η διάσωση και η εξέλιξη της μουσικής μας παράδοσης και του πολιτισμού μας γενικότερα. Δεν είμαι Ηπειρώτης, αλλά εκτιμώ αφάνταστα τους αρχαίους ρυθμούς της Ηπειρώτικης μουσικής. Θα μπορούσα να αναρτήσω κάποιον από τους μεγάλους του μουσικού είδους, όπως τον Σαλέα ή τον Πετρολούκα Χαλκιά, αλλά προτίμησα έναν νέο αξιόλογο μουσικό τον Κωνσταντή Πιστιόλη. Η μουσική του ευαισθησία και η φανερή αγάπη του για αυτό που κάνει, με συγκίνησε. Η εικόνα μοιάζει τόσο πολύ με τις αρχαίες αγγειογραφίες και με τις μορφές που απεικονίζουν των αυλητών. Η Ιστορία διασώζεται μέσα στα σχήματα και στις διαχρονικές μουσικές νότες.

Είμαι βέβαιος, πως οι μαύροι βιρτουόζοι της Τζαζ στην Αμερική, θα στέκονταν μαγεμένοι, με σεβασμό, απέναντι στα κελαηδήματα του Ηπειρώτικου κλαρίνου. Ας τιμήσουμε και εμείς τη μουσική μας κληρονομιά, δίνοντας της την ευκαιρία να μας χαρίσει εικόνες, ήχους και γνήσια συναισθήματα χαράς και λύπης....